ระบบสามสามี

บทที่ 9 ท่านหมอช่วยเหลือ

ในสถานการณ์อันแปลกประหลาด เจ้าขิมรู้สึกมึนงงสับสนจนไม่รู้จะต้องทำยังไงดี นอกจากกลัวใจท่านหมอหมิงซาน ยังต้องมากลัวการเซอร์ไพรส์จากระบบอีก

ทางหนึ่งก็พยามแกะร่างที่ควบคุมโดยระบบของเธอออกจากร่าง อีกทางกลับส่งโฆษณาสีชมพู เด้งขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

[[ ใหม่ ! ]]

ท่านหมอจะโดนแหลกอยู่แล้ว ยังจะมาใหม่อะไรอี๊ก...

ข้อความสีฟ้าพูดกับเธอว่า [ สินค้าที่น่าสนใจ ]

นี่ตกลงว่าเธออยู่สถานการณ์อะไร ชอปปิ้งในขณะที่ร่างตัวเองกำลังจะงาบผู้ชายงั้นเหรอ

ระบบรอก่อนไม่ได้เหรอ จัดการให้ฉันกลับเข้าร่างให้ได้ก่อน!

[ โปรดใช้หนึ่งพันแต้มเพื่อข้ามเหตุการณ์นี้ ]

ฉันให้หยุดไม่ได้ให้ข้าม! กล่าวกับระบบด้วยความโมโห ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ากำลังร้อนใจเรื่องอะไร ก็ยังทำเป็นลีลาอยู่นั่น..

[ ใช้หนึ่งหมื่นแต้มเพื่อหยุดเหตุการณ์เอาไว้ ]

อะไรนะ..

ใช้เป็นหมื่นเลยอย่างนั้นเหรอ? เหลือบมองแต้มตัวเองที่เป็นศูนย์อยู่ถึงกับท้อแท้ นี่มันเป็นระบบมอบภารกิจกลับบ้าน หรือระบบลงโทษไรท์เตอร์กันแน่ แค่แต่งนิยายถึงกับจองล้างจองผลาญกันขนาดนี้

ระบบ..

ฉันไปฆ่าบุพการีเธอเหรอยะ ถึงได้ทำขนาดนี้!

[ ... ]

ระหว่างที่เจ้าขิมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี ทางด้านท่านหมอเองก็ลำบากไม่ใช่น้อย มือใหญ่พยายามรั้งแขนเล็กเอาไว้เป็นพัลวัน เพราะนอกจากเจ้าตัวดึงทึ้งอาภรณ์ตนเองออกจากร่างกายแล้ว ยังเผื่อแผ่ต้องการดึงรั้งของเขาออกเช่นกัน

เสียงทุ้มกล่าวอย่างจนใจ " ขออภัย "

เพียงเท่านั้นก็เลื่อนปลายนิ้วขึ้นไปสกัดจุดตรงท้ายทอยของหญิงสาว ร่างเปลือยเปล่าอวบอิ่มจึงได้ฟุบลงไป โดยที่ท่านหมอรับเอาไว้ด้วยอ้อมกอดแข็งแรง

" เกือบไปแล้ว "

ใช่เกือบไปแล้ว..

เจ้าขิมถึงกับพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเลยทีเดียว ต้องยอมรับว่าท่านหมอเองก็ลำบาก เพราะต้องอดทนต่อมโนธรรมของตนเอง แกะมือน้อยออกจากออกจากแกนกายที่เริ่มผงาดขึ้นด้วยท่าทีแผ่วเบามากที่สุด

จัดเสื้อให้เรียบร้อย แล้วจึงอุ้มร่างนุ่มกระโจนกลับเรือน โดยเป้าหมายก็คือเตียงที่หญิงสาวพักอยู่ทุกวัน

ไม่ไกลกันเท่าใด หมิงเยวี่ยนมองภาพนั้นด้วยแววตาล้ำลึก ทั้งคู่หายเข้าไปในห้องเล็กนั่นอีกแล้ว อีกทั้งหญิงสติไม่ดีผู้นั้นยังกลับมาในสภาพโป๊เปลือย นี่แปลว่าทั้งสองคงเปลี่ยนข้าวสารเป็นข้าวสุกเป็นแน่แท้แล้ว ถึงกับสลบกลับมา..

ผู้อื่นคิดไปถึงขั้นใดไม่อาจรู้ แต่หมิงซานกำลังอดทน..

ชายหนุ่มวางร่างบางลงบนที่นอนด้วยท่าทีเบามือที่สุด เห็นดวงหน้าหลับพริ้มแล้วอดใจไม่ไหว ก้มลงไปจุมพิตบนหน้าผากมนคล้ายแมลงปอแตะผิวน้ำ

หมิงซานยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วกลับมาเป็นปกติ เมื่อนางอยากได้ปลาเขาก็จะไปนำมาให้เอง ดังนั้นก่อนออกไปทำงานจึงได้ไปจับปลา แหวกว่ายมากมายเพราะกำดักที่นางให้เขาวางเอาไว้ เมื่อจับปลาใส่ตะกร้าได้หลายตัวแล้ว จึงได้นำมาขังเอาไว้ที่โอ่งดินข้างห้องครัวเล็ก

สำรวจเสบียงเรียบร้อย เมื่อเห็นว่ามีมากพอที่เขาจะหายไปนาน ๆ ได้ จึงจัดสัมภาระและเขียนจดหมายเอาไว้ให้ผู้ที่ยังไม่ตื่นขึ้นมา เพราะกลัวว่าถ้าหายไปเฉย ๆ เจ้าตัวอาจเป็นกังวล..

" เป็นเด็กดีรู้หรือไม่ หืม.. "

กล่าวเพียงเท่านั้นแล้วจึงหยัดกายเต็มความสูง มองไปยังทิศทางหนึ่งอีกครั้ง สุดท้ายหมิงซานเลือกที่จะไม่กล่าวอันใด ปลดหยกประดับของตนเองออกแล้ววางเอาไว้บนฝ่ามือนุ่ม

ฉับพลันหยกสีขาวเลือนหาย

เหลือเพียงฝ่ามือขาวดังเดิม...

ทุกอย่างดูเงียบสงบไร้ผู้คน เจ้าขิมลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกวูบโหวงแปลก ๆ ท่านหมอหมิงซานคงมีเรื่องราวต้องไปทำ เพราะพี่ใหญ่ของเขาไปหลายวันแล้วป่านนี้ยังไม่กลับ

รู้อยู่เต็มอกแต่ก็ไม่อยากเตือนอะไรเท่าไหร่ นั่นเพราะในฐานะคนแต่งนิยายเรื่องนี้กับมือ ย่อมเข้าใจดีถ้ามีอะไรเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทุกอย่างย่อมขยับเขยื้อนตาม อีกทั้งเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับทั้งสามคนสักหน่อย

[ … ]

นี่ก็อีก..

[[ ใหม่ ! ]]

[[ ใหม่ ! ]]

[[ ใหม่ ! ]]

เออ..รู้แล้ว นี่ก็ขยันขายของ แต้มไม่มียังเอาของมาล่ออยู่นั่น

[[ มีโดเนทใหม่ >> ตรวจสอบ / ไม่ ]]

มีของขวัญหรืออะไรที่สามารถแลกเป็นแต้ม ?

ถือว่าเป็นข่าวดีแรก ตั้งแต่ถูกดึงมาเรือนกลางป่าเลยทีเดียว ไม่รอช้ารีบแตะไปที่ตรวจสอบทันที

[[ โดเนท : กระท่อมหลังน้อย จำนวน : 1 ]]

[[ แต้ม : 100 ชื่อ : XXXXXXXXXXXXX ]]

[[ ระดับ : VVIP ]]

[[ คำเตือน : เนื้อเรื่องน้อยเกินไป พยามอีกนิดนะ ]]

เห็นจำนวนแต้มตรงหน้าก็ได้แต่ถอนใจ ยิ่งอ่านคำเตือนยิ่งหงุดหงิดไปใหญ่ เป็นคำเตือนที่ทำให้กำลังใจลดฮวบเป็นอย่างยิ่ง ไม่ใช่ว่าเธอเกือบได้เสียกับท่านหมอหรอกเหรอ เหตุการณ์สำคัญขนาดนี้ยังบอกว่าน้อย

แล้วไอ้ร้อยแต้มนี่อีก

" ให้เพื่อ? " บ่นไปก็เท่านั้น อย่างน้อยก็มีแต้มเอาไว้ใช้เวลาต้องการความช่วยเหลือจิปาฐะจากระบบ

เหลือบเห็นด้านล่างตรงคำว่าบทที่หนึ่งเสร็จสิ้น จึงได้เอ่ยทวงของรางวัลกับยัยระบบตัวร้าย

" ระบบ ของรางวัลฉันล่ะ? "

[ UPDATE 0.01 % ]

[[ เพิ่มเติม >> ระบบกำลังเข้าสู่การเพิ่มข้อมูลจำนวนมาก โปรดรอยี่สิบสี่ชั่วโมง ]]

อ่านจบเท่านั้นแหละ เจ้าขิมถึงกับกรีดร้องเสียงดังไปทั่วทั้งบ้าน เดือดร้อนผู้ฝึกตนที่ยังคงปักหลักอยู่เพื่อจับผิดคนอื่นอย่างหมิงเยวี่ยน

บ่นกับตนเองว่า " ต้องวิปลาสเพียงนี้รึที่เจ้าสามบอกว่าชอบ ช่างเข้าไม่ถึงความชอบนี้ของเขาอย่างแท้จริง "

กล่าวเพียงเท่านั้น จึงได้นำเอกสารร้านค้าของสำนักมาตรวจต่อ พยามเพ่งพิศเพียงตัวอักษรบนหน้าหนังสือแสดงบัญชีในมือทั้งที่แอบหมายมาดในใจว่า พรุ่งนี้เช้าถ้าน้องสามยังไม่กลับมา

เขาจะต้องพาหญิงนางนั้นออกไปจากที่นี่ให้จงได้

ให้มันรู้ไปว่าเขตแดนที่เขาเป็นผู้สร้างขึ้นมาแท้ ๆ จะไม่สามารถพาตัวปัญหาเช่นนี้ไปทิ้งให้ไกลได้

ให้ยอมรับหญิงสาวสติไม่ดีเป็นภรรยาหรือ ฝันไปหรือไม่ จะอย่างไรเงื่อนไขการยอมรับหญิงนางใดเป็นภรรยา ก็คือต้องยินยอมทั้งสามคน ถ้าเขาไม่ยอมรับเสียอย่าง ย่อมชนะสองเสียงรวมกันกับพี่ใหญ่ โดยที่น้องเล็กไม่สามารถต่อต้านได้

รุ่งสางตะวันยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า เจ้าขิมทนนอนต่อไปไม่ไหวอีกต่อไป นั่นเพราะท้องของเธอร้องประท้วงเสียงดังมากนั่นเอง เมื่อคืนเพราะตื่นมากลางดึก จึงไม่อยากลุกมาทำอะไร ไม่ใช่เพราะขี้เกียจ

แต่เทียนมีเอาไว้จำกัดอย่างมาก พอแสงสลัวหน่อยจึงได้ตัดสินใจลุกขึ้นมาก่อไฟต้มโจ๊ก

" ..ดีนะ ที่ท่านหมอไม่ลืมเอาปลามา "

เพียงเห็นสิ่งที่ตนเองต้องการเมื่อวาน ในหัวใจพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้น อย่างน้อยก็ยังมีคนใจดีช่วยเหลือในสถานที่อันแปลกประหลาด

เหลือบมองหน้าจอของระบบด้านข้าง ยังคงอยู่ในสถานะเดิม จึงได้ละความสนใจจากมันโดยการจับปลามาทำความสะอาดพร้อมปรุง

ถึงจะมีเมนูมากมายในหัว แต่เพราะเครื่องปรุงมีน้อยเกินไป จึงได้แล่เนื้อออกมาหนึ่งตัวเพื่อทอดและยำแบบตามมีตามเกิด ส่วนอีกสองตัวก็ทาเกลือแล้วย่างด้วยไฟอ่อน เพราะเอาไว้กินตอนเที่ยงด้วยนั่นเอง ล้างหน้าแล้วจึงได้ลงมือกินข้าวอย่างรวดเร็ว

เพราะตั้งใจไปลำธารอีกครั้ง เพียงแต่..

ข้อความปรากฏขึ้นแต่เจ้าขิมมองไม่เห็น

[[ เริ่มต้นบทที่สอง.. ]]

" จะไปไหน "

เท้าที่กำลังก้าวออกจากเรือนถึงกับชะงักกึก ต้องอธิบายว่าดูทุลักทุเลเล็กน้อย นั่นเพราะเธอหยุดกะทันหันนั่นเอง หญิงสาวกระชับตะกร้าในมือแน่น เพราะจำได้ว่าเสียงที่กล่าวขึ้นมานั้นคือใคร

เจ้าขิมตอบกลับชายหนุ่มไปอย่างระมัดระวัง

" ไปลำธารเจ้าค่ะ "

กายสูงเพรียวอย่างบัณฑิตในอาภรณ์สีน้ำเงินเดินมาหยุดตรงหน้า นัยน์ตาเรียวคมกล้าคล้ายมีแผนการมากมายในนั้นจับจ้องเธอนิ่ง เจ้าขิมรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอันมาก

เพราะในบรรดาพระเอกทั้งสามคน ผู้ที่ล้ำลึกและน่ากลัวที่สุดไม่ใช่หมิงหย่งเล่อ แต่คือหมิงเยวี่ยนว่าที่กุนซือคนสำคัญของสำนักมังกรฟ้า

นิยามตัวตนของคนผู้นี้เอาไว้ง่าย ๆ ว่าพร้อมลงมือทุกอย่างที่ทำให้พี่น้องเกิดอันตรายหรือทำให้ความสัมพันพี่น้องต้องสั่นคลอน นับว่าเป็นคนที่น่ากลัวในการกระทำทุกอย่างจนยากจะไว้ใจ

กระทั่งหมอหมิงซานที่ร้ายกาจเจ้าแผนการ ยังถูกเขาผลักดันขับเคลื่อนให้เป็นไปตามแต่ใจนึก

" เจ้าคงไม่คิดอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดไปกระมัง "

กล่าวได้ดี..

ได้ยินมั้ยระบบ เจ้าของบ้านเขามาไล่แล้วเนี่ย!

[ …50% ]

เจ้าขิมพลันสบตากับเขาอย่างตั้งใจ ทั้งที่ปกติแล้วเธอจะหลีกเลี่ยงเผชิญหน้ากับเขามาตลอดหลายวัน แต่เพราะมีท่านหมอคอยดูแลไม่ห่าง เจ้าตัวคงรอเวลาเช่นนี้มาหลายวันแล้ว

ยังไงเจ้าขิมก็รู้ถึงความร้ายกาจของระบบเป็นอย่างดี ในเมื่อมีคนอยากต่อกรกับระบบ ก็อย่าได้ขัดความตั้งใจเช่นนั้นเลย

แต่มันก็ต้องแลกกับเงื่อนไขบางอย่าง

" ข้าต้องขออภัยท่านแล้วเจ้าค่ะ " มีระบบคอยแปลภาษาให้มันดีมาก เพราะต่อให้เป็นไรท์เตอร์แต่งนิยายจีนมาหลายสิบเรื่อง จะเก่งกาจพูดสำนวนจีนได้ยังไง

กล่าวด้วยท่าทางแบ่งรับแบ่งสู้ " ข้าไร้สามารถเป็นอย่างยิ่ง เป็นเพราะที่นี่ถูกป้องกันไว้อย่างดี ท่านสามารถพาข้าออกไปได้หรือเจ้าคะ "

" ได้แน่นอน "

เห็นความมั่นใจของเขาแล้ว หญิงสาวจึงหยุดคิดไปครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวทำทีเป็นขอความช่วยเหลือ

" ..เช่นนั้น ท่านพาข้าออกไปได้หรือไม่เจ้าคะ "

หมิงเยวี่ยนลอบสังเกตสีหน้าท่าทางของนางจิ้งจอกตรงหน้า เขามีความมั่นใจว่าตนเองสามารถพานางออกไปได้ แต่เพราะกลัวว่าจะถูกเล่นเล่ห์ใส่ จึงได้กล่าวอย่างระมัดระวัง

" เจ้าต้องรับปากข้า เมื่อออกไปแล้วต้องไม่กลับมาอีก "

เจ้าขิมรีบกล่าวแทรก " นั่นขึ้นอยู่กับว่าท่านสามารถพาข้าหลุดพ้นจากที่นี่อย่างหมดจดหรือไม่ "

" แล้วมีสิ่งใดที่ทำให้เจ้าคิดว่าไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้อย่างหมดจด เป็นเจ้าที่กล่าวอ้าง เพราะต้องการหลอกลวงน้องสามของข้าเสียมากกว่า "

" ท่านเห็นว่าเขาโง่งมเพียงนั้นหรือเจ้าคะ "

จบคำกล่าวสั้น ๆ นั้น หมิงเยวี่ยนถึงกับต้องนิ่งอึ้งไป " เจ้าบอกว่าน้องสามข้าโง่งมรึ? "

หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ ตนเองพูดเมื่อใดกัน " ... "