The Sweetest Thing บุษบาหมายรัก

เธอชอบขนมหวาน ของหวานแบบฝรั่งที่หนานุ่มสอดไส้ด้วยชั้นครีมประดับด้วยผลไม้สดสวย บางครั้งก็ราดด้วยช็อคโกแลตสีดำขึ้นเงา แล้วยังตุ๊กตาทำจากน้ำตาลปั้นตัวเล็กน่ารักที่ยิ้มเชิญชวนให้ลิ้มรสนั่นอีกเล่า “มีฝีมือ” ผู้คนมักจะชมเสมอ เธอมักจะยิ้มแล้วค้อมศีรษะด้วยส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าให้หนึ่งที เธอทำงานในโรงแรมดารา ผู้มีพระคุณที่ส่งเธอไปร่ำเรียนวิชาทำขนมถึงเมืองนอก เพื่อให้กลับมาเป็นปาสตรีเชฟ(Pastry Chef)ของที่นี่ ผู้มีพระคุณคือคุณพนาและคุณผกา ทั้งคู่มีลูกชายสองคน พฤกษ์ลูกชายคนโตบริหารงานโรงแรม ส่วนเผ่าพงษ์ลูกชายอีกคนชอบเก็บตัว มีข่าวลืออยู่บ่อยๆ ว่าผู้มีพระคุณจะสนสะพายเธอไว้ใช้งาน แต่เธอไม่สน เพราะแอบพึงใจพฤกษ์อย่างเงียบๆ แต่แล้วเพราะเหตุใดเธอถึงต้องมานั่งรถสองแถวสีเขียวคันใหญ่ให้ฝุ่นโกรกจนหัวแดงในอำเภอปากช่องนี่ด้วยเล่า เรื่องมันเกิดมาจากคุณพนาและคุณผกาเรียกไปคุยเรื่องแต่งงาน เธอหัวใจพองโต แต่งงานกับคนที่พึงใจ แต่…โลกมักไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอ คนที่เธอต้องแต่งงานด้วยคือเผ่าพงษ์ อ้วน เก็บตัว ใส่แว่นหนาเตอะ ‘มีข่าวว่าไปแอบถ่ายใต้กระโปรงนักศึกษา พ่อแม่ก็เลยต้องจับแต่งงาน’ พิณสุดาเพื่อนสาวที่อยู่แผนกบุคคลแอบมากระซิบบอก เธอนิ่วหน้าเป็นไปได้อย่างไร ไม่มีข่าวออกมาเลย ‘คุณพนากับคุณผกาใช้เงินปิดข่าว เสียไปหลายล้าน’ เพื่อนตอบข้อสงสัย แล้วเธอจะเอายังไงดีล่ะ พระผู้มีพระคุณก็คือผู้มีพระคุณ แต่ก็นั่นอีกแหละ การแต่งงานคือทั้งชีวิตของผู้หญิง  เธอคิดไม่ตกจนคืนวันหนึ่งหลังจากทำงานประจำวันเสร็จ และเตรียมส่งกะให้คนทำงานรอบต่อไป ระหว่างที่เดินออกจากห้องครัว สายตาก็เห็นร่างใครบางคนไหวๆ อยู่ใกล้ห้องน้ำชาย ลูกชายคนโตของผู้มีพระคุณกำลังจูบอย่างดูดดื่มกับผู้ชาย! เธอจำได้ว่า เขาคือพนักงานต้อนรับหนุ่มสุดหล่อของโรงแรม คนที่มาเห็นฉากรักโดยบังเอิญตัวแข็งไปหลายนาที รอจนทั้งสองออกไปจากบริเวณนั้น แล้วจึงเดินอย่างอ่อนแรงไปนั่งทำใจอยู่ในห้องน้ำ นี่มันอะไรกันนี่…เธอรู้สึกมึนจริงๆ เสียงสวบสาบดังอยู่แถวๆ หน้าประตูห้องน้ำ หลังจากนั้นเธอเหมือนได้ยินเสียงผู้ชายสถบอะไรสักอย่าง จึงขึ้นชักโครกแอบปีนดู เผ่าพงษ์เอาอะไรสักอย่างเป็นกล่องสี่เหลี่ยม แอบวางไว้แถวๆ ชักโครกในห้องน้ำถัดจากห้องเธอ หลังจากเขาลับตาไปแล้วจึงไปหยิบมาดู กล้องแอบถ่าย! และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องระเห็จมาอยู่ที่นี่ แม้พฤกษ์จะทัดทานอ้อนวอนด้วยใบหน้าหล่อๆ สักเพียงใด เธอปฏิเสธงานแต่ง โดนบีบออกจากโรงแรม ผู้มีพระคุณตราหน้าว่าอกตัญญู ชื่อเสียงในวงการก็เสีย ไม่มีบ้าน ไม่มีงาน เงินเก็บมีนิดหน่อย จึงตอบรับงานปัจจุบันทันด่วนที่เพื่อนสาวหามาให้อย่างรวดเร็ว ‘งานนี้เป็นคนรู้จักกับคนรู้จักของฉันบอกต่อมาอีกที เป็นงานเลี้ยงเด็ก’ หญิงสาวเดินทางมาที่นี่ ‘ไร่อสัญ’ ประวัติเธอผ่านทั้งหมด นายจ้างตกลงจ้างอย่างง่ายดาย และให้มาทำงานโดยเร็วที่สุด รถสองแถวจอดลงที่หน้าไร่ คนเฝ้าประตูห้าดุสองคนจ้องผู้มาใหม่เขม็ง หนึ่งในนั้นเอ่ยถามจุดประสงค์ของเธอ หลังจากนั้นจึงใช้วิทยุวอเรียกรถปิ๊คอัพ ที่มีคนขับหน้าเหี้ยมปานกันมารับเข้าไร่ “คุณพักอยู่ห้องชั้นล่างไปก่อน” ชายสูงวัยผมสีดอกเลาผิวดำแดงรูปร่างใหญ่โตบอก เธอคิดว่าตนจัดอยู่ในประเภทผู้หญิงที่ตัวสูงเกินมาตรฐานสาวไทยแล้วเชียวนะ แต่ผู้ชายที่นี่ทุกคนที่เห็นมาตัวสูงกว่าเธอเกือบทั้งหมด “เย็นนี้คุณช่วยเตรียมอาหารหน่อย สักสามสี่อย่าง สำหรับคนหกสิบคน” เธอนิ่วหน้ากับคำขอร้อง อาหาร… คนหกสิบคน… “วันนี้จะมีงานเลี้ยงเหรอคะ” “เปล่าอาหารเย็นเท่านั้น” ชายสูงวัยบอกยิ้มๆ แล้วพาเธอมาที่ห้องครัว “ใช้ของในตู้เย็นได้เลย เวลาอาหารเย็นคือหกโมงครึ่ง”                หลังจากนั้นชายคนนั้นก็เดินออกไป เธอยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ในครัวสักครู่แล้วจึงเริ่มสำรวจวัตถุดิบที่มี แม้เธอจะชอบทำขนมฝรั่ง แต่อาหารไทยก็ไม่ได้ทิ้งเสียทีเดียว อยู่ในระดับเป็นกุ๊กโรงแรมได้เหมือนกัน ถึงจะร้างมือไปนานก็ตาม มื้อเย็นวันนี้เป็น ปลาทอด ผัดคะน้าปลาเค็ม แกงจืดแตงกวายัดไส้ เธอเห็นแตงโมอยู่ในตู้ใต้อ่างล้างจานจึงเอามาผ่าเป็นของหวาน เสียงรถใกล้จอดหน้าบ้าน ตามมาด้วยเสียงผู้ชายเฮโลลั่น เสียงเดินลงฝีเท้าหนักดังกันครึ่กๆ “หอมจังเลย วันนี้กับข้าวเป็นอะไรเนี่ย” หลายเสียงห้าวทัก เธอไม่ทันได้สนใจเพราะมัวแต่คนแกงจืดในหม้ออยู่ “อาหารเสร็จหรือยังคุณ” ชายชราคนเดิมเดินมาหา เธอจึงพยักหน้าหงึกๆ อาหารถูกลำเลียงกันไปตั้งที่โต๊ะและจัดแบ่งใส่จานเล็ก เธอเพิ่งเห็นโต๊ะอาหารของที่นี่ เป็นโต๊ะมานั่งยาวหลายแถวเหมือนในโรงอาหารโรงเรียน บริเวณทานอาหารเป็นหลังบ้านซึ่งเป็นเรือนโปร่งโล่ง พื้นซีเมนต์ มุงกระเบื้องสีเขียว เสียงพูดคุยตลกโปกฮาของผู้ชายดังลั่น ทุกคนนั่งประจำที่กันพร้อม หญิงสาวรู้สึกตัว เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในที่นี้ มีคนเดินเข้ามาใหม่เป็นผู้ชายสองคน คนหนึ่งผมดกดำ รูปหล่อ ผิวสีเข้มอย่างคนออกแดด ดวงตาระยิบระยับ ริมฝีปากยิ้มนิดๆ ส่วนอีกคนหัวโล้นโล่งเตียน ตาคม และลึก ขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่ง หน้าตาคมเข้มเหมือนคนใต้  “เฮ่ย! อย่าเพิ่งแดก” ผู้ชายหัวโล้นตวาดก้อง ทั้งโต๊ะเงียบกริบในบัดดล “เรามีสมาชิกใหม่” เขาบุ้ยปากมาทางเธอ “เขาจะมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กกับแม่ครัว” เธอนิ่วหน้ากับคำแนะนำตัวนั้น แต่คนหัวโล้นก็ตัดบทตอบอย่างรู้ใจ “บังเอิญคนครัวเราขาดพอดีเลยให้ช่วยทำหน่อย เดี๋ยวจะเพิ่มเงินให้” คำว่า ‘ช่วย’ ปรกติเป็นคำขอร้อง แต่พอฟังจากปากคนหัวโล้นแล้ว เธอรู้สึกราวกับว่ามันเป็นคำสั่งเสียมากกว่า เพราะเสียงเขาแข็งเสียเหลือเกิน ตาก็แทบไม่มองหน้าเธอ “บังเอิญเด็กที่คุณต้องดูแลเขาไปอยู่บ้านตายาย คุณเลยต้องรอไปก่อน ว่าแต่เขาชื่ออะไรวะ แกรับเขามาไม่ใช่เหรอ” คนหัวโล้นหันไปทางคนผมดกดำ “ให้เขาแนะนำตัวเองดีกว่า เชิญครับ” ชายผมดกดำผายมือมาทางเธอ ทุกสายตาจ้องผู้หญิงหน้าใหม่เป็นตาเดียว “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อบุษบา” ทั้งห้องเงียบไปครู่แล้วเสียงโห่ฮาวี้ดวิ้วก็ตามมา “เฮ้ย! นางบุษบามาแล้วว่ะ จริงรึนี่” “เทพอุ้มสมจริงๆ” “โห! ไม่ผิดกับที่คิดไว้เลย” “เงียบได้แล้วโว๊ย! เดี๋ยวข้าเอาตีนยัดปากหรอก” ชายชราตวาดดังลั่น ทุกคนจึงเงียบลงได้ แต่ก็ยังกลั้นยิ้มหัวเราะคิกคัก “นายก็แนะนำตัวเองบ้างสิครับ คนมาใหม่เขาอุตส่าห์แนะนำตัวแล้ว” คนอายุมากกล่าวยิ้มๆ ผู้ชายหัวโล้นเม้มปากฮึดฮัดก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า “ผมชื่อ ระเด่นมนตรี เป็นเจ้าของไร่ที่นี่” “ยินดีต้อนรับสู่ไร่อสัญ หรือนิคเนมอสัญแดหวานะครับ บุษบา” คนผมดกยิ้มให้เธอจนตาหยี บุษบากลืนน้ำลายดังเอื๊อก รู้สึกว่าเค้าลางแห่งความยุ่งยากลอยมาให้เห็นไรๆ บุษบาคิดว่าเธอหนีปัญหามาแล้วนะ นี่ยังมาเผชิญกับวงอสัญแดหวาอีก แล้วชีวิตเธอจะเป็นยังไงกันละนี่…