DİLA
Vücudumdaki ağırlıkla gözlerimi araladım. Kolumdaki seruma bağlı ince hortum, tenime buz gibi bir soğukluk yayıyordu. Başım zonkluyordu, sanki kafatasımın içinde çekiçle vuruyorlardı.
Her bir kasım sızlıyordu. Özellikle bileklerim ve boynum... Zincirlerin ağırlığı ve sertliği tenime derin izler bırakmış olmalıydı. Acı, vücudumun her köşesine yayılmıştı.
Üzerimde artık gelinlik yoktu. Onun yerine, soluk renkli hastane kıyafeti vardı. Hafifçe doğrulmaya çalışırken kapının açıldığını duydum. Gözlerim hızla kapıya kaydı ve onu gördüm.
Azad.
"Azad!" diye telaşla seslendim. Bana doğru yürümeye çalışıyordu ama bacağındaki yara, adımlarını ağırlaştırıyordu. Korku içinde yüzüne, sonra omzuna ve bacağına baktım.
"Çok acıyor mu? İyi misin? Müdahale ettiler mi?" Kelimeler ağzımdan panikle d
