YAZARIN ANLATIMIYLA
Hastane odasında loş bir ışık vardı. Perdeler hafifçe aralanmış, dışarıda gri bulutlar gökyüzüne yayılmıştı. Yağmur yağacak gibiydi ama henüz damla düşmemişti.
Azad, sessizce pencerenin kenarında durmuş, Dila’yı izliyordu.
Dila ise yatağının kenarında oturuyor, dizlerini göğsüne çekmişti. Parmaklarını battaniyenin kenarında gezdiriyordu.
Sessizlik.
Ama bu sessizlik, kelimelerden daha ağırdı.
İkisinin de söylemek istedikleri vardı ama söyleyemiyorlardı.
Sonunda Dila, başını kaldırdı. Gülümsüyordu. Ama gözleri…
Azad, o gözlerin ardında saklanan fırtınayı görebiliyordu.
Dila’nın sesi, yumuşak ama titrek çıktı.
“Biliyor musun, Azad?” dedi. “İnsan bazen bir şeylerin yanlış gideceğini kalbinin en derininde hissediyor.”
Azad, anında başını iki yana salladı. “Sakın.”
