DİLA
Gözlerimi araladığımda konakta benim için ayrılan bir odada olduğumu gördüm. Yavaşça yattığım yerden doğrulduğumda, karşımda bir ayna vardı.
Yüzüm adeta tanınmayacak hale gelmişti, fazlasıyla sızlıyordu. Çocuklar yanımda yoktu.
Ayaklarımı yataktan aşağı sarkıtarak ayağa kalkmak için cebelleştim, kapı açıldığında ise Azad'ı karşımda gördüm.
Elinde tuttuğu tepsiyle içeri girdi, yüz hatları fazlasıyla keskindi. Bakışları yüzümde gezindiğinde, gözlerindeki öfkeyi görmemek elde değildi.
''İyi misin?'' dediğinde gözlerim nemlendi, alt dudağımı sarkıttım.
''Bilmem, iyi miyim sence? Nasıl görünüyorum? Yüzüm güzel mi?'' diye sorduğumda nefesini tutmuştu, bakışlarını kaçırıp yanıma oturdu.
Kucağındaki tepsiyi benim kucağıma doğru ittirdi, parmaklarını şakaklarına koyarak ovaladı. '
