Baran’ın aracı toprak yolda ilerledikçe etrafı saran karanlık daha da koyulaşmıştı. Farların aydınlattığı dar patika, taşlarla dolu virajlı bir yoldu. Camı hafif aralıktı; yüksek rakımın serinliği içeri sızıyor, dağların ağır sessizliği motorun uğultusuna karışıyordu.
Köy girişine vardığında, uzaktan minarenin silueti göğe yükseliyor, birkaç evin bacasından duman tütüyordu. Ama sessizlik… rahatsız edecek kadar yoğundu.
Baran aracını yavaşça durdurdu. El fenerini ve silahını aldı. Önce okulun olduğu tarafa yürüdü. Bahçeye vardığında, çocukların koşturduğu o toprak zemin, şimdi ıssız ve karanlık bir gölgeydi. Pencerelere göz gezdirdi. Kapı hâlâ kırıktı. Geceden kalan izler henüz tam silinmemişti.
Elini kapının üstüne koydu.
“Seni yeniden güvende bırakacağız,” dedi kendi kendine.
Ardında
