อุบัติรักกามเทพตัวจิ๋ว

ร่างบางอรชรดิ้นไปมาอย่างเสียวซ่านเมื่อร่างกายของตนกำลังถูกสัมผัสที่แปลกใหม่อย่างไม่เคยโดนมาก่อน อยากจะลืมตาขึ้นมามองว่าเกิดอะไรแต่ร่างกายเจ้ากรรมก็ไม่ทำตามอย่างที่ใจคิด "อ๊ะ เจ็บ!"เธอร้องพร้อมตัวสะดุ้งโหยงเมื่อความเจ็บเข้าสู่กลางใจสาวอย่างทรมาน เนื้อตัวสั่นเทากับการกระแทกกระทั้นที่ได้รับ สมองของเธอดับชั่ววูบไปคลายหมดสติ มีเพียงสายตาคมเข้มของคนบนตัวหอมหวานนี้จับจ้องมองตามร่างกายของหญิงสาวอย่างพออกพอใจถึงเขาจะเมามายแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ตัวว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น เพลิง หรืออัคคี โชคทวีพรหมรัตน์เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาฉายาเจ้าชายน้ำแข็งทายาทคนเดียวของท่านวายุภัค ชายหนุ่มกำลังโยกตัวตามความต้องการของตนอย่างเอาแต่ใจ จนในตอนนี้หญิงสาวคนสวยที่บังเอิญเจอกันได้หลับไปเสียแล้ว เขาก้มหน้าลงมาจูบซับตามซอกคอขาวระหงเขายอมรับว่าหญิงสาวคนนี้ช่างถูกใจเขาเสียจริง เสียงกระแทกดังสนั่นลั่นห้องก่อนร่างกายกำยำจะกระตุกสองสามทีเขาปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกอย่างสบายตัวก่อนจะซุกใบหน้ากับเนินอกอวบ มือหนายังบีบคั้นไม่เลิก เมื่อร่างกายได้รับการกระตุ้นอีกครั้งเขาจึงเริ่มบทรักต่ออีกครั้ง ชายหนุ่มพยายามปลุกคนตัวเล็กให้ตื่นขึ้นมาร่วมรักด้วยกัน แต่ทว่าหญิงสาวกลับบ่นพึมพำออกมาจนเขาฟังไม่รู้เรื่อง "คุณพ่อใจร้ายไม่รักหนูบ้างเลย ฮึกฮือ!"เสียงเบาๆ ที่เธอพึมพำออกมาชายหนุ่มไม่ได้ยินมากนักจึงไม่รู้ว่าหญิงสาวบ่นอะไร "นี่คนสวยตื่นก่อนสิ! ไหนว่าอยากสนุกด้วยกันไง?"เขาเรียกสติแต่ผู้หญิงใต้ร่างไม่ยอมตื่นขึ้นมา อารมณ์ก็ค้างคาจะให้ลักหลับก็ไม่ใช่เรื่อง เสียงถอนหายใจออกมาออกมาก่อนชายหนุ่มจะตัดสินใจดันความเป็นชายเข้าไปอีกรอบ "ฮึก เจ็บนะ" "ฉันก็เจ็บเหมือนกัน"เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า อัคคีโหมกระหน่ำบทรักร้อนแรงอีกรอบจนในที่สุดเขาก็เสร็จสมดั่งใจหมาย "ไม่นะ เจ็บออกไปฉันเจ็บ ฮื่อออ! กรี๊ด!"ร่างบางอรชรสะดุ้งอย่างตกใจที่ตัวเองฝันถึงเหตุการณ์เมื่อสี่ปีนั้นอีกแล้ว "มามี๊~ เป็นอะไรไปค่ะน้ำรินตกใจ"เสียงแจ๋วใสรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงเมื่อเสียงมารดาคนร้องกรี๊ดออกมา รรรรณา ยกมือขึ้นมาลูบหน้าลูบตาอย่างตั้งสติก่อนจะหันไปมองลูกสาวตัวน้อยแก้มกลมไม่ต่างจากซาลาเปาไม่มีผิด น้ำรินเอียงคอมองมารดาอย่างสงสัย "มามี๊ขอโทษค่ะลูก เมื่อกี้มามี้ฝันร้าย" "ฝันว่าเจอหนอนใช่ไหมคะ น้ำรินก็เคยฝันร้าย"น้ำริน หรือ รรรรญาลูกสาววัยสามขวบกว่าพูดออกมาพร้อมทำหน้ากลัวๆ เมื่อนึกถึงหนอนสีเขียวตัวใหญ่ "ใช่จ๊ะ ดูสิมามี้ทำให้หนูตื่นกลางดึกอีกแล้ว มานี่มามามี้จะตบก้นให้นอน"หนูน้อยรีบนอนคว่ำลงข้างๆ พร้อมหันหน้าไปทางด้านมารดาก่อนที่หญิงสาวจะตบก้นเบาๆ เป็นการกล่อมให้เด็กน้อยนอนหลับ เธอไม่คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทำให้เธอกลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวพอที่บ้านรับรู้ว่าเธอท้องไม่มีพ่อ ท่านเกษมบิดาตนถึงกลับไม่พอใจไล่เธอออกจากบ้าน ในช่วงแรกๆ หญิงสาวต้องเหนื่อยกว่าปกติเพราะต้องทำงานมากขึ้นเพื่อเก็บเงินให้มากพอก่อนจะคลอดเด็กคนนี้ ถึงมีใครมากมายต่างบอกให้เธอเอาเด็กคนนี้ออกช่ะ แต่รรรรณาก็ไม่เคยแม้แต่จะคิดเด็กคนนี้ไม่ผิดอะไรเสียหน่อย เธอทำตัวเองแท้ๆ ถ้าไม่โกรธพ่อจนต้องไปดื่มเหล้าประชดและไม่เผลอไปนอนกับผู้ชายแปลกหน้าเพราะความเมาก็คงไม่เป็นแบบนี้ "มามี้ขาตื่นได้แล้วค่าวันนี้ต้องพาน้ำรินไปเที่ยวน้าาา"วันหยุดสุดสัปดาห์รรรรณาต้องพาลูกสาวตัวน้อยไปเที่ยวตามที่สัญญาเอาไว้ เสียงเจี๊ยวจ๊าวปลุกเธอเสียงดังอย่างดีใจที่จะได้ไปเที่ยว "ตื่นแล้วจ้า ตื่นแล้ว" หญิงสาวรีบลืมตาตื่นเพราะมีเสียงปลุก เธอรีบลุกไปอาบน้ำกับลูกสาวตัวน้อยพร้อมเสียงหัวเราะดังออกมาอย่างมีความสุข ลูกสาวคนนี้เหมือนเป็นทุกอย่างของรรรรณาไม่มีผิด ถึงแม้ว่าทั้งสองจะอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์เล็กๆ พื้นที่แค่หนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องน้ำห้องครัวเล็กๆ ก็ตาม แต่เพียงเท่านี้ชีวิตของเธอก็มีความสุขไม่น้อย สองแม่ลูกจูงมือกันเดินลงมาจากห้องพักก่อนจะตรงไปยังรถเก๋งคันเก่าที่หญิงสาวซื้อมือสองมาใช้เวลาไปไหนมาไหนจะได้สะดวกสบาย "คาดเข็มขัดด้วยนะน้ำริน" "โอเคค่ะ น้ำรินเก่งแล้วคาดเองได้"รรรรณาส่งยิ้มไปให้ลูกสาวเธอจ้องมองใบหน้าของเด็กน้อยที่ผสมผสานระหว่างเธอกับผู้ชายคนนั้นอย่างลงตัว เธอไม่รู้จักแม้ชื่อเสียงของเขาแต่ทว่ากลับจำใบหน้านั้นไม่เคยลืม หล่อเหล่าปานสรรค์บรรจงสร้างแต่ทว่าสายตาคู่นั้นกลับเย็นชาจนเธอไม่กล้าจะมองหน้าเขาโดยตรง เพราะความเมาทำให้ใจกล้าไปยั่วยวนจนขึ้นเตียงกับชายแปลกหน้าคนนั้นอย่างคนไร้สติมารู้ตัวอีกทีก็ตอนตื่นขึ้นมาเสียแล้ว แค่คิดใบหน้าสวยก็แดงก่ำออกมาเมื่อยังจำสัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้ "มามี๊ไม่สบายรึป่าวคะหน้าแดงจัง" "ปะ เปล่าจ้ะงั้นเราไปกันเลยนะ"ถึงลูกสาวตัวน้อยของเธอจะแค่สามขวบกว่าแต่คำพูดคำจาความคิดในบ้างครั้งก็เหมือนผู้ใหญ่ไม่มีผิด ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง วันหยุดแบบนี้มีหลายครอบครัวที่ต่างพาลูกเล็กเด็กแดงมาเที่ยวห้างสวรรค์ของเด็กน้อยทุกคน เพราะมีของเล่นมากมาย เฉกเช่นน้ำรินพอได้เห็นของเล่นเหล่านั้นก็แววตาลุกวาววับเป็นประกาย "มามี๊ น้ำรินจะเล่นบ้านบอลค่า"เสียงใสรีบบอกมารดา หญิงสาวจัดการซื้อตั๋วก่อนจะพาลูกสาวตัวน้อยไปโซนข้างใน รรรรณาปล่อยให้บุตรสาวเล่นสนุกคนเดียวแต่ก็นั่งดูอยู่ห่างๆ เด็กตัวน้อยเล่นไปมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะมองภาพผู้ชายตัวสูงที่กำลังเล่นกับเด็กอีกคน เธอมองตามตาละห้อยก่อนจะทำหน้าเศร้าลง เด็กน้อยคอตกก่อนจะเดินหน้ามุ่ยไปหาคนเป็นแม่ "เป็นอะไรจ้ะคนเก่งของมามี๊?" "มามี๊ทำไมน้ำรินไม่มีปะป๊าเหมือนคนอื่นคะ เด็กคนอื่นมีกันหมดเลยแต่น้ำรินไม่มี"พอได้ยินลูกสาวถามแบบนั้นสีหน้าของรรรรณาถึงกลับไปไม่ถูกไม่คิดว่าจะถูกลูกสาวถามแบบนี้ "น้ำรินอยู่กับมามี๊สองคนไม่มีความสุขหรือจ๊ะ" "มีค่ะ แต่น้ำรินต้องการปะป๊าด้วยหนิค่ะ"เด็กสาวร้องงอแงออกมาจนทำให้รรรรณารีบคว้าตัวลูกสาวมากอดแน่น เธอไม่เคยคิดว่าเด็กอย่างลูกสาวเธอจะถามอะไรแบบนี้มาก่อน เธอเข้าใจดีว่าการขาดความอบอุ่นมันเป็นแบบไหน เพราะเธอก็เป็นเหมือนกันถึงจะมอบความรักมากมายให้แต่ทว่าพื้นฐานครอบครัวก็สำคัญเหมือนกัน "ไม่ร้องนะคะลูกแม่ ไม่ร้องนะ"น้ำเสียงเศร้าเอ่ยปลอบใจบุตรสาวออกมา โดยเธอเองก็กล่าวต่อว่าตัวเองในใจเหมือนกันที่ทำให้ลูกเป็นเด็กขาดความอบอุ่นแบบนี้