บุพเพปั้นรัก

02 บทที่ 2 - 3

“นั่นสิจ๊ะหวา เธอควรจะรับความจริงนะ...ว่าแม่ของเธอแผนสูงขนาดไหน ถึงขนาดปล่อยตัวเองให้ท้องเพื่อจับผู้ชาย”

“มันจะมากไปแล้วนะน้าปราง นี่ลุงพลไม่คิดจะห้ามเมียใหม่ของลุงเลยหรือยังไง” กิดาการแทรกขึ้นอย่างเริ่มทนไม่ไหว ทำให้ปรางทิพย์หันมาให้ความสนใจกับหญิงสาวแทน

“นี่! ฉันไม่ใช่เมียใหม่นะ ฉันคบกับพี่พลมาก่อนย่ะ เผื่อว่าพวกเธอจะลืม คนที่เข้ามาแทรกคือแม่ของเพื่อนเธอต่างหาก ทำทุกอย่างเพื่อแย่งคนรักของคนอื่น ไม่หน้าด้านจริงทำไม่ได้นะ ว้าย” ปรางทิพย์ร้องเสียงหลงเมื่อถูกแกงเขียวหวานสาดเข้าใส่อย่างจัง กำพลปราดเข้าไปดูแลภรรยาของตนอย่างตกใจ ก่อนจะหันกลับมามองร่างบางที่ถือหม้ออยู่ในมือในขณะที่อีกฝ่ายจ้องมองเขากลับด้วยสายตาที่มีแต่ความเจ็บปวดร้าวลึก

“ยายหวา นี่แกไม่เกรงใจพ่ออย่างฉันเลยหรือยังไงฮะ”

“แล้วพ่อล่ะ เคยเห็นหวาเป็นลูกหรือเปล่า” ดวงยิหวาตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจนทำให้กำพลผงะไปวูบหนึ่ง แต่ความเดือดดาลที่มากกว่าผลักดันให้เขามองไปโดยรอบ ก่อนจะคว้าเอาไม้กวาดที่ใช้ในสวนมาถือไว้ในมือ

“ลุงพล อย่า” กิดาการถลาเข้าไปห้าม แต่ก็ถูกชายสูงวัยผลักให้พ้นทาง เขาพุ่งตรงไปยังลูกสาวที่รีบทิ้งหม้อในมือแล้วหันตัวหลบด้วยท่าทางถมึงทึง แล้วเมื่ออยู่ในระยะที่เอื้อมถึงเขาก็เงื้อมือขึ้นสุดแรง

ตุ้บ!!!

เสียงไม้กระทบเนื้อดังขึ้นอย่างน่ากลัว แต่ดวงยิหวาที่กำลังเอามือปิดตากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เธอหวาดหวั่นเลยสักนิด กลับกัน...เธอกลับรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นที่โอบอุ้มเธออยู่ พร้อมกับแรงสะดุ้งของเจ้าของอ้อมแขนที่ทำให้หญิงสาวตกใจจนลดมือลงและเปิดตาขึ้น ตากลมโตที่ยังคงตื่นตระหนกสบเข้ากับดวงตาคมเข้มของพระเอกหนุ่มที่มีร่องรอยของความเจ็บปวดพาดผ่าน ตาคู่เดียวกัน...ที่เปลี่ยนเป็นทอดมองเธอด้วยความห่วงใย มือหนาของร่างสูงยกขึ้นเกลี่ยรอยช้ำแดงบนใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปของเขาจะเอ่ยถามคำถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เจ็บมากไหม”

หยาดน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตากลมสวยร่วงหล่นลงมาทันทีที่ความอุ่นวาบสะท้อนเข้าไปในใจของหญิงสาว ใบหน้านวลสั่นหน้าไปมาหากแต่มือบางกลับกำสาบเสื้อของชายหนุ่มจนแน่น คนตัวโตมองร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นเพราะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นในอ้อมแขนตนเองด้วยแววตาที่หลากหลาย ร่างสูงค่อยๆ รั้งร่างบางให้เอนซบกับอกกว้างของตนเองช้าๆ แล้วลูบหลังของหญิงสาวไปมาเพื่อปลอบประโลม

“ไม่เป็นไรนะหวา...ผมจะปกป้องคุณเอง”

ปุณณ์กระชับอ้อมกอดแน่นราวกับต้องการตอกย้ำคำสัญญา การกระทำของเขาส่งผลให้ร่างบางเริ่มร้องสะอื้นเพื่อระบายความอ่อนแอภายในใจอย่างไม่คิดปิดบังอีกต่อไป

“นะ...นั่นมันพ่อปุณณ์นี่ ต๊าย...ที่แท้ก็อยู่ที่นี่เองหรือเนี่ย” กลอยร้องขึ้นมาอย่างตื่นเต้นหลังจากตื่นจากอาการตกตะลึง คนที่มองดูเหตุการณ์โดยรอบในก่อนหน้าจึงพุ่งความสนใจมาที่การปรากฏตัวของพระเอกหนุ่มที่กำลังมีข่าวฉาวกับสาวน้อยในอ้อมกอดของเขาทันที

“แก” กำพลคำรามเสียงต่ำแล้วสาวเท้าเข้าหาชายหนุ่มที่โอบกอดลูกสาวของเขาอย่างไม่นึกอายสายตาของใคร

“หยุดเดี๋ยวนี้นะกำพล เธอไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายคนในบ้านฉัน”

นวลฉวีใช้แรงทั้งหมดตวาดใส่อดีตน้องเขยเสียงดังพร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่ทรงอำนาจ หนุ่มใหญ่เลยจำต้องถอยออกมาไปยืนเคียงข้างปรางทิพย์ที่ยืนตัวเกร็งไม่ต่างกัน สาวสูงวัยค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาคนทั้งคู่โดยความช่วยเหลือของเพื่อนสนิทของหลานสาว

“ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่หลานสาวของพี่นวลต่างหากที่เป็นคนก่อเรื่อง เรื่องที่ยายหวาทำมันงามหน้านัก พี่นวลก็เถอะ ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง” คนเป็นพ่อเอ่ยตอบพลางมองไปที่ร่างเล็กด้วยแววตาขุ่นเคือง ก่อนจะลามไปยังคนที่เขาเคยเชื่อมาตลอดว่าจะสามารถดูแลบุตรสาวเขาได้อย่างดีแม้จะไม่มีเขาก็ตาม ปุณณ์ที่เริ่มเข้าใจสถานการณ์ค่อยๆ ขยับร่างเล็กออกจากอ้อมแขนช้าๆ ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับชายสูงวัยโดยใช้ร่างของตนเองเป็นที่กำบังหญิงสาวที่เริ่มมีท่าทีสงบขึ้นบ้างแล้ว

“อย่าโทษหวาเลยครับ เรื่องนี้คนที่ผิดคือผมเอง ผมต้องขอโทษคุณพ่อด้วยนะครับสำหรับเรื่องข่าวที่เกิดขึ้น” พระเอกหนุ่มเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้อีกฝ่ายก่อนจะเงยหน้าสบตาอย่างไม่หวั่นเกรง

“ขอโทษแล้วมันจบหรือไงวะ แกทำให้อนาคตของยายหวาพังไปหมดแล้ว รู้ตัวบ้างไหม” กำพลยังคงเดือดดาล ใจอยากจะพุ่งเข้าหาเพื่อสั่งสอน ทว่าก็ได้แต่ยืนกัดฟันกรอดเมื่อมีสายตาของพี่สาวอดีตภรรยาคอยจับจ้องอยู่

“ผมยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่างครับ ผมจะ...”

“สองคนนี้เขาแต่งงานกันแล้ว” นวลฉวีเอ่ยแทรกก่อนที่พระเอกหนุ่มจะพูดจบ คนที่กำลังมุงดูเหตุการณ์ต่างพากันฮือฮาทันทีที่ได้ยิน

“สองคนนี้เขาแต่งงานกันแล้ว เพียงแค่ยังไม่ได้เปิดเผยก็เท่านั้น”

คนฟังมองหน้ากันเลิกลั่นเมื่ออีกฝ่ายยังคงย้ำด้วยประโยคเดิมอย่างชัดเจน ปุณณ์ใช้จังหวะนี้เข้ารับตามคำพูดที่ป้าของร่างเล็กเปิดทางเอาไว้ให้ในทันที

“ใช่ครับ ผมต้องขอโทษคุณพ่ออีกครั้งนะครับที่ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้ไปสู่ขอหวากับคุณพ่ออย่างเป็นทางการ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่ายที่กำลังนิ่งอึ้ง ก่อนจะรั้งร่างบางที่มีอาการเกร็งขึ้นเมื่อได้ยินคำของนวลฉวีให้มายืนเคียงข้างเขาแล้วโอบเอวเอาไว้ด้วยท่าทีนิ่มนวล

“ผมกับหวาเราคบกันมานานแล้วครับ และเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นานมานี้ หวาเขาไม่อยากให้เป็นข่าวดัง เลยขอให้ผมปิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อน”

ดวงยิหวาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเจ้าของเสียงทุ้มนุ่มที่บอกเล่าคำที่ถูกปั้นแต่งได้อย่างไม่ติดขัด ตาคมจ้องมองเธอกลับด้วยแววตาอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความรัก จนทำให้คนถูกมองต้องรีบเบือนหน้าหลบเมื่อหัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะทั้งๆ ที่รู้ดีว่าทั้งหมดเป็นแค่การแสดงของเขาเท่านั้น

“อ้าว...สองคนนี้แต่งงานกันแล้วเหรอ ตอนไหนกัน ทำไมฉันถึงไม่รู้”

เสียงกลอยแทรกขึ้นมา สาวใหญ่เจ้าของบ้านจึงปรายตามองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ

“ฉันว่านี่เป็นแค่เรื่องในครอบครัวของฉันนะ คนอื่น...ไม่จำเป็นต้องรับรู้ด้วยหรอก” ว่าแล้วหญิงสูงวัยก็กวาดตามองคนที่ยืนดูเหตุการณ์ทีละคนอย่างขุ่นเคือง คนถูกมองจึงเริ่มนึกเกรง เพราะรู้ถึงความใจเด็ดของผู้หญิงที่อยู่ร่วมชุมชนกันมานานคนนี้ดี หลายๆ คนจึงตัดสินใจล่าถอยและกระจายตัวออกไป

กำพลขบกรามแน่นเมื่อรู้สึกว่าตนได้กลายเป็นคนอื่นไปด้วยในความหมายนั้น เขาจ้องมองลูกสาวและลูกเขยหมาดๆ ด้วยความตกใจและไม่พอใจอยู่ลึกๆ ที่คนทั้งสองทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเขา

“เธอยังมีอะไรอีกหรือเปล่า” นวลฉวีถามพ่อของหลาน อีกฝ่ายจึงตวัดตามอง

“หวาแต่งงาน...ทำไมพี่ไม่บอกผม”

“ทำไมต้องบอก นานแค่ไหนแล้วที่แกไม่สนใจหลานของฉัน”

คนฟังสะอึก ก่อนจะเถียงต่อแต่เริ่มไม่กล้าสู้หน้า

“แต่ยายหวายังเด็ก” ถึงจะไม่เคยมาเหลียวแล แต่เขาก็รู้ว่าบุตรสาวของตนเพิ่งเรียนจบได้ไม่นาน จึงยังไม่อาจยอมรับเรื่องนี้ได้

“ยายหวาน่ะ...ฉันเลี้ยงของฉันมา ฉันรู้ดีว่าหลานของฉันน่ะโตแล้ว โตมากพอที่จะคุยกันด้วยเหตุด้วยผล ไม่ใช่การใช้กำลัง”

คนฟังตัวสั่นรีบทิ้งไม้กวาดในมือราวกับเป็นของร้อน ก่อนจะหันไปมองบุตรสาวที่ยังคงสะอื้นและมองมาทางเขาด้วยแววตาเจ็บช้ำ แม้จะรู้สึกผิดกับความใจร้อนของตนเอง แต่ด้วยทิฐิที่มีมากทำให้กำพลเลือกที่จึงทำท่าฮึดฮัดและหันไปคว้ามือปรางทิพย์พร้อมกับออกคำสั่ง

“กลับ”

“พี่พล” ฝ่ายหญิงเอ่ยท้วงพร้อมกับมองสามีด้วยแววตาบีบคั้น หนุ่มสูงวัยจึงผงะไปเมื่อเห็นเค้าลางของปัญหาใหม่ที่ตนทำให้ภรรยาสุดที่รักไม่พอใจ

“พี่จะยอมให้ลูกของพี่ทำกับฉันแบบนี้เหรอ” ปรางทิพย์ชี้ไปตามรอยเปรอะเปื้อนบนตัวที่เกิดจากฝีมือของลูกเลี้ยงแล้วมองสามีเชิงบังคับ คนถูกมองจึงหน้าเสียก่อนจะรีบหันไปทางลูกสาว

“หวา ขอโทษแม่ปรางเขาซะ”