İhanet

Başka bir şehirde tanışmalıydık seninle. Ya da bambaşka iki insan olarak karşılaşmalıydık. Mesela sen karşıya açılan kafenin aksi ve yeni sahibi olmalıydın. Bende senin uslanmak bilmeyen ukala müşterin. Delirtmeliydim seni sinirden. Her gün bununla beraber keyfini çıkarmalıydın ilginin. Biz seninle bütün zorlukları yenmeliydik. Her zorluğa da göğüs gerecek gücü kendimizde bulmalıydık. Bir şey girecekse de aramıza bu sadece senin güzel inadın olmalıydı. Öfkelerin, intikam hırsların değil. Biz seninle yağacak bütün yağmurlarda sırılsıklam ıslanıp, kahkahalara boğmalıydık birbirimizi. Filmleri izlemeli, kitapları okumalı, şiirlerin altını beraber çiziyor olmalıydık. Saçının her buklesini sevdiğimi ezber ettiğimi, boynunun güzel girintisine ömrümü koyduğumu unutmamalıydın. Seninle ben yaralarımıza merhem olmalıydık aslında. Ama yarayı açan olmayı tercih ettin sen. İkimizi de kanatan olmayı...Gövdemi tüm vicdansızlığınla attığın o büyük yangını unutma istiyorum. Omurgan o derin sızıyla eğilsin, derin pişmanlıkla incelsin, gözlerin yılların yorgunluğuyla rengini kaybetsin diye dua ediyorum.  Tüm bunların dışında içimde kavurucu bir özlem dolanıyor. Küçük gülümsemeler hediye ettiğimiz zamanlar vardı ya hani birbirimize. Koca bir yalandan ibaret olmamalıydı onlar. Ben senin saçına düşen ilk akları gören tek kişi olmalıydım.  Şimdi senin ardından savaşacak kadar güçlü değilim ben. Sadece yalnızlığı kabul edebilecek kadar deli belki. Seni asla affetmeyecek kadar öfkeli birazda. Aslında bir daha kimseyi sevemeyecek kadar âşık... -kerem sayer-