Unexpected
1567 Words
CHAPTER 6
Abegail POV
Nang makaalis si Rafael, hindi ko talaga expected na hahanapin pa niya ako at maghihingi ng tawad. Para sa akin, ang lahat ng iyon ay isang transaksyon lamang. Habang naglalakad ako papunta sa tindahan, hindi mawala sa isip ko ang mga nangyari.
"Abegail, bakit pa niya ako hinahanap?" kausap ko ang aking sarili. "Hindi ko naman siya kailangan sa buhay ko ngayon. Pero bakit ganito ang pakiramdam ko?"
Hindi alam ni Nanay na binenta ko ang aking katawan noon para lamang maipagamot siya. Ayaw ko na rin sabihin at malaman pa ni Nanay ang totoo. Ang alam lang niya, nagtatrabaho ako noon sa bar bilang waitress. Mas pinili kong tumahimik na lamang at magpatuloy sa buhay.
Pagdating ko sa tindahan, nakita ko si Nanay na masiglang nag-aayos ng mga paninda. Napangiti ako habang pinagmamasdan siya.
"Abegail, anak, kumusta ka na?" tanong ni Nanay nang makita ako.
"Ayos lang po ako, Nay," sagot ko, pilit na tinatago ang aking mga iniisip. "Kayo po, kumusta na ang pakiramdam ninyo?"
"Mas mabuti na, anak. Salamat sa Diyos at nakakabangon na ako," sabi ni Nanay, may halong pasasalamat sa kanyang mga mata. "Ikaw naman, may problema ba?"
"Wala po, Nay. Masaya lang po akong makita kayong maayos na," sagot ko.
Sa likod ng aking ngiti, pilit kong itinatago ang bigat sa aking dibdib. Alam kong hindi ko maaring sabihin kay Nanay ang buong katotohanan. Sapat na ang malaman niyang ginawa ko ang lahat para sa kanya.
Habang abala kami ni Nanay sa pag-aayos ng tindahan, biglang dumating si Tatay, bitbit ang mga bagong dating na paninda.
"Abegail, tulungan mo nga ako dito," tawag ni Tatay. Agad naman akong lumapit at tinulungan siya. Habang inaayos namin ang mga paninda, napansin kong bumalik si Nanay sa loob ng bahay.
"Tay, may gusto po sana akong sabihin," sabi ko nang makahinga na kami ni Tatay. "May mga kaibigan po kasi ako mula sa Maynila. Gusto sana nilang makalayo sa ganoong klaseng trabaho."
"Ano bang klaseng trabaho, anak?" tanong ni Tatay, nakakunot-noo.
"Sa bar po sila nagtatrabaho, Tay. Gusto sana nilang magbagong buhay," paliwanag ko.
Natahimik si Tatay sandali, tila pinag-iisipan ang kanyang sasabihin. "Alam mo, anak, kahit na hindi ko gusto ang trabaho mo sa Maynila, naiintindihan kong ginawa mo iyon para sa ating pamilya. Kung may paraan tayo para makatulong sa kanila, bakit hindi?"
"Salamat, Tay. Alam kong mahirap tanggapin, pero gusto ko sanang makatulong sa kanila," sabi ko, ramdam ang pag-aalala sa puso ko.
Lumipas ang mga araw, patuloy akong tinutulungan nina Nanay at Tatay sa tindahan. Hindi ko maiwasang maisip ang mga pangyayari sa VVIP room at ang paghingi ng tawad ni Rafael. Para sa akin, ang lahat ng iyon ay transaksyon lamang, ngunit tila hindi ganoon ang naging epekto nito kay Rafael.
Isang araw, habang abala ako sa pagtitinda, biglang dumating si Rafael sa aming tindahan. Nakangiti siya at tila walang bakas ng alinlangan sa kanyang mukha.
"Abegail," tawag niya, na ikinagulat ko.
"Rafael? Anong ginagawa mo dito?" tanong ko, hindi makapaniwala sa aking nakikita.
"Gusto kitang makita at personal na humingi ng tawad," sabi ni Rafael. "Alam kong nasaktan kita noong gabing iyon."
"Hindi ko talaga expected na hahanapin mo pa ako, Rafael," sagot ko, pilit na itinatago ang emosyon sa aking boses. "Kanina, transaksyon lang naman talaga ang lahat ng iyon."
"Oo, pero na-realize ko na may mas malalim pa doon. Hindi ko kayang alisin ka sa isip ko," sabi ni Rafael, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-amin.
"Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko," sabi ko, naguguluhan. "Pero nandito na ako ngayon sa probinsya. Pinipilit kong magsimula ng bagong buhay kasama ang pamilya ko."
"At iyon ang gusto ko sanang tulungan ka," sabi ni Rafael. "Gusto kong makatulong sa iyo at sa iyong pamilya."
"Bakit, Rafael? Bakit ngayon?" tanong ko, ramdam ang galit at kalituhan sa aking puso.
"Na-realize ko na mali ang ginawa ko. Gusto kong itama ang pagkakamali ko," sabi ni Rafael, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-asa.
Hindi ko alam kung paano ko ito haharapin. Ang puso ko ay puno ng galit at kalituhan, ngunit sa isang banda, nararamdaman ko ang kanyang sinseridad.
"Nay, Tay, ito po si Rafael," pakilala ko sa kanila, na ikinagulat naman ng aking mga magulang.
"Mabuti po at nakilala namin kayo," sabi ni Nanay, pilit na pinapanatili ang kalmado.
"Mabuti at nandito ka," sabi ni Tatay, tila pinag-aaralan si Rafael.
"Salamat po. Gusto ko sanang makatulong sa inyo," sabi ni Rafael, nakangiti.
Habang pinag-uusapan namin ang mga bagay-bagay, unti-unting nawala ang bigat sa aking dibdib. Siguro nga, may pagkakataon pa para magbagong buhay. At sa tulong ni Rafael, baka sakaling makamit ko ang kapayapaan na matagal ko nang hinahanap.
Rafael POV
Hindi ko talaga akalain na ipapakilala agad ako ni Abegail sa mga magulang niya. Pagkatapos ng aming pag-uusap kanina, nalaman ko na may pagkakataon pa akong itama ang mga pagkakamali ko. Gusto kong malaman ng kanyang pamilya na handa akong magbago at suportahan sila. Habang naglalakad ako palabas ng tindahan nila, kinuha ko ang cellphone ko at tumawag sa aking matalik na kaibigan, si Jonathan.
"Hey, Jonathan. I need to talk to you," sabi ko sa kanya nang sinagot niya ang tawag.
"Rafael, bro! Long time no talk. What's up?" tanong ni Jonathan, na halatang nagulat sa bigla kong pagtawag.
"Remember that girl I told you about? Si Abegail," simula ko.
"Yeah, the one you met at the bar, right? What about her?" tanong niya, curious na sa tono ng kanyang boses.
"I met her parents today. Hindi ko talaga in-expect na ipapakilala niya ako sa kanila," sabi ko, halata ang gulat at kaba sa boses ko.
"Wait, what? You met her parents? Wow, that’s a big step, man. How did that happen?" tanong ni Jonathan, tila naguguluhan.
"Well, I came here to apologize and to offer my help. Hindi ko akalain na magiging ganito ang sitwasyon," paliwanag ko.
"So, how did it go?" tanong ni Jonathan, halatang interesado sa kwento ko.
"It was... unexpected, but I think it went well. Her parents seem nice, and they accepted my help," sabi ko, ramdam ang relief sa aking puso.
"That's great, bro. But why do I sense that there's more to this?" tanong ni Jonathan, na tila binabasa ang iniisip ko.
"Honestly, I don’t know. I feel responsible for what happened to her. Gusto kong itama ang mga pagkakamali ko," sabi ko, ramdam ang bigat ng mga salita ko.
"Sounds like you're really serious about this," sabi ni Jonathan, na tila naguguluhan pa rin.
"Yes, I am. I want to help her and her family. Gusto kong makita na magtagumpay sila," sabi ko, puno ng determinasyon.
"Well, if that's what you really want, then go for it. Just be sure you're doing this for the right reasons," payo ni Jonathan.
"Thanks, Jonathan. I appreciate your support," sabi ko, ramdam ang pasasalamat.
"No problem, bro. Just keep me updated, okay?" sabi ni Jonathan bago kami magpaalam.
Matapos ang tawag, bumalik ako sa hotel na tinutuluyan ko. Hindi mawala sa isip ko si Abegail at ang kanyang pamilya. Alam kong mahirap ang buhay nila, at gusto kong makatulong sa abot ng aking makakaya.
Kinabukasan, maaga akong gumising para sa aking business meeting. Habang naghahanda, hindi ko maiwasang maisip si Abegail.
"Focus, Rafael. You have a meeting to attend," sabi ko sa sarili ko habang tumitingin sa salamin.
Pagdating ko sa meeting, sinalubong ako ng mga kliyente ko. Nagpakilala kami at nagsimula na ang pag-uusap.
"Buongiorno, signori," bati ko sa kanila sa aking best Italian accent.
"Buongiorno, signor Del Rosario. È un piacere incontrarti," sagot ng isa sa kanila.
Habang nag-uusap kami tungkol sa mga business proposals, pilit kong iniisip ang mga plano ko para matulungan si Abegail. Alam kong hindi magiging madali ang lahat, pero handa akong harapin ang lahat ng pagsubok.
Matapos ang meeting, bumalik ako sa hotel at tumawag muli kay Jonathan.
"Hey, Jonathan. I just finished my meeting. It went well," sabi ko.
"That's good to hear, bro. So, what's next?" tanong ni Jonathan.
"Next, I plan to set up a fund for Abegail and her family. Gusto kong siguruhin na hindi na sila mahihirapan pa," sagot ko.
"Wow, that’s a big step, Rafael. Are you sure about this?" tanong ni Jonathan, halata ang pag-aalala.
"Yes, I am. I need to do this, Jonathan. Gusto kong itama ang lahat ng pagkakamali ko," sagot ko, puno ng determinasyon.
"Alright, bro. Just be careful and make sure you're doing this for the right reasons," paalala ni Jonathan.
"Thanks, Jonathan. I appreciate your concern," sabi ko bago kami magpaalam.
Habang nag-iisip ako tungkol sa mga susunod na hakbang, naramdaman kong may bigat ang mga desisyon ko. Pero alam kong kailangan kong gawin ito para kay Abegail at sa kanyang pamilya. Gusto kong magbago at maging isang mabuting tao.
Bumalik ako sa trabaho ko sa Italy, pero hindi ko maiwasang maisip si Abegail at ang kanyang pamilya. Alam kong marami pa akong kailangang gawin, pero handa akong harapin ang lahat ng iyon.
"One step at a time, Rafael. You'll get there," sabi ko sa sarili ko habang tinitingnan ang mga papeles sa harapan ko.
Patuloy akong nagtrabaho, pero sa likod ng isip ko, si Abegail pa rin ang laman ng aking isipan. Alam kong hindi magiging madali ang lahat, pero handa akong magbago at gawin ang lahat ng makakaya ko para sa kanya.
- Writer
