Between Two Billionaires (SPG)

I Can't Forget You

CHAPTER 4

Antonio Lim POV

Sa loob ng kanyang opisina, nag-iisa si Antonio Lim habang nagmumuni-muni sa mga pangyayari ng nakaraang gabi. Ang bawat alaala ng kanyang pagkikita kay Abegail ay bumabalik sa kanyang isipan, nagbibigay ng init at pagnanasa sa kanyang puso.

"Napakaganda niya," bulong ni Antonio sa kanyang sarili, habang inaalala ang mga eksena sa VVIP room ng Luna Sera Bar. "Hindi ko akalain na magiging ganito kasaya ang gabing iyon. At ang babaeng iyon... si Abegail, may kakaibang kagandahan at kahalayan."

Napapalibutan siya ng mga tanong sa kanyang isipan. Bakit hindi niya ito masikatan sa bar dati? Ano ang nagtulak sa kanya na mag-alok ng napakalaking halaga para lang makasama si Abegail? At higit sa lahat, saan siya makakahanap ng paraan upang makita muli ang babae na iyon?

Sa gitna ng kanyang mga katanungan, isang ideya ang biglang sumagi sa kanyang isipan. "Siguro... siguro may paraan," wika niya, na napapalibutan ng pag-asa at determinasyon. "Kailangan kong hanapin si Abegail. Kailangan kong malaman kung ano ang nangyari sa kanya matapos ang gabing iyon."

Nang mapagpasyahan ni Antonio na hanapin si Abegail, kaagad siyang kumonsulta sa kanyang pribadong imbestigador. Ipinag-utos niya sa kanya na hanapin ang babaeng iyon sa anumang paraan. Hindi niya maaring hayaan na mawala lamang si Abegail sa kanyang alaala.

"Kailangan ko siyang makita muli," sabi ni Antonio habang nagtitingin sa larawan ni Abegail na kanyang iniimbak sa kanyang mesa. "Kailangan kong malaman kung ano ang nangyari sa kanya pagkatapos ng gabing iyon. At kung maaari, kailangan ko siyang makasama muli."

Sa kanyang pag-iisip, hindi niya maiwasang maalala ang mga sandaling kasama niya si Abegail. Ang bawat halik, yakap, at ungol ay nagpapalakas sa kanyang pagnanasa na makasama muli ang babaeng iyon. At kahit na alam niyang maaaring mahirap ang paghahanap sa kanya, handa siyang gawin ang lahat upang matagpuan si Abegail.

"Abegail," bulong ni Antonio sa kanyang sarili, "hahanapin kita. Hahanapin kita kahit saan ka man magpunta. Hindi kita bibitawan hanggang sa muling magkasama tayo."

Sa kabila ng mga katanungan at pag-aalinlangan, ang determinasyon ni Antonio na hanapin si Abegail ay matibay. Handa siyang harapin ang anumang pagsubok at hamon sa paghahanap sa kanya, sapagkat ang pag-ibig at pagnanasa ang nagtutulak sa kanya na gawin ito.

At sa gitna ng kanyang paghahanap, isang bagong pag-asa ang sumilay sa kanyang puso. Ang ideya na muling makita at makasama si Abegail ay nagbibigay sa kanya ng lakas at inspirasyon na patuloy na magpatuloy sa kanyang misyon.

"Hahanapin kita, Abegail," wika ni Antonio, puno ng determinasyon at pag-asa. "Hindi kita bibitawan hanggang sa muling magkasama tayo. Ito ang pangako ko sa'yo."

Sa mga sumunod na araw, hindi mapigilan ni Antonio Lim ang pag-iisip kay Abegail. Bawat sandali ng kanyang buhay ay puno ng pag-aalala at pagtataka saan man siya magpunta.

"Hindi ka parin mawawala sa aking isipan, Abegail," bulong ni Antonio sa kanyang sarili habang nagmamasid sa malawak na bintana ng kanyang opisina. "Kahit saan man ako magpunta, ikaw ang laging nasa isip ko."

Ang kanyang mga empleyado ay napansin ang pagbabago sa kanyang kilos at pakiramdam. Hindi na siya gaanong nakikipag-usap sa kanila tulad ng dati. Ang kanyang isipan ay abala sa pag-iisip at paghahanap kay Abegail.

"Boss, okay ka lang ba?" tanong ni Karen, isa sa kanyang mga tauhan, na puno ng pag-aalala sa kanyang mukha.

Napangiti si Antonio sa kanya ng bahagya. "Oo, okay lang ako, Karen," sagot niya, subalit hindi ito lubos na totoo. Ang kanyang puso ay puno ng pangungulila at pangungulila para kay Abegail.

Bawat sandali ay puno ng paghihintay at pag-asam. Bawat paglipas ng oras ay nagdadala lamang ng mas maraming alaala at damdamin tungkol kay Abegail.

"Hindi ko alam kung paano ko ito haharapin," wika ni Antonio, na puno ng pangamba at pangungulila. "Gusto ko lang malaman kung nasaan siya at kung ano na ang kanyang kalagayan."

Sa bawat sandaling mag-isa siya, nag-uusap si Antonio sa kanyang sarili, nagbibigay ng lakas at pag-asa sa kanyang sarili.

"Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang mga susunod na araw kung wala ka," sabi ni Antonio, na puno ng pangungulila at pangungulila. "Pero hangga't andito ako, hindi kita bibitawan. Hahanapin kita, Abegail. Hahanapin kita hanggang sa muling magkasama tayo."

Sa bawat araw na lumilipas, lumalalim ang pangungulila ni Antonio para kay Abegail. Ang kanyang puso ay puno ng pangungulila at pag-aasam na makita muli ang babaeng nagpabago sa kanyang buhay.

"Hindi ako titigil hangga't hindi kita makikita muli," wika ni Antonio, na puno ng determinasyon at pag-asa. "Kahit gaano pa katagal, hahanapin kita. Dahil sa bawat pagnanais at pag-asa, alam kong magiging posible ang lahat."

Sa kabila ng lahat ng pagsubok at hamon, hindi nawawala ang pag-asa at determinasyon ni Antonio na makita muli si Abegail. Ang bawat araw ay isang pagkakataon na magpatibay ng kanyang pagtitiwala at pag-asa na darating ang araw na muling magkikita sila.

"Hindi ako susuko," bulong ni Antonio, na puno ng determinasyon at pag-asa. "Hahanapin kita, Abegail. Hahanapin kita hanggang sa muling magkasama tayo. Ito ang pangako ko sa'yo."

Sa mga araw na sumunod pagkatapos ng gabing iyon, hindi na nakaramdam ng kagustuhan si Antonio na hanapin pa ang iba pang babae. Ang alaala ni Abegail ay nananatili sa kanyang isipan, nagbibigay sa kanya ng kakaibang kahulugan ng kasiyahan at pag-asa.

"Napakaswerte mo, Antonio," sabi ni Jonathan, ang kanyang matalik na kaibigan, habang naglalakad sila sa kalsada patungo sa kanilang paboritong kapehan. "Sino ba ang babaeng iyon at bakit hindi mo na hinahanap?"

Napangiti si Antonio habang iniisip ang mga nangyari. "Abegail ang pangalan niya," sagot ni Antonio, na puno ng pagpapahalaga at pagmamahal. "Isang babaeng nagpabago ng lahat sa akin sa isang gabi lang."

Nagulantang si Jonathan sa narinig. "Isang gabi lang? Ibig mong sabihin, isang gabi lang at hindi mo na hinahanap?"

Tumango si Antonio, na puno ng pang-unawa at pagtanggap. "Oo, isang gabi lang. Pero sa gabing iyon, nagbago ang lahat. Hindi ko na kailangan ng iba pa. Sapat na sa akin si Abegail."

Napakamot si Jonathan sa ulo, tila hindi makapaniwala sa narinig. "Ang lalim naman niyan, pare. Kung ganoon, sana makita mo siya muli at maipadama mo ang pagmamahal mo sa kanya."

Napangiti si Antonio, na puno ng pasasalamat at pag-asa. "Oo nga, sana nga. Handa akong hintayin siya kahit gaano pa katagal. Alam kong darating ang tamang panahon para sa amin."

Sa mga sumunod na araw, hindi nawala sa isipan ni Antonio ang pangako niya sa kanyang sarili na maghintay kay Abegail. Bawat araw ay isang pagkakataon upang patibayin ang kanyang determinasyon at pag-asa na makita muli ang babaeng nagpabago sa kanyang buhay.

"Abegail, hinihintay kita," bulong ni Antonio sa kanyang sarili, na puno ng pag-asa at pangungulila. "Kahit gaano pa katagal, handa akong maghintay. Alam kong darating ang araw na magkikita tayo muli."

Sa kabila ng mga hamon at pagsubok, patuloy na nagtitiwala si Antonio sa pagdating ng araw na makikita niya muli si Abegail. Ang kanyang pag-asa at determinasyon ay nagbibigay sa kanya ng lakas at tapang upang harapin ang bawat araw na lumilipas.

"Hindi ako susuko," sabi ni Antonio, na puno ng determinasyon at pag-asa. "Hihintayin kita, Abegail. Hihintayin kita hanggang sa muling magkasama tayo. Ito ang pangako ko sa'yo."

"Jonathan, alam kong balang araw makikita ko rin siya," sabi ni Antonio, ang kanyang boses ay puno ng pag-asa at determinasyon habang sila'y naglalakad sa kalsada.

Nagtinginan sila ni Jonathan, nakikita ang tiwala at pagpapasya sa mga mata ni Antonio. "Pare, sana nga. Alam kong matagal mo nang hinihintay ang pagkakataon na iyon," sagot ni Jonathan, na puno ng suporta at pang-unawa.

"Oo, Jonathan. Mula noong gabing iyon, hindi na ako naghanap ng iba. Alam kong si Abegail ang para sa akin," sabi ni Antonio, na puno ng pasasalamat sa pagkakataon na magkaroon ng isang espesyal na tao sa kanyang buhay.

Tumango si Jonathan, na puno ng pang-unawa at respeto sa desisyon ng kanyang kaibigan. "Pare, alam kong nararamdaman mo. At alam kong nararapat lang na hintayin mo ang tamang pagkakataon."

Sa bawat hakbang na kanilang ginagawa, nararamdaman ni Antonio ang lakas at tapang na nagmumula sa kanyang puso. Ang pag-asa sa pagdating ng araw na magkikita sila muli ay nagbibigay sa kanya ng lakas na harapin ang bawat araw.

"Hindi ko alintana ang paghihintay, Jonathan. Alam kong ang lahat ng ito ay sulit kapag nasa tabi ko na si Abegail," sabi ni Antonio, na puno ng determinasyon at pangarap para sa kanilang hinaharap.

"Tama ka, pare. At alam kong darating ang araw na iyon. Hanggang sa muling magkasama kayo," sabi ni Jonathan, na puno ng pag-asa at suporta para sa kaibigan.

Sa bawat salita at bawat yakap, nararamdaman ni Antonio ang suporta at pagmamahal ng kanyang kaibigan. Ang kanilang pag-uusap ay nagbibigay sa kanya ng lakas at kapanatagan sa panahon ng paghihintay.

"Abegail, hinihintay kita," bulong ni Antonio sa kanyang sarili, na puno ng pag-asa at pangungulila. "Kahit gaano pa katagal, handa akong maghintay. Alam kong darating ang araw na magkikita tayo muli."

Sa kabila ng mga hamon at pagsubok, patuloy na nagtitiwala si Antonio sa pagdating ng araw na makikita niya muli si Abegail. Ang kanyang pag-asa at determinasyon ay nagbibigay sa kanya ng lakas at tapang upang harapin ang bawat araw na lumilipas.

"Hindi ako susuko," sabi ni Antonio, na puno ng determinasyon at pag-asa. "Hihintayin kita, Abegail. Hihintayin kita hanggang sa muling magkasama tayo. Ito ang pangako ko sa'yo."

Sa bawat salita at bawat hakbang, si Antonio ay patuloy na nagtitiwala sa pagdating ng araw na magkikita sila muli. At hanggang sa muling pagtatagpo, ang kanyang pag-asa at pagmamahal kay Abegail ay mananatili na nagsisilbing gabay at inspirasyon sa kanya sa bawat araw ng kanyang buhay.

Sabi pa ni Jonathan sa akin "its been a 5 months" dagdag pa niya.

"Totoo 'yan, Jonathan. Limang buwan na mula noong gabing iyon, pero hindi ko pa rin siya kayang limutin," sagot ni Antonio, na puno ng panghihinayang at pag-amin sa kanyang kaibigan.

Nagpasya si Jonathan na makinig at magbigay ng suporta sa kanyang kaibigan. "Pare, alam kong mahirap. Pero kailangan mong tanggapin na hindi lahat ng bagay ay madaling limutin," sabi ni Jonathan, na puno ng pang-unawa at pagmamahal para kay Antonio.

"Tama ka, Jonathan. Hindi ko inaasahang magiging ganito kahirap," sagot ni Antonio, na puno ng panghihinayang at pag-aalala sa kanyang nararamdaman. "Pero kahit anong gawin ko, hindi ko matanggal sa isipan ko si Abegail. Ang bawat alaala, bawat sandali kasama siya, tila ba nakaukit sa aking puso't isipan."

Naramdaman ni Jonathan ang sakit at hirap na nararamdaman ng kanyang kaibigan. "Pare, alam kong mahirap. Pero kailangan mong ipakita sa iyong sarili na kaya mong harapin ang ganitong sitwasyon," sabi ni Jonathan, na puno ng pang-unawa at pagtitiwala sa kakayahan ng kanyang kaibigan.

"Oo nga, Jonathan. Kailangan kong tanggapin na ang nararamdaman ko. Na hindi ko siya madaling makakalimutan," sagot ni Antonio, na puno ng pagtanggap at determinasyon na harapin ang kanyang nararamdaman.

"Mahal mo talaga siya, ano?" tanong ni Jonathan, na puno ng pag-aalala at pagtatanong sa kanyang kaibigan.

"Oo, Jonathan. Mahal na mahal ko siya," sagot ni Antonio, na puno ng pag-amin at pagmamahal para kay Abegail. "Kahit na anong mangyari, kahit gaano pa katagal, hindi ko siya kayang limutin. Siya ang naging bahagi ng aking buhay na hindi ko kayang kalimutan."

Nakaramdam si Jonathan ng pagpapahalaga at pag-unawa sa damdamin ng kanyang kaibigan. "Pare, nandito lang ako para sa'yo. Kapag kailangan mo ng kasama o kausap, lagi lang akong nandito," sabi ni Jonathan, na puno ng suporta at pagmamahal para kay Antonio.

"Salamat, Jonathan. Napakalaking tulong mo sa akin," sagot ni Antonio, na puno ng pasasalamat at pagmamahal para sa kanyang kaibigan. "Alam kong hindi madali, pero kakayanin ko. Dahil alam kong sa tamang panahon, makikita ko rin si Abegail muli."

Sa bawat salita at bawat yakap, nararamdaman ni Antonio ang suporta at pagmamahal ng kanyang kaibigan. Ang kanilang pag-uusap ay nagbibigay sa kanya ng lakas at kapanatagan sa panahon ng paghihintay at pangungulila.

"At alam mo, pare," sabi ni Jonathan, na puno ng pag-asa at pangako para sa kanyang kaibigan. "Kapag dumating ang araw na iyon, sasamahan kita sa iyong paglalakbay patungo sa kanyang puso. Hanggang sa muling magkasama kayo."

Sa bawat pangako at bawat pangarap, ang pag-asa ni Antonio ay patuloy na sumasalamin sa kanyang pagmamahal kay Abegail. At hanggang sa muling pagtatagpo, ang kanyang determinasyon at pagmamahal ay patuloy na maglilingkod na gabay sa kanya sa bawat hakbang ng kanyang buhay.

"Sino ba ang iniisip mo?" tanong ni Jonathan, habang pinagmamasdan ang malalim na iniisip ni Antonio.

Napabaling si Antonio kay Jonathan, nag-aalangan at puno ng panghihinayang. "Alam mo, Jonathan, limang buwan na mula noong gabing iyon," sagot ni Antonio, na puno ng panghihinayang at pag-amin sa kanyang kaibigan. "Pero hindi ko pa rin siya kayang limutin."

Nakita ni Jonathan ang sakit at hirap sa mga mata ng kanyang kaibigan. "Pare, alam kong mahirap. Pero kailangan mong tanggapin na hindi lahat ng bagay ay madaling limutin," sabi ni Jonathan, na puno ng pang-unawa at pagmamahal para kay Antonio.