บทที่ 4

2040 Words

บทที่ 4 เวลา 18.00 น. รถยนต์ประจำตัวของมารุตแล่นเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์จิรประทีปต์ โยษิตาพร้อมสาวใช้จึงก้าวออกมารอต้อนรับเพราะได้รับคำสั่งว่าแขกพิเศษเดินทางมาถึงก่อนกำหนด ทันทีที่ร่างของทั้งคู่ก้าวออกมายืนเคียงข้างกัน แววตาคู่งามของโยษิตาก็ไหววูบ หากเมื่อได้สบตาคมเข้มของมารุตดวงตาคู่งามจึงหลุบลง แล้วหันไปพยักหน้ากับสาวใช้รุ่นน้องให้ช่วยกันขนกระเป๋าของสาวสวยซึ่งหล่อนมั่นใจว่าเป็นแขก ‘พิเศษ’ ของมารุตนำไปเก็บที่ห้องรับรองแขก “บ้านคุณสวยจังค่ะ” ณิชาเปรยขณะกวาดสายตามองไปรอบๆ คฤหาสน์ของคนข้างกาย แล้วยกมือขึ้นกอดแขนเขาเอาไว้พลางหยุดชะงัก มองสาวสวยที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าของตนและมารุต “แม่บ้านน่ะ” เขาบอกยิ้มๆ แต่สายตาไม่คลาดจากใบหน้าเนียนที่เชิดขึ้นน้อยๆ ทันทีที่เขาแนะนำหล่อนเช่นนั้นกับเพื่อนคนพิเศษของเขา “อุ๊ย! แหม ที่นี่คัดหน้าตาแม่บ้านด้วยหรือเปล่าคะรุต ถึงได้สวยขนาดนี้” ณิชากวาดตามองและยอมรับกับตนเองว่าแม่บ้านของมารุตสะดุดตาหล่อนเหลือเกินไม่ใช่แค่สวยหรอก แต่บุคลิกคนตรงหน้าเรียกว่า ‘สง่า’ เลยก็ยังได้ เพราะใบหน้าเรียวสวย เครื่องหน้าละมุน ลำคอบ่าไหล่ตั้งตรง หุ่นแบบนี้ไม่น่ามาเป็นแม่บ้านเลยสักนิด มารุตหลุบมองสายตาของณิชายิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยแนะนำคนข้างกายให้โยษิตารู้จัก “รู้จักคุณณิชาเสียสิ เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง” โยษิตาเลื่อนสายตาไปหยุดที่สาวสวยนามว่าณิชา รอยยิ้มปรากฏขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้อีกฝ่ายตามหน้าที่ “ยินดีต้อนรับค่ะคุณณิชา ดิฉันเตรียมห้องเอาไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้วค่ะ” ณิชาหันไปสบตาชายหนุ่ม ก่อนจะยิ้มหวานให้เขาแล้วแขย่งปลายเท้าขึ้นพร้อมกับจูบแก้มสากของชายหนุ่มหนักๆ จนคนที่ยืนมองต้องหลุบตาลงต่ำ มองเพียงปลายเท้าของตน หัวใจกระตุกวาบ ความเจ็บแปลบค่อยๆ แทรกซ่านเข้ามาในใจ “งั้นณิขอตัวก่อนนะคะ อยากอาบน้ำด้วย” ณิชากระซิบบอกเขาเบาๆ ราวกับสิ่งที่พูดออกมาจะไม่มีใครล่วงรู้นอกจากเขา ทว่าโยษิตาได้ยินเต็มสองหู… มารุตหลุบตามองแม่บ้านสาวของตน ก่อนจะยิ้มให้ณิชาแล้วหันมาสบตาแม่บ้านของตนอีกครั้ง “ช่วยพาคุณณิไปส่งที่ห้องพักด้วย” ณิชาหันไปมองโยษิตา อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นยิ้มให้แขกพิเศษของมารุต “เชิญทางนี้ค่ะ” บอกพลางก้าวนำสาวสวยเข้าไปภายในคฤหาสน์ โดยมีสายตาของมารุตมองตามจนลับตา ที่ห้องรับรองแขก… “ได้ข่าวว่าแขกคนพิเศษมาถึงแล้วหรือคะคุณรุต” วารุณีก้าวมาดักหน้าร่างสูง ห่างกันไปเพียงไม่กี่ก้าว ทำให้มารุตต้องหยุดนิ่ง “ใช่” วารุณีมองเครื่องหน้าคมคายและหยุดนิ่งที่ริมฝีปากได้รูปของเขา ขยับเข้าไปใกล้ ยกมือหมายจะแตะบนใบหน้าเข้ม ทว่าร่างสูงขยับถอยหลัง สีหน้าเรียบขรึม ดวงตาที่มองหล่อนแสดงออกถึงความดูแคลนอย่างชัดเจน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัว” พูดจบร่างสูงก็เดินผ่านหน้าวารุณีไปทันที ทำให้หญิงสาวหมุนตัวมองตามเขาด้วยสายตาวาววับ แต่เพียงครู่เดียวแววตากราดเกรี้ยวก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นหม่นหมอง ภายในห้องนอนของแขกคนพิเศษ โยษิตายืนกุมมือนิ่งอยู่ที่กลางห้อง ปล่อยให้ณิชาก้าวไปสำรวจรอบๆ ด้วยสีหน้าพึงพอใจ “ขอบใจนะที่ช่วยจัดห้องให้ฉัน” หันมายิ้มให้แม่บ้านสาวสวย ที่มองอย่างไรก็ไม่น่าจะเป็นเพียงแม่บ้านธรรมดาๆ เลยสักนิด “ยินดีค่ะ เชิญคุณณิชาพักผ่อนตามสบายนะคะ หากต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม กดกริ่งเรียกได้เลยค่ะ” โยษิตาก้าวไปหยุดที่กริ่งซึ่งถูกติดตั้งเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง “จ้ะ งั้นฉันขออาบน้ำก่อนแล้วกัน” พูดจบณิชาก็ตรงไปยังตู้เสื้อผ้า ที่มีเสื้อผ้าของหล่อนถูกจัดเรียงเอาไว้เรียบร้อยโดยสาวใช้ก่อนหน้านี้ โยษิตามองสาวสวยอีกแวบหนึ่งก่อนเลี่ยงออกมาจากห้องพักรับรองแขกสาว ร่างบางก้าวเข้าไปในครัวด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง บอกไม่ถูกว่าอะไรมากกว่ากันระหว่างความเจ็บปวดและความว่างเปล่าที่พยายามสร้างขึ้นให้ชินกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานี้ แม่ครัวอายุสี่สิบห้าเงยหน้าขึ้นจากเนื้อหมูที่กำลังหั่น “มีอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าคะคุณโย ถ้ามีบอกป้าได้เลยนะ ป้าจะได้เตรียมของ” ประนอมบอกด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม โยษิตามองตาอีกฝ่ายแล้วยิ้มตอบ “ไม่มีหรอกจ้ะป้า ไหมจ๊ะ ช่วยเตรียมน้ำส้มคั้นแล้วนำขึ้นไปให้คุณณิชาบนห้องด้วยนะ” หันไปบอกกับไหมที่กำลังช่วยแม่ครัวหั่นผักอยู่ใกล้ๆ “ได้ค่ะพี่โย” พูดจบก็ผุดลุกตรงไปยังตู้เย็น จัดการรินน้ำส้มคั้นใส่แก้ว เตรียมยกขึ้นไปให้กับแขกสาวคนพิเศษของมารุต โยษิตามองฝ่ายนั้นจนก้าวออกจากห้องครัวจึงนั่งลงแทนที่ แล้วลงมือช่วยแม่ครัวหั่นผัก “คุณโยไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวไอ้ไหมมันก็กลับมาแล้ว” โยษิตาได้รับความรักจากทุกคนในบ้านตั้งแต่สมัยที่คุณผู้หญิงคนเก่ายังมีวิตอยู่ และสั่งให้ทุกคนเรียกขานหล่อนด้วยถ้อยคำสุภาพมาตั้งแต่นั้น และความน่ารักรู้ตัวดีของเด็กน้อยทำให้ทุกคนไม่มีใครรังเกียจ ยิ่งเกิดความสงสารเมื่อบิดาของหล่อนต้องเสียชีวิตไป และถูกวางตัวให้เป็นคนดูแลบ้านแทนแม่บ้านคนเก่าที่เสียชีวิตลงด้วยโรคชราทันทีแม้หลายคนจะรู้ดีว่าหญิงสาวมีความต้องการออกจากคฤหาสน์จิรประทีปต์มากเพียงใด แต่เมื่อประมุขของบ้านไม่อนุญาต โยษิตาจึงไม่อาจไปไหนได้ตามที่ใจปรารถนา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้านอม โยช่วยน่ะดีแล้ว จะได้เสร็จเร็วๆ ไงคะ” หญิงสาวบอกผ่านรอยยิ้มอ่อนโยน แต่แม่ครัวสาวใหญ่กลับไม่สบายใจเลยสักนิด “เดี๋ยวก็ถูกเอ็ดเอาเท่านั้นเอง ออกไปดูแลคุณรุตเถอะค่ะ” ประโยคหลังเอ่ยเสียงแผ่วเบา สายตามองหญิงสาวด้วยความเห็นใจ แม่บ้านสาวหลุบนัยน์ตาลงมองผักนิ่ง ไม่คิดขยับออกไปไหนตามคำแนะนำของแม่ครัว ฝ่ายนั้นจึงได้แต่ส่ายหน้า เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวกำลังดื้อ… “ตามใจนะคะ ถ้าถูกแกล้งขึ้นมาอีกแล้วจะหาว่าป้าไม่เตือน” แล้วเสียงสับหมูก็ดังขึ้น ขณะที่โยษิตาเม้มปากแรงๆ ขัดใจทุกสิ่งทุกอย่างกับทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น พลันหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมองไปด้านบน บอกตนเองว่าดีเหมือนกันที่เขาพาผู้หญิงที่ชื่อณิชาเข้าบ้าน บางทีผู้หญิงคนนี้อาจเป็นคนที่เขาคิดจริงจัง แล้วเมื่อหล่อนหลุดพ้น หล่อนจะไปจากที่นี่ จะไปและไม่กลับมาอีกเลย ทว่ามือที่ถือมีดหั่นผักมีอันต้องชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หญิงสาวหยิบออกมาดูแล้วถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองแม่ครัวที่กำลังมองมายังหล่อนด้วยสายตาเข้าใจทุกอย่าง “โยขอตัวก่อนนะคะป้า” ร่างบางผุดลุกจากเก้าอี้ ตรงไปยังอ่างล้างมือ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวเจ้าไหมมันก็กลับมา คุณรีบไปเถอะ” หญิงสาวยิ้มให้อีกฝ่าย พลางถอนหายใจยาวแล้วก้าวออกจากห้องครัวในทันที เมื่อมาถึงหน้าห้องทำงาน หญิงสาวหยุดทำใจห้าวินาทีก่อนจะเคาะประตูสองครั้งจนได้ยินเสียงอนุญาตจึงผลักบานประตูเข้าไป “คุณมีอะไรจะใช้ฉันหรือคะ” หยุดถามที่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ดวงตาคู่สวยหลุบมองเอกสารบนโต๊ะที่เขาอ่านค้างไว้ แล้วเขาก็ผลักมันออกห่าง พร้อมกับพยักหน้าเรียกหล่อนให้เข้าไปหา “มานี่สิ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังตบลงบนขาตัวเองเบาๆ สายตาพุ่งตรงมาที่หล่อนอย่างรอคอย “ค่ำแล้วนะคะ อีกสักพักคุณณิอาจจะลงมาหาคุณ” แม้จะรู้ว่าไม่เคยได้ผลที่คัดค้านเขาแบบนี้ แต่หญิงสาวก็ยังพยายามยับยั้งเอาไว้บ้าง ไม่เช่นนั้นเขาก็เอาแต่ใจตัวเองอยู่ร่ำไป วุ่นวายกับหล่อนไม่เลือกเวลาหรือสถานที่ แม้จะมีแขกพิเศษของเขาอยู่ในบ้านแบบนี้แล้วก็ยังไม่หยุด… “พูดมากจัง มาเถอะน่า” เขาทำเสียงขุ่น นัยน์ตาก็เริ่มขุ่นด้วยเช่นกัน หญิงสาวจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แล้วก้าวเข้าไปหาคนเอาแต่ใจหลังโต๊ะทำงาน “ก็แค่เนี้ยะ” พูดจบร่างกลมกลึงก็ทรุดนั่งลงไปบนตักกว้างของเขา แล้วแก้มนุ่มนิ่มก็ถูกฝังโดยจมูกและปากร้อนๆ จนขนกายลุกเกรียว ก่อนจะผลักอกของเขาให้ออกห่างอย่างลำบาก “คุณรุต” ร้องปรามเขาเบาๆ แม้จะรู้ว่าไม่เคยได้ผล เพราะเขาจะทำตามใจตัวเองจนกว่าจะได้ในสิ่งที่ต้องการก็ตามที คิ้วสีเข้มเลิกสูง ริมฝีปากหยักยกนิดๆ “เรียกอยู่นั่น มาจูบทีสิ วันนี้เรายังไม่ได้จูบกันเลย” ศีรษะเล็กๆ ของหญิงสาวถูกกระชับด้วยฝ่ามือใหญ่ แล้วเรียวปากนุ่มละมุนก็ถูกบดขยี้ด้วยริมฝีปากร้อนระอุ หญิงสาวต่อต้านได้ไม่นาน ก็ต้องเผยอปากรับปลายลิ้นสากของเขา มิหนำซ้ำยังเผลอตอบรับจุมพิตเอาแต่ใจอย่างเร่าร้อนกลับไปอย่างลืมตัว “อืม” เสียงคำรามด้วยความพอใจหลุดจากลำคอของมารุต เช่นเดียวกับกระโปรงของหญิงสาวที่ค่อยๆ ร่นขึ้นมาจนถึงสะโพกนุ่ม ก่อนสะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือพลิ้วไหววางแหมะลงบนเนินนางอวบอิ่มกลางกาย “คุณรุต!!” หญิงสาวปัดมือของเขาออก ทั้งยังผลักใบหน้าคมเข้มที่ฟอนเฟ้นอยู่กับอกสล้างของหล่อนให้ผละห่าง “ฮื้อ” เขาทำเสียงหงุดหงิด หน้าก็หงุดหงิดพอกัน “อะไรอีกล่ะ อยู่เฉยสิ” เขารัดหล่อนเข้าหา แล้วยังอ้าปากงับเนินเนื้อที่โผล่จากร่มผ้าเพราะถูกเขาปลดกระดุมออกเสียสองเม็ดจนเห็นเนินอกรำไร ขณะที่กระโปรงก็กำลังถูกถลกขึ้นมาถึงเอวอยู่รอมร่อ!! “คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ ปล่อย” หญิงสาวพยายามดึกระโปรงลงปิดบังส่วนสาว ขณะที่คนเอาแต่ใจทำตาเขียว ตามมายึดมือหล่อนเอาไว้แล้วจ้องตากันนิ่ง “ไม่ จนกว่าเราจะเสร็จธุระกัน!” คนฟังใจไหววาบ แก้มร้อนผะผ่าว ยิ่งเขาหลุบตาลงแล้วค่อยๆ เลื่อนสายตาขึ้นช้าๆ อีกครั้ง ขนกายทุกเส้นก็ลุกเกรียว เป็นเหมือนกับทุกครั้งที่เกิดความรู้สึกหวั่นไหว “จะหยุดได้ไง ไม่รู้ตัวเหรอ ว่าตัวเองน่ะ เป็นสารเสพติดชนิดร้ายแรง ขืนหยุดกลางคันฉันก็ลงแดงตายน่ะสิ” ปลายนิ้วเรียวเลือนจากหน้าท้องแบนราบผ่านส่วนโค้งของทรวงอกอวบอิ่ม ขึ้นมาที่ลำคอระหง แล้วหยุดลงที่เรียวปากสีหวาน ไล้เบาๆ จนริมฝีปากที่ปิดสนิทเผยอออก ยอมให้เขาสอดปลายนิ้วเรียวเข้าไปในอุ้งปากนุ่ม ดวงตาสีเข้มวาวขึ้นแล้วบอก “เรามา…ทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่านะ” พูดจบ ร่างนุ่มก็ลอยหวือขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเขาทันที…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more