What Went Wrong?

"What the hell?!" iyon ang unang narinig ko sa bibig ni Hendrix. He was standing infront of me. Eyeing me like I did something wrong. "What?" Huminga siya ng malalim saka namulsa. "Anong oras na? Saan ka na naman ba nanggaling?" may halong inis sa tono niya. Inismiran ko siya saka nilampasan. Tinanggal ko ang sapatos ko saka inilagay iyon sa shoe rack. "Jean, alas tres na ng madaling araw! For pete's sake!" This time mas malakas na ang boses niya. Tumuloy ako sa kwarto namin. Tinanggal ko ang coat ko saka isinabit iyon. Umupo ako sa vanity mirror saka isa-isang tinanggal ang aking accessories. "Ano? Ganito na lang ba tayo? Hindi na tayo halos nagkikita sa bahay. Mas madalas kang wala!" Hinarap ko si Hendrix. Halata ang inis sa kanyang mukha dahil sa pamumula nito. "Anong gusto mong gawin ko? Magmukmok sa isang sulok? Umiyak maghapon at magdamag?" I said in a sarcasm tone. Bumuga siya ng marahas na hangin. Hinilot niya ang kanyang sentido. "Jean, if you're hurting then cry, huwag mo akong baliwin sa kaka-isip kung ano bang nararamdaman mo. You didn't even cry on our baby's funeral up until now. Minsan iniisip ko mina--" I slapped him. Hard. Nanginginig ang mga kamay ko. How could he question my love for Ayesha? A moment of silence filled in the four sides of our room. "Let's end this..." he paused a bit. I was appaled on what he said. End what? "What do you mean?" Tiningnan ako ni Hendrix, mata sa mata. "This marriage." Para akong binagsakan ng langit at lupa. Did I hear it right? "W-what?" Tumalikod si Hendrix at tumungo sa cabinet kung saan naroon ang kanyang mga damit. Binuksan niya iyon saka kinuha ang maleta. Nagsimula siyang hakutin ang kanyang mga damit at isinilid sa maletang kanyang binuksan. I was just staring at him. Pilit kong ina-absorb ang kanyang sinabi. "This isn't working anymore, Jean. Hindi ko kayang makisama sa buhay na parang patay. Araw-araw binabaliw mo ako sa kakaisip kung ano ba ang nangyayari sa 'yo. Araw-araw pakiramdam ko... pakiramdam ko hindi lang anak natin ang nawala. Pati na rin ikaw." Nanginginig ang labi ko, hindi ako makahinuha ng salitang sasabihin kay Hendrix. Gusto kong umiyak pero walang luhang lumalabas sa mga mata ko. "Is this what you wanted, Hendrix?" Tumigil siya sa ginagawa niya saka ako tiningnan. "Yes." I gasped. Lumapit ako sa kanya saka tiningnan ang mga damit niyang iniimpake. "We promised... for better or for worse. But why are you leaving me on my worst days? Hendrix, mag-asawa tayo!" "Bakit ako ba tinuturing mong asawa?" "Anong ibig mong sabihin?" "I was so tired of being your shadow, Jean! You were good in so many ways. Mapa-business, sa academics kahit noong College, you were one of the top notchers in our university. Hanggang mapangasawa kita, pilit kong pinatutunayan ang sarili kong karapat-dapat ako para sa pagmamahal mo. Pero pagod na ako, pagod na akong maramdaman na wala akong kwenta pagdating sa 'yo." "Ni minsan hindi ko pinaramdam sa' yo lahat ng 'yan!" I shouted on his face. "Ikaw lang ang nag-iisip ng lahat ng' yan!" "We were okay back then, we were so happy. Until Ayesha died. I felt like you also died with her, nawala na rin pato ang asawa ko. Ang laki na ng pinagbago mo. Naalala mo ba kung kailan tayo huling nagsabay kumain? Naalala mo ba kung kailan natin huling na-i-celebrate ang Anniversary natin, Jean? Itong bahay na 'to, itong dating punong-puno ng saya ngayon parang wala na. Jean, nandito pa ako." "I was grieving on our daughter's death. Can' t you understand that? Hendrix, ako ang ina. Ako ang nagdala sa kanya ng siyam na buwan. Napakasakit sa akin na sa unang beses ko siyang mahahawakan iyon na rin ang huli!" "Pero ako? Namatayan rin ako ng anak! Pareho lang tayong nasaktan. Pero bakit parang pati ako hindi mo na nakita?" "Kaya iiwan mo ako?" "This is for the better, hahanapin ko muna ang sarili ko." Ipinagpatuloy niya ang pag-iimpake. "Uuwi muna ako sa bahay nila Mama," Isinara niya ang maleta saka kinuha ang kanyang coat. I watched him leave our room. Hindi na ako nag-atubilu pang habulin siya. I just sat on the edge of our bed. Thinking what happened. I was so exhausted at work. Binabad ko ang sarili ko sa trabaho para makalimot sa pagkamatay ng anak namin. Our Ayesha died when I gave birth to her. That was three years ago. Simula noon, nag-focus ako sa trabaho ko ng maigi. I just wanted to forget... sa tuwing uuwi ako sa bahay na ito naalala ko ang lahat. I was hurting that I didn't knew that Hendrix was hurting too. Maybe he was right. Tumayo ako at saka nagmadaling lumabas ng bahay. Umaambon sa labas ngunit hindi naman iyon kalakasan. Sa sobrang pagmamadali para maabutan si Hendrix ay hindi na ako nakakuha pa ng tsinelas. I was just running... Until I found him. Tatakbo sana ako palapit ngunit natigilan ako nang may isang babaeng lumapit sa kanya. Hinalikan siya ng babae sa labi and they even hugged each other. Napanganga ako sa nakita ko. Ang kaninang ambon ay naging ulan na. Tiningnan ko silang dalawa na pumasok sa kulay itim na kotse. Sinundan ko ng tingin ang kotseng palayo. Did I just witness my husband kissed another girl? Hindi na ako nag-isip. Tumakbo ako upang habulin ang kotse. Hindi pa naman ito gaanong nakakalayo. Ngunit hindi ko na sila naabutan. Dahil sa basang kalsada ay nadulas ako. Nang tingnan ako ang kotse ay tuluyan na itong nakalayo. For the first time after three years, ngayon lamang tumulo ang luha ko. I was crying... so hard. Iyong iyak na parang batang iniwan ng kanyang mga magulang sa park. I felt my heart was crushing into pieces. My husband is cheating on me.