Today (SPG)

Disclaimer: This is a work of fiction. Any names, characters, events, businesses, songs, places, and ideas are the product of the author's imagination. Any resemblance to an actual person, living, dead or events are purely coincidental. I don't own the photo used on the book cover. All Rights Reserved ⓒ Today To Series #1 Valerie Kaye Ruiz Habang papasok ako sa aking room, bigla kong naramdaman ang mga tingin ng mga student sa akin. Kaya naman napayuko na lang ako at hinawakan na lang ang aking bag nang mahigpit. Hindi ko inaakala na kahit college student na ako, binu-bully pa rin ako nang lahat. Dumating sa point na ayaw na ko na talagang pumasok sa school pero hindi naman ako nagsumbong sa aking mga magulang. Ang madalas ko lang sabihin ay ayaw kong pumasok kasi masama ang pakiramdam ko pero lingid sa kaalaman ng iba, ako palagi ang puntirya ng mga bully. Kaya ngayon ay natatakot ako sa lahat. Natatakot ako na baka saktan na naman ako gamit ang maaanghang nilang salita at ang pinakamalala ay ipahiya ako sa lahat ng tao. Ang tanging kakampi ko? Mga professor pero sadyang pa-playing victim ang iba. Nang tuluyan na akong makapasok sa aming room, inihanda ko na ang aking sarili dahil possible na naman akong batuhin ng itlog at harina. Ganoon naman palagi. Kaya nga nagbabaon ako ng extra niyang uniform. Marami akong extra. Nasa locker ko nga ang iba pero minsan, hindi na nila ito pinapalampas. Kaya ang ginagawa ko, ipinatatago ko na lang ang aking mga gamit sa guidance office dahil baka pakialaman na naman nila. Mabuti na lamang at pumapayag sila. Kaya naman hindi naging kaso sa akin ang pagtatago ng mga gamit doon. "Good morning, Valerie!" malambing na bati ng isang lalaki. Napalabi na lang ako at hindi tiningnan ang nagsalita. Alam akong kasunod nito ay babatuhin na naman ako. "Pero mas maganda yata kung tatamaan ka nang maraming itlog," saad naman ng isa. Hanggang sa naramdaman ko na lang ang masasakit na pagbabato nila ng itlog. Napapikit na lang ako at hinayaan ang kaniyang sarili. Binato nga rin ako ng isang palanggana ng harina pero hindi ako nagsalita pa. Ano pa bang bago? Magmula naman noong high school ako hanggang ngayon, palagi akong binu-bully. "Ang pangit-pangit mo!" sigaw ng isa. "Kaya ayaw nila sa iyo kasi weird ka. Puro lang pagbabasa ang ginagawa mo. Ano ba ang mapapala mo sa pagbabasa ng kuwento?" natatawang tanong naman ng isa. Nanliit na lang ako sa aking sarili. Ngunit nang biglang magsalita si Gillean, nanahimik ang lahat. "Bakit ka pa ba pumapasok? Hindi ka naman welcome rito," maanghang ngunit malamig na saad ni Gillean. Nagtawanan naman ang lahat sa kanilang narinig at ginatungan pa nila ang sinasabi ni Gillean. Kaya naman nagsimula akong lumabas sa impyernong lugar na iyon para magpunta sa comfort room. Sigurado naman akong alam ng first subject ko ang nangyari. Kaya naman kahit hindi na ako magpapaalam pa, alam na kaagad nila. Mabilis akong naglakad habang tinatahak ang daan papunta sa comfort room. Gusto kong maiyak sa mga nangyayari pero nasanay naman na ako. Kaya bakit pa ako iiyak kung sanay naman na ako sa lahat? Para saan pa ang pag-iyak ko? Hindi naman makakatulong ang lahat ng kaniyang pag-iyak. Kaya ano pa ba ang purpose no'n? Ngunit natigilan ako sa pagpasok sa loob ng comfort room nang marinig ko ang pamilyar na boses. "Valerie," tawag ni Gillean sa akin. Umigting naman ang panga ni Valerie dahil narinig na naman niya ang boses ni Gillean. "Ano pa ba ang kailangan mo, Gillean? Hindi pa ba sapat iyong binu-bully niyo ako?" naiinis na tanong ko. "Kahit man lang sana hayaan mo na lang ako makapagpalit nang matiwasay. Hindi iyong susundan mo ako rito!" "I'm sorry," bulong ni Gillean. "I just— gusto ko lang sabihin na mahal kita." Ngunit bago pa man sana ako makapagsalita ay mabilis nang umalis si Gillean.