A BROKEN WOMAN'S REVENGE

"MAAWA KAYO SA AMIN NG ANAK KO, DON ROMAN!" Kanina pang nanghihilakbot sa kaba at takot si Ligaya habang sakay ng sasakyan ni Don Roman. Naroon siya sa likurang upuan kalong kalong ang kanyang sanggol na babae habang humagagulgol ng iyak. "Saan niyo ho kami dadalhin, Don Roman? Maawa po kayo sa amin ng anak ko!" Hindi na niya alam kung nasaang lugar na sila dinadala. Papalubog narin ang araw at unti unting dumidilim ang paligid sa labas. Hindi naman siya pinapansin ng Don na nasa unahang upuan at deretso lang ang tingin sa harapan. Wala siyang nagawa kundi ang umiyak nalang habang niyayakap ang kanyang sanggol na walang kamalay malay sa nangyayari. Naroon naman sa kanyang tabi ang isang tauhan ni Don Roman na naglalaro ng baril nito. "Don Roman, maawa na po kayo. Pakawalan niyo na ho kami!" Hindi siya muli sinagot ng Don. Sa halip ay sinenyasan nito ang driver na tumigil. Bumilis ang t***k ng puso ni Ligaya nang makita ang labas. Naroon sila sa kakahuyan. Walang mga bahay doon at tanging mga puno lamang ang mga nakatayo. Maya maya lang ay bumaba ng sasakyan ang Don at ang mga tauhan nito. Napaigtad nalang siya nang buksan ng  isang tauhan nito ang pinto sa tapat niya. "Halika rito!" Marahas siyang hinawakan sa braso at hinila palabas ng kotse. Muli siyang napaiyak at mahigpit na niyakap ang anak. "Saan niyo ako dadalhin?!" Palahaw niya nang pilit siyang kinakaladkad ng dalawang tauhan papasok sa kakahuyan. "Maawa kayo!!" Nilingon niya ang nakasunod na Don sa kanilang likuran. Tahimik lang itong naghihithit ng Tabako. "Don Roman! Pakawalan niyo na kami! Maawa kayo sa anak ko!" "Kung ibinigay mo na sakin ng maaga pa ang pakay ko sayo, wala sana tayo rito ngayon." Seryosong anito na ikinatigil niya. Napalunok nalang siyang umiwas ng tingin dito. Sa isip niya'y hindi niya maaring ibigay dito ang SD card dahil nangako siya sa kanyang amang pinatay ng mga ito. Malaking ibedensya ang hawak niya laban sa Don at isa iyong paraan upang makuha niya ang hustisya sa pagkamatay ng kanyang ama sa pamamagitan ng pagkakakulong ng Don. Subalit, sa puntong ito ay mukhang matutulad lang siya sa kanyang ama. HINDI niya namalayang nasa kalagitnaan na sila ng kagubatan. Ang alam niya ay nasa itaas na bahagi sila ng bundok dahil nakikita niya mula roon ang ibabang lupa. Kapag may nangyaring masama sa kanila roon ay walang makakaalam. Kaya ganoon nalang ang takot niya ng pwersahan siyang iharap ng mga ito sa Don. "Nasaan ang Memory Card, Ligaya?" Mahinahon ngunit naroon ang makapangyarihang tono ni Don Roman. Umiiling siyang napahagulgol. "H-Hindi ko alam ang sinasabi niyo..." Niyakap niya ng mahigpit ang tahimik lang na sanggol. Ngumisi lang ang Don. Nasa itsura nito ang hindi kumbensido sa sinagot niya. "Huwag mo nang pagalin pato, Ligaya. Alam kong nasayo ang hinahanap ko. Ibigay mo na sakin ngayon din dahil marami pa akong gagawin." Nanatili siyang tikom ang bibig. Hindi maaaring mapasakamay ng Don ang SD card. Marahas na napabuntong hininga ang Don. Saka pumalatak habang nakatingala. "Nakikita mo ba ang kalangitan, Ligaya? Ano mang oras ay uulan na, kaya kung ako sayo, ibigay mo na sakin ang hinahanap ko para matapos na to!" Doon palang nahimigan ang galit ng Don. "At pagkatapos? Papatayin niyo kami ng anak ko?!" Galit at umiiyak na turan niya. Narinig niyang humikbi ang kanyang sanggol. Ngumisi muli ang Don. "Ikaw naman, pinangungunahan mo naman ako. Ang kailangan ko lang naman ay ang Memory Card. Pagkatapos niyon ay malaya na kayong mag-ina..." Nag-isip naman siya at pinakatitigan ang Don. Pagkaraa'y umiling siya. "H-Hindi ako naniniwala sayo!" Nawala ang ngiti ng Don. "Alam kong pagkatapos mong makuha ang pakay mo ay papatayin niyo ako!" Kinabahan siya nang sumama ang mukha ng Don. Mas lalo siyang natakot nang sumenyas ito sa mga tauhan. Napalahaw nalang siya ng iyak nang pilit agawin sa kanya ang kanyang anak. "W-Wag!" Umiiyak niyang sigaw habang nakikipag-agawan sa kanyang anak na noon rin ay matinis nang umiiyak. "Wag ang anak ko!!" Wala na siyang nagawa nang tumulong na ang isang tauhan sa pag-kuha ng kanyang sanggol dahilan para tagumpay ang mga ito. "Wag!!!" Napahagulgol siya habang pilit inaagaw ang anak sa mga ito. Marahas siyang hinawakan sa braso ng isang tauhan. Habang ang isa naman na may hawak ng kanyang anak ay naglakad palayo. Natigilan nalang siya nang huminto ito at hawakan ang isang paa ng bata at ibitin ito patiwarik. Nanlaki ang mga mata niya. Saka lang niya napagtantong nasa dulo na ito ng bangin. Hindi man matarik ang bangin dahil pakurba iyon pababa ngunit maari mong ikamatay ang mga batong naroon kapag ika'y nahulog. Nakikita na niyang nangingitim sa pag-iyak ang kanyang anak. "W-Wag!!" Bulalas niyang napaluhod at napahagulgol. "Maawa kayo sa anak ko!!" "Ngayon..."Sabi ng Don. "Magmamatigas ka parin ba, Ligaya? Bibilang ako ng tatlo, ibigay mo sakin ang Memory card o gugulong ang anak mo sa baba at mamamatay." Nanginig nalang siya sa takot habang pinagmamasdan ang umiiyak niyang anak na nakahanda nang bitawan ng tauhan. "Isa.." Nagsimulang magbilang ang Don. "Wag..." "Dalawa.." "Maawa kayo, Don Roman!!" Iiling iling na sabi niya. "Tatlo!" Akma nang bibitawan ng lalaki ang kanyang anak. "Ibibigay ko na! Ibibigay ko na!" Marahas siyang kumawala sa lalaking may hawak sa kanya at lumapit sa lalaking may hawak ng kanyang anak. "Ibigay mo sakin ang anak ko!" "Ibigay mo muna sakin ang kailangan ko bago mo makuha ang anak mo!" Ani Don Roman. Galit siyang lumingon sa Don. "Nasa anak ko ang hinahanap mo!" Tumikhim naman ang Don saka isinenyas sa tauhan na ibigay sa kanya ang bata. Masama ang kanyang tingin sa lalaki habang binabawi ang anak dito. "Ssshh..."Inalo niya muna ang humihikbing bata saka isinayaw para tumahan ito. Maya maya lang ay inilitaw niya ang kwentas na suot nito na nakatago sa ilalim ng damit nito. Hinawakan niya ang hugis pusong pendant at binuksan iyon. Tumambad ang Micro-SD card na laman niyon. Agad namang lumapit ang Don para kunin iyon kahit hindi pa man niya inaabot. Napabuntong hininga siya. "Nakuha niyo na ang gusto niyo. Pakawalan niyo na kami."Matapang na sambit niya. Ngunit nakangisi lang ang Don habang nakatitig sa hawak nitong SD Card. "A-Aalis na kami..." Nilaksan niya ang kanyang loob saka tinalikuran ang mga ito. Naglakad siya kalong ang anak sa masukal na kakahuyan. Pinili niyang lumihis ng daan kung nasaan ang sasakyan ng Don. Maari siya nitong masundan. Sobra ang kaba niya habang papalayo ng papalayo sa mga ito. Naramdaman niyang may sumunod kaya lumingon siya. Nanghilakbot muli siya sa takot nang makita ang dalawang tauhan na naglalakad na pasunod sa kanya. Binilisan niyang maglakad. Inaasahang makakalabas agad sila sa gubat na iyon. Ngunit ganoon nalang ang panlalaki ng mata niya nang paglingon niya ay tumatakbo na ang mga ito pahabol sa kanya. Bigla siyang napatakbo ng mabilis nang di nililingon ang mga ito. Nahihirapan din siya sapagkat maraming mga puno ang kanyang nakakasalubong. Bukod doon ay dumidilim na ang paligid. Napatili nalang siya at napayuko nang biglang magpaputok ang mga lalaki dahilan para saglit siyang mapatigil. Ngayon ay muli siyang napaiyak habang sinimulan muling tumakbo papalayo sa mga ito. Takot na takot siya. Kinakabahan nang husto na baka maabutan siya ng mga ito. Muli siyang napatili nang magputok uli ang mga ito. Nagpatuloy siya sa pagtakbo. Hindi naging madali sapagkat may kalong siyang sanggol. Humahagulgol siya habang nananalangin sa isip. Di alintana ang hingal at pagod sa pagtakbo. Di niya nilingon ang mga ito at takbo lang ng takbo ang nasa isip niya. Ngunit ganoon nalang kalakas ang pagsinghap niya nang napatigil siya sa pagtakbo dahil muntikan na silang dumeretso sa banging naroon. Napaatras siya habang pinagmamasdan ang paanan ng bundok. Ngunit muli rin siyang napaharap nang makarinig ng kaluskos sa kanyang likuran. Huli na upang makaalis siya sa lugar na iyon dahil nasa harapan na niya ngayon ang dalawang lalaki. Napalunok nalang siya nang umangat ang kamay ng isang tauhan at itutok ang baril sa kanya. Napaatras siya ngunit napatigil din. Nilingon niya ang kanyang likuran. Hindi ganoon katuwid ang bangin. Pa-diagonal iyon at masukal na may mangilan ngilang puno ngunit malalim ang paanan niyon. Isang porsyento ang posibilidad na mabuhay sila kung tatalon sila roon. Ngunit mas malaki ang tyansang ikamatay din nila dahil sa mga batong maaari nilang makasalubong roon. Muli niyang hinarap ang dalawa. Nakahanda na itong kalabitin ang baril. "Pasensya ka na. Kailangan mong manahimik habang buhay." Nakangising turan nito. Napatingin siya sa kanyang anak. Mahigpit niyang niyakap ito. "Paalam..." Bago paman pumutok ang baril ay huminga siya ng malalim saka pumikit ng mariin. Buong tapang niyang tinalon ang bangin. Mas lalo niyang hinigpitan ang yakap sa kanyang anak nang magpagulong gulong sila sa pababa ng bundok. Walang katapusan ang kanilang paggulong hanggang sa sumalubong sa kanila ang isang puno dahilan upang mabalda ang kanyang katawan at mabagok ang kanyang ulo. Nahilo siya nabitawan ang kanyang anak kaya naman dumeretso ito sa paggulong pababa ng bundok. Nanlabo ang kanyang paningin at hindi makagalaw. Kasunod ng unti unting pagpatak ng ulan ay ang pagkawala ng kanyang ulirat. A-Anak... NAGISING ang diwa ni Ligaya matapos marinig ang ingay ng mga ibon at lagaslas ng mga puno. Dahan dahan siyang nagmulat ng mata at sinalubong siya ng nakakasilaw na sikat ng araw. Masakit ang katawan niya nang pilit siyang bumangon. Inilibot niya ang kanyang paningin. Naroon siya sa kalagitnaan ng bangin. Biglang kumirot ang kanyang ulo. At nang hawakan niya iyon ay mas lalo iyong sumakit kaya siya ay napangiwi. Natigilan nalang siya nang makitang may dugo ang kanyang kamay. May sugat siya sa kanyang ulo dahil sa pakabagok niya sa puno. Mas lalo siyang natigilan nang maalala niya ang kanyang anak. "A-Anak!" Agad siyang tumingin sa paligid at hinanap ang anak subalit wala ito. "Smile! Nasan ka?!" Agad siyang napaiyak nang mapagtantong nabitawan niya ang kanyang anak. Napatingin siya sa paanan ng bundok. At agad siyang pinanlakihan ng mata nang makita ang puting lampin ng kanyang anak na naroon sa ibaba. "Anak!! Diyos ko!" Napalahaw siyang nagmadali sa pagbaba subalit mataas ang kinalalagyan niya kaya naman nadulas siya sa putik at gumulong gulong pababa. "Ahh!!" Bulalas niya nang bumagsak siya sa lupa. Mabuti nalang at walang bato roon. Pilit siyang bumangon at pagapang na nilapitan ang lampin. "Smile!" Umiiyak na tawag niya rito. Niyakap niya ang lampin habang hinahanap ang bata. "Anak!!" Pero agad din siyang natigilan nang makita niya ang isang asong tila abala sa pagkain sa di kalayuan. Pilit siyang tumayo at nilapitan ang aso. Ganon nalang ang pagtutop niya sa kanyang bibig nang makita ang dugo sa lupa na siyang dinidilaan ng aso. "H-Hindi!!" Agad siyang kumuha ng bato at ipinukol sa aso dahilan para tumakbo ito paalis. Patakbo niyang nilapitan ang dugong iyon at napaluhod sa harap nito. "H-Hindi..." Napahagulgol siyang napailing habang pinagmamasdan ang dugong iyon. "Smile!!!" Nanginginig ang katawan niyang niyakap ang lampin ng anak habang naghuhurumintado sa pag-iyak. "Hindi maari!! Ang anak ko!!" Nanlulumo siyang nagiisip na pinagpiyestahan ng mga mababangis na hayop ang kanyang anak. "A-Ang kawawa kong anak..." Napahagulgol siya ng iyak habang mahigpit na niyayakap ang lampin. "Patawarin mo ko, anak!!" Nanghina ang kanyang katawan dahil sa hinagpis ng pagkawala ng kanyang anak. Hinayaan niya ang sarili mapahiga sa maputik na lupa. Doon ay wala siyang tigil sa pag-iyak at hinayaang masaid ang luha. ILANG araw na ang lumipas. Heto si Ligaya, walang tigil sa paglalakad. Tulala at walang pakialam sa kanyang paligid. Nangitim na at nahalo sa putik ang dugo sa kanyang ulo. Buhaghag ang buhok, tuyo na ang mga putik at nagmistulang basahan ang suot niyang bestida. Walang nakakakilala sa kanya roon dahil puno ng putik at dumi ang kanyang mukha. Napahawak siya sa kanyang tiyan nang kumulo ito. Ilang araw na siyang  maayos na kain. Nakakakain lang siya kapag may natyityempuhan siyang pagkain sa basurahan. Agad siyang naghanap ng basurahan at tagumpay naman siyang nakahanap ng isa na nasa tabi ng kalsada. Mabilis siyang nangalkal doon ng pwedeng makain sa araw na iyon. Nakahanap naman siya ng burger na kinagatan na ng kalahati. Walang ano ano ay sinunggaban niya iyon at kinain dahil sa tindi ng gutom. Ngunit natigil siya sa pagkain nang makakita siya ng manyikang walang mga kamay at wala naring buhok. Biglang lumiwanag ang kanyang mukha. "Baby!" Tuwang sabi niya saka kinuha ang manika. "Kawawa naman ng baby ko..." Agad niyang kinuha ang madumi nang lampin sa kanyang bulsa at ibinalot sa manika. "Ayan, di kana nilalamig anak.." Niyakap niya ang manika at isinayaw sayaw sa hangin. Kinakantahan niya pa ito habang isinasayaw. Hinahalik halikan niya iyon habang naglalakad sa tabi ng kalsada. Pinagtatawanan siya ng mga nakakasalubong niya sa daan at wala lang iyon sa kanya. Ngumingiti siya at tumatawa na para bang masayang masaya siyang karga niya muli ang kanyang anak. Pero napatigil siya sa paglalakad nang makita ng babaeng may kalong kalong na bata. Kumunot ang noo niya. "A-Anak?.." Bulong niya saka binitawan ang karga kargang manika at lumapit sa babae. Walang kamalay malay ang babae nang lumapit siya sa likuran nito. "Anak ko.." Agad niyang hinablot ang bata at niyakap. "Hoy! Akina ang anak ko!!" Inagaw ng babae ang kanyang anak ngunit mahigpit ang pagkakayakap ni Ligaya na siyang dahilan din upang umiyak ang bata. "Baliw ka! Anak ko yan!" "Anak ko to! Baby ko to! Wag mo siyang kunin sakin!" Galit at umiiyak na turan ni Ligaya. "Tulong!! Ang anak ko, kinuha ng baliw!!" Agad namang nagsilapitan ang mga tao doon at tinulungan ang babae. Agad nilang pwersahang inagaw ang bata. "Wag!!" Umiiyak na sigaw niya nang tagumpay na makuha sa kanya ang bata. "Smile!!! Anak ko!!" Nakuha ng ina ang bata at galit siyang hinarap. Agad na sinambunutan ang kanyang buhok. "Walang hiya kang baliw ka! Umalis ka rito!! Ang baho mo!!"  Pinagsasampal siya nito at pinagtulungan pa ng mga naroon. "Aray!!" Hiyaw niya nang pagbabatuhin pa ng mga bata dahilan para tamaan ang ulo niya at magdugo. Patakbo siyang tumakas sa lugar na iyon at mabilis na tinawid ang kalsada. Huli na para mapansin niya ang papalapit na sasakyan. Nakapreno ang sasakyan ngunit nahagip parin siya dahilan para mabunggo siya nito at matilapon sa kalsada. Nakangiwi siyang nag-mulat ngunit nanlalabo na ang kanyang paningin. "Miss, are you alright?!" Hindi na niya nakita ang itsura ng nagsalita nang biglang bumigat ang kanyang mga talukap at mandilim ang kanyang balintataw.