ขอเถอะครับให้ผมได้เป็นพ่อของลูก

เป็นเช้าวันจันทร์ที่ช่างสดใสเสียจริง เมื่อแสงแดดยามสายส่องผ่านหน้าต่างกระจกของตึกสำนักงานใหญ่ชั้นสามสิบสอง ซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหาร ทางเดินสะอาดโอ่โถงจึงปราศจากผู้คน นอกจากร่างหญิงสาวนางหนึ่งในชุดพนักงาน เธอแต่งกายแบบสาวออฟฟิศทั่วไป รวบผมเป็นมวยไว้หลังท้ายทอย แว่นตากลมที่สวมอยู่ขยับตามจังหวะก้าวเดินแล้วหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง ป้ายโลหะขัดมันปลาบแสดงชื่อและตำแหน่ง...ของเจ้านายเธอเอง มือเย็นเล็กน้อยยามเปิดประตูเข้าไป “คุณเชษฐ์คะ แหวนมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบค่ะ” เชษฐ์ เศวตอัครเดชกุญชร ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์มามองเธอ “แหวนจะลาออกค่ะ” เขารู้ว่าสักวันต้องมาถึง ทุกคนต่างมีทางเดินชีวิตเป็นของตัวเอง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ “จะแต่งงานเหรอ” เจ้านายทิ้งหลังพิงเก้าอี้ ยกมือประสานกัน “เปล่าค่ะ” วนิษศารู้สึกริมฝีปากแห้ง “แหวนจะทำร้านกาแฟ เซ้งร้านต่อจากเพื่อนแล้ว” เชษฐ์พยักหน้าเข้าใจ ไม่ดูถูกความฝันของใคร “จะไปเมื่อไร” “อีกสองเดือนค่ะ เพราะต้องแจ้งฝ่ายบุคคลรับสมัครเลขาใหม่ ต้องเทรนงาน” เลขาเขาคิดมาดีจริง ๆ วางแผนไว้เสร็จสรรพ เขานับถือและเสียดายความรอบคอบเช่นนี้ของเธอ “ขอบใจนะหนูแหวน” มีไม่กี่คนในบริษัทที่เรียกชื่อเล่นเธอเต็มยศแบบนี้ ส่วนมากจะเป็นคุณแหวน...พี่แหวน “แหวนก็ขอบคุณคุณเชษฐ์เช่นกันค่ะ” มือเล็กกระพุ่มไหว้ “ไปทำงานต่อเถอะ” “กลางวันนี้มีนัดทานข้าวกับมิสเตอร์จางนะคะ รถจะมารับตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง” “เสร็จแล้วผมจะกลับเข้าบ้านเลย ถ้ามีเอกสารอะไรให้เซ็นอีกก็เอาไปที่นั่น” “ค่ะ” เธอกลับเข้าโหมดทำงาน...แบบยอดเลขา อดทนอีกหน่อย หญิงสาวคิด ถึงตอนนั้นท้องคงไม่โตมาก ยังโกหกทุกคนว่าอ้วนได้   “ไงพี่” เจ้าตัวยุ่งประจำบริษัทเปิดประตูห้องทำงานเขาเข้ามาอย่างถือวิสาสะ “หนูแหวนไม่ได้บอกเหรอว่าฉันกำลังทำงานอยู่” พี่ชายเอ่ยเสียงต่ำ “ไม่ยักเห็นยัยป้าแหวนอยู่โต๊ะ ผมเลยเข้ามา” ดวินยักไหล่ ส่งยิ้มยียวน เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในบริษัทที่เรียกวนิษศาว่า...ป้าแหวน “ทำไมวันนี้หน้านิ่วคิ้วขมวด กินข้าวเช้าไม่อิ่มเหรอ” ขายาว ๆ ก้าวมาหน้าโต๊ะทำงานของผู้เป็นพี่ชาย แล้วหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ “หนูแหวนเขามาลาออก” คนที่หน้าชื่นในตอนแรกเริ่มขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ” “เขาจะไปเปิดร้านกาแฟ” กล้ามเนื้อบนใบหน้าหล่อเหลาคลายตัวลง “เขาคงคิดมาดีแล้ว เลขาที่ไม่เคยทำอะไรผิดของพี่” ดวินยังเจ็บใจอยู่ที่ตอนไปเอาท์ติ้งแพ้เกมแฟนพันธุ์แท้เศวตอัครเดชกุญชรให้เธอ หน้าญาติในตระกูลเขาจำได้ทั้งหมด จะมาแพ้คนนอกได้อย่างไร “คิดว่าแกไปทำอะไรเขาเสียอีก” พี่ชายหรี่ตา “ใครจะไปทำอะไรเขาได้” เธอต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายทำเขา...กินกลางตลอดตัว “ได้กวนตีนพี่ ผมสบายใจแล้ว ไปทำงานล่ะ” ดวินเปิดประตูมาก็พบโอฬารกับวนิษศากำลังดูมือถือหัวเราะคิกคักกันอยู่ “โอ่ง ไปได้แล้ว” เขาไม่เหมือนเชษฐ์ที่จะเรียกชื่อเลขาอย่างน่ารัก ดวินเรียกห้วนสั้น วนิษศาก้มหน้าลง ยกนิ้วขยับแว่น รอจนเจ้านายลูกน้องเดินเข้าลิฟต์ไป สองเดือน…เธอบอกกับตัวเองและเอมบริโอในครรภ์ อีกสองเดือนเท่านั้นแล้วเธอจะเป็นอิสระจากที่นี่ ไปใช้ชีวิตสงบสุขตามลำพังแม่ลูก ไร้เจ้าของน้ำเชื้อมากวนหัวใจ ตึกสูงสามสิบสองชั้นแห่งนี้เป็นที่ตั้งอาณาจักรธุรกิจของตระกูลเศวตอัครเดชกุญชร บริษัทก่อสร้างยักษ์ใหญ่ ที่มีชื่อย่อว่า SAK ซึ่งกุมบังเ**ยนโดยสองพี่น้อง อย่างเชษฐ์และดวิน เศวตอัครเดชกุญชร คนในวงสังคมชื่นชมในความรัก สมัครสมานสามัคคีของพี่น้องตระกูลนี้เป็นอย่างมาก ทั้ง ๆ ที่เกิดคนละแม่ พ่อเดียวกัน แต่ทั้งสองกลับเข้ากันได้ดีราวกับพี่น้องที่คลานตามกันมา แม้มารดาทั้งสองจะเสียชีวิตด้วยอุบัติรถยนต์อันน่ากังขา มีหรือที่เมียหลวงกับเมียน้อยจะยอมนั่งรถไปคันเดียวกันได้ การเสียชีวิตของภรรยาทั้งสอง ทำให้ประมุขของตระกูลตรอมใจ โรคภัยที่มีมาตามวัยจึงกัดกินและทำลายชีวิตท่านลงเสียอีกคน เชษฐ์ในวัยยี่สิบต้น ๆ จึงขึ้นมาบริหารงานแทน เมื่อน้องชายที่จบปริญญาโทจากต่างประเทศก็มาช่วยอีกแรง สองพี่น้องแข็งขัน ต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรคจนบริษัทจัดอยู่ในแถวหน้าของวงการได้ในเวลาไม่กี่ปี โดยมีเชษฐ์ในวัยสามสิบสองรับหน้าที่นั่งโต๊ะบริหาร ตามสายวิชาที่จบมา ประกอบกับความสุขุม ใจเย็น จึงเป็นที่กริ่งเกรงของลูกค้าและคนในบริษัท ส่วนน้องชายวัยยี่สิบแปดรับหน้าที่ทำงานภาคสนาม คุมงานก่อสร้างต่าง ๆ ด้วยดวินเป็นคนคล่อง ไม่ชอบอยู่นิ่ง ชอบพบปะผู้คน การออกไปตามที่ต่างๆ จึงเป็นงานที่เขาชอบและทำได้ดี วนิษศา เป็นเลขาเชษฐ์มาห้าปี เธอรู้ใจเจ้านายทุกอย่าง และทำงานแบบถวายชีวิต หากเจ้านายยังไม่กลับบ้าน เธอก็ไม่กลับ มีบ่อยครั้งที่ทั้งสองอยู่ทำงานด้วยกันจนดึกดื่น เชษฐ์เป็นคนยุติธรรม ให้โอทีเลขาตลอด จนบางเดือนเงินโอทีเกือบจะเท่าเงินเดือน แต่ต้องแลกกับการที่ชีวิตเงียบเหงา ไร้คู่ ไม่มีเวลาไปสังสรรค์กับเพื่อน เสาร์อาทิตย์ก็นอนชาร์จพลัง รู้ตัวอีกทีเธอก็อายุสามสิบแล้ว ส่วนโอฬารหรือโอ่งเป็นเลขาดวิน หนุ่มคุณพ่อลูกหนึ่ง ผู้รักครอบครัว เจอกันทีไรมักอวดคลิปลูกในมือถือบ่อย ๆ ผิดกับเจ้านายที่มองเธออย่างหมิ่นแคลน แอบเรียกเธอลับหลังว่ายัยป้าแหวน ด้วยเธอเผลอหักหน้าครั้งเดียว เขาผูกใจเจ็บมาจนถึงบัดนี้ นิสัยเด็ก...โตแต่ตัวจริง ๆ