CHAPTER 22
ARZIEL —POV
Hatinggabi na. Tahimik ang paligid. Naririnig ko lang ang mahinang ingay ng orasan sa dingding at ang tila mahinang paghampas ng hangin sa bintana. Nakahiga ako sa sofa, nakapatong ang ulo ko sa hita ni Gideon habang magkahawak kami ng kamay.
Walang kailangang sabihin. Sapat na ang bawat sulyap, bawat ngiti, bawat himas ng kanyang mga daliri sa braso ko para malaman kong ligtas ako sa piling niya.
"Hindi mo alam kung gaano ko pinangarap ‘to," bulong niya. "Na darating yung gabi na wala tayong ibang inaalala, kundi kung paano natin mapapaligaya ang isa’t isa."
Tumingala ako sa kanya. Banayad ang tingin, pero may lihim na apoy sa ilalim ng kanyang mga mata. At alam ko — nararamdaman ko — pareho naming nais ang susunod na mangyayari.
Lumapit siya. Mabagal. Maingat
