ไม่ได้อยากเป็นตัวเลือก

“เทียร์ หลังจากที่จัดการงานหลังร้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าช่วยไปดูด้านในหน่อยสิ วันนี้ลูกค้าเยอะริต้าต้องการผู้ช่วยในการรับลูกค้า” รอยยิ้มแสนหวานปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหญิงสาววัยสิบแปดปี เทียร์เป็นเด็กสาวที่เกิดและเติบโตขึ้นมาในบาร์แห่งนี้ ใบหน้านั้นสวยงามถอดแบบออกมาจากทีน่าผู้เป็นแม่ไม่มีผิดเพี๊ยน เธอยกหลังมือขึ้นมาเพื่อเช็ดเหงื่อ งานเบื้องหน้าคือการล้างจานและแก้ว เป็นงานที่ไม่ได้เหมาะสมกับหญิงงามเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นเทียร์กลับมีความสุขที่ได้ทำงานนี้ เพราะการที่ทำงานเหนื่อยนั่นหมายความว่าป้าจัสมินและพี่ริต้าจะจ่ายเงินเธอมากขึ้น อากาศด้านหลังร้านเริ่มเย็นลงเล็กน้อย เทียร์ล้างแก้วใบสุดท้ายหลังจากนั้นเธอก็เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนที่ผูกเอาไว้บนเอว เทียร์เดินอย่างคล่องแคล่วเข้ามาในร้านพร้อมกับจัดการมัดผมของตัวเองเสียใหม่ให้มันเข้าที่เข้าทางมากกว่าเดิม เธอถอดผ้ากันเปื้อนพาดเอาไว้ที่ประตูทางออกด้านหลังแล้วตรงเข้าไปหาพี่ริต้าที่เคาน์เตอร์ “วันนี้มีแขกมาเยอะเพราะว่าที่ชายแดนสงครามพึ่งจะสิ้นสุดได้ไม่นาน เหล่าทหารรับจ้างและผู้ที่มีกำลังทรัพย์จะต้องการ..ความผ่อนคลาย นำเหล้ารัมพวกนี้ยกไปให้โต๊ะหกด้วย” เทียร์เช็ดมือของเธออีกครั้งกับกระโปรงเพื่อให้แน่ใจว่ามันสะอาด เธอสวมชุดเดรสเก่าๆ ที่เมื่อก่อนมันเคยเป็นสีขาวแต่ทว่าตอนนี้มันกลับเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ แล้ว เทียร์ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการกล่าวทักทายแขกที่กำลังเพลิดเพลินกับเหล่าสตรีของที่นี่ “เหล้ารัมสองถังค่ะ” “โอ้เทียร์ ข้าไม่ได้มาที่นี่นานมากเท่าไหร่แล้วนะ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเติบโตถึงเพียงนี้” เทียร์จำท่านลุงคนหนึ่งที่กล่าวทักทายเธอไม่ได้ เขาอาจจะเป็นหนึ่งในแขกของท่านแม่ละมั้ง.. “ค่ะ ข้าไปก่อนนะคะพอดีว่าวันนี้ที่นี่มีแขกเยอะ ข้าจำเป็นต้อง..ทำงานอย่างรวดเร็ว” “อ่า..ไม่เป็นไรๆ เจ้าไปเถอะ” “สาวงามผู้นั้นคือใคร แม้แต่อยู่ในชุดซอมซ่อเช่นนั้นใบหน้านั่นก็สามารถฉายแววงดงามออกมาได้อย่างน่าตะลึงทีเดียว” มาลิคมองตามแผ่นหลังของเทียร์ไปจนลับสายตา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเขียวครึ้มนั้นแสยะยิ้มออกมา “แม่ของนางคือโสเภณีชื่อดังของที่นี่ ทีน่ายังไงล่ะ..ไม่แปลกหรอกที่นางจะงดงามจับสายตาเช่นนั้นเพราะว่าในยุคหนึ่งแม่ของนางเป็นอันดับหนึ่งของที่นี่” สหายของมาลิคยกมือขึ้นมาลูบคางเบาๆ “อ่า..เช่นนั้นสักวันหนึ่งพวกเราอาจจะได้มีโอกาสเชยชมร่างกายนั่นสินะ ในเมื่อนางอยู่ที่นี่อนาคตของนางก็จะต้องเป็นโสเภณีตามแม่ของนางเป็นแน่” เสียงหัวเราะดังขึ้นมาในหมู่ทหารรับจ้าง เทียร์ที่กำลังวางเหล้ารัมให้โต๊ะข้างๆ ยังคงยิ้มอยู่ถึงแม้ว่าเธอจะได้ยินคำกล่าวพวกนั้นอย่างชัดเจน.. แต่ทว่าก็ไม่เป็นไร ดูเหมือนว่าในใจของเธอมันจะชินชาซะแล้ว เธอเกิดขึ้นมาจากโสเภณีที่งดงามที่สุดของบาร์โลเบอร์โต้ ที่นี่คือบาร์ที่มีทั้งสุราและสตรีเอาไว้บริการ และแน่นอนว่าเธอไม่มีพ่อ..สตรีทุกคนในโลเบอร์โตจะต้องทำงานเพื่อรับแขก ตามคำสั่งของท่านดยุคแห่งยูนีก เจ้าของที่แท้จริงของที่นี่ ทว่าอีกนานเธอและแม่จะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว ถึงแม้ว่าแม่จะคลอดเธอที่นี่แต่เทียร์ไม่ได้ต้องทำงานเหมือนคนอื่นๆ เธอไม่ได้ถือเป็นสตรีของโลเบอร์โต้เพราะแบบนั้นเทียร์ถึงได้ทำงานทุกอย่างทั้งกลางวันและกลางคืน เธอทำงานอย่างหนักเพื่อจะหาเงินมาไถ่ตัวแม่.. และพาแม่ออกไปจากที่นี่ ถึงแม้ว่างานของแม่จะไม่ได้ลำบาก แต่เธอไม่อยากให้แม่รับแขกอีกแล้ว.. “ขอบคุณเจ้ามากนะเทียร์ นี่เป็นค่าแรงความขยันของเจ้า ข้าเพิ่มให้เป็นสามเท่าของค่าแรงปกติเพราะว่าเจ้าทำทั้งล้างจาน ทำความสะอาดร้านและเก็บโต๊ะเองอีกต่างหาก” เทียร์ยื่นมือไปรับถุงเงินจากป้าจัสมินด้วยแววตาที่เปล่งประกาย เธอก้มหน้าลงพร้อมกับกล่าวขอบคุณเสียงดังฟังชัด “แม่ของหนูอยู่ที่ไหนคะป้า หนูไม่รู้ว่าแม่รับแขกเสร็จรึยัง” ป้าจัสมินมองหน้าริต้า ก่อนจะตบไหล่ของเทียร์เบาๆ “วันนี้แม่ของเจ้ามีแขกมาจองตัวเองไว้จนถึงคืนวันพรุ่งนี้ เจ้ากลับบ้านไปก่อนเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ของเจ้าหรอก” รอยยิ้มของเทียร์มันซีดเซียวเช่นเดียวกันกับใบหน้าของเธอ แต่ทว่าเธอก็ยังคงฝืนส่งยิ้มให้ป้าจัสมิน “ขอบคุณค่ะป้า พรุ่งนี้เจอกันนะคะ” ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน พรุ่งนี้เธอมีนัดกับจาเมลเอาไว้ว่าจะไปรับจ้างทำสวน ต้องรีบกลับไปนอนก่อน เทียร์เดินทางกลับบ้านหลังเล็กของเธอที่อยู่ไม่ไกลจากโลเบอร์โต้มากนัก บ้านหลังนี้เดิมที เป็นบ้านของพี่ริต้า แต่พอพี่ริต้าแต่งงานก็ย้ายไปอยู่บ้านของสามี พี่ริต้าก็เลยยกบ้านหลังนี้ให้เธอ เทียร์จัดการถอดชุดเดรสที่แสนเก่านั่นออก เธอมีชุดไม่มากนักเพราะว่าเทียร์ไม่ต้องการแต่งกายให้งดงามเหมือนท่านแม่ เธอไม่อยากเป็นจุดศูนย์รวมของสายตา เพราะแบบนั้นเทียร์จึงต้องทำตัวให้มอมแมมอยู่เสมอ เธอใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตามใบหน้าและร่างกายเพื่อทำความสะอาด หลังจากนั้นจึงดับไฟเพื่อเข้านอน .......... “ท่านลอร์ดย่อมล่วงรู้ถึงคดีฆ่าตกรรมที่โด่งดัง ดัชเชสแห่งยูนีกตายอย่างผิดธรรมชาติแท้ๆ แต่ท่านดยุคกลับไม่คิดตรวจสอบ..” แววตาสีนิลปรายตามองชายเบื้องหน้าที่กำลังคุกเข่าขอร้องอยู่ งานของเขามันล้นมือและเขาแทบจะไม่มีเวลาไปตามสืบเรื่องของสามีภรรยาที่มันดูจะสลับซับซ้อนอะไรแบบนั้นหรอกนะ “ข้า..มิได้มีอำนาจที่จะกระทำเช่นนั้นหรอกครับท่านบารอน” “แต่ลูกสาวเพียงคนเดียวของข้า..ตายไปด้วยความเจ็บปวดนะครับ นางจะโดดเดี่ยวมากแค่ไหนที่จะต้องตายในบ้านหลังนั้นแถมร่างของนางยังถูกฝังรวมอยู่ในสุสานของยูนีกอีกต่างหาก” ดีนยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ เรื่องที่เขาเกลียดชังมากที่สุดคือความยุติธรรมของตัวเอง ทั้งๆ ที่ตอนนี้งานของเขามันมากมายจนเขาแทบกระดิกนิ้วไม่ได้แต่ทว่า..ชายชราผู้นี้ช่างน่าสงสารมากเหลือเกิน “ข้าดีใจมากที่ลูกสาวได้เป็นถึงดัชเชส ทว่านางกลับต้องมาตาย ข้าควรจะตายก่อนนางแท้ๆ” “ข้าไม่รับประกันนะครับว่าเรื่องนี้จะจบลงเมื่อไหร่..แต่ข้ารับปากท่านว่าจะช่วย” บารอนเงยหน้าขึ้นมามองท่านลอร์ดดาเรนด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยหยาดน้ำตา “ขอบคุณท่านลอร์ดมากครับ ข้าจะไม่ลืมบุญคุณในครั้งนี้เลย” ดีนหลับตาลงช้าๆ เขามองหน้าของคาลวินด้วยสายตาที่ต้องการความช่วยเหลือ “เพราะแบบนั้นเจ้าก็เลยรับปากท่านบารอน” ดีนพยักหน้า “ให้ตายเถอะดีน งานของเรามันยังไม่มากพอรึยังกัน” “แต่บารอนให้เงินก้อนแรกในการสืบมาด้วยนะ..สามล้านโกลล์” คาลวินยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองที่มันกำลังอ้าออกมา “พระเจ้าช่วย เช่นนั้นเราเร่งสืบเรื่องนี้ก่อนเลย งานที่เหลือเอาไว้ก่อน” ดีนหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่เราจะเริ่มจากตรงไหนดี หากพูดถึงดยุคแห่งยูนีก สิ่งเดียวที่ข้าคิดได้นั่นก็คือ..บาร์โลเบอร์โต้” แววตาของคาลวินนั้นเจิดจ้าขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของโลเบอร์โต้ ก็ที่นั่นเป็นแหล่งรวมหญิงงามนี่ “ใช่แล้วเราควรจะเริ่มจากตรงนี้เป็นที่แรก หวังว่าสาวๆ ที่นั่นจะพอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของดยุคและดัชเชสบ้างนะ..” คาลวินกล่าวพร้อมกับขยิบตา