"Kung may taong dapat na mahalin ay walang iba kundi ikaw. Wala 'di bang makakapigil pa sa akin..."
Nakatitig lang siya sa dalaga habang inaawit ng buong puso ang kantang iyon. Hindi niya inaalis ang kanyang mga mata rito na abala sa pag-a-army fold ng laylayan ng manggas ng suot niyang t-shirt. Nang mga sandaling iyon ay nakaupo sila sa imaret sa tapat ng building na tinatawag ng karamihan na rice terraces. Iyong katapat na classroom kasi nito ay parang hagdang-hagdang palayan ang puwesto ng mga upuan.
Magkaiba nga lang sila ng puwesto ng pagkakaupo ni Carmela. Ang dalaga kasi ay nakaupo sa labas ng imaret samantalang siya naman ay sa loob at katabi ng poste ng nasabing tambayan. Punung-puno ng pag-ibig at pagmamahal ang bawat pagbigkas niya sa liriko ng awiting iyon para sa nag-iisang
