03
1714 Words
“ไปทำตัวแบบนั้นที่ไหนมาอีกล่ะ ถึงได้กลับบ้านกลับช่องเอาป่านนี้”
เรียวขาเล็กที่กำลังจะขึ้นไปพักผ่อนด้านบนหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วชะงักอยู่ที่หน้าบันได หันมองคุณผู้หญิงของบ้านที่แต่งตัวเต็มยศเพื่อจะออกไปงานสมาคมไหนสักงาน เอมิลเองก็ไม่อาจจะทราบ และไม่ได้อยากที่จะรู้ด้วยเช่นกัน ทว่าไหน ๆ หล่อนก็ทักทายกันก่อนแล้วถ้าไม่ทักกลับก็คงจะเสียภาพลักษณ์แม่ลูกที่หลายคนมองว่าเป็นคู่ที่น่าอิจฉา
เนื่องจากเรียกได้ว่าเธอนั้นแทบจะคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดกันทั้งคู่ มารดามาจากตระกูลผู้ดีเก่า บิดาเป็นถึงข้าราชการยศใหญ่ที่บ้านร่ำรวยเป็นทุนเดิม ได้ตบแต่งกัน และมีเธอเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว
หากแต่ใครจะคิดว่าความเพียบพร้อมที่มีมาตั้งแต่กำเนิดนั้นเริ่มทำให้เอมิลอึดอัดใจจนแทบอยากที่จะออกไปใช้ชีวิตลำบากคนเดียวด้านนอก มารดาชอบบ่งการเธอมาแต่เล็กจนโตเข้ามหาวิทยาลัยก็ยังไม่หยุด บิดาที่เหมือนจะรักก็เมินเฉย แทนที่จะกล่าวตักเตือนคู่ชีวิตบ้างว่าเธอเป็นเพียงแค่ลูกไม่ใช่สิ่งของที่มารดาจะชักจูงอย่างไรก็ได้
และสิ่งที่เลวร้ายในชีวิตของคุณหนูตุ๊กตากระเบื้องเคลือบแบบเธอนั้นคือมารดามักจะลงไม้ลงมือกับเอมิลในตอนที่เริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้ตลอด ถึงขั้นที่เคยออกปากบอกจะขังหญิงสาวเอาไว้ในห้องมืดถ้ายังทำตัวแบบนี้ให้เห็นอยู่
มันก็แค่การกลับบ้านไม่ตรงเวลาบ้าง อย่างไรถึงต้องชอบข่มขู่ลูกสาวตัวเองนัก ที่ผ่านมาเอมิลยังทำตามที่หล่อนบอกไม่พออีกอย่างนั้นหรือ
เพราะถ้าให้ทำมากกว่าที่ผ่านมา เธอคิดว่าการลาจากโลกใบนี้ไปเงียบ ๆ ก็คงจะดีเสียกว่า
ทว่ามันก็ยังมีเหตุผลที่เอมิลยังอยากที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกเส็งเคร็งใบนี้ต่อ
“ก็หลายท่าอยู่นะคะ คุณแม่จะให้หนูพูดไหมล่ะ”
“ยัยเด็กเวร! ฉันก็บอกอยู่ว่าให้เก็บความบริสุทธิ์เอาไว้ให้คนที่รักในวันที่พร้อม สมองกลวงแบบแกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันตั้งแต่แรก เสนียดจัญไร”
“เหอะ ให้คนที่รักเหรอคะ ตลกสิ้นดี แล้วที่คุณแม่ทำอยู่ทุกวันนี้มันได้ต่างจากที่ด่าหนูตรงไหน พาลูกสาวในวัยที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเข้าออกไปถวายตัวบ้านนั้นบ้านนี้ที หนูเองก็สะอิดสะเอียนแล้วเต็มทนเหมือนกันค่ะ”
ไม่อยากทำ ไม่อยากที่จะทำเลยสักนิด แต่ก็ไม่สามารถที่จะหลุดออกไปจากผู้หญิงคนนี้ได้เสียที
“ฉันทำเพื่อแกทั้งนั้น อีกอย่างมันไม่ได้เสียหายอะไร ฉันได้พาแกไปให้คนพวกนั้นเอาแล้วหรือยัง ก็ไม่นี่ ความจริงนับตามสากลตอนนี้แกก็บรรลุนิติภาวะแล้วเอมิล แกไม่ได้โตที่นี่ด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นวีคเอนทำตัวให้ว่างแล้วไปทานข้าวกับพี่เขาดี ๆ อย่าต้องให้ฉันพูดมากไปกว่านี้ จากที่ตามใจแกอยู่ ฉันจะให้คนทำเรื่องย้ายแกกลับไปอยู่ที่นู่น”
“คุณมัน...”
ไม่เด็ดขาด กว่าเอมิลจะสามารถพาตัวเองกลับมาที่นี่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉะนั้นอะไรที่ยอมได้ก็คงต้องยอมไปก่อน
“เข้าใจที่พูดหรือเปล่า”
“ค่ะ”
“ฉันยังปล่อยให้แกเล่นสนุกได้ แต่ถ้าเราตกลงกันได้เมื่อไหร่แกต้องหยุดทันที”
เอมิลไม่ได้ตอบประโยคสุดท้ายของผู้เป็นมารดา ทว่าเลือกที่จะเดินขึ้นห้องแล้วทิ้งตัวลงกับเตียงแสนนุ่มแทน ความอุ่นของน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนตุ๊กตาที่มันเริ่มเน่ามากกว่าเดิมไปตามกาลเวลา แต่หญิงสาวก็ยังเลือกที่จะเก็บรักษามันเอาไว้เป็นอย่างดีมาตลอด
เธอไม่ได้ร้องไห้เสียใจกับคำพูดของมารดาเหมือนเมื่อตอนยังเป็นเด็ก หากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นตอนไหนที่สามารถหลุดพ้นจากปีศาจตนนี้ไปได้เสียที มารดาไม่ได้รักเธอ บิดาเองก็คงจะเช่นกัน พวกเขาทั้งสองทำราวกับว่ามีหน้าที่ต้องเลี้ยงดูเธอมาแล้วส่งต่อเป็นสินค้าให้ใครสักคนซึ่งพร้อมจะจ่ายเป็นมูลค่ามหาศาล
ถ้าหากจะอยู่เพียงเพื่อให้มีเจ้าของครอบครอง ก็ขอแค่ให้คนคนนั้นมีความรักต่อเธอสักนิดไม่ได้เลยหรือ อย่างไรต้องมาเป็นสินค้าชั้นดีให้มารดาเลือกสรรเจ้าของให้เช่นนี้
“หรือมิลจะต้องหนีออกจากบ้านพร้อมแกดีน้องเน่า”
ทว่าตุ๊กตาเน่าที่เจ้าของมันคงจะลืมเลือนในความทรงจำไปแล้วกลับนิ่งไม่ได้ตอบใด ๆ ออกมาให้เธอได้ยิน แน่นอนล่ะ ก็มันเป็นเพียงแค่ตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต ถ้ากล่าวตอบเธอได้ก็คงจะมหัศจรรย์แล้ว
ก่อนหญิงสาวจะรีบยกมือขาวขึ้นเช็ดน้ำตา มองเวลาที่ต้องกินยาคุมฉุกเฉินอย่างต่อเนื่องแล้วก็ได้แต่ต้องขบขันออกมา ลงทุนทำถึงขนาดนี้ อย่างไรเขาก็ต้องรับผิดชอบเอมิล
ส่วนลูกชายเจ้าของอู่ซ่อมรถนั้นได้แต่ต้องสะดุ้งสุดตัว ยามผู้เป็นบิดาให้ขึ้นมารอที่ด้านบนของห้องพักชั้นสองซึ่งเขากับน้องอย่างสิงห์นั้นมักจะขึ้นมาใช้มันบ่อย ๆ ในตอนที่ยังไม่อยากจะกลับไปนอนบ้านหรือคอนโดส่วนตัว พวกอาดีนคงจะโดนฝีปากพ่อเขาเทศน์ไปแล้วกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ จะเหลือก็แต่ตัวต้นเหตุอย่างเสือนี่แหละที่ยังลอยหน้าลอยตาอยู่
“ตกใจอะไรขนาดนั้น”
“สวัสดีครับ ตาแก่ ทำไมหน้าถึงตึงโบท็อกมาขนาดนั้นล่ะครับ เพิ่งออกจากคลินิกมาเหรอ”
“กูเพื่อนเล่นมึง?”
“ไม่เคยจะพูดจาไพเราะเสนาะหูกับลูกคนนี้เลยนะคนเรา”
“เป็นเมียกูหรือไง แค่ให้เกิดมาแย่งนมแม่มึงแดกก็นับว่าเป็นบุญมากแล้วนะ” ผืนป่ากอดอกหลังจากที่ปิดประตูเสร็จ ไม่รู้ว่าที่พนักงานในร้านพูดนั้นมีมูลแค่ไหน แต่ก็คงจะเกินครึ่งถึงทำให้คนกวนส้นเท้าอย่างลูกชายคนโตเขาออกอาการร้อน ๆ หนาว ๆ แบบนี้ให้เห็นได้
พ่อแบบเขาเลี้ยงมันมาตามใจเกินไปหรือ ถึงได้ทำตัวแบบนี้ตั้งแต่ยังเรียนไม่ทันจบ
เพิ่งเรียนอยู่ปีสาม แทนที่จะเป็นตัวอย่างให้น้อง ๆ แต่กลับมาเหลวแหลกเพราะความอยากที่มักง่าย ไปไข่ไว้จนมีเด็กออกมาเป็นตัวเป็นตน เสือมันคงคิดว่าจะปิดเรื่องนี้ได้นานจนเขากับแม่มันไม่รู้หรืออย่างไร ไม่รู้ว่าจะด่ากระจอกหรือต้องหนุมานถวายแหวนมันก่อนดี
“โถ พ่อ เสือก็รู้สึกผิดแล้วนี่ไง”
“ไปทำอีท่าไหนผู้หญิงเขาถึงตามติดมาเป็นเงา ไม่คิดจะรับผิดชอบ?”
“เอ่อ... เสือซื้อยาคุมฉุกเฉินให้น้องมันแล้วนะครับ”
“ไอ้เสือ นี่มึง”
“ใจเย็นครับพ่อ!”
ตาผืนป่าง้างฝ่ามืออรหันต์พร้อมจะตบกระบาลขนาดนี้แล้ว มีหรือเสือจะกล้าสู้ถ้าไม่รีบถอยกรูดหลังชิดผนังมีหวังเสือ อคิระ คนนี้คงจะได้เหลือแต่ชื่อจริง ๆ
น่าสงสารก็แต่คนที่รอเป็นเมียเขา ซึ่งแถวมันยาวเหยียดจนพี่เสือคนนี้เลื่อนให้ไม่ทันแล้ว
“ตกลงว่า” ผืนป่าไม่ใช่พวกจะใช้ความรุ่นแรงกับครอบครัวอะไรอยู่แล้ว แต่มันก็อดไม่ได้ถ้าเกิดว่าลูกชายเขาไปทำผู้หญิงท้องจริง ๆ แล้วเลือกที่จะไม่รับผิดชอบจนเธอต้องตามมาทวงความเป็นธรรมถึงร้านตามที่พนักงานบอก
“ครับ ผมทำจริง น่าจะเพราะเมามาก แล้วใช้หัวล่างนำทางชีวิตไปหน่อย ขอโทษครับพ่อ”
“ไอ้เสือ ไอ้ลูกเวร”
“เสือผิดไปแล้วจริง ๆ ตอนปาร์ตี้มันคึกคะนองไปหน่อยครับ ไม่คิดว่าจะได้หิ้วใครขึ้นโรงแรมคุณย่าขนาดนั้น”
“โรงแรมคุณย่าเลยนะ แต่ไม่มีใครหลุดปากพูดมาสักคน พรุ่งนี้กูจะไล่ออกให้หมด”
“พ่อ พวกพี่เขาไม่ผิดนะครับ เสือไม่รู้ว่าตัวเองหรือน้องมันที่ใช้บัตรเปิดอะ ความลับลูกค้าไง ใครเขาจะพูดกัน”
“เหรอ งั้นก็เตรียมตัวแต่งรับผิดชอบเขา”
“ห้ะ! แต่งอะไรนะพ่อ” แน่นอนว่าเสือก็ยอมรับอย่างเป็นลูกผู้ชายแล้วว่าทำจริง แต่ไม่คิดว่าบิดาจะต้องถึงขั้นให้ตบแต่งกับคนแปลกหน้า ถ้าเกิดว่าท้องขึ้นมาจริง ๆ ก็รอให้ชัวร์ก่อนจะไม่ดีกว่าหรือ
“ก็มึงไปไข่ไว้ไม่ใช่เหรอ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น อีกอย่างเขาเป็นผู้หญิง ทำอะไรไม่หัดคิดหน้าคิดหลัง ถึงผลที่จะตามมามันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“โอ๊ย กูจะบ้า ตาแก่ ฟังลูกก่อนดิ ไข่ไว้อะไร เพิ่งเอาสด ๆ เมื่อคืนเนี่ย จะบ้าปะ ถ้าท้องจริง เสือแต่งตอนนี้ให้เลยอะ”
“งั้นแต่งเลยค่ะ เอมิลจะแต่งกับพี่!”
เสือที่ลั่นวาจาไปเมื่อสักครู่ได้แต่นิ่งค้าง เมื่อมองเลยผ่านเลยร่างสูงใหญ่ของบิดาไปแล้วพบเป็นเด็กสาวที่ตนเองนอนด้วยเมื่อคืนหอบตุ๊กตา พร้อมกับกระเป๋าเดินทางยืนระบายยิ้มหวานโบกไม้โบกมือให้กันอยู่ โดยที่มีอาดีนซึ่งคงจะมีนัดไปทานข้าวต่อกับพ่อเขานั้นทำหน้าคล้ายกับว่าจำใจต้องพาเธอขึ้นมาบนนี้
“ยัยบ้า มาได้ไงวะ”
“ก็ลูกในท้องหนูเขาเอาแต่เรียกร้องหาพี่ค่ะ”
“กรี๊ดดด ลูกอะไร! มึงพูดให้มันดี ๆ นะ ป๋าดีนพายัยนี่ออกไปให้ห่างผมเลย ยังไงไม่แต่งโว้ย”
TBC.
- Writer
