มธุรสวาทเจ้าสำนัก

บทที่ 13

เซียวหลันมองเฉินเหวินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น เพราะคำพูดของเขาฟังดูไม่เข้าหูนางเลยสักนิด คำพูดเหล่านั้นเป็นดั่งคมมีดกรีดลึกเข้าไปในจิตใจของนาง แต่นางก็ทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้นอกไปจากความรู้สึกยอมจำนน

"ท่าน... ทำเช่นนี้ทำไม" เซียวหลันถามเสียงสั่นเครือ "ท่านต้องการอะไรกันแน่"

เฉินเหวินยิ้มเล็กน้อย เขามองไปยังหลี่หยางที่นอนอยู่บนเตียง "ข้าต้องการพลังที่แท้จริงของเจ้า และข้าต้องการผู้ที่สามารถต่อกรกับคนพวกนั้นได้" เขาหันกลับมามองเซียวหลัน "ส่วนเรื่องการกอบกู้ชื่อเสียงของตระกูลเจ้า... มันเป็นเพียงสิ่งล่อใจให้เจ้าเข้ามาในวังของข้า"

เซียวหลันกำหมัดแน่น นางรู้สึกราวกับถูกหลอกใช้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกไร้หนทางที่จะหลีกหนี

"แล้ว... ท่านจะทำอย่างไรกับข้า" เซียวหลันถาม

"เจ้าไม่ต้องห่วง" เฉินเหวินตอบ "ข้าจะช่วยเจ้าฝึกฝนพลังของเจ้าให้แข็งแกร่งขึ้น และเมื่อถึงตอนนั้น... เจ้าก็จะเป็นอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของข้า"

เซียวหลันส่ายหน้า "ข้าจะไม่ยอมเป็นอาวุธของท่าน!"

"เจ้าไม่มีทางเลือก" เฉินเหวินกล่าว "ตราบใดที่เจ้ารักมัน..." เขาชี้ไปยังหลี่หยางที่นอนอยู่บนเตียง "เจ้าก็ต้องเชื่อฟังข้า"

เซียวหลันมองหลี่หยาง นางตระหนักได้ว่าเฉินเหวินพูดถูก นางไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากยอมทำตามที่เขาต้องการ เพื่อให้คนที่นางรักรอดชีวิต

ในวันต่อมา... เซียวหลันต้องเข้ารับการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงภายใต้การดูแลของหมอหลวงและผู้ฝึกสอนวรยุทธ์ในวังหลวง พลังแห่งแสงที่เคยบริสุทธิ์ของนางบัดนี้ถูกนำมาใช้เพื่อวัตถุประสงค์ที่ไม่บริสุทธิ์ นางต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังนี้ให้เป็นอาวุธที่อันตรายและทรงพลังที่สุด

ในขณะเดียวกัน... หลี่หยางที่ค่อยๆ ฟื้นตัวขึ้นมา ก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เขาพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ร่างกายของเขากลับอ่อนแรงลงอย่างน่าประหลาดใจ และพลังอัคคีที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของเขาบัดนี้กลับหายไปจนเกือบหมดสิ้น

"เซียวหลัน..." หลี่หยางพึมพำกับตัวเอง เขารู้ดีว่านางต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน

วันแล้ววันเล่าที่เซียวหลันต้องฝึกฝนอย่างหนักหน่วง นางเริ่มเชี่ยวชาญในการใช้พลังแห่งแสงในการโจมตีและการป้องกัน แต่จิตใจของนางกลับเต็มไปด้วยความมืดมิดและความเจ็บปวด นางกลายเป็นเพียงอาวุธที่มีชีวิต ที่ถูกควบคุมโดยชายผู้ทรงอำนาจ

จนกระทั่งคืนหนึ่ง... เซียวหลันแอบเข้าไปหาหลี่หยางในห้องพักของเขา เขานอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวและอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด

"หลี่หยาง..." เซียวหลันกล่าวเสียงแผ่ว "ข้าขอโทษ..."

หลี่หยางลืมตาขึ้น เขามองนางด้วยความประหลาดใจ "เจ้า... มาทำอะไรที่นี่"

"ข้ามา... เพื่อบอกท่านว่าข้าขอโทษที่ทำให้ท่านต้องมาเจอกับเรื่องนี้" เซียวหลันกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ไม่ต้องพูดเช่นนั้น" หลี่หยางกล่าว "ข้าต่างหากที่ต้องขอโทษเจ้า ที่นำพาเจ้าเข้ามาอยู่ในอันตราย"

"ท่านอย่าพูดเช่นนี้เลย" เซียวหลันร้องไห้ออกมา "ข้า... กลายเป็นอาวุธของเฉินเหวินแล้ว"

"ไม่จริง!" หลี่หยางกล่าว "เจ้าไม่ใช่คนเช่นนั้น"

"ข้าต้องทำตามที่เขาต้องการ เพื่อให้ท่านรอด" เซียวหลันกล่าว "เขาเอาชีวิตของท่านมาเป็นข้อต่อรอง"

หลี่หยางกำหมัดแน่น ความโกรธแค้นพลุ่งพล่านอยู่ในใจของเขา แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะร่างกายของเขาไร้เรี่ยวแรงจนไม่อาจลุกขึ้นได้

"ข้าจะช่วยเจ้าเอง" หลี่หยางกล่าว "ข้าจะฟื้นฟูพลังของข้าให้กลับมา และข้าจะพาเจ้าออกจากที่นี่"

"ท่านไม่มีพลังแล้ว" เซียวหลันกล่าว "เฉินเหวิน... เขาทำลายพลังของท่านไปแล้ว"

คำพูดของเซียวหลันราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางลำตัวของหลี่หยาง เขาตระหนักได้ถึงความจริงอันโหดร้ายแล้ว... เฉินเหวินไม่ได้ต้องการแค่ให้เขาพ่ายแพ้ แต่เขาต้องการที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามี

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น เซียวหลันรีบหลบซ่อนตัวไว้ด้านหลังผ้าม่านทันที

เฉินเหวินเดินเข้ามาในห้อง เขาเห็นหลี่หยางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“เจ้าลุกขึ้นมาทำไมกลางดึกเช่นนี้” เฉินเหวินเอ่ยถาม “ข้าสั่งให้เจ้าพักผ่อนเยอะๆ ไม่ใช่หรือ”

"แล้เจ้ามาทำอะไรที่นี่ในยามนี้" หลี่หยางย้อนถาม

"ข้า... แค่อยากจะมาหาเจ้า"

“ด้วยเหตุอันใด เจ้าก็ได้ในสิ่งที่เจ้าอยากได้ไปทั้งหมดแล้วนี่!”

“หึ! เจ้าจะกล่าวหาข้ายังไงก็ได้ ยังไงเสียเจ้าก็หนีข้าไม่พ้นอยู่ดี” เฉินเหวินกล่าวว่าหัวเราะเยาะในลำคอเล็กน้อย สีหน้าเจ้าเล่ห์แบบนั้นยิ่งสร้างความรู้สึกโกรธให้กับหลี่หยางเป็นอย่างมาก

“ไม่ว่าเจ้าจะกำลังวางแผนชั่วอันใดอยู่...” หลี่หยางตอบ "ข้าอยากจะขอให้ท่านปล่อยเซียวหลันไป... นางไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้"

เฉินเหวินหัวเราะเยาะ "เจ้าคิดเช่นนั้นจริงๆ หรือ... เจ้าคิดว่านางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยงั้นหรือ"

หลี่หยางเงียบไป

"ข้าจะบอกอะไรให้" เฉินเหวินกล่าว "เจ้ากับนาง... ต่างก็มีพลังพิเศษที่สามารถควบคุมและทำลายโลกได้ และพวกเจ้าก็คือผู้ที่จะต้องรับผิดชอบต่อสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น"

คำพูดของเฉินเหวินทำให้ทั้งเซียวหลันและหลี่หยางตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าโชคชะตาของพวกเขาจะยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้

เฉินเหวินเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้เซียวหลันและหลี่หยางอยู่กับความจริงที่น่ากลัว... พวกเขาไม่ใช่แค่ผู้ที่ถูกโชคชะตาเล่นตลก แต่พวกเขาคือผู้ที่ต้องรับผิดชอบต่อการตัดสินใจครั้งใหญ่ของโลกใบนี้อีกด้วย