๗.๑
รพีเหลียวมองไปยังร่างบางที่นั่งยิ้มให้มารดาเขาอย่างชั่งใจ ก่อนจะเอื้อมไปตักกุ้งตัวโตมาใส่จานตัวเองพร้อมกับตักเข้าปากเคี้ยวหงับๆ แต่พอรสชาติได้แตะลิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกทึ่งหญิงสาวขึ้นมา
ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะทำเอง รสชาติใช้ได้ทีเดียว แต่เขาไม่ชมหรอกเดี๋ยวจะเหลิง ขณะเดียวกันมนชยาก็ชิมไปอย่างนั้น เพราะถึงอย่างไรสาวสำอางตรงหน้าก็ทำอาหารสู้หล่อนไม่ได้อยู่ดี
บลินดามีความรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน เขาพูดเขาคุยกันอยู่เพียงสามคนมีแต่หล่อนเท่านั้นที่ไม่มีใครอยากพูดด้วย จะมีก็แต่มารดาของรพีที่จะชวนหล่อนพูดบ้างก็เป็นครั้งคราว
นางผกาทำการเก็บกวาด โดยมีระพีและมนชยาเป็นคนช่วย ทั้งสองคุยกันกระหนุงกระหนิง และตอนนั้นเองที่หญิงสาวทนดูอีกไม่ได้ หล่อนพยุงตัวลุกขึ้นก่อนจะพยายามกระเผลกเกาะข้างฝาเดินเข้าห้องอย่างยากลำบาก
รพีหันไปเห็นร่างบางที่กำลังกระโผลกกระเผลกเข้าห้องพอดี จึงรีบวางมือจากข้าวของและเดินต
