MAFYANIN KEFARET GÜZELİ

Yağmur damlaları üzerimize düşerken babamın sıkıca tuttuğu kolumu kurtarmaya çalışıyordum. Beni arabadan indirdiğinden beri ona direndiğim için tutuşu sertti. Üstelik çekiştirirken de ne ayağımın takılmasını ne de yere düşmemi önemsiyordu. Sanki gerçekten dengemi kaybedip yeri boylasam, beni yerlerde sürüye sürüye istediği yere götürecek gibiydi. Bir kez daha yalvardım. "Baba! Baba dur! Yapma!" Babam beni dinlemeyip yoluna devam etti. Bakışları tek bir yere odaklanmıştı. Ben neden burada olduğumuzu bilmiyordum ama babam gayet planlı hareket ediyordu. Ve onun bu bilinmezlikler içindeki planı beni korkutuyordu. "Baba, bırak beni! İstemiyorum, bırak!" Durmadı. Ne kadar yalvarırsam yalvarayım - ki tüm araba yolculuğumuz boyunca ağlayıp beni bu işe karıştırmaması için dil dökmüştüm - işe yaramamıştı. Babam gözünü diktiği yere ulaşır ulaşmaz beni tanımadığım bir adamın önüne fırlattı. Yağan yağmurdan dolayı çamur olmuş zemine düştüğümde canımın acısıyla küçük bir inleme sesi çıkardım. Fırlatılacağımı düşünemediğim için çok kötü düşmüştüm. Bileğimin acısı biraz hafifleyince başımı kaldırıp ayaklarının dibine düştüğüm adama baktım. Zaten uzun boylu ve oldukça iri olan bu adamın yanında bir de yerde kaldığım için oldukça küçük görünüyordum. Sanki ayağını kaldırsa beni zahmetsizce ezebilirmiş gibi hissediyordum. Bu adam kimdi, babam beni niye onun önüne atmıştı bilmiyordum. Öğrenmem uzun sürmedi çünkü karanlık geceyi babamın kılıç gibi keskin sesi böldü. "Malik Çağhan! Oğlumu bırak, sana onun yerine kefaret olarak kızımı veriyorum!"