Beauty of the Beast (Bella Esperanza #2)

Prologue “Klaveniece Isla.” I was about to grab my bike when he called me in a very deep and harmonic voice. His voice alone was captivating. But why does he know my name? Dahan-dahan akong humarap sa kaniya habang nasa mukha ang katanungan. Bahagyang nagdikit ang mga kilay ko. He’s now three meters away from where I’m standing. The man I just finished fantasizing and adored just spoke of my name! “So, it’s you,” he added with mesmerising candidness in his eyes and voice. “Yes, it’s my name. And who are you then? Why do you know my name? Do you know me?” Naglakad siya palapit sa akin. “I am a friend of your father, Morillo Percival. Jevo Garko Alviajano Delavin,” pormal niyang pagpapakilala. Inilahad nito ang palad. Bumagsak ang tingin ko sa mga ito. Nang makabawi, tinanggap ngunit mabilis ko ring binitiwan. Napaso ako roon. Ang init ng palad nito ay tila pinawi ang lamig sa buong katawan ko sa kabila ng matagal kong pagkakababad sa tubig kanina. Siya na yata ang tinutukoy ni Lilo. “I am happy to finally meet you,” aniya sa mga matang hindi na nagbalak lubayan ang mga mata ko. “May I talk to you? I was sent here to see and talk to you about an important thing.” Bahagyan niyang iginalaw ang katawan and puffed a short and soft breath. “Hind ko alam kung sinabi na sa iyo ng kaibigan mo-” “Yes, she told me,” agap ko sa nababahala na ring tinig. Kung anuman ang nababasa ko sa kaniyang mga mata ay hindi ko iyon gusto. Nervousness arose inside me that I could not even recognize. My cold blood crawled through every nerve of my body. “Ano'ng kailangan mo sa akin?” matatag kong tanong. “I’ll tell you. But for now, let’s go home and talk about it with Nanay Lena and Tatay Adore.” Kilala niya ang mga ito. Estrangherong totoo ito pero mukha namang mabait. Tumango ako at sumakay na sa bike.  Nakita ko ang pagkamangha at pag-aatubi sa mukha niya, kung bakit ay hindi ko rin alam. “Gusto kong sumakay rito sa bike ko. I am not hanging out with strangers. And I’ll not wait for you or show you the way to our house. Kung talagang you’re telling the truth, you must know.”  A lazy smile appears seemingly on his lips which is surrounded by a beard. Oh, well, this beast suits the bushes around his seductive and thin lips. I can’t castigate myself to feel a slight shiver at that thought. Kakikita ko pa lang sa taong ito pero parang na-review ko na lahat sa kaniya. Kung may pa-quiz lang siguro tungkol sa physical traits ng lalaking ito ay baka na-perfect ko na. “Okay!” pagpayag niya naman pero sa nakataas na isang sulok ng mga labi at mga matang parang aliw na aliw. Iniling ko ang ulo ko at nag-umpisa nang pumadyak. Sinadya ko talagang bilisan pero dahil bike lang itong gamit ko ay naabutan ako ng magara nitong sasakyan. Nang matapat siya sa akin ay binagalan nito ang pagpapatakbo. Bumaba ang windshield nito at gustong manlaki ng mga mata ko nang bahagyan itong dumungaw para ibalandra ang pagmumukha niya sa gilid ng mukha ko. “Are you sure you don’t want to ride here? Puwede mo namang ikarga ‘yang bike mo sa likod nitong pickup,” he said with politeness inserted. “I’m fine,” mabilis ko namang sinabi sa nag-iinit na mukha. His face is too close that made my cheek received the fresh warm air from his mouth. He smiled maliciously, appears like he read what I am thinking and feeling. Inalayo niya nang kaunti ang mukha at muling itinuon ang atensiyon sa pagda-drive pero nakadungaw pa rin. “Are you sure you’re okay? You’re biking while wearing a,” he paused and looked at me again grimly. Sa gilid ng mga mata ko, nakita ko ang pagbagsak ng mga mata niya sa ibabang parte ng katawan ko.  Damn! That made me blushed five times than that earlier! This beast is maniac and rude! And... Oh, goodness! I just wanted to die in shame! Bakit ba kasi hindi ako nagdala ng short or anything that will cover some of my skin? Nasanay na akong kung ano ang suot kong pupunta, suot ko rin na uuwi. Bandana lang talaga ang dinadala ko kapag surfing ang ipinunta ko dahil for sure na sa tubig lang naman ako. Hindi ko naman alam na makasasabay ko ang taong ito pauwi! “You’re wearing inappropriate clothing while biking,” he added mixed with amusement and concern.  “I am used to it! Stop looking! There’s nothing to see there!” asik ko sa kaniya. “You’re wrong ‘cause there’s a lot.” Sinundan niya ang sinabi nang nakabibighani at aliw na aliw na tawa. Inis kong ibinagsak ang tingin sa ibabang bahagi ng katawan para makita kung ano ang nangyayari. Para malaman kung ano’ng ipinaglalaban ng lalaking ito. Ginagawa naman nang mabuti ng dambana ang obligasyon niya pero umaangat pa rin ito at na-e-exposed ang mga hita at singit ko sa tuwing nagpapadyak ako. Nang muli kong iangat ang mukha at tingnan siya, he just smirked and smile devilishly. “I told you, there’s a lot to see,” he repeated, acting innocently with a mocking tone. “...to see and... appreciate at the same time,” he expanded and then turned into a grinning bastard! Mas lalong nanlaki ang mga mata ko at nadoble sa pula ang mga pisngi ko. Sa init ng mga pisngi ko ay puwede na yatang paglutuan ng itlog. Napamaang ako at hindi na alam ang susunod kong ibabanat sa ulupong na ito! “Ano ang sinabi mo?” magkahalong inis at pagkapahiya kong tanong. Itinaas ko ang kamao ko at akmang ipapadapo ito sa pagmumukha niya nang bigla niyang pinaharurot nang pasulong ang sasakyan niya. Sinasabayan pa rin naman niya ako pero narito ako sa dulo ng sasakyan niya. Talagang ginawa niya iyon para hindi ko siya maabot! Muling bumagal ang pagpapatakbo niya at nakangising nilingon ako. Para naman akong batang nanggagalaiti rito. Wala naman akong kamuwang-muwang na nasisilipan na pala ako kanina. And what did he just said? Something to see and appreciate! Ang alin? Iyong singit ko at iyong katago-tago kong kayaman? Kung hindi ba naman siya bastos! Huminga ako nang malalim at nag-concentrate na lang sa pagpapadyak sa medyo baku-bakong daan. Muling tumalim ang mga mata ko nang muli niya akong tinapatan pero this time, nakadistansiya na sa akin. Iyong hindi ko siya maaabot kahit iunat ko pa ang mga braso ko papunta sa kaniya. “Are you sure your... is safe and comfortable there?” pasigaw niyang tanong. Again, his eyes made a way down to my body and raised one eyebrow. “You know... you’re... you might injure your virgi-” “Stop!” patili kong sigaw. “Stop looking, you beast!” Oh, gosh! Kung hindi lang ako matatag ay baka kanina pa ako nabangga at tumilapon diyan sa gilid ng kalsada! Did he just refer to my a*s between my thighs? Gusto kong matawa! Nagpapaniwala siya sa mga sabi-sabi na kapag nag-bike ka ay may possibilities kang ma-deflower! I have been riding a bike since elementary. Does that mean I was devirginized countless times? This guy looks mature but lacks scientific knowledge and reasonable hypotheses! “Your... eyes... are dirty!” hindi ko na napigilang ibulalas.