สุดหัวใจนายตัวร้าย

ดวงยิหวา.... สวัสดีค่ะฉันชื่อดวงยิหวาอายุ19 ปีค่ะเรียนอยู่ชั้นปีสองคณะบริหารมหาลัยเคซึ่งเป็นมหาลัยที่มีชื่อเสียงติดอับดับของประเทศและมีค่าเทอมแพงที่สุดเหมือนกัน และเท่าที่ฉันสังเกตนักศึกษาแต่ละคนหรือแทบจะทุกคนแต่ละคนล้วนแล้วแต่เป็นลูกเศรษฐีคุณหนูไฮโซพ่อแม่มีฐานะร่ำรวยขับรถราคาหลักล้านไหนจะเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าเครื่องประดับต่างๆต้องเป็นสินค้าแบร์นเนมเท่านั้น ถามว่าทำไมฉันถึงรู้ที่ฉันรู้เพราะได้ยินเพื่อนๆในคณะพูดอวดกันอยู่บ่อยๆ ส่วนฉันน่ะเหรอไม่มีเลยสักอย่างที่ว่ามาเวลามาเรียนรถก็นั่งรถเมล์ กระเป๋าก็เป็นกระเป๋าย่ามธรรมดาราคาไม่เกินสามร้อยรองเท้าก็เป็นรองเท้าผ้าใบธรรมดาชุดนักศึกษาก็ชื้อตลาดนัดทั่วไปซึ่งฉันก็พอใจในสิ่งที่ตัวเองมีเพราะครอบครัวฉันไม่ได้ร่ำรวยเหมือนใคร ครอบครัวของฉันเราเป็นชาวนามีอาชีพทำนามาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่ามาจนถึงรุ่นพ่อรุ่นแม่ ฉันเองก็ทำนาเป็นมาตั้งแต่เด็ก ฉันไม่อายเลยที่จะบอกกับใครต่อใครว่าฉันเป็นลูกชาวนา  อ่อฉันลืมบอกไปว่าที่ฉันมาเรียนที่นี่ได้เพราะฉันได้ทุนเรียนฟรีค่ะ ตอนแรกฉันก็ไม่ได้อยากมาเรียนที่นี่เพราะมันไกลบ้าน บ้านฉันอยู่จังหวัดเชียงรายแต่ต้องมาเรียนที่กรุงเทพซึ่งตั้งแต่เกิดมาฉันก็ไม่เคยมากรุงเทพจะเรียกว่าบ้านนอกเข้ากรุงก็ไม่ผิดนัก ที่นี่ฉันไม่รู้จักใครเลยสักคนเพื่อนก็ไม่มีเพราะแบบนี้ฉันถึงไม่อยากมาแต่พ่อกับแม่ก็คะยั้นคะยอขอร้องให้ฉันมาเรียนเพราะอยากให้ฉันได้เรียนสูงๆได้เรียนมหาลัยดีๆจบมาจะได้มีงานดีๆไม่ต้องลำบากทำนาเหมือนพ่อกับแม่ สุดท้ายฉันก็ต้องมาเรียนตามความต้องการของพ่อกับแม่ซึ่งค่าใช้จ่ายต่างๆไม่ว่าจะเป็นค่าเช่าห้องค่ากินค่าเดินทางพ่อกับแม่ก็ส่งมาให้ฉันใช้ทุกเดือนซึ่งมันเป็นจำนวนเงินที่เยอะมากๆ ฉันสงสารพ่อกับแม่เพราะรายได้จากการทำนามันก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก ฉันก็เลยตัดสินใจหางานพาร์ทไทม์ทำเพื่อแบ่งเบาภาระพ่อกับแม่ และงานที่ฉันทำก็คือพนักงานเสิร์ฟที่บาร์แห่งหนึ่งซึ่งเป็นของรุ่นพี่ที่มหาลัยที่ฉันไว้ใจได้เธอชื่อว่าพี่มด พี่มดเป็นรุ่นพี่ปีสี่ฉันรู้จักกับพี่มดตอนรับน้องพี่มดเป็นคนน่ารักและใจดีกับฉันมากเธอไม่แสดงท่าทีรังเกียจฉันเลยเมื่อรู้ว่าฉันเป็นนักเรียนทุนต่างจากนักศึกษาคนอื่นๆที่พอรู้ว่าฉันเป็นใครมาเรียนที่นี่ได้ยังไงก็ทำท่าทีรังเกียจซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจ ฉันบอกพี่มดว่าฉันอยากหารายได้พิเศษเพราะสงสารพ่อกับแม่พี่มดก็เลยให้ฉันมาทำงานที่บาร์แห่งนี้ตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟซึ่งเป็นร้านของพี่วอยแฟนพี่มดซึ่งฉันก็รู้จักเพราะพี่วอยก็เรียนอยู่ที่มหาลัยเดียวกัน พี่มดกับพี่วอยบอกว่าทำงานที่นี่ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกแขกลวนลามเพราะร้านพี่วอยคัดลูกค้าต้องเป็นสมาชิกเท่านั้นถึงจะเข้ามาใชับริการได้ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย  "สวัสดีค่ะพี่วอยพี่มด^^" ฉันยกมือไหว้พี่ๆทั้งสองคนเมื่อมาถึงร้าน "มาก่อนเวลางานทุกวันเลยนะเรา" "หวาไม่อยากเอาเปรียบเพื่อนร่วมงานคนอื่นค่ะ" อันที่จริงพนักงานเสิร์ฟที่ร้านต้องมาเริ่มงานกันตั้งแต่บ่ายสองแต่ฉันติดเรียนก็เลยต้องมาเริ่มงานห้าโมงเย็นเพราะแบบนี้พอเลิกเรียนปุ๊บฉันก็จะรีบมาทันที  "เอาเปรียบอะไร เราเป็นพาร์ทไทม์ได้เงินตามชั่วโมงทำงานทำกี่ชั่วโมงก็ได้ตามนั้น คนอื่นเค้าทำงานเต็มเวลาเค้าก็ได้เงินเยอะกว่าเราอยู่แล้วเพราะฉะนั้นเราไม่ต้องมาก่อนเวลา ถ้าวันไหนเลิกเรียนเร็วก็กลับไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนแล้วค่อยมาทำงานก็ได้ พี่ไม่ซีเรียส"