My Hottie Boss My Enemy (SSPG)

Chapter 5

Desmon’s POV

Napatingin ako kay Honey na parang nasisiraan na siya ng bait. "Ano?!" Napasigaw ako sa gulat at agad na napatayo mula sa sofa. "Anong pinagsasasabi mo?!"

Tumaas lang ang kilay niya at tumingin sa akin na parang wala lang. "Sabi ko, kailangan ko ng pera."

Napahawak ako sa sentido ko. Ano na naman ‘to?

"At anong palagay mo sa akin? ATM?" matalim kong tanong habang nakapamulsa.

Hindi siya natinag. Umirap lang siya sa akin. "Hindi ko ‘to hinihingi nang libre, okay? Babayaran kita."

Napangisi ako, umiling, saka tumawa nang bahagya. "Wow, ang kapal din ng mukha mo, no? Ni hindi mo nga ako pinapansin dati, tapos ngayong may kailangan ka, bigla ka na lang susulpot dito?"

Sumimangot siya. "Desmon, seryoso ako."

Umupo ulit ako at pinag-aralan ang mukha niya. May kakaiba sa kilos niya ngayon. Wala ang dati niyang pang-aasar o inis sa akin. Sa halip, parang mabigat ang dinadala niya.

"Bakit mo naman kailangan ng pera?" tanong ko, pero hindi ko alam kung interesado ba talaga ako o gusto ko lang siyang pahirapan.

Umiwas siya ng tingin. "Hindi mo na kailangang malaman."

Lalo lang akong na-curious. "Kung gusto mong pautangin kita, dapat may dahilan. Paano kung ginagamit mo lang ‘yan sa kalokohan?"

Muli siyang bumalik ng tingin sa akin, at sa unang pagkakataon, nakita ko ang desperasyon sa mga mata niya. "Hindi ko ginagamit ‘to sa kalokohan. Desmon, please. Ako na ang bahalang magbayad. Kung ayaw mong ipautang, fine. Pero... sabihin mo na lang kung paano ko puwedeng kitain ‘yung ganung halaga."

Napaisip ako. Kung talagang desidido siya, baka may paraan para mas makita ko kung gaano siya kaseryoso.

Muling umangat ang isang sulok ng labi ko sa isang mapanuksong ngiti. "Gusto mong kumita ng pera? Fine."

Nagtama ang mga mata namin.

"Magtatrabaho ka sa akin bilang personal assistant."

Tumingin ako kay Honey, inaasahan na aatras siya o magdadalawang-isip sa alok ko. Pero sa halip, matapang niyang sinabi, "Sige. Kailan ako magsisimula?"

Napataas ang kilay ko. "Sigurado ka?"

Tumango siya nang walang pag-aalinlangan. "Oo. Kailangan ko ng pera, at kung ‘yan ang paraan para kumita, tatanggapin ko."

Hindi ko alam kung matatawa ako o maiinis. Sanay akong nakikita si Honey na lumalaban sa mga pang-aasar ko, pero ngayon, mukhang determinado siyang gawin ang kahit ano.

"Okay, simula bukas, ikaw na ang personal assistant ko," sabi ko, nakangisi. "At tandaan mo, hindi ito magiging madali."

"Alam ko," sagot niya nang walang takot.

"Good," sagot ko, saka tumayo. "Maghanda ka, Honey. Dahil sa trabaho kong ‘to, siguradong mapapaisip ka kung tama ba ang naging desisyon mo."

Habang palabas siya ng mansyon, tinignan ko ang likod niya. Mukhang wala na siyang balak umatras.

At hindi ko rin alam kung bakit, pero biglang naging interesante ang mga susunod na araw sa isip ko.

Nakaupo ako sa upuan ko, hawak ang ballpen pero hindi makapag-focus sa klase. Kanina pa ako panay sulyap sa pintuan, pero wala pa rin si Honey.

"Tangina, Desmon, anong problema mo?" tanong ni Ryan, isa sa mga kaibigan ko, habang nakapangalumbaba sa upuan niya.

"Wala," sagot ko, pero halatang inis ako.

Napansin ‘yon ni Jake at agad akong tinukso. "Sigurado ka? Kanina ka pa kasi panay sulyap sa pinto. Parang may hinihintay ka, ah."

"Sino pa ba ‘yun? Eh di si Honey," sabat naman ni Troy na mukhang aliw na aliw sa reaksyon ko. "Nasan na nga ba ‘yon? Hindi ba dapat may trabaho na siya sa’yo bilang personal assistant?"

Umirap ako at saka sumandal sa upuan. "Wala akong pakialam kung nasaan siya."

Pero sino bang niloloko ko? Tangina, alas otso na, at wala pa siya. Kahapon pa niya sinabi na seryoso siya sa pagtanggap ng trabaho, pero bakit ngayong unang araw niya bilang assistant ko, bigla siyang nawala?

Hindi ko alam kung bakit nakakainis.

Magsisimula na ulit ang lecture nang biglang bumukas ang pinto.

At doon ko siya nakita—si Honey, na hingal na hingal at mukhang sabog ang buhok. Nangingintab ang pawis niya sa noo habang tinutupi ang laylayan ng uniform niya.

Napatigil ang buong klase at napatingin sa kanya.

"Sorry po, Ma’am. Na-late po ako," hingal niyang sabi sa guro.

Sinamaan siya ng tingin ng teacher pero pinapasok na rin siya. Dahan-dahan siyang naglakad papunta sa upuan niya—pero hindi ako nakatiis.

Pagdaan niya sa tabi ko, mahina kong bulong, "Ano’ng ginawa mo? Natulog ka buong umaga?"

Hindi man lang siya lumingon at mahina lang na sumagot. "Wala kang pakialam."

At doon ko napansin na parang may bumabagabag sa kanya. Hindi siya tulad ng usual na Honey na may sagot palagi sa pang-aasar ko.

Napakunot ang noo ko.

Ano bang nangyari sa kanya?

Habang nagtuturo ang guro sa harapan, hindi ko maiwasang mapansin si Honey. Nakayuko siya, tila bang nawawalan ng lakas. Ilang beses na siyang napapapikit at bumabagsak ang ulo niya, parang anumang segundo ay matutulog na siya nang tuluyan.

Napakunot ang noo ko. Ano bang nangyayari sa kanya?

Hindi ko alam kung bakit pero nakakaasar siyang tingnan nang ganyan. Kakaumpisa lang ng trabaho niya sa akin, pero parang wala siyang energy.

Hindi ko napigilan ang sarili ko—dinampot ko ang ballpen ko at walang kaabog-abog na ibinato iyon sa kanya.

"Aray!" Napabalikwas siya, hawak ang balikat kung saan tumama ang ballpen.

Napatingin siya sa paligid, at nang makita niyang ako ang may gawa noon, naningkit ang mga mata niya. "Anong problema mo?!"

Kibit-balikat lang akong sumandal sa upuan ko, saka pabulong na sabi, "Ikaw ang may problema. Akala ko ba personal assistant na kita? Eh paano mo ako aasikasuhin kung hindi mo nga kayang panatilihing gising ang sarili mo?"

Nanggigigil niyang dinampot ang ballpen at tila nagdadalawang-isip kung ibabato niya ba iyon pabalik sa akin. Pero halatang pagod siya dahil imbes na lumaban, malakas lang siyang huminga at umiling.

"Tigilan mo nga ako, Desmon."

Napailing ako. "Anong nangyari sa’yo? Bakit parang lutang ka?"

Pero hindi siya sumagot. Tumingin lang siya sa harapan at kunwaring nag-focus sa lesson.

Lalo akong nainis. Hindi ko alam kung bakit, pero hindi ko gusto ang itsura niyang ganito—parang ang bigat ng dinadala niya.

At mas lalo akong nabwisit sa sarili ko dahil gusto kong malaman kung ano ang problema niya.

Pagkatapos ng klase, agad kong tinawag si Honey bago pa siya makalabas ng silid-aralan.

"Hoy, bumili ka ng pagkain sa canteen. Gusto ko ng burger at fries. Wag mong kalimutan ang iced coffee," utos ko habang inaayos ang bag ko.

Akala ko magrereklamo siya tulad ng dati, pero laking gulat ko nang tahimik lang siyang tumango. Wala man lang sarkastikong sagot o reklamo.

"Okay," maikli niyang tugon bago lumabas ng classroom.

Napakunot ang noo ko. Ano’ng nangyari sa kanya? Bakit parang sunud-sunuran na lang siya?

Sanay ako na inaasar niya ako o sinasabihan ng, "Ba’t di ikaw bumili?" o kaya naman ay "Hindi ako utusan mo!" Pero ngayon? Wala man lang kaarte-arte, basta na lang umalis para sundin ang utos ko.

Nakakaasar.

Lalo tuloy akong naiinis. Hindi dahil hindi siya lumaban—pero dahil may bumabagabag sa kanya at hindi ko alam kung ano ‘yon.

Napatingin ako sa labas ng bintana. Ano ba talaga ang problema mo, Honey?

Pagbalik ni Honey, bitbit niya ang burger, fries, at iced coffee na inutos ko. Tahimik niyang inilapag ang tray sa harapan ko, saka umupo sa kabilang upuan.

Napansin ko agad ang isang bagay—wala siyang dalang pagkain para sa sarili niya.

"Nasaan ‘yong sayo?" tanong ko habang kinakagat ang burger.

Tumingin lang siya sa akin at mahina lang na sabi, "Hindi ako gutom."

Napataas ang kilay ko. "Talaga? O wala kang pambili?"

Hindi siya agad sumagot. Tumingin lang siya sa ibang direksyon at halatang iniiwasan ang tanong ko.

Alam kong may allowance siya mula kay Lola Gloria. Imposibleng wala siyang pambili ng pagkain.

"Honey." Mas madiin ang tono ko ngayon. "Saan napunta ‘yong allowance mo?"

Huminga siya nang malalim bago bumaling sa akin. "Wala kang pakialam, Desmon."

Naningkit ang mga mata ko. May tinatago siya.

At hindi ko gusto ‘yon.

Napatingin ako sa tray ng pagkain ko. Alam kong matigas ang ulo ni Honey, pero hindi ko siya hahayaang magutom sa harapan ko.

Kinuha ko ang kalahati ng burger at inabot sa kanya. "Kainin mo ‘to."

Tumingin siya sa akin, kita ang alinlangan sa mata niya. "Hindi ako gutom, Desmon."

Napairap ako. "Huwag mo akong gawing tanga, Honey. Kung ayaw mong aminin na wala kang pambili, fine. Pero hindi ko papayagan na nakatunganga ka lang habang kumakain ako."

Bumaling siya sa akin, halatang nagpipigil ng inis. "Wala akong utang na loob sa’yo. Hindi ko kailangan ng awa mo."

Napangisi ako. "Sinong may sabi na naaawa ako? Hinihiling lang ng konsensya ko na huwag hayaang mahimatay ang personal assistant ko."

Umiling siya, pero kinuha rin ang burger sa kamay ko. Mahina ang boses niya nang sabihin, "Huling beses ko na ‘tong tatanggapin, Desmon."

Habang kumakain siya, napansin kong mas maingat ang kilos niya—parang ayaw niyang maubos agad ang pagkain.

"Alam mo," sabi ko, iniabot ang fries. "Kung may problema ka sa pera, pwede mong dagdagan ang trabaho mo sa akin."

Napatingin siya sa akin, may bahagyang pagtataka sa mata niya. "Ano na namang kalokohan ‘yan?"

Kibit-balikat akong sumandal sa upuan. "Tutal, kailangan mo ng pera, at kailangan ko ng mas masipag na assistant, hindi ba win-win situation ‘yon?"

Nagkibit-balikat siya, pero halata sa mata niya na pinag-iisipan niya ang sinabi ko.

"Pag-iisipan ko," sagot niya matapos ang ilang segundo.

Napangiti ako. Alam kong tatanggapin niya.

At hindi ko rin alam kung bakit gustong-gusto kong siguraduhin na hindi siya magugutom ulit.

Katatapos ko lang kumain nang biglang sumulpot si Elaiza sa harapan ko.

"Hi, Desmon," malambing niyang bati habang inayos ang mahaba at makintab niyang buhok. Suot niya ang mamahaling uniporme nila sa ibang section—halatang galing siya sa mayamang pamilya.

Napabuntong-hininga ako. Alam ko na kung saan ‘to papunta.

"Anong kailangan mo, Elaiza?" tanong ko, halatang walang gana sa usapan.

Ngumiti siya, nakapamewang pa habang pinagmamasdan ako. "Wala naman. Gusto lang kitang ayain mamaya. Baka gusto mong sumama sa amin sa coffee shop?"

Bago pa ako makasagot, naramdaman kong biglang tumayo si Honey sa tabi ko.

"Aalis na ako," mahina niyang sabi, walang lingon-lingon.

Napatingin ako sa kanya. Halata sa kilos niya ang inis.

"Hoy, saan ka pupunta?" tawag ko. "May utos pa ako sa'yo."

Hindi siya lumingon. "Mamaya na," sagot niya bago tuluyang lumayo.

Napakunot ang noo ko. Ano na naman ang problema ng babaeng ‘yon?

Samantala, si Elaiza ay nakataas ang kilay habang nakatitig sa papalayong si Honey.

"Siya na naman?" mataray niyang sabi. "Bakit mo ba pinapatulan ‘yang alalay mo, Desmon?"

Napangisi ako, saka tumingin sa kanya. "Bakit? Nagseselos ka?"

Bahagyang namula ang mukha niya, pero mabilis din niyang iniwas ang tingin. "Hindi ako nagseselos, okay? I just don’t get it. Ang daming babaeng gustong sumama sa'yo, pero lagi mong pinapansin ‘yang batang ‘yan."

Umiling ako at tinapik ang mesa. "Wala kang pakialam, Elaiza."

Tumawa siya nang bahagya, saka lumapit at bumulong, "Fine. Pero balang araw, Desmon, papalitan ko ang alalay mo sa tabi mo."

Tumaas lang ang kilay ko habang pinagmamasdan siyang lumakad palayo.

Tsk. Ano bang meron sa araw na ‘to at parang lahat na lang ng babae may drama?

Nasa hallway ako, nakasandal sa pader habang pinagmamasdan ang mga estudyanteng naglalabasan sa klase. Uwian na, pero may isang tao akong hindi pa nakikita.

Napabuntong-hininga ako. "Nasaan na naman ‘yung batang ‘yon?" bulong ko sa sarili.

Ilang saglit pa, napansin kong bumukas ang pinto ng female comfort room. At doon, lumabas si Honey.

Naningkit ang mga mata ko habang pinagmamasdan siya. May something sa hitsura niya na hindi ko maintindihan.

Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa—ayos ang buhok, mukhang inayos pa talaga. Pero ang mas pumukaw sa atensyon ko? May lipstick siya.

Napailing ako. "Ano na namang trip nito?"

Lumapit ako at tinawag siya, "Hoy, Honey."

Napapitlag siya at agad na tinakpan ang labi, tila nagulat sa presensya ko. "A-Anong ginagawa mo rito?" tanong niya, pilit na iniiwas ang tingin.

Tumaas ang kilay ko. "Ako dapat ang magtanong niyan. Bakit parang bigla kang nag-ayos? May date ka ba?"

Namula siya, saka mabilis na umiwas. "Wala kang pakialam!"

Agad akong humarang sa daraanan niya, pinagkrus ang mga braso at pinagmasdan siya mula malapitan. "Ah, ganun? Wala akong pakialam?" Napangisi ako. "Sino naman ang gusto mong landiin, ha?"

Lalong lumakas ang pagkapula ng mukha niya. "Desmon! Hindi ako ganun!"

Napatawa ako. "E bakit ka nakalipstick? Masyado ka namang feeling artista."

Napairap siya at sinubukang dumaan sa gilid ko, pero mabilis kong hinawakan ang baba niya at pinagmasdan ang labi niya. "Hmm… bagay naman sa’yo, pero—" gamit ang hinlalaki ko, marahan kong pinahid ang labi niya, dahilan para mabura ang lipstick. "—hindi bagay sa ‘yo ang magpanggap."

Napatulala si Honey. Halatang hindi niya alam kung anong sasabihin.

Ngumisi ako, saka tumalikod. "Tara na. Ihahatid na kita bago mo maisipang magpaganda ulit para kung sino man ‘yang gusto mong pa-impress-an."**

Alam kong naiinis siya, pero hindi ko rin maintindihan kung bakit ayaw kong makita siyang nagpapaganda para sa iba.