ตอนที่ 5
521 Words
ใบหน้างอง้ำหลังจากที่กลับออกมาจากห้องทำงานของ รองประธานบริษัท ปริมฐานั่งหมุนปากกาสมองคิดไปต่างๆนานา ความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้นระหว่างเธอกับธาวิต
“มันจะต้องวนอยู่แบบนี้ซ้ำๆจริงเหรอ”
ปริมฐาทำงานที่นี่ตั้งแต่เรียนจบ ไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนงานใหม่ เธอพยายามพิสูจน์ความสามารถจนขึ้นมาเป็นหัวหน้า ฝ่ายบริหาร
ส่วนคนที่นั่งขมวดคิ้วไม่ต่างจากคนที่พึ่งเดินออกไปจาก ห้องทำงาน ความรู้สึกที่ถูกเก็บเอาไว้เป็นเวลานาน กำลังถูกถ่ายทอดผ่านความต้องการทางร่างกาย
“ทำไมเธอเข้าใจอะไรยากแบบนี้”
ธาวิตนั่งจ้องโทรศัพท์มือถืออยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความป่านทางไลน์
Tahwit : เย็นนี้รอกลับพร้อมกัน อย่าคิดหนีกลับก่อนไม่อย่างนั้นจะโดนทำโทษ
Prim : ….
Tahwit : อ่านแล้วไม่ตอบ
Prim : ยุ่ง
Tahwit : เธอว่าใครยุ่ง
Prim : หมายถึงงาน แค่นี้นะ
Tahwit : แล้วไป
Prim : อือ
ข้อความสั้นที่เห็น ธาวิตส่ายหน้าให้กับข้อความที่เห็นราวกับว่าเป็นใบหน้าคนพิมพ์ คนปากแข็งคิดแล้วน่าหมั่นไส้
จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน ทั้งสองเดินทางกลับห้องพร้อมกัน ซึ่งปริมฐาแพ้ให้กับคนรู้ทัน นั่งกอดอกหันไปมองดูวิวข้างทาง
“เป็นอะไร” ธาวิตอดที่จะถามไม่ได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือที่กอดอกนั้น
“ทำไมต้องกลับพร้อมกัน”
“ไม่เข้าใจจริงๆ หรือแกล้งไม่เข้าใจกันแน่” น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจในคำถาม
“ที่ถาม ฉันต้องการแค่คำตอบ ทำไมนายต้องทำให้มันยุ่งยากแบบนี้”
“ยุ่งยาก คำนี้ควรจะกลับไปถามต้วเองเถอะ”
“ฉันถามมันมาหลายรอบแล้ว”
“แต่ไม่ได้คำตอบ หรือไม่กล้าที่จะรับคำตอบของมันว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”
ระหว่างที่รถจอดติดไฟแดง ธาวิตหันมามองหน้าด้วยสายตาบางอย่าง เขาเชื่อว่าสายตาของเขาแสดงออกชัดเจน ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถาม
“หิวหรือยัง เห็นว่ายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่บ่าย” ธาวิตรู้เพราะเขาเห็นอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตาทำงานหลังจากที่เดินออกจากห้องเขาไป
“งานที่มีมันยังยุ่งไม่พอหรือไง ถึงได้ทำตัวเป็นกล้องวงจรปิดเพิ่มอีกอย่าง” ปริมฐาพูดเหน็บ
“เถียงทุกคำแบบนี้ แสดงว่ามีแรงเหลือพอให้ฉันจัดการเธอได้อีกหลายรอบใช่ไหม”
คำพูดที่สื่อถึงอะไรบางอย่าง ทำเอาคนที่คอยหันมองออกไปนอกหน้าต่างรถต้องหันกลับมามองตาขวาง
“จะแวะร้านไหนก็รีบแวะ จะได้กลับห้อง”
“รีบๆ เลยเหรอจ้ะ วัยรุ่นใจร้อนอีกแหละ” ธาวิตเอียงหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ พร้อมมีมือยันใบหน้าให้ห่าง หันกลับไปขับรถต่อธาวิตหัวเราะด้วยความหมั่นไส้
ปริมฐาถอนหายใจออกมาแรงๆ ให้รู้ว่า เธอเหนื่อยที่จะเถียงด้วยแล้ว หลังจากที่รู้ว่าตัวเองลืมทานข้าว ตอนนี้เริ่มจะหิวจริงๆ เหมือนกัน
- Writer
