ตอนที่4
856 Words
“ขึ้นมาหาฉันที่ห้อง” คำสั่งของท่าประธานที่กดสายลงมาที่โต๊ะทำงานของเธอ
หลังจากที่ถูกบ่งการชีวิต ตั้งแต่ปลุกให้ตื่นมาทำงาน อาบน้ำ ทำข้าวเช้า ซึ่งปกติเธอเป็นคนไม่ทานอะไร นอกจากกาแฟแก้วเดียว
“คุณปริมฐา คุณธาวิตกำลังรอ” พี่ดาวฤทัย เลขาที่ทำงานอยู่ที่บริษัทนี้มานาน รีบลุกขึ้นเดินเข้าไปลาก ราศีว่าที่ลูกสะใภ้ ท่านประธานชัดเจนมาก
“พี่ดาว ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น” ปริมฐายื้อตัวเองไม่ยอมเข้าไปภายในห้อง
“คุณปริม รีบๆเข้าไปเถอะค่ะ นึกว่าสงสารคนแก่เถอะนะ”
ปริมฐาถึงกับถอนหายใจส่ายหน้าให้กับความเอาแต่ใจ เมื่อปริมฐาเปิดประห้องเข้าไป ธาวิตลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปสวมกอดทันทีที่เห็นหน้า
“คิดถึงมากรู้ไหม”
ปริมฐาผลักธาวิตให้ห่าง คนที่กำลังกอดถึงกับเซ ใบหน้าแววตามันแสดงว่าเป็นอย่างที่พูด
“ฉันไม่ได้ว่างที่จะต้องรีบขึ้นมาเพื่อให้นายทำแบบนี้” ปริมฐาดุในความเอาแต่ใจ
“ย้ายขึ้นมาทำงานห้องเดียวกันดีกว่าไหม” ธาวิต ทนความคิดถึงไม่ได้ อยากจะเห็นหน้าปริมฐาอยู่ตลอดเวลา
“จะบ้าหรือไง ฉันไม่ต้องการเจอหน้านาย 24 ชั่วโมง ให้เวลา ฉันได้หายใจโดยไม่มีนายบ้าง”
ธาวิตกัดกรามแน่นจ้องหน้า ดวงตาวาวโรจน์เหมือน เปลวเพลิง
“กล้าพูดแบบนี้กับฉัน เราสองคนจะทำตัวเหมือนผัวเมียคู่อื่น ไม่ได้หรือไง” ธาวิตเสียงเครียดขึ้นมาทันที ปริมฐาจ้องหน้าคนถาม
“ฉันบอกแล้วไง เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น”
“แล้วที่นอนด้วยกันทุกคืนมันเรียกว่าอะไร”
“หยุดพูดเรื่องอะไรที่มันไม่จริงสักที” ปริมฐาจ้องกลับ ใบหน้าแดงด้วยความโกรธ
“ไม่จริงตรงไหน พูดสิ!”
“ตรงที่นายพูดว่า ฉันเป็นเมียไง!” ปริมฐาพยายามดิ้นให้หลุด
ธาวิตโมโหคนดื้อที่ไม่ยอมรับความจริง มือผลักร่างของ ปริมฐาออกไป เท้าเอวมองหน้าเตรียมจะหาเรื่อง
“จะให้ฉันทำยังไง จะลากไปจดทะเบียนก็ไม่เอา จะบอกพ่อก็ไม่เอา หรือจะต้องให้ฉันประกาศผ่านสื่อไปเลยดีไหม”
“ฉันไม่ต้องการ นายมีผู้หญิงเยอะแยะ ทำไมต้องมายุ่ง กับฉัน”
“ผู้หญิงเยอะแยะ ชี้มาสิคนไหน” ธาวิตเดินเข้าไปถาม มือบีบที่ต้นแขนเล็กแน่น
“ก็มันเยอะจนฉันจำไม่หมด”
“เยอะจนจำไม่หมด มันก็ต้องจำได้สักคนสิ” ธาวิตหรี่ตามองไล่จับผิด แสดงว่าปริมฐาก็รู้เรื่องของเขาอยู่บ้าง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “สงสัยก็ถาม ไม่ต้องเก็บเอาไปคิดเอง 7 ปีมโนไปไกลไม่พอหรือไง” น้ำเสียงท้าทายผสมกับอารมณ์โมโห
ปริมฐาจ้องตาปริบๆ ก่อนจะหันหนีไปมองทางอื่น ตอนนี้เธอกำลังจนมุม ธาวิตอยู่ก็ยิ้มขึ้นมา ช้อนอุ้มร่างของอีกฝ่ายไปนั่งบน โต๊ะทำงาน
“ขี้หึงนะเรา รู้ตัวไหม”
“ฉันไม่ได้หึง”
“แล้วทำไมต้องโกรธเวลาที่ฉันอยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่น”
“ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธนายอยู่แล้ว นายจะมีผู้หญิงกี่คนก็ได้”
“จะต้องให้ฉันทำยังไง เธอถึงจะเข้าใจอะไรง่ายๆ ดูไม่ออกเลยเหรอว่า ฉันคิดอะไรอยู่กับเธอ”
“ฉันอึดอัดเข้าใจไหม”
“7 ปี ที่ฉันรอให้เธอแสดงออกว่าชอบฉัน วันที่ฉันไปเรียนเมืองนอก เธอก็ไม่ไปส่ง ฉันรอจนถึงนาทีสุดท้าย เธอก็ไม่มา 7 ปีที่ฉันเฝ้าถามตัวเองว่า รู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ ฉันได้คำตอบและเฝ้ารอที่จะกลับมาทวงถามสิ่งที่เธอไม่พูด แล้วนี่อะไร”
“เอ่อ…” ปริมฐามองคนตรงหน้าที่กำลังพูดด้วยความโกรธ
“ไม่ต้องพูด! ฟังฉัน!”
คนโดนดุถึงกับหน้าเสีย ไม่เคยเจอธาวิตโมโหมากขนาดนี้
“ฉันขอร้องให้พ่อรับเธอมาทำงานที่นี่ เพื่อที่เธอจะได้อยู่ในสายตาของฉันตลอดเวลา ฉันพยายามตั้งใจเรียนให้จบไวๆ เพื่อที่จะได้กลับมาเจอ วันแรกที่ฉันเหยียบเมืองไทย ฉันอยากจะไปหาเธอเป็นคนแรก ฉันดีใจมากที่เห็นหน้าเธอไม่ผ่านไอ้กล้องวงจรปิดบ้าบอ ฉันมันบ้าใช่ไหม”
“ธาวิต!”
“เก่งทุกเรื่อง ทำไมแค่เรื่องของฉันไม่เก่งบ้าง ฉันทำ ฉันแสดงออกให้เห็นจนหมดว่า ฉันอยากจะเป็นอะไรกับเธอ” ธาวิตทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอขัดใจ จ้องเขม็งคนที่หลบสายตามองไปทางอื่น
“ไม่รู้จริงๆนะเหรอ”
“ไม่รู้”
“ถ้าอย่างนั้นต่อแต่นี้ไป เธอต้องรับผิดชอบฉันในสิ่งที่มันจะต้องเป็น”
“ไม่นะ!”
นั้นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่จะเกิดเพลิงปรารถนาบน โต๊ะทำงาน แม้จะพยายามต่อต้านแล้ว ก็ไม่เป็นผล บทสรุปก็วนเข้ารูปแบบเดิม
- Writer
