ตอนที่3
1241 Words
หลังจากวันที่นัดเลี้ยงรุ่น และเป็นวันที่สิ้นสุดทางเพื่อน แปรเปลี่ยนเป็นความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบาย
เสียงเคาะประตูในเช้าของวันหยุด ปลุกคนลาพักร้อน ยอมรับว่าเธอหนีใครบางคนที่พึ่งจะเข้าไปทำงานที่บริษัท ดังนั้นหลบการเจอหน้า เธอจึงขอใช้วันลาพักร้อนทั้งหมดที่สะสมเอาไว้ตลอดระยะเวลาที่ทำงาน เธอไม่เคยลาเลยสักครั้ง
ปริมฐาลุกจากที่นอนเดินตรงไปที่ประตูห้อง เห็นภาพผู้ชายที่หลบหน้าปรากฏบนจอภาพกล้องวงจรปิด ปริมฐาจากที่ง่วงนอนตื่นทันที เธอยืนนิ่งไม่ยอมเปิดห้อง ไม่กดให้อีกฝ่ายได้พูด
ธาวิตยืนเท้าเอวจ้องตรงกล้องวงจรปิด เขารู้ว่าปริมฐากำลังยืนมองเขาอยู่แน่
หลังจากคืนเร่าร้อนผ่านไป เขาตื่นเช้ามาพบกับความว่างเปล่าของที่นอน ปริมฐาหนีออกไปตอนไหนเขาไม่รู้ ผลจากการใช้พลังร่างกายจนหมด เขาพยายามโทรหา ไปดักรอที่ทำงาน ไปนั่งเฝ้าที่โต๊ะทำงานของคนด้านใน กลับไปจดหมายลาพักร้อน มันน่าโมโหที่สุดทำไมการที่มีอะไรกับเขา มันน่าอับอายมากขนาดนั้นเลยเหรอ เขาต้องการคำตอบ วันนี้เขาต้องจัดการความรู้สึกอันหงุดหงิดนี้ให้ได้
ปริมฐาไม่กดรับหรือเปิดให้อีกฝ่ายเข้ามา เธอเดินกลับไปยังห้องนอน ปล่อยให้หงุดหงิดอยู่อย่างนั้นเดี๋ยวคงจะเหนื่อยยอมแพ้ ไปเอง
แต่ดูเหมือนว่าปริมฐาจะเข้าใจผิดทั้งหมด เมื่อประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของคนโมโห เปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอน คนง่วงถึงกับเด้งตัวเองลุกขึ้นนั่ง ยังไม่ทันจะได้อ้าปากถาม ธาวิตก็ชูคีย์การ์ดให้เห็น
“ธาวิต! นายไปเอาคีย์การ์ดห้องฉันมาได้ยังไง”
“อย่ามาขึ้นเสียง เธอหลบหน้าฉันเอง ฉันได้มันมาวิธีไหน ห้ามถาม” ธาวิตปลดกระดุมเสื้อ ถอดกางเกงเดินตรงเข้าไปหา ผลักร่างคนที่เตรียมจะวิ่งให้ลงไปนอน
“ได้ตัวฉันแล้วคิดจะหนี ฉันจะลงโทษเธอที่ไม่รับผิดชอบ”
ปริมฐาเด้งตัวเองลุกขึ้นสู้สุดฤทธิ์ยกมือเตรียมฟาดไปบนแก้ม
“นายไม่บ้าก็เพี้ยน เรื่องที่เกิดนายเป็นคนได้เปรียบไม่ใช่ฉัน! นายจะมาเรียกร้องอะไร ฉันยังไม่เรียกร้องอะไรจากนายเลย สักนิด” ปริมฐาเดือดขึ้นเสียงลืมตัว
“เรียกร้องสิ ฉันก็พร้อมอยู่แล้ว ทำไมไม่ทำ!” ธาวิตกัดฟัน ดังกรอด กำหมัดแน่น ทำไมวะ แค่เห็นหน้าก็มีอารมณ์อยากจะกอดหอมให้หายจากอาการหงุดหงิด ความต้องการมันมากจนเขายัง รู้สึกกลัว
ขอจัดให้หายคิดถึงก่อนแล้วค่อยพูดข้อตกลงทีหลังแล้วกัน ปริมฐาไม่ทันจะได้ตั้งตัว ร่างของเธอก็ถูกกดลงบนที่นอน แรงที่มีมันไม่สามารถหยุดความหื่นกระหายของธาวิตได้เลย
ธาวิตรู้ตัวตั้งแต่ที่มีอะไรกัน ตัวเขาเองที่ร้อนรนทรมาน อยากเจอ อยากกอด อยากเห็นหน้า มันคิดถึง รู้ว่ามันผิดที่ต้องปล้ำ แต่มันก็ห้ามความต้องการเอาไว้ไม่ได้
ปริมฐาหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ต้องมาสะดุ้งตื่นอีกครั้งก็ตอนที่เห็นคนลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้ามาในห้อง
“ธาวิต! นายเอากระเป๋าเข้ามาในห้องฉันทำไม” ปริมฐาที่ง่วงเพลียตาสว่างทันที
“เฝ้าคนที่ชอบหนี ต่อแต่นี้ไป ฉันจะย้ายเข้ามาอยู่กับเธอ ไม่ต้องห่วงฉันจะเป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”
“ใครอนุญาตให้นายมาอยู่”
“จะให้ฉันอยู่หรือจะให้ฉันลากเธอไปอยู่ที่ห้องของฉันเอง เลือกเอามีแค่สองทางเลือกสำหรับคนดื้อ”
“ฉันไม่ให้นายอยู่ที่นี่!”
“ไม่ให้อยู่ที่นี่เธอก็ต้องไปอยู่กับฉัน เมียอยู่ที่ไหน ผัวก็ต้องอยู่ที่นั้น”
“พูดบ้าอะไร ห๊ะ”
“ใช่! ฉันกำลังบ้าทั้งหมดก็เป็นเพราะเธอนะแหละ” ธาวิตเท้าเอวชี้หน้า เห็นอีกฝ่ายนิ่งแล้ว เขาก็เดินลากกระเป๋าไปตรงตู้เสื้อผ้า เตรียมจัดทุกอย่างให้เข้าที่
“ธาวิต”
ปริมฐาได้แต่ยืนงง ไม่รู้จะห้ามยังไง ใจนึกอยากจะโทรไปฟ้องพ่อของอีกฝ่ายให้ลากลูกชายกลับไป พยายามจะเข้าไปแย่ง แต่ถูกกันไม่ให้เข้าไปยุ่ง คนบ้ากำลังจัดตู้เสื้อผ้าแบ่งโซน ระหว่างที่กำลังจะเปิดลิ้นชักชุดชั้นใน ปริมฐาถึงกับวิ่งเข้ามาขวาง
“นายจะเอามาใส่ที่เดียวกันกับฉันไม่ได้” ปริมฐาขู่
มือใหญ่ผลักร่างคนที่ยืนขวางให้ถอยออกไป จ้องตานิ่งๆ ก่อนจะดึงลิ้นชักออกมา ชุดชั้นในถูกแบ่งอย่างเรียบร้อย เขาจัดการขยับให้เหลือพื้นที่สำหรับของตัวเอง
ระหว่างที่ปริมฐารอให้คนบ้า จัดการทุกอย่าง เธอหนีออกมานั่งตรงโซฟารับแขก มองคนที่ทำตัวราวกับว่าเป็นเจ้าของห้อง
เธอนั่งอยู่ไม่นานก็มีเสียงกดกริ่งตรงหน้าประตูห้อง เห็นพนักงานไลน์แมนหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง มองกลับเข้าไปยังคนที่กำลังจัดแจงห้องเธอใหม่
“ฉันสั่งอาหารมา เธอเปิดประตูรับของสิ” เสียงที่ดังจากด้านในห้องนอน เดินออกมา ผมเผ้าไม่เป็นทรง
“ใครสั่งคนนั้นก็รับเองสิ”
“จะดื้อใช่ไหม”
ธาวิตจ้องหน้านิ่ง ก่อนจะเดินเลี่ยงไปเปิดประตูรับอาหารที่ตัวเองสั่ง
“นายจะอยู่ที่นี่ อยู่ห้องของฉันใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันจะเป็นคนออกไปเอง”
คำพูดที่บอกว่าจะออกไปเอง ทำเอาคนที่เดินถือกล่องอาหารหยุดชะงัก ค่อยๆ หันกลับมามองหน้า
“ก็ลองดูสิ ฉันไม่ได้ขู่ แต่ทำจริงๆ”
“ธาวิต นายทำแบบนี้ทำไม นายกำลังวุ่นวายชีวิตของฉัน 7ปีที่ผ่านมา นายไม่มีใครหรือชินเลยทำตัวแบบนี้ อยากจะทำอะไร ก็ทำไม่สนใจว่าฉันจะรู้สึกยังไง ฉันไม่รู้สึกสนุกกับสิ่งที่นายทำอยู่”
“เพราะเธอไง ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เธอทำตัวให้มีปัญหา”
“ฉันเนี่ยนะทำตัวมีปัญหา”
“ใช่! เพราะเธอ”
“ฉันไม่ตลก”
“แล้วฉันพูดเรื่องตลกอยู่หรือไง”
ปริมฐาถึงกับนิ่งพูดไม่ออกในความดื้อด้าน สายตาของธาวิต จ้องเธอแปลกๆ ทำไมแค่สายตามันก็ทำให้เธอรู้สึกร้อนผ่าวตรงแก้ม
“นายมายุ่งกับฉันทำไม”
“ยังไม่อยากตอบ”
“ไม่ตอบ เพราะนายกำลังสนุกที่ทำให้ชีวิตของฉันมันพัง”
“ชีวิตของเธอตรงไหนพัง ฉันมีคุณสมบัติครบแบบที่สาวๆชอบและต้องการ”
“แต่ฉันไม่ต้องการ!”
“เธอต้องการฉัน เหมือนที่ฉันต้องการเธอ อย่าให้ต้องย้ำ เพราะสิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง”
ธาวิตดึงเอวเข้ามาชิดกับตัวเอง ปริมฐาเงยหน้าขึ้นไปมอง มือยันอกของอีกฝ่ายเอาไว้
“ปล่อย!”
“เธอพูดคำว่า ปล่อยหลายครั้ง แล้วฉันเคยปล่อยเธอไหม ถ้ารู้ตัวก็ห้ามพูดอีก มันใช้ไม่ได้ผลกับฉันแน่นอน”
- Writer
