ตอนที่ 7
508 Words
นันทิดารับรู้ความสัมพันธ์ที่แปลกของเพื่อนทั้งสอง ต่างฝ่ายต่างแอบรัก การแสดงออกมองดีๆจะรู้ว่าไม่ได้เป็นเพื่อนอย่างปกติ มันมีความผูกพันที่ลึกซึ้ง มันก็ง่ายหากมีใครพูดความรู้สึกจริงๆ
“ทุกอย่างเพียงแค่เปิดใจ กล้าทำมันก็ง่ายนะ” นันทิดาพูดตรงไปตรงมา
“มันไม่ได้ง่ายที่แกเข้าใจ การเป็นเพื่อนกับการเป็นคนรัก ทุกอย่างไม่ใช่แค่ความรู้สึกก็เพียงพอ” ปริมฐายกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มสายตาเหม่อมองออกไปยังผู้คนที่มาเที่ยวบางคนก็มากับเพื่อนฝูง บางคนก็มาเป็นคู่
อยู่ภาพของดาราสาวกับธาวิตที่แสดงออกว่าสนิทสนมกัน ทำให้ปริมฐารู้สึกไม่มั่นใจ มีความอยากรู้อยู่ภายในเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ เพียงแค่เริ่มต้นความรู้สึกนี้มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน
ระหว่างที่เพื่อนรักกำลังนั่งปรับทุกข์อยู่ด้วยนั้น ก็มีการสั่นของโทรศัพท์เข้ามา การสั่นที่สั่นอยู่อย่างนั้นหลายรอบ ชื่อที่ปรากฏก็ไม่ใช่ใคร
“จะให้รับไหม”
“รับๆไปเถอะ ไม่รับก็คงไม่เลิกโทร แต่อย่าบอกว่าฉันอยู่กับแกนะ” นั้นคือคำสั่งของเพื่อนรักu
ทันทีที่รับโทรศัพท์
“นัน! ปริมอยู่ด้วยไหม” ธาวิตถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ไม่อยู่ แล้วปริมไม่อยู่กับแกเหรอวะ” นันทิดาเนียนแกล้งถามกลับ
“ถ้าอยู่ด้วยกัน ฉันจะโทรหาทำไม”
“เอ่อจริง” ปริมฐาได้ยินถึงกับส่ายหน้าให้กับความโป๊ะของเพื่อนรัก
“แน่ใจนะว่า ปริมไม่ได้อยู่กับแก” ธาวิตถามย้ำอีกครั้ง
“ก็บอกว่าไม่อยู่ ไม่เชื่อแกจะมาดูเองไหม” นันทิดาขึ้นเสียงใส่บ้าง
“ไม่อยู่ก็ไม่อยู่ นันถ้าปริมโทรหาบอกให้กลับห้องด่วน”
“อือ! อยู่บ้านเดียวกัน ทำงานด้วยกัน ปริมมันก็เก่งนะที่ หนีแกได้” นันทิดาหยอกเบาๆ
“ฉันเผลอต่างหาก แล้วอย่าให้ฉันรู้ว่าแกสมคบกับปริม หลอกฉันไม่อย่างนั้น เพื่อนแกจะโดนไม่ใช่น้อย”
“อ้าว ไอ้นี่…”นันทิดากำลังจะด่าแต่ถูกตัดสายทิ้งไป
เมื่อวางสายนันทิดากอดอกจ้องคนตรงหน้าที่ดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ใจเย็นจริงนะแม่คุณ” นันทิดาประชด
“จะร้อนทำไม”
“จ้า! ระวังตัวเอาไวเถอะ” นันทิดาทำเสียงสูงใส่
ส่วนคนที่ออกตามหา ไล่โทรไปตามที่ต่างๆ ที่คิดว่าปริมฐาจะไปหมดแล้ว
หลังจากที่คุยกับฉัตรสุดา ซึ่งเป็นเพื่อนสมันตอนเรียนที่ เมืองนอก ไม่รู้ว่าอยู่ฉัตรสุดามาพบเขาที่บริษัทได้ยังไงและที่ทำให้เขาร้อนใจมาก เมื่อเลขาหน้าห้องพูดว่าปริมฐาแวะเอางานมาส่งเห็น เขากับฉัตรสุดาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ทันทีที่รู้เขาพยายามโทรตามปริมฐาหลายรอบมากอีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย สร้างความร้อนใจให้คนเป็นห่วงมากๆ
- Writer
