ผมชื่อกันติทัต เป็นหนุ่มหล่ออดีตเดือนคณะและเป็นที่คลั่งไคล้ของสาวแท้สาวเทียมทั้งหลาย ผมเป็นคนค่อนข้างเจ้าชู้ เริ่มแรกเดิมทีก็อยู่หอในแหละแต่ตอนนี้ผมยอมย้ายออกมาอยู่หอนอก เพื่ออำนวยความสะดวกให้แก่ตัวเอง ส่วนเขาชื่อแทนคุณ หนุ่มหล่อรุ่นพี่แถมยังเคยเป็นเดือนคณะอีกต่างหาก แล้วเขาก็ยังเป็นเกย์แถมยังเป็นคนที่ผมเกลียดขี้หน้ามากที่สุด อีกทั้งยังเกลียดแบบไม่มีเหตุผลด้วยสิ

ความรักของผมเกิดขึ้นครั้งแรกเมื่อตอนที่ผมเรียนอยู่ ชั้น ม.หนึ่ง วันนั้นหลังเลิกเรียนผมไม่ได้ตรงกลับบ้านในทันทีเหมือนอย่างเช่นทุกวันที่เคยทำ แต่อยู่เล่นกีฬากับเพื่อนและรุ่นพี่คนอื่นๆ ที่โรงเรียนต่อ เพราะเป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ วันเสาร์และวันอาทิตย์เป็นวันหยุด ดังนั้นผมไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ ไม่มีใครรู้ว่าผมชอบผู้ชายนอกจากปาแป้งน้องสาวผม แม้กระทั่งยายของผมก็ยังไม่รู้ความลับของผมในเรื่องนี้ เพราะว่าภายนอกที่ผมแสดงออกก็เหมือนผู้ชายทั่วๆ ไป ผมคบเพื่อนผู้ชาย ผมชอบเล่นกีฬา ชอบเตะฟุตบอล ชอบเล่นบาส มีเตะตะกร้อบ้างเวลาคนขาดแล้วรุ่นพี่เขาเรียกตัวให้ไปร่วมทีม วันนั้น...มันเป็นวันที่ผมจำได้ขึ้นใจมาจนถึงทุกวันนี้ วันที่ผมได้เจอกับเขาครั้งแรก...ที่สนามบาส และไม่สามารถเลิกรักเขาได้เลย

เพราะแพ้พนันเพื่อนเลยทำให้ผมมีผัวเป็นลูกชายร้านขายทอง เรื่องมันเกิดขึ้นตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นม.5 ผมนั้นได้ปากกล้าเอ่ยท้ากับเพื่อนไว้ว่าถ้าคะแนนสอบกลางภาคของผมต่ำกว่า 3.50 ผมยอมให้พวกมันสั่งให้ผมทำอะไรก็ได้ตามแต่ใจพวกมันเพราะมั่นใจในมันสมองของตัวเองแม้จะมีอยู่น้อยนิดแต่เกรดเฉลี่ยของผมก็ไม่เคยต่ำกว่านั้น …แต่คนมันจะซวยยังไงมันก็ซวย แต่ซวยแล้วได้ผัวหล่อ ผัวดี มันก็โอ!!!

โครม!! “เชี่ยไรวะ!” เสียงสถบด่างงงันผสมกับความงัวเงียของผู้ชายที่เพิ่งกลิ้งตกเตียงทำให้ฉันจ้องมองเขานิ่งมือไม้รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างกายของตัวเองจนถึงต้นคอ แล้วผู้ชายคนนั้นก็อุทานออกมาด้วยสีหน้าตื่นตกใจเช่นเดียวกันกับฉันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้นัยน์ตาคมจ้องมองฉันเขม็ง “เฮ้ยย!!” “นะ นี่ นายเข้ามาในห้องฉันได้ไง” ผู้ชายคนนั้นขมวดคิ้วแทบจะชนกันหลังจากได้ยินคำถามของฉันแต่วินาทีต่อมาเขาก็ขยับริมฝีปากเป็นคำพูดที่ต้องทำให้ฉันเบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิม “เธอนั่นแหละมาได้ไง นี่มันห้องฉัน!” “ห๊ะ?!” ฉันกะพริบตาปริบๆ อย่างงงๆ พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง แล้วก็ต้องกะพริบตารัวๆ เมื่อพบว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของฉันผ้าห่มที่อยู่บนตัวฉันก็ด้วย ในความงงงันทำให้ฉันลืมนึกถึงอะไรบางอย่างไปในตอนแรก แต่เมื่อนึกขึ้นได้ฉันรีบมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มทันทีก้มมองสำรวจสภาพของตัวเองแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เฮ้ออ...เสื้อผ้ายังอยู่ครบ แล้วฉันมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง จำได้ว่าเมื่อคืนไปเที่ยวกับยัยมด แล้วกลับมาที่หอตอนเกือบๆ ตีสอง เข้าห้องมาฉันก็หลับเป็นตายเลย “งง? ไม่ต้องมาทำหน้างง แล้วนี่เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ยัยโรคจิต” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้หายสงสัยกับตัวเอง คิ้วฉันก็ต้องขมวดมุ่นเพราะไอ้บ้านี่เรียกฉันว่าโรคจิต ฉันดีดตัวลงจากเตียงก้มลงเก็บข้าวของของตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นข้างเตียงก่อนจะด่าอีกฝ่ายกลับไปด้วยความโมโหแล้ววิ่งจู้ดออกไปจากห้องเขาทันที “นายสิโรคจิต!”

คนสองคนที่ไม่ได้รักกัน รู้จักกันแค่เพียงผิวเผิน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ต้องมาแต่งงานกัน แล้วต่อไปชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไง เพียงแค่คิดเมษาก็แทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว แถมยังต้องมาแต่งงานกับผู้ชายปากจัดคนนั้นอีก!

ฉันชื่อ นุ่มนิ่ม ดารินทร์ พิมพิพัฒน์ เรียนจบมาก็นานแล้วแทนที่จะนั่งทำงานอยู่ในห้องแอร์เย็นๆ ทำงานสบายๆ หรือไม่ก็นั่งทำงานจนหัวฟูไม่มีแม้กระทั่งเวลาไปเข้าห้องน้ำเพราะหัวหน้างานสุดโหดกำลังจับจ้องมองฉันอยู่ แต่...ตอนนี้ฉันกลับว่างงานแบบสุดๆ คุณนวลจันทร์ซึ่งก็คือแม่ของฉัน บอกว่าฉันเป็นพวกเหลวเป๋วทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จสักอย่างเรียนจบมาก็นานแต่ยังหาการหางานทำไม่ได้ ฉันแอบรักเพื่อนสนิทของตัวเองมานานมากๆ แล้ว แต่ก็ไม่กล้าที่จะบอกคำนั้นออกไปเพราะกลัวจะถูกปฏิเสธ กลัวจะเสียทั้งเพื่อนแถมยังไม่ได้ทั้งแฟนอีก เขาชื่อ นนท์ ชานนท์ เจริญวิสุทธิ์ มีอาชีพเป็นหมอรักษาสัตว์ เขาเป็นสัตวแพทย์ที่หล่อ หน้าตาดี ฐานะดี หุ่นดี แล้วก็...ปากดีด้วย ฉันกับหมอนนท์เราเคยเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาล ประถม จนถึงชั้นมัธยมถึงได้แยกย้ายกันไปเรียนตามสาขาที่ตัวเองถนัด หมอนนท์สอบติดหมอที่มหาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่ง ส่วนคนโง่ๆ หัวขี้เลื่อยแต่ก็จัดว่าไม่ได้โง่มากอย่างฉันจะไปเรียนอะไรได้ นอกจากบริหารธุรกิจทั่วๆ ไป พื้นฐานสุดๆ แล้วสำหรับฉัน ถึงแม้จะเรียนกันคนละที่แต่บ้านเราก็อยู่ใกล้กัน แม้ว่าส่วนใหญ่แล้วเราจะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่แต่ความรักของฉันที่มีแต่หมอนนท์นั้นยังคงแน่วแน่เสมอ ไม่มีวอกแวกเลยแม้แต่นิดเดียวถึงแม้จะมีคนเข้ามาจีบบ้างแต่ฉันก็ปฏิเสธไปทุกราย แต่หมอนนท์กลับตรงกันข้ามเพราะรายนั้นหัวกระไดไม่เคยแห้งนี่ขนาดเรียนหมอยุ่งจะตายหาเวลาว่างแทบไม่ได้แต่คนอย่างหมอนนท์ ทำสองอย่างควบคู่กันไปได้แบบสบายๆ แล้วผู้หญิงพวกนั้นก็สวยๆ เอ็กซ์ๆ กันทั้งนั้น แล้วดูฉันสิ ฮ่าๆๆ พอก้มมองตัวเอง ส่องกระจกก็แล้วอะไรก็แล้วแต่ก็ไม่มีอะไรเทียบยัยพวกนั้นได้เลยสักอย่าง แถมฉันยังเป็นคนว่างงานอีกต่างหาก

บทนำ “ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด แล้วลงไปรอฉันในอ่าง” คำสั่งจากน้ำเสียงห้วนๆ เปรียบเสมือนสายฟ้าที่ฟาดลงกลางร่างอันบอบบางของกุลนิษฐ์ที่ยืนตัวซีดตัวสั่นอยู่ตรงกลางห้องพักสุดหรูของโรงแรมระดับแถวหน้าใจกลางกรุงเทพมหานคร หลังจากที่เธอถูกพามาส่งไว้ที่นี่โดยผู้ชายชุดดำสี่คนที่ไปรับตัวเธอมาจากบ้านที่เธอพักอาศัย กุลนิษฐ์หันไปมองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องอีกห้องหนึ่ง เธอชะงักอึ้งไปเล็กน้อยเพราะความหล่อคมคายและร่างกายกำยำบวกกับความสูงชะลูดนั่นยิ่งส่งผลให้คนคนนี้ดูน่าดึงดูดและหลงใหลมากยิ่งขึ้น ถ้าหากว่าอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกต้องกว่านี้ และดีกว่านี้กุลนิษฐ์คงมีกะจิตกะใจที่จะหลงใหลได้ปลื้มกับบุคคลที่เพิ่งเดินผ่านหน้าเธอไป อยากที่จะชื่นชมความหรูหราโอ่อ่าของสถานที่แห่งนี้แน่ เพราะหากให้สำรวจจริงๆ ห้องพักขนาดใหญ่แห่งนี้ ทั้งกว้างขวางใหญ่โต แค่ห้องที่เธอยืนอยู่ในตอนนี้ก็เทียบเท่ากับขนาดห้องนอนสองห้องของบ้านคุณลุงวานิตกับคุณป้าอรกานต์ ที่เธอพักอยู่อาศัยทั้งหลังแล้ว เตียงขนาดคิงไซส์ที่ถูกปูทับด้วยผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดตากับผ้าห่มผืนหนาสีเดียวกันหากดูกันจริงๆ แล้วก็น่านอนพักผ่อนไม่ใช่น้อย แล้วยังมีทีวีจอแบนขนาดมหึมาที่แขวนอยู่บนผนังใกล้ๆ อ่างจากุชชี่ทรงกลมขนาดใหญ่ที่กินอาณาเขตเกินกว่า 20 เปอร์เซ็นต์ของห้องทั้งหมด แถมวิวข้างนอกหน้าต่างยามค่ำคืนก็สุดแสนจะโรแมนติกเพียงแค่ถูกกั้นด้วยกำแพงกระจกบานใหญ่ไม่ได้ทำให้ความงามของราตรีด้านนอกลดลงเลยแม้แต่น้อย แต่นั่นกลับทำให้กุลนิษฐ์รู้สึกหวาดหวั่น หวาดกลัวจนขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่าง ยืนงกๆ เงิ่นๆ ไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนทำตามคำสั่งของผู้ชายที่เพิ่งได้ตัวเธอมาเพราะแลกกับหนี้การพนันของผู้มีพระคุณ หากย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ กุลนิษฐ์ ยังคงเป็นแค่นิสิตนักศึกษาที่มีความสุขมีรอยยิ้มที่สดใส ใบหน้าสะสวยนั้นสดชื่นมีชีวิตชีวาอยู่เสมอ แม้จะถูกอรกานต์ผู้เป็นป้าจิกใช้ให้ทำงานบ้านทุกชนิดอยู่ทุกวี่วัน ถูกอคิราภ์ผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายและอษิกาผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาว รังแก เอารัดเอาเปรียบขนาดไหนแต่ยังไงสำหรับกุลนิษฐ์แล้วก็คงดีกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้แน่ๆ หลังกลับจากมหาวิทยาลัยกุลนิษฐ์ยังไม่ทันที่จะได้ดื่มน้ำหรือนั่งพักเธอก็ถูกผู้ชายสี่คนฉุดกระชากลากเธอขึ้นรถยนต์คันหรู เธอทั้งตกใจทั้งร้องไห้โวยวาย ร้องขอให้อรกานต์กับวานิตช่วยเหลือแต่ผู้เป็นป้าไม่แม้แต่จะปริปาก มีเพียงคำพูดสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนจะถูกผลักเข้าไปในรถนั่นก็คือ “แกจะร้องไห้โวยวายทำไม แกต้องทดแทนบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่พ่อแม่ฉันอุตส่าห์ชุบเลี้ยงแกมาตั้งหลายปี ถึงเวลาแล้วที่แกจะต้องตอบแทนครอบครัวฉัน” นั่นคือเสียงที่ออกมาจากปากของคนที่กุลนิษฐ์เพียรเรียกว่าพี่สาว หลังจากพ่อแม่ตายกุลนิษฐ์ก็อาศัยอยู่กับครอบครัวของป้า แม้ว่าจะไม่ได้รับความรักความเมตตาเท่าที่ควรแต่อย่างน้อยป้ากับสามีของป้าก็ยังกัดฟันส่งเสียให้เธอได้เข้าเรียนจนถึงมหาวิทยาลัย อรกานต์กับสามีของเธอชอบเล่นการพนันด้วยกันทั้งคู่ ส่วนลูกชายก็คอยติดสอยห้อยตามผู้ให้กำเนิดไปเข้าบ่อนอยู่เป็นประจำ ลูกสาวก็ไม่ทำงานทำการเอาแต่เที่ยวเล่นคั่วผู้ชายไปวันๆ เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้กันอยู่ทุกวันนี้ก็มาจากเงินและสมบัติก้อนสุดท้ายของพ่อแม่ของกุลนิษฐ์ทั้งนั้น ...สุดท้ายแล้ววันนี้... กุลนิษฐ์กลับต้องมายืนอยู่ตรงนี้กับผู้ชายที่เธอไม่แม้แต่จะรู้จักชื่อและไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนด้วยซ้ำ