“อุ้มฉันขึ้นห้องค่ะ แดดเริ่มแรงแล้ว” เสียงของพิริตาหยุดความคิดทุกอย่างของรัชชานนท์ไว้แค่นั้น ตอนนี้เขาไม่มีเวลาคิดอะไรทั้งนั้นนอกจากใช้เวลาที่จะได้อยู่กับเธอให้คุ้มค่า ทั้งสองอุ้มกันขึ้นห้องด้วยความสุข ไม่ได้รู้เลยว่าเรื่องของเขากับพิริตานั้นมันไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว

“ปล่อยฉันนะ... คนเลว!” ธินกรบีบแก้มของศลิษา จนมุมปากของเธอ ยู่เข้าหากัน “พูดไม่เพาะเลยคนสวยหรือว่าที่พูดไม่เพาะ เพราะจงใจจะทำให้ฉันโมโห แล้วลงโทษเธอ” ธินกรใช้ขาของเขาทั้งสองข้างล็อคศลิษาเอาไว้ตรงกลางหว่างขาของตนเอง ไม่ให้เธอขยับหรือดิ้นหนีเขาไปไหนทั้งนั้น แล้วใช้มือบีบแก้มของศลิษาจนหน้าหงาย แหงนเงยใบหน้าสวยหมดจดขึ้นพิงแนบกับหน้าอกตรงหัวไหล่ของเขา ศลิษาเจ็บร้าวไปทั่วทั้งใบหน้า เลยต้องโอนอ่อนตามแรงมือของธินกร ที่บีบและรั้งใบหน้าของเธอไปทางด้านหลังจนศลิษาหน้าหงายพิงแนบอยู่กับร่างกายของเขาอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ “ไง... คนเก่ง! เงียบทำไมล่ะพูดต่อสิ หรือจะด่าฉันก็ได้นะ”

“ฉันเชื่อว่าคุณรู้ว่าฉันทำได้ และฉันก็ยินดีให้คุณพิสูจน์จนกว่าจะพอใจเลยล่ะ” อัคคีกระชากเธอจนตัวปลิวไปที่เตียง แต่อริศรากลับฝืนร่างที่เต็มไปด้วยเสน่ห์เพศของตนเองเอาไว้ แต่ก็รั้งแรงหนุ่มฉกรรจ์ที่กำลังกระหายอยากอย่างรุนแรง และต้องการที่จะปลดปล่อยในตัวของเธอจนทนไม่ไหว ที่เดินเร็วมากจนเธอต้องวิ่งตามไม่อย่างนั้นคงได้ล้ม “ฉันยังพูดไม่จบคุณอัคคี” “คุณไฟ!” เขาแก้ให้ “มันจบแล้วอลิซเพราะฉันทนไม่ไหว ต้องเดี๋ยวนี้อลิซ! ฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้” บอกพร้อมกับผลักร่างเย้ายวนของเธอไปที่เตียง “อวดดี เก่งให้ได้ครึ่งหนึ่งของปากเธอที่ท้าทายฉัน พิสูจน์สิว่าเธอสามารถทำให้ฉันต้องการเธอจนแทบคลั่ง พิสูจน์สิว่าเธอสามารถรับฉันไหวทั้งคืน พิสูจน์สิว่าเธอสามารถให้ความสุขกับฉันเพียงแค่ลำพังคนเดียวได้ และพิสูจน์สิว่าเธอมีดีเหนือผู้หญิงทุกคนของฉันที่เคยผ่านมา...” ไล้สายตามองตามปลีขานวลที่ยกชันขึ้นอย่างท้าทายเขา “เดี๋ยวนี้อลิซ! ให้ความสุขกับฉันเดี๋ยวนี้”