พิษร้าย ชันสูตรรัก

แสงไฟสว่างจ้าสาดเข้าไปภายในบ้านหลังเล็กสไตล์วิกตอเรียนของ ลิลลี มากอต เจ้าหน้าที่นิติเวชกำลังไล่เก็บตัวอย่างอยู่ที่สวนหน้าบ้านท่ามกลางสายตาของกลุ่มเพื่อนบ้านที่ยืนออกันอยู่ด้านนอกเทปกั้นที่เกิดเหตุ ขณะที่นักข่าวกลุ่มหนึ่งแย่งกันยิงคำถามใส่ตำรวจนอกเครื่องแบบที่เผลอเดินเฉียดเข้าไปใกล้ มิลลี ทิมสัน เห็นสารวัตร เลฟตี้ มาติน ยืนอัดควันซิการ์เข้าปอดอยู่ข้างๆ รถของพวกนิติเวชขณะเหลียวมองรอบตัว เขาทิ้งซิการ์ลงกับพื้นก่อนใช้ฝ่าเท้าภายใต้รองเท้าหนังขัดเงาขยี้มันให้ดับกับดินแห้งกรัง '' ดูไม่จืดเลยใช่ไหมครับคุณหมอ '' เลฟตี้ทัก แพทย์นิติเวชหญิงหยุดยืนแล้วกลอกตาขึ้นข้างบน '' หนักกว่าทุกเคสที่ฉันเคยเจอมา '' ร่างสูงโปร่งของสารวัตรหนุ่มวัย 34 ปี ภายใต้ชุดสูทเนื้อผ้าโพลีเอสเตอร์เดินเข้ามาใกล้เธอ เขากวาดสายตามองรอบๆ ขณะล้วงมืออยู่ในกระเป๋ากางเกงสแล็ค '' โลกใบนี้มันโหดร้ายขึ้นทุกวัน '' สารวัตรพูดขึ้นเสียงราบเรียบ มิลลีมองเข้าไปภายในเทปกั้นที่เกิดเหตุ '' คุณเคยเจอคดีไหนหนักเท่าคดีนี้มาก่อนไหม '' เลฟตี้กัดริมฝีปาก '' คิดว่าเคยนะครับ '' มิลลีถอนหายใจ '' กลับเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ '' เธอเดินนำสารวัตรหนุ่มเข้าไปภายในเทปกั้นที่เกิดเหตุ ตอนที่มาถึงที่นี่พวกตำรวจพื้นที่ก็รื้อของกันกระจุยกระจายไปหมด มิลลีไม่เห็นด้วยนักเพราะนั่นอาจหมายถึงการทำลายหลักฐานชิ้นสำคัญทางนิติเวช เธอเดินนำเลฟตี้เข้าไปภายในห้องน้ำที่อยู่ทางด้านขวามือ กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไปทั่วจนเลฟตี้ต้องยกมือขึ้นมาอุดจมูก ทว่า มิลลีกลับไม่แสดงท่าทีสะทกสะท้าน '' ยังไม่ชินอีกหรอคะ '' เธอหันมาถามเขาด้วยรอยยิ้ม เลฟตี้ส่ายหน้าไปมา '' นี่มันรุนแรงเกินไปครับ '' มิลลีหันไปสนใจกับสภาพศพเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่ภายในอ่างอาบน้ำ กลิ่นคาวเลือดตลบอบอวลผสมกันกับกลิ่นเหม็นเน่าของซากศพ กว่าที่เพื่อนบ้านจะสังหรณ์ใจว่า ลิลลีไม่ได้ออกมาเปิดตู้จดหมายหน้าบ้าน เวลาก็ผ่านไปสามวันแล้ว จนกระทั่งศพนั้นขึ้นอืดอย่างที่เห็น มิลลีสวมถุงมืออนามัย '' ฉันอยากรู้ว่าอวัยวะภายในของเธออยู่ที่ไหน '' เลฟตี้กลืนน้ำลาย '' ไอ้โรคจิตนั่นคงไม่เอากลับไปทำสตูว์หรอกมั้งครับ'' '' ฉันเคยได้ยินว่าเนื้อมนุษย์นั้นอร่อยที่สุด '' มิลลีกล่าวกลั้วหัวเราะ '' น่าลองแฮะ '' เลฟตี้พยายามทำลายบรรยากาศตึงเครียด ฝูงแมลงวันแตกพรือออกจากซากศพแล้วมุ่งตรงมารุมตอมศีรษะของมิลลี ขณะที่เธอกลับไม่มีท่าทีสะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด มิลลีตั้งใจพิจารณาศพพลางบรรยายไปด้วย '' อวัยวะในช่องท้องและช่องอกหายไปค่ะ รอยผ่ารากยาวจากหัวหน่าวไปจนถึงลิ้นปี่ ดูแล้วคล้ายกับวิธีชำแหระกวางหรือหมูป่า '' มิลลีได้ยินเสียงเลฟตี้กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ เธอเหลือบมองเขา '' ยังโอเคใช่ไหม '' '' คิดว่างั้นนะ '' แพทย์นิติเวชหันกลับมาสนใจศพอีกครั้ง เธอจ้องรอยแผลเปิดกว้างที่ว่างเปล่า '' หายไปไหนหมดนะ '' เลฟตี้ขยับตัวไปมา '' หรือนี่จะเกี่ยวกับขบวนการค้าอวัยวะมนุษย์ '' '' มีความเป็นไปได้สูงค่ะ '' มิลลีนิ่งไปครู่หนึ่งท่ามกลางเสียงหึ่งของแมลงวัน '' คงจะดีกว่านี้ถ้าฉันได้อยู่กับเธอสองต่อสองภายในห้องชันสูตรศพ '' '' ไม่มีปัญหาครับ ''เลฟตี้ยักไหล่ เสียงตะโกนโหวกเหวกของเจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งดังมาจากชั้นสอง ทั้งเลฟตี้และมิลลีรีบตามไปดูเหตุการณ์ เธอเห็นตำรวจหนุ่มผมบลอนด์กำลังปีนบันไดลงมาจากห้องใต้หลังคาพร้อมกับสีหน้าที่สะอิดสะเอียนเต็มทน '' เจอแล้วสินะ '' มิลลีพูดขึ้น '' ครับ หมอสำรวจเองเลยดีกว่า '' ตำรวจคนนั้นบอกพร้อมยื่นไฟฉายให้มิลลี มิลลีรับไฟฉายจากอีกฝ่าย ถุงคลุมรองเท้าดังสวบสาบเมื่อเธอปีนบันไดขึ้นไป มิลลีสาดไฟฉายสำรวจห้องใต้หลังคาที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่า นับว่าโชคดีที่ตอนนี้เป็นเดือนพฤศจิกายน หากว่าเป็นช่วงเดือนสิงหาคม เศษซากนั่นอาจจะเหม็นหึ่งกว่านี้หลายเท่า '' เป็นไงบ้างคุณหมอ '' เสียงเลฟตี้ตะโกนถาม '' ฉันขอดูให้แน่ใจก่อน '' '' เหม็นขนาดนี้ยังจะแน่ใจอะไรอีกครับหมอ ''เลฟตี้พูด '' ช่วยรับไปที '' เธอประคองกล่องกระดาษที่บรรจุซากอวัยวะภายในของเหยื่ออย่างระมัดระวังขณะก้าวลงบันไดด้วยความทุลักทุเล เลฟตี้พยักหน้าให้ตำรวจหนุ่มคนนั้นเป็นคนจัดการ '' กลิ่นเหม็นใช้ได้ '' มิลลีสูดลมหายใจเข้า เลฟตี้เบนหน้าหนี '' เรารีบเอากลับไปตรวจที่แผนกนิติเวชต่อดีไหมครับ '' '' ต้องงั้นอยู่แล้วค่ะ '' มิลลีตอบ เธอพยักหน้าให้นายตำรวจผมบลอนด์คนนั้นเป็นเชิงบอกให้เขาช่วยจัดการต่อ '' ผมนับถือคุณจริงๆ '' เลฟตี้บอกพลางปาดเหงื่อที่หางคิ้ว เขาเหลือบมองนายตำรวจคนนั้นยกกล่องไปยังรถของพวกนิติเวช มิลลีเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้มฝืดๆ '' เมื่อก่อนฉันก็ไม่ได้แตกต่างจากคนอื่นเท่าไหร่ '' '' คุณใช้เวลากี่ปีกว่าจะทำใจได้ '' มิลลียิ้มจางๆ '' สองเดือน '' เลฟตี้ทำตาพอง '' สมกับฉายาเจ้าหญิงแห่งวงการชำแหระศพ '' '' ฉันล่ะอยากจะเห็นหน้าคนตั้งฉายานี้ให้ฉันซะจริงๆ ''เธอหัวเราะพลางถอดถุงมือออก มิลลีมุดออกมาจากเทปกั้นที่เกิดเหตุโดยมีเลฟตี้เดินตามหลังมาติดๆ เธอเหลือบมองเขาที่สูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดเหมือนที่เธอกำลังทำอยู่ '' ขอให้สนุกกับมื้อค่ำค่ะ '' มิลลีหันไปพูดกับเลฟตี้ เขาส่ายหน้า '' ผมกะจะอาบน้ำแล้วเข้านอนเลย '' มิลลีหัวเราะอย่างอารมณ์ดี '' หวังว่าคุณจะไม่ตื่นมาหิวกลางดึก '' '' ภาพนั่นทำผมสะอิดสะเอียนไปทั้งอาทิตย์ได้เลยแหละ '' เลฟตี้บุ้ยปากไปทางตัวบ้าน เธอส่ายหน้า '' คุณไม่ชอบทำงานกับศพงั้นสิ '' '' ก็ไม่เชิงหรอก ผมชอบจับผู้ร้ายมากกว่า '' '' เหมือนพวกซีรีย์ซีเอสไองั้นเหรอ '' เลฟตี้ยิ้มจนตาหยี '' อาจจะใช่ '' มิลลีเดินเลี่ยงไปทางรถนิติเวชแต่เลฟตี้ยังคงเดินตาม เขาล้วงมือลงกระเป๋าแล้วหยิบซิการ์ยี่ห้อดันมานส์ขึ้นมาคาบไว้ในปาก '' ส่วนคุณคงชอบทำงานกับศพใช่ไหมครับ '' เขาถามขณะจุดซิการ์ด้วยไฟแช็คสแตนเลส '' ศพไม่เคยโกหกเรา ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเรา '' มิลลีพูดโดยไม่หันหน้าไปมองเขา '' ผมหลงรักคุณเข้าให้แล้วสิ '' เลฟตี้โอดครวญขณะกักควันไว้ในปอดก่อนพ่นออกทางจมูก มิลลีหัวเราะชอบใจ '' พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมงเช้าฉันจะทำการผ่าชันสูตรศพที่ห้องชันสูตรหมายเลขหนึ่ง เรียนเชิญถ้าคุณสะดวก '' เลฟตี้นิ่งไปครู่หนึ่ง '' โอเคครับ '' '' หรือถ้าไม่ ฉันจะถ่ายวิดีโอขั้นตอนการชันสูตรเก็บไว้แล้วส่งไปให้คุณภายหลังพร้อมกับผลชันสูตร '' เขายิ้มเห็นฟันขาว '' แบบนี้น่าจะดีกว่า '' ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่กองอวัยวะมนุษย์บนเตียงชันสูตรศพ นักสืบโรซี่ แลนบร้า ที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาแทบจะหันหลังกลับ ถึงแม้ทั้งห้องสี่เหลี่ยมเย็นเฉียบจะตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นฟอร์มาลินฉุนจัด แต่ก็ยังไม่อาจกลบกลิ่นเหม็นเน่าของกองตับไตไส้พุงที่กองรวมอยู่บนเตียงเหล็ก โรซี่เห็นมิลลีก้มๆ เงยๆ อยู่เหนืออวัยวะเน่าเหม็น เธอใส่เพียงหน้ากากอนามัยและไม่ได้สวมหมวกคลุมศีรษะกับกระบังพลาสติกป้องกันใบหน้า ครั้งนี้มิลลีดูมีสมาธิและจดจ่ออยู่กับกองอวัยวะเหล่านั้นมากกว่าครั้งไหนๆ มิลลีเคยบอกโรซี่ว่า เธอรู้จักพวกมันดีพอๆ กับที่รู้จักตัวเอง มิลลีเงยหน้าจากสิ่งสะอิดสะเอียนเป็นครั้งแรก '' อวัยวะทั้งหมดสมบูรณ์แบบ '' '' นี่คือซีกัมส่วนต้นเหนือบริเวณท้องน้อย '' เธอพูดพลางเอามือที่สวมถุงมือลูบไปตามลำไส้ '' ส่วนนี่คือลำไส้ใหญ่ส่วนทอดขึ้นบน ส่วนขวางและส่วนทอดลงล่าง '' โรซี่กลืนน้ำลายพลางชะเง้อมองก้อนหัวใจที่วางอยู่ข้างๆ กับกองลำไส้ '' ทั้งหมดนี่คือของเหยื่อใช่ไหม '' โรซี่ถาม '' ต้องตรวจดีเอ็นเอเพื่อระบุให้แน่ชัดอีกที '' มิลลีบอกขณะถอดถุงมือเปื้อนเลือดออก '' หมอรู้สาเหตุการตายรึยัง '' '' คิดว่ารู้แล้วนะ '' มิลลีหันไปพยักหน้าให้สาวผมบลอนด์ที่โรซี่ไม่รู้จัก โรซี่เห็นผู้หญิงคนนั้นคว้าแฟ้มเอกสารที่วางอยู่บนชั้นล่างของเตียงเหล็กแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ มิลลีหันมาสบตาเธอก่อนเดินไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วคลิกดูภาพเอ็กซเรย์ที่มีอยู่หลายภาพ แพทย์นิติเวชชี้ไปที่ภาพเอ็กซเรย์กะโหลก '' ไม่มีวัตถุบ่งชี้ว่ามีการใช้อาวุธปืน แต่มีรอยร้าวบริเวณกระดูกข้างศีรษะฝั่งซ้าย ตรงนี้ เห็นไหม '' โรซี่เพ่งมองหน้าจอ '' แทบมองไม่ออกว่าเป็นรอยร้าว '' '' รอยมันจางมากจนฉันเองยังไม่ทันสังเกต '' มิลลีพูด '' หนังศีรษะกับเส้นผมคงช่วยลดแรงกระแทกลงบ้าง '' '' ลักษณะไม่น่าจะเกิดจากการหกล้ม '' โรซี่ออกความเห็น มิลลีพยักหน้า '' กรณีนี้น่าจะเป็นการถูกฟาดที่ศีรษะมากกว่า '' '' แรงกระแทกคงมากพอจนทำให้เธอหมดสติ '' โรซี่พูด '' แต่ก็ไม่ถึงขนาดทำให้เธอเสียชีวิต '' มิลลีบอกเสียงเครียด '' นั่นถือว่าโชคร้ายสิ้นดี '' '' อย่าบอกนะว่า.... '' เสียงโรซี่ขาดหาย '' ฉันยังไม่ค่อยแน่ใจ '' มิลลีพูดตามตรง '' หลังจากเหยื่อถูกฟาดที่ศีรษะ หัวใจของเธอยังคงเต้นอยู่ หรือไม่ เธอก็ยังมีลมหายใจอยู่อีกสองสามนาทีน่ะ '' โรซี่กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ '' เธอตายเพราะถูกคว้านท้องใช่รึเปล่า '' '' คิดว่างั้นนะ '' มิลลีบอกก่อนคลิกเพื่อเปลี่ยนภาพ ภาพกระดูกคอของลิลลี มากอต ปรากฏขึ้นบนหน้าจอแทนภาพกะโหลกศีรษะ โรซี่หรี่ตามองภาพที่เผยให้เห็นกระดูกสันหลังทั้งด้านหน้าและด้านข้าง '' สมบูรณ์แบบ '' มิลลีอธิบายต่อ '' ลองดูนี่สิ กระดูกอ่อนไทรอยด์กับกระดูกไฮออยด์ไม่ปรากฏรอยร้าวผิดรูป '' โรซี่พยักหน้าไปมา มิลลีหันมามองเธอ '' กล่องเสียงก็ไม่ได้รับความเสียหาย '' '' สรุปว่าเธอตายเพราะถูกคว้านท้องงั้นเหรอ '' โรซี่ถามอีกครั้งพลางหันไปมองกองอวัยวะ มิลลีพยักหน้าก่อนตอบอย่างระมัดระวัง '' เราพบรอยเลือดกระเซ็นอยู่บนพื้นกับผนังห้องน้ำ นั่นอาจแสดงว่าคนร้ายคว้านอวัยวะภายในออกมาตอนที่เหยื่อยังมีชีวิตอยู่ '' โรซี่หลับตาแล้วเงยหน้ามองเพดาน '' บ้าชะมัด '' '' อีกอย่าง....ไม่พบคราบอสุจิและร่องรอยการร่วมเพศก่อนเสียชีวิต '' มิลลีพูดต่อ '' เวรเอ๊ย '' โรซี่สบถพลางหันไปมองชิ้นส่วนบนเตียงเหล็กอีกรอบ '' นี่มันไม่ใช่คดีฆ่าข่มขืนธรรมดาอย่างที่ฉันคิดไว้ '' มิลลีเม้มปากเป็นเส้นตรง '' ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของทางตำรวจที่ต้องวิเคราะห์สาเหตุและแรงจูงใจในการฆาตกรรม '' '' มันจะทำไปเพื่ออะไรกันล่ะหมอ ถ้าไม่ใช่ต้องการฆ่าหรือทรมานเธอ '' คิ้วโรซี่ขมวดเป็นปม มิลลียิ้มแห้งๆ '' นั่นอาจเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง '' โรซี่ส่ายหน้า '' เหตุผลที่แท้จริงคือมันเป็นไอ้โรคจิตไง ''