So Sorry 01
วันสอบมิดเทอมสุดท้ายของปีได้จบลง ฉันใส่เสื้อหนาวปกปิดรอยแดงบนคอ เพราะไอ้บัดซบเสี่ยรันเวย์! มันบีบคอหากฉันไม่ยอมตอบตกลงมันก็ไม่ยอมปล่อยมือ
ฉันเดินออกมาหน้ามอ.เพื่อยืนโบ๊กเรียกวินให้จอด ฉันถามกี่คันต่อกี่คันก็ไม่ไปนี่ก็สงสัยจะมาขับวินทำไมถ้าไม่คิดจะรับลูกค้า ฉันบ่นพึมพำกับตนเองจนรถวินมอเตอร์ไซค์ขับมาจอดตรงหน้าแล้วยืนหมวกกันน็อคให้
"จะกลับหอใช่ไหม" ฉันก้มมองภายใต้หมวกกันน็อคสีดำว่าเขาเป็นใคร
"จะไปไม่ไป!"
"ปะ ไป" เสียงตวาดทำให้ฉันตกใจจนตอบแบบก้ำๆกึงๆไม่ทันตั้งตัว ฉันสวมหมวกกันน็อคก่อนจะรวบกระโปรงแล้วนั่งเบี่ยงข้าง ถ้าจะให้ฉันนั่งควบวินมันคงจะดูไม่ดี
'ปรี๊น!'
วินขับรถออกมาจากหน้ามอ.ได้ไม่ไกล เสียงบีบแตรรถ BMW ที่จี้ตามหลักฉันมาติดๆก่อนจะขับแซงแล้วปาดหน้ารถฉันทำให้วินต้องเบรกกระทันหันจนฉันเผลอหล่นลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นถนนคอนกรีด
"ไอ้บ้าเอ้ย! ขับรถยังไงไม่ดูคนอื่น" ฉันหันตะโกนด่าทอรถคันที่จอดดักหน้าวินมอไซค์ ประตูรถถูกเปิดออกด้วยผู้ชายร่างสูง มีรอยสักตรงแขนซ้าย ฉันเลยก้มหน้าก้มตาไม่อยากให้เขาเห็น
"มึงด่าใครอีเกี๊ยว!" มือใหญ่จิกผมให้ฉันเงยหน้ามองเขา
"มึงจะทำแบบนี้ทำไมเสี่ย"
"โทรศัพท์มึงอยู่ไหน!" เขาย่อตัวลงมาดึงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าไปทั้งที่มืออีกข้างไม่ยอมปล่อยผมฉัน เขาเปิดหน้าจอที่มีสายเรียกเข้าจากเขานับหลายสาย
'เพล้ง'
ฉันเบิกตาโตกว้างมองโทรศัพท์ตัวเองถูกปาลงพื้นจนชิ้นส่วนเครื่องแยกออกจากกัน
"มึงมีโทรศัพท์ไว้ทำอะไรห๊ะ! กูโทรทำไมไม่รับถ้าไม่คิดจะรับสายกูมึงก็ไม่ต้องมีแม่งหรอกโทรศัพท์" ฉันโดนจิกหัวลากขึ้นรถ เขาเดินอ้อมไปอีกทางก่อนจะเปิดประตูนั่งฝั่งคนขับ
แผลถลอกที่โดนฉุดกระชากลากถูตามถนนคอนกรีด เขาเร่งแอร์ในรถให้ฉันรู้สึกแสบแผลตามตัว แต่คิดว่าเร่งแอร์ให้ฉันแสบแผลแค่นี้มันไม่ง่ายหรอกสมองก็คิดได้แต่เรื่องชั่วๆเท่านั้นแหละ
"คิดจะต้อต้านกูหรอ"
"......." ฉันเงียบแล้วหันหน้าไปอีกทาง
"กูถาม! มึงก็ตอบกูมา" เขาปาขวดน้ำเปล่าใส่หัวฉันอย่างแรง ฉันเลยหันไปตอกเขากลับคืนในเมื่ออยากได้คำตอบ ฉันก็จะตอบให้
"เออ! กูจะต้อต้านมึงจนกว่าใบที่กูเซ็นจะหมดสัญญาจากคนชั่วๆแบบมึงไอ้เสี่ยรันเวย์!"
"อีเกี๊ยว!" เขาเหยียบเบรกรถกระทันหันจนหัวฉันฟาดกับขอบหน้ารถ มือยกจับหัวตอนนี้รู้สึกเวียนหัวนิดๆแต่ยังพยายามฝืนครองสติให้อยู่กับเนื้อกับตัวให้ได้มากที่สุด
"ขับรถก็เหี้ย กรมทางหลวงไม่น่าออกใบขับขี่ให้มึงเลยว่ะ!"
"ปากดีนักนะมึง คืนนี้มึงไม่ต้องแดกข้าว ห้าวๆแบบนี้รอกินตีนกูเถอะ"
แววตาบ่งบอกว่าเขาโกรธฉันมากแค่ไหน ก่อนจะหันกลับไปขับรถด้วยความเร็ว120 ทั้งๆที่อยู่ในเมือง ขืนเกิดอุบัติเหตุมาจริงๆ ถ้าฉันไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตกันไปข้างนึง
ด้วยความเร็วที่เขาขับเลยถึงคอนโดเร็วกว่าปกติเป็นเรื่องธรรมดา เขาเลี้ยวรถเข้าคอนโดย่านหรูใจกลางเมืองกรุงเทพฯ. ถ้าฉันสงสัยไม่ผิดคอนโดนี่คงเป็นที่เขาอยากจะให้ฉันย้ายไปเข้าอยู่
"มึงรออยู่บนรถแล้วหุบปากซะ!" แค่อึดใจเดียว ประตูฝั่งคนขับก็ถูกเปิดออก ฉันฉวยโอกาสวิ่งหนี ฉันหันหลังกลับไปเห็นเขากำลังวิ่งไล่ตามหลังฉันมาติดๆ
'ตุ๊บ!'
เพียงแค่หันกลับไปมองทางฉันก็พลาดชนกับอะไรสักอย่าง หน้าที่กำลังจะทิ่มลงพื้นกลับมีมือใหญ่โอบตัวฉันไว้
"เธอ เป็นอะไรไหม" ฉันผละจากอ้อมแขนก่อนจะเดินไปหลบหลังเขา
"คุณช่วยฉันด้วยนะ" มือที่กำชายเสื้อเขาไว้ตัวฉันสั่นครอนไปหมดเพราะเสี่ยรันเวย์เขาไม่ได้วิ่งตามฉันมาคนเดียวแต่กลับมีลูกน้องเขาตามมาอีก2คน
"มึงส่งอีนั่นมาให้กูถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เขาหันกลับมามองหน้าฉันก่อนจะกลับไปต่อกรกับเสี่ยรันเวย์และการ์ดที่พร้อมเหนี่ยวไกเมื่อไหร่ก็ได้นะเหรอ เขาดูใจกล้ากว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก
"ปล่อยผู้หญิงไปเถอะ"
"ปล่อยอีนั่นไปนะเหรอ ฮ่าๆ" เขายืนหัวเราะก่อนจะตามสมทบด้วยเสียงของลูกน้องทั้งสองคนที่ยืนประกบข้างซ้ายขวา
"......"
"เห้อ! กูว่ามึงอย่ามายุ่งเรื่องผัวเมียคนอื่นดีกว่า" เสี่ยรันเวย์เดินมาแตะไหล่เขาเบาๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูเขา แววตาเขาจ้องอาฆาตจะเล่นงานฉันตลอด สมองฉันประมวลผลออกมาได้สิ่งเดียวคืออยากจะยิงมันให้ตายคามือ
"มึงจะทำแบบนี้ทำไมเสี่ยรันเวย์"
"จุ๊ๆ โธ่อีเกี๊ยวมึงกลัวเขาไม่รู้รึไงว่าเป็นเด็กเสี่ยอ่ะ!" ฉับทบทวนคำพูด แต่มันก็สายไปซะแล้วฉันไม่น่าเผลอปากเรียกมันว่าเสี่ยต่อหน้าคนอื่นเลย
'โอ๊ย!'
ฉันถูกผู้หญิงร่างบางผลักจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้น ความรู้สึกปวดตุ๊บๆตรงข้อเท้าเหมือข้อเท้าพลิก
"อย่ามาคิดจะถูกเนื้อต้องตัวผัวฉัน!" นิ้วเรียวยาวชี้หน้าด่าทอฉัน
"พอเถอะ!" มีเพียงแค่เขาคอยห้ามปรามให้ผู้หญิงคนนั้นถอยห่างฉัน แผ่นหลังเขาค่อยๆเดินไกลออกไปเรื่อยๆ
"พวกมึงไปพยุงตัวอีนั่นขึ้นมา" ฉันถูกพยุงตัวให้ลุกจากพื้นจากลูกน้องของเขาที่ทำตามคำสั่ง
"เป็นยังไงละ คนที่มึงคิดว่าจะช่วยมึงได้" มือใหญ่บีบปากฉัน ความรุนแรงมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเข้าทุกวัน
"ปล่อยกูไปเถอะ"
"ให้กูปล่อยมึงไปหรอ? มันไม่ง่ายนะสิเกี๊ยว!"
"......"
"เอามันไปขึ้นห้องกู”