กฎของลานประหาร13ชั้น

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องที่ไม่รู้จัก …ไม่สิ ผมรู้สึกเหมือนหัวสมองของผมมันว่างเปล่า ราวกับไม่มีความทรงจำใดๆ อยู่ ผมกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง มีเก้าอี้วางอยู่ทั้งหมด13ตัว รวมตัวที่ผมนั่งอยู่ ถูกวางล้อมเป็นวงกลม เก้าอี้ทุกตัวมีคนนั่งอยู่ มีทั้งผู้หญิง ผู้ชาย คนแก่ และเด็ก ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่ถูกสวมกุญแจมือไว้ ผมเองก็เช่นกัน ไม่นานนัก กุญแจมือก็โดนปลด แล้วก็มีคนที่แต่งตัวเหมือนพ่อบ้าน แจกกระดาษใบหนึ่งให้พวกเราทุกคน ผมจึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน “ยินดีต้อนรับสู่ลานประหาร 13 ชั้น โปรดตั้งใจอ่านสิ่งที่ถูกเขียนไว้ในกระดาษใบนี้ หากคุณยังอยากจะมีชีวิตรอดอยู่ 1.ที่ๆ คุณอยู่ตอนนี้คือห้องรับแขก ซึ่งเป็นห้องที่ปลอดภัยที่สุดในสถานที่แห่งนี้ แต่น่าเสียดาย คุณอาจจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก และไม่สามารถวนกลับมาที่นี่ได้อีก เพราะเมื่อพ่อบ้านพาพวกคุณออกไป ที่นี่จะถูกปิดตายถาวร 2.อย่าพยายามขัดขืนพ่อบ้านแล้วไม่ยอมออกไปจากที่นี่ล่ะ ถ้าคุณยังรักชีวิตอยู่ 3.หอคอยแห่งนี้มีทั้งหมด 13 ชั้น ทุกชั้นจะมีกฎเป็นของมันเอง โปรดเชื่อฟังกฎของแต่ละชั้นอย่างเคร่งครัด 4.พึงระลึกไว้ว่าในทุกๆ ชั้นจะต้องมีเหยื่อเป็นเครื่องสังเวยอย่างน้อย1คน 5.ถ้าคุณไม่อยากเป็นเหยื่อคนนั้น จงปฏิบัติตามกฎอย่างมีไหวพริบ 6.คุณอาจจะพบว่า คุณในตอนนี้ไม่มีความทรงจำใดๆ หลงเหลืออยู่ นั่นไม่ใช่เรื่องแปลก ทุกคนที่นั่งอยู่ก็เป็นแบบคุณเช่นเดียวกัน 7.ถ้าคุณอยากได้รับความทรงจำกลับมา ซึ่งเราต้องขอเตือนก่อนว่า มันไม่ใช่สิ่งที่น่าพิสมัยเท่าไหร่นัก พยายามรอดชีวิตไปให้ถึงชั้นบนๆ ความทรงจำของคุณจะค่อยๆ กลับมาเอง 8.พวกเราอยากให้คำแนะนำคุณอีกสักนิด กฎจะซับซ้อนและปฏิบัติตามได้ยากขึ้นตามจำนวนชั้น ยิ่งชั้นบนๆ จะมีสิ่งล่อหลอกมากมายจนทำให้คุณไม่สามารถทำตามกฎได้ โปรดพึงระวัง 9.สุดท้ายนี้เราอยากบอกว่า การประหารในชั้นแรกๆ นั้น จะทำให้คุณเจ็บปวดน้อยที่สุดแล้ว ถ้าไม่มั่นใจว่าตัวเองจะอยู่รอดเป็นคนสุดท้าย ยอมแพ้ตั้งแต่แรกๆ น่าจะดีสำหรับคุณมากกว่า ขอบคุณที่ตั้งใจอ่านจนจบ เราขออวยพรให้คุณโชคดี” ผมอ่านกฎที่ดูน่ากลัวนี้อย่างละเอียด มีส่วนหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจก็คือ พวกเรามีกันทั้งหมด13คน มันน่าจะมีเพียงคนเดียวที่ได้ขึ้นไปถึงชั้นสุดท้าย ไม่ใช่ว่าขึ้นไปถึงชั้น13ก็ยังไม่รอดอยู่ดีหรอกนะ ผมจึงหันไปถามเรื่องนี้กับพ่อบ้าน “ผู้ที่ขึ้นไปถึงชั้น13จะสามารถออกจากที่แห่งนี้ได้ครับ หากว่าเขาต้องการ” พ่อบ้านตอบมาด้วยเสียงเรียบๆ งั้นแปลว่าถ้าผมอยากมีชีวิตรอดก็ต้องไปให้ถึงชั้นสุดท้ายสินะ ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นไปได้หรือเปล่า เพียงแต่ผมเองยังไม่อยากตายน่ะนะ