bc

หมอลูกติดหวนคืนรัก

book_age16+
1.6K
ติดตาม
6.2K
อ่าน
แนวดาร์ก
โอกาสครั้งที่สอง
ดราม่า
สุขนาฏกรรม
หักมุม
หวาน
ชายจีบหญิง
หนักใจ
ตึงเครียด
สาสมใจ
like
intro-logo
คำนิยม

เธอคือคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวซึ่งเป็นหมอที่เก่งทางด้านโรคหัวใจอาศัยและทำงานอยู่ที่เมกา มีเหตุให้ต้องกลับมาไทยอีกครั้ง เพื่อมาดูแลบริหารโรงพยาบาลที่เป็นของครอบครัว แต่เธอกลับปฏิเสธการบริหาร เธออยากเป็นหมอในโรงพยาบาลแทน เพราะเธอจะได้แก้แค้นผู้ชายคนนึงที่เคยหลอกเธอไว้ เรื่องราวในชีวิตของหมอจะเป็นยังไงต่อ มาอ่านกันเลยค่ะ

เรื่องนี้เป็นภาคต่อรุ่นลูกจากเรื่อง หมอตัวแสบกับหมอมาเฟีย ใครอยากอ่านภาคแรกตามไปที่เพจ novel by adtree นะคะ

chap-preview
อ่านตัวอย่างฟรี
ตอนที่1 กลับไทย
ณ ประเทศสหรัฐอเมริกา (ใช้เครื่องหมาย& แทนการสนทนาภาษาอังกฤษ) ตี๊ด..ตี๊ด.. เสียงเครื่องช่วยหายใจดัง ไปทั้งห้อง     ..?? ..: &ความดัน การเต้นหัวใจปกติ ผู้ป่วยสลบแล้ว//มีเสียงผู้หญิงในชุดโออาร์สีน้ำเงินพูดขึ้นด้วยภาษาอังกฤษ เรา : &ต่อไปจะเริ่มผ่าตัด//เราพูดขึ้น ทุกสายตาในห้องจัองมองเรา     ..?? ..: &ครับ,ค่ะ//พยาบาลและผู้ช่วยต่างขานรับตามที่เราพูด ทุกคนวิ่งไปประจำหน้าที่ของตนเอง เรามายืนข้างเตียงผู้ป่วย ยกแบ2มือขึ้นเพื่อเตรียมพร้อม     เรา : &ต่อไปจะเปิดหน้าอก ขอมีดเบอร์10//พยาบาลผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆส่งมีดให้ เรารับมีด แล้วทำการกรีดมีดลงไปที่ตรงกลางหน้าอกประมาณ8นิ้ว ฉึก!! แค่กรีดลงไปเลือดไหลออกมาเป็นทาง ผู้ช่วยแพทย์อีกคนที่ยืนตรงข้ามเราใช้คีบง้างเปิดเนื้อหน้าอก     เรา : &ขอเลื่อยเล็ก//เราหันไปพูดกับพยาบาลที่ยืนอยู่ด้านข้าง พยาบาลหยิบเลื่อยส่งมาให้ เราจัดการเลื่อยกระดูกหน้าอกเล็กๆ ผู้ช่วยแพทย์ใช้คีบปากเรียบง้างดันตรงเนื้อหน้าอกทั้ง2ข้างไว้ เพื่อให้เห็นหัวใจที่กำลังเต้น ตึกตัก!! ตึกตัก!!     เรา : &ต่อไปจะใช้เครื่องเอคโม(ECMO)//คือเครื่องปอดและหัวใจเทียมเครื่องจะทำหน้าที่แทนหัวใจและปอดระหว่างการผ่าตัดหัวใจ เพื่อให้ไม่มีเลือดออกจากหัวใจและไม่ให้หัวใจหยุดเต้น เราจะได้ผ่าตัดหัวใจได้สะดวกขึ้น มีลักษณะเป็นเครื่องสี่เหลี่ยม เหมือนเครื่องช่วยหายใจ แต่เจ้าเครื่องนี้มีการทำงานที่ซับซ้อนกว่า วิธีการใช้ จะใส่สายสวนหลอดเลือดขนาดใหญ่เข้าสู่หลอดเลือดดำใหญ่ ซึ่งมักเป็นหลอดเลือดดำที่โคนขา เพื่อดูดเลือดออกไปเข้ากระบวนการเติมออกซิเจน และขับคาร์บอนไดออกไซด์ และจะส่งเลือดดีกลับเข้าไปในหลอดเลือดดำใหญ่ที่คอ หรือหลอดเลือดแดงใหญ่ที่ขา การติดตั้งเครื่องจะเป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่อีกคนโดยผู้เชี่ยวชาญจากทีมวิญญี     ..?? ..: &ติดตั้งเสร็จแล้วครับ//เจ้าหน้าที่แจ้งมาทางเรา     เรา : &ความดันการเต้นของหัวใจเท่าไหร่//เราห้นไปถามพยาบาล     พยาบาล : &120/80 หัวใจเต้น82ปกติค่ะ     เรา : &okงั้นผ่าตัดต่อ หลอดเลือดอุดตันที่หลอดเลือดด้านซ้าย ฉันจะทำบายพาสตรงนี้//เราชี้ให้ผู้ช่วยแพทย์อีกคนดู จากนั้นเริ่มต่อหลอดเลือดแดงจากหน้าอกต่อปลายด้านหนึ่งของหลอดเลือดกับแขนงของหลอดเลือดแดงใหญ่ ส่วนปลายอีกด้านจะต่อเข้ากับหลอดเลือดแดงใต้จุดที่ตีบหรืออุดตัน การผ่าตัดต่อหลอดเลือดหัวใจทำให้เลือดไหลเวียนไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจได้มากขึ้น จึงบรรเทาอาการหัวใจขาดเลือดและช่วยทำให้หัวใจทำงานได้ดีขึ้น ตรงนี้ใช้เวลาในการเย็บต่อถึง30นาที พยาบาลข้างๆคอยซับเหงื่อให้เรา     ผู้ช่วยแพทย์ : &ให้ผมเย็บต่อไหมครับ//ผู้ช่วยแพทย์ที่ยืนตรงข้ามถามเรา     เรา : &ได้//ที่เราตอบตกลงไปเพราะเหลือแค่การเย็บกระดูกหน้าอกด้วยลวด เราส่งต่อให้ผู้ช่วยแพทย์ ผู้ช่วยกำลังดึงคีบแบนที่ง้างตรงอกของผู้ป่วย ตี๊ด!! ตี๊ด!! เสียงเครื่องปอดและหัวใจเทียมดังเตือนขึ้น ทุกคนในห้องผ่าตัดหยุดชะงัก หันไปดูที่เครื่องแอดและหัวใจเทียมที่ดังผิดปกติ     พยาบาล : &ความดันและหัวใจเต้นผิดปกติค่ะ!! //พยาบาลตะโกน เราหันไปที่พยาบาลคนที่ตะโกน กึก!! กึก!! ร่างกายผู้ป่วยบนเตียงมีการชัก ทุกสายตาต่างตกใจ     เรา : &ผู้ป่วยมีโรคชัก กดตัวผู้ป่วยไว้!! //เราตะโกนเสียงดัง ทุกคนมาช่วยกันจับแขนขาเพื่อไม่ให้ผู้ป่วยกระตุก ฉู้ด!! มีเลือดไหลออกจากทรวงอกที่เราผ่าไว้ กระเด็นออกมาเต็มหน้าเต็มตาของผู้ช่วยแพทย์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ     เรา : &วิสัญญีจัดการฉีดยาpyridoxine (วิตามินB6) เดี๋ยวนี้!!//เราตะโกนเสียงดัง     ทีมวิสัญญี : &ไม่ได้ค่ะ ต้องรอการพิจารณาจากแพทย์ด้านนี้ก่อน     เรา : &ในห้องผ่าตัดใครใหญ่ที่สุด!!//เราถามเสียงดัง     ทุกคน : &หมอสโนว์ครับ,ค่ะ//ทุกคนต่างตอบพร้อมกัน     เรา : &คำสั่งของฉัน ไปเอาpyridoxineมาฉีดให้ผู้ป่วยเดี๋ยวนี้!!//ทุกคนต่างหันไปมองหน้ากัน     ทีมงานผู้หญิง : &ค่ะๆ//มีผู้หญิงคนนึงวิ่งออกไปจากห้องผ่าตัด     เรา : &ผู้ช่วย เดี๋ยวฉันทำเย็บต่อเอง//เราก้มลงไปมองที่หน้าอก แผลที่เราผ่าตัดไว้ แต่ข้างในเลือดออกเยอะมาก พยาบาลเอาเครื่องดูดเลือดเข้าไปดูดข้างใน คนอื่นยังกดแขนขาผู้ป่วยไว้     ผู้ช่วย : &เลือดออกเยอะขนาดนี้คงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่องกล้องลงไปก็ไม่ได้     เรา : &ฉันจะดูเอง//เราก้มลงไปดูที่หน้าอกอีกครั้ง นี่ขนาดมีเครื่องดูดเลือดแล้ว แต่เลือดก็ยังไหลออกมาไม่หยุด มองไม่เห็นข้างในเลยสักนิด     ผู้ช่วย : &หมอจะทำอะไร//ครืด!! ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิด คนที่เข้ามาคือทีมงานผู้หญิงคนเดิมที่ออกไป     ทีมงานผู้หญิง : &pyridoxineมาแล้วค่ะ     เรา : &จัดการฉีดที่หลอดเลือดดำเร็วๆ//ทีมงานคนนั้นเดินเอายาไปฉีดที่บริเวณต้นแขนของผู้ป่วย จากนั้นผู้ป่วยนอนสงบนิ่งลง     พยาบาล : &ความดัน การเต้นของหัวใจกลับมาเต้นปกติแล้วค่ะ//พยาบาลหันมาบอกเรา ทุกคนกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง     เรา : &เช็คเครื่องECMOด้วย//เราหันไปสั่งคนควบคุมเครื่อง     คนควบคุม : &เครื่องECMOทำงานปกติครับ//เราหันไปพยักหน้ากับคนควบคุมคนนั้น     เรา : &ต่อไปจะขอตรวจสอบที่มาของเลือด//เรากำลังจะเอามือล้วงเข้าไปในทรวงอกที่เราพึ่งผ่าตัดไป     ผู้ช่วย : &เดี๋ยวครับ แบบนี้มันจะทำให้ผู้ป่วยแย่ลงนะครับ//ผู้ช่วยแพทย์ จับมือห้ามเราไว้     เรา : &วางใจฉันเถอะค่ะ//เราจ้องหน้าผู้ช่วยแพทย์อย่างจริงจัง ผู้ช่วยยอมเอามือออกไป เราใช้มือขวาล้วงลงไปในทรวงอก ปิดตาสนิท ใช้มือคลำรอบๆหัวใจของผู้ป่วยอย่างเบามือ ในหัวกำลังจินตนาการรูปการทำงานของหัวใจอย่างช้าๆ     เรา : &รู้แล้ว!! //เราเปิดตากว้าง รู้สาเหตุของการที่มีเลือดไหลแล้ว เราค่อยๆเอามือออก     ผู้ช่วย : &เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ//ผู้ช่วยถามเราพร้อมทั้งทำหน้างงๆ     เรา : &เตรียมไหมละลายและอุปกรณ์การเย็บ//เราหันไปมองพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆ พบาบาลหันไปจัดเตรียมทันที     ผู้ช่วย : &หมอจะเอามาเย็บอะไรเหรอครับ     เรา : &หลอดเลือดทางขวาฉีกขาด     ผู้ช่วย : &ฉีกขาด!! เป็นไปได้ยังไง//ผู้ช่วยแพทย์ทำหน้าตกใจ     เรา : &อาจเพราะตอนที่กำลังหยิบคีบออกเมื่อกี้ ผู้ป่วยชักเกร็งเลยทำให้ปากคีบบาดเข้าที่หลอดเลือดพอดี     ผู้ช่วย : &ผะ..ผมไม่ได้ทำ//ผู้ช่วยตัวสั่น เซถอยหลัง     เรา : &ใจเย็นๆ คุณยังเป็นแค่หมอมือใหม่ เกิดเรื่องผิดพลาดแบบนี้ได้     ผู้ช่วย : &ผม..ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ// ผู้ช่วยแพทย์เริ่มหน้าซีด เพราะกลัวความผิดของตัวเอง หมอมือใหม่พึ่งจะมาเป็นผู้ช่วยก็แบบนี้แหละ พอตัวเองทำให้เกิดปัญหาระหว่างการผ่าตัดก็จะต้องกลัวเป็นธรรมดา     เรา : &ออกไปทำใจข้างนอกดีกว่า ฉันอยากใช้สมาธิกับการผ่าตัด//ฉันไล่ผู้ช่วยออกไป     ผู้ช่วยแพทย์ : &ผมออกไปไม่ได้ หากออกไปผมจะมีประวัติและไม่สามารถเข้าผ่าตัดคนไข้ได้อีก//ผู้ช่วยแพทย์จ้องหน้าเรา ใช่มันเป็นความจริงตามที่เค้าพูด เพราะความผิดพลาดครั้งนี้เกิดจากผู้ช่วยแพทย์ และเค้ายังมีอาการกลัว ซึ่งเป็นข้อห้ามในการเข้าผ่าตัดอีก     เรา : &ทางที่ดีออกไปเถอะ//ฉันพยายามพูดเรียบเรียบ     ผู้ช่วยแพทย์ : &ไม่!! ผมจะออกไปเมื่อผู้ป่วยตายเท่านั้น ถ้าผู้ตายจะกลายเป็นความผิดของคุณ ที่เป็นหมอผ่าตัด//ผู้ช่วยแพทย์พูดจบ หันไปคว้ามีดผ่าตัด จะทิ่มลงไปที่หัวใจคนไข้     เรา : &เฮ้ย!! จะทำอะไร!!//หมับ!! เราจับมือผู้ช่วยแพทย์ไว้ทัน มีทีมวิญญีผู้ชาย2คนมาล็อคแขนผู้ช่วยแพทย์ไว้ ดึงมีดในมีดออกไป     เรา : &จะบ้าหรือยังไง นี่จะฆ่าคนเลยเหรอ ไม่มีจรรยาบรรณของหมอสักนิดเลยหรือไง//ฉันตะคอกเสียงดัง ทุกคนกลับเงียบ     เรา : &เอาตัวเค้าออกไป//ผู้ชาย2คนช่วยกันดึงตัวผู้ช่วยแพทย์ออกไปจากห้องผ่าตัด     เรา : &เริ่มผ่าตัดต่อ//เราตั้งสมาธิอีกครั้ง ใช้สมาธิจินตนาการยังรอยรั่วที่เส้นเลือดทางขวาจัเการเย็บด้วยไหมละลาย ทุกคนในห้องต่างเงียบมีแค่เสียงดังจากเครื่องช่วยหายใจเท่านั้น เป็นไปด้วยดีเลือดหยุดไหลแล้ว พยาบาลก็สูบเลือดออกจนหมด แต่หัวใจดันเต้นช้าลง ดีนะที่ใช้ECMO ไม่งั้นผู้ป่วยตายไปนานแล้ว     เรา : &การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี ต่อไปจะทำการเย็บปิดแผล//เราใช้ลวดเย็บกระดูกหน้าอกให้ติดเหมือนเดิม และจัดการเย็บชั้นผิวหนังสู่สภาพเดิม     เรา : &การผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย// แปะ!! แปะ!! เสียงปรบมือดังไปทั้งห้องผ่าตัด     พยาบาล : &ยินดีด้วยค่ะคุณหมอ//ทุกคนในห้องต่างพากันยินดีกับการผ่าตัดครั้งนี้     เรา : &ทุกคนคงต้องโดนสอบสวนกับเรื่องเมื่อกี้แน่ แค่พูดความจริงก็พอ//เรากวาดสายตามอง ทุกคนต่างพยักหน้า จากนั้นเราเดินออกจากห้องผ่าตัด เปลี่ยนใส่ชุดกาวน์สีขาว ไปรายงานผลการผ่าตัดทั้งหมดให้ผู้ใหญ่ของรพ.ทราบ เรื่องทั้งหมดก็จัดการเรียบร้อย คนที่โดนทำโทษก็คือผู้ช่วยแพทย์คนนั้น ส่วนเรื่องที่เราให้ทีมวิญญีฉีดpyridoxineให้ผู้ป่วย กลับไม่โดนทำโทษใดๆ     สวัสดีเราชื่อ สโนว์ อายุ28 บ้านเราฐานะรวยมาก ม๊าของเราชื่อจัสทีน่า ป๊าชื่อโชกุน คงรู้กันดีแล้วสินะ ตอนนี้เราอยู่ที่เมกา เรามาเรียนที่นี่ตั้งแต่ป.ตรี-ป.โท ตอนนี้กำลังต่อป.เอกและเรายังทำงานไปด้วย งานของเราน่ะเหรอเป็นงานที่ทั้งช่วยคนและฆ่าคน ก็เพราะเราเป็นหมอล่ะสิ เราเป็นหมอรักษาโรคหัวใจที่เลือกเรียนหมอหัวใจก็เพราะป๊ากับม๊าผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจให้กันและกัน เป็นความรักที่โรแมนติกมากๆเลย เราฟังเรื่องราวจากป๊าและม๊ามาตั้งแต่เด็กๆทำให้เราค้นหารักแท้มาตลอด และแล้วมาเจอผู้ชายคนนึงที่ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปมันทำให้เราได้รู้ว่าความรักในโลกนี้ไม่มีอยู่จริง เรื่องความรักของป๊าม๊าเป็นแค่รักแท้ในล้านล้านล้านคนจะสมหวังและรักกันอย่างจริงใจ เราสัญญากับตัวเองว่าจะไม่เชื่อในความรักอีกเป็นอันขาด จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับความรักจอมปลอมอีก เช้าวันนึงหลังจากที่เมื่อวานได้ผ่าตัดใหญ่ เอาซะเราเหนื่อยมาก เราลุกขึ้นอาบน้ำกำลังแต่งตัวเพื่อไปรพ.     ..?? ..: หม่าม๊าตื่นหรือยังคะ//มีเสียงเด็กผู้หญิงดังเข้ามาในห้อง เธอมาเรียกเราบนห้องทุกๆเช้า     : ตื่นแล้วค่ะคนสวย เดี๋ยวหม่าม๊าลงไปนะ//เราแต่งตัวต่อ     ..?? ..: เร็วๆนะบิวตี้รออยู่//แล้วเสียงก็เงียบไป ใช่แล้วเสียงเด็กผู้หญิงคนนี้ชื่อว่า บิวตี้ เธอเป็นลูกสาวของเราเอง เธออายุ7ขวบกำลังเรียนชั้นประถมที่นี่ บิวตี้เป็นเด็กเรียนเก่ง ร่าเริง นิสัยกล้าแสดงออกเหมือนเด็กฝรั่ง ไม่กลัวใคร เราหัดให้ลูกพูดภาษาไทย แต่อยู่โรงเรียนจะพูดเป็นภาษาอังกฤษ บิวตี้นางหวงเรามากแทบไม่ให้ผู้ชายอื่นเข้าใกล้เราเลย ส่วนพ่อของบิวตี้เรื่องมันซับซ้อนไว้เราจะเล่าอีกที มีครั้งนึงที่บิวตี้ถามเรื่องพ่อแต่เราบอกว่าตายแล้ว ตั้งแต่นั้นบิวตี้ไม่เคยถามอีกเลย เรื่องของบิวตี้ป๊าม๊าของเรารู้ว่าเป็นลูกสาวของเรา พวกท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร ยอมให้เราทำอะไรตามใจได้เพราะแลกกับที่เราตั้งใจเรียนเป็นหมอจนสำเร็จมาจนถึงทุกวันนี้ พวกท่านเองยังไม่เคยได้กอดบิวตี้เลยสักครั้งเพราะตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้กลับไปไทยอีก มีแต่โทรวิดีโอคอลกับป๊าและม๊าเท่านั้น เราแต่งตัวเสร็จเดินลงมาข้างล่าง บิวตี้กำลังปิ้งขนมปังไว้ให้เรา     บิวตี้ : นี่ขนมปังทาแยมของหม่าม๊าค่ะ//เราเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่ประจำ     เรา : อายุแค่7ขวบแต่ทำเป็นทุกอย่างเลยนะ เก่งจริงๆ     บิวตี้ : แน่นอนอยู่แล้วก็บิวตี้เป็นลูกสาวของหมอสโนว์นี่คะ กริ๊ง..กริ๊ง เสียงโทรศัพท์มือถือเราดังขึ้น เราหยิบออกมาดูเป็นเบอร์ป๊าที่โทรมา ที่เมกา7โมงที่ไทยก็น่าจะดึก ป๊าโทรมาแบบนี้เรารู้สึกใจไม่ดีเลย เรารีบกดรับสาย     เรา : ว่าไงคะป๊า     ป๊า : รีบกลับไทยด่วนเลยอาการม๊ามึงไม่ไหวแล้ว     เรา : ม๊าเป็นอะไร     ป๊า : โรคหัวใจกำเริบ     เรา : สโนว์จะรีบจองตั๋วเครื่องบินด่วนๆเลยค่ะ     ป๊า : พาบิวตี้กลับมาด้วย     เรา : ค่ะๆ//ป๊ากดวางสายไปเลย     บิวตี้ : หม่าม๊ามีเรื่องอะไรเหรอคะ     เรา : อาม๊าป่วยโรคหัวใจกำเริบเราจะต้องรีบกลับไทย     บิวตี้ : หนูห่วงอาม๊าจังเลยค่ะ     เรา : บิวตี้รีบไปเก็บกระเป๋านะเดี๋ยวหม่าม๊าจะจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวที่เร็วที่สุดและหม่าม๊าจะไปลาที่รพ.ด้วย     บิวตี้ : เช้าใจแล้วค่ะ//เราโทรจองตั๋วเครื่องบินกับสายการบินทันที มีเที่ยวบิน ไปไทยคืนนี้พอดี เรารีบไปลากับทางรพ.อย่างไม่มีกำหนดเพราะต้องดูอาการของม๊าทีน่าอีกทีว่าเป็นอะไรเยอะหรือเปล่่า ลาทางรพ.เสร็จเรารีบกลับมาที่บ้านจัดเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยเตรียมกลับไทย เราโทรไปถามอาการของม๊าจากป๊าเป็นระยะๆและบอกไปว่าจะขึ้นเครื่องกับไทยคืนนี้ จะถึงไทยก็น่าจะค่ำๆของอีกวัน ป๊าบอกจะให้คนมารับที่สนามบิน เรากับลูกมาถึงสนามบินที่ไทยแล้ว เราทั้ง2คนเดินออกมาจากสนามบิน     บิวตี้ : ใครจะมารับเหรอคะหม่าม๊า     เรา : ไม่รู้เหมือนกัน แต่อาก๋งบอกจะให้คนมารับ แต่จะรู้ไหมว่าเป็นใคร//เราหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาป๊าแต่มีคนมาสะกิดไหล่เราซะก่อน เราหันกลับไป     ..?? ..: สโนว์หรือเปล่า     เรา : ใช่ค่ะ//คนที่สะกิดเป็นผู้ชายคนนึงรูปร่างสูงวัยกลางคนมีหนวดนิดหน่อย ดูน่ากลัว     เรา : คุณเป็นใครคะ ทำไมรู้จักชื่อฉัน//เรายกคิ้วเชิงสงสัย     ..?? ..: จำเตี๋ยรามไม่ได้เหรอ//ผู้ชายคนนั้นชี้หน้าตัวเอง     เรา : เตี๋ยรามมมม//เราเข้าไปกอดเตี๋ยรามทันที เพราะเตี๋ยรามคือสามีของอี๋จัสมิน (เตี๋ย=ลุงเขย)     บิวตี้ : ใครคะ ทำไมต้องมากอดหม่าม๊าของบิวตี้ด้วย//บิวตี้แทรกตัวดันเราออกจากเตี๋ยราม     เรา : นี่เป็นลุงของม๊าเอง บิวตี้ต้องเรียกว่าตาใช่ไหม//เรามองหน้าบิวตี้สลับกับเตี๋ยราม เตี๋ยราม : ฟังแล้วดูแก่ชะมัด     บิวตี้ : แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ//บิวตี้จ้องหน้าเตี๋ยรามอย่างไม่กลัว     เราแทรก : เรียกอาก๋งรามไง     บิวตี้ : ค่ะ อาก๋งราม//บิวตี้พูดเบาๆ     เตี๋ยราม : โตเป็นสาวคงสวยและน่ารักสมชื่อนะ     บิวตี้ : แน่นอนอยู่แล้วเพราะหนูเป็นลูกหม่าม๊าสโนว์ก็ต้องสวยเหมือนหม่าม๊าสิคะ//บิวตี้ส่งยิ้มให่เตี๋ยราม แล้วหันมามองหน้าเรา     เตี๋ยราม : ไม่มีคำว่าถ่อมตัวเลยนะ     เรา : กลับกันดีกว่าค่ะ สโนว์อยากไปดูอาการของม๊าทีน่าแล้ว     เตี๋ยราม : ได้สิ จากนั้นเตี๋ยรามพาเราเดินมาที่รถเก๋งคันสีดำ ซึ่งมีเด็กผู้ชายวัยรุ่นอายุน่าจะไม่ถึง15ยืนอยู่ที่รถ     เรา : ใครคะ//เราหันไปถามเตี๋ยราม เตี๋ยราม : นี่ลูกชายของธรไงชื่อ ไทเกอร์//เฮียธรเป็นลูกชายคนแรกของป้าจัสมินกับลุงราม เฮียธรมีศักดิ์เป็นพี่ชายเรา ส่วนไทเกอร์ก็เป็นหลาน     เรา : ไม่กลับมาหลายปี หลานๆเป็นหนุ่มกันหมดแล้ว ไปเจอข้างนอกคงจำไม่ได้ว่าเป็นใครกันบ้าง     บิวตี้ : ชื่อไทเกอร์ที่แปลว่าเสือ แต่หน้านี่เหมือนลูกแมวเลยนะคะอิอิ//บิวตี้หัวเราะเบาๆ     ไทเกอร์ : อีเด็กนี่!!//ไทเกอร์มองหน้าบิวตี้อย่างหาเรื่อง     เตี๋ยราม : เฮ้ย!! ไอ้เสือใจเย็นๆนั่นน้องสาว     ไทเกอร์ : แต่กงฟังมันพูดสิ     เรา : บิวตี้มารยาทไม่ดีนะคะ พูดแบบนี้ไม่ได้ เห็นไหมว่าพี่เค้าไม่ชอบขอโทษพี่เค้าซะ     บิวตี้ : ขอโทษค่ะ//บิวตี้ยกมือไหว้     ไทเกอร์ : ชิ๊!!     เรา : ถือว่าโกวขอนะเป็นพี่น้องอย่าทะเลาะกันเลย//เราหันไปพูดกับไทเกอร์     ไทเกอร์ : ครับโกว     เตี๋ยราม : งั้นก็กลับกัน//เราเดินขึ้นรถด้านหลังกับบิวตี้ เตี๋ยรามขึ้นนั่งข้างๆคนขับ เราหันไปถามทันที     เรา : เตี๋ยรามไม่ขับรถเองหรอ     เตี๋ยราม : ไม่ล่ะก็คนขับอยู่โน้นไง//เตี๋ยรามชี้ไปที่ไทเกอร์ที่เข้ามาในรถ     เรา : ห๊า!! แต่ไทเกอร์อายุยังไม่ถึง15ปีไม่ใช่เหรอ     เตี๋ยราม : ใช่ แต่ฝีมือขับรถไม่เป็นรองใครนะ     เรา : แล้วถ้าเจอตำรวจตรวจใบขับขี่ล่ะ     เตี๋ยราม : จะสนทำไมตระกูลเราใหญ่อยู่แล้ว     เรา : มันก็จริงนะ ไทเกอร์ขับรถพาพวกเรามาเรื่อยๆ เรามองไปรอบๆ นี่เหรอประเทศไทยที่เราไม่ได้กลับมานานมากเกืิอบ10ปีแล้วสินะ ทุกอย่างดูแออัด ไร้ระเบียบ ยิ่งกว่าเดิม     บิวตี้ : หม่าม๊าที่นี่รถติดมาก//บิวตี้กวาดสายตามองรอบๆอย่างตื่นเต้น     เรา : เรื่องปกติสำหรับประเทศไทยจ๊ะ//เราหันไปส่งยิ้มให้ลูก     บิวตี้ : ที่นี่ร้อนมากๆเลยค่ะ     เรา : ใช่ ที่นี่รัอน เวลาลูกออกไปไหนมาไหน ต้องทาโลชั่นกันแดดและพยายามเลี่ยงแดดนะ     บิวตี้ : อืม//บิวตี้หันไปดูโน้นนี่นั่น ถามเยอะมาก จนขับเข้ามาในเมือง มาจอดยังคฤหาส์หลังหนึ่ง เป็นสถานที่ที่คุ้นเคย ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม นั่นคือบ้านของเราเอง บ้านที่เราไม่ได้กลับมาเป็น8ปี เราเดินลงจากรถ คนแรกที่เดินออกมาจากบ้านเป็นผู้ชายร่างสูง ตัวผอม ไว้หนวดนิดหน่อย มีรอยตีนกาที่หางตา หน้าผากมีรอยย่นตามอายุ ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อน ใส่กางเกงขายาวสีดำ ถึงจะอายุเยอะแต่ก็ยังแต่งตัวดูดีคนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้คือป๊าโชกุนของเราเอง     เรา : ป๊าค่ะ//เราวิ่งไปกอดป๊าทันที น้ำตาแห่งความคิดถึงไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว     ป๊า : กลับมาแล้วสินะ//ป๊ากอดเราตอบ กอดไว้แน่น ความรู้สึกอบอุ่นที่ห่างหายไปนาน     เรา : ฮือๆๆ คิดถึงมาก คิดถึงป๊ากับม๊ามากๆ//เราซบอกป๊า พูดไปร้องไห้ไป     บิวตี้ : หม่าม๊า//บิวตี้เดินมาจับเสื้อเราไว้ เราผละกอดออก เช็ดน้ำตาตัวเอง     เรา : ลืมแนะนำ นี่บิวตี้ลูกของสโนว์เอง และนี่อาก๋งโชกุนยังไงล่ะ     บิวตี้ : สวัสดีค่ะอาก๋ง//บิวตี้ยกมือไหว้ อย่างรู้ประเพณี     ป๊า : มาให้อาก๋งอุ้มหน่อยสิ อืบ~//ป๊าโชกุนอุ้มบิวตี้ขึ้น     เรา : แล้วม๊าล่ะคะ//เรารีบถามป๊า     ป๊า : นอนอยู่ที่ห้องข้างบน     เรา : เอ๊ะ!! ทำไมไม่ให้นอนที่รพ.ของเราล่ะคะ     ป๊า : ก็รู้อยู่ว่าม๊ามึงดื้อขนาดไหน     เรา : นั่นสิ//ป๊าพูดจบก็เดินนำเราเข้าไปในบ้าน บ้านที่เราคุ้นเคยทุกอย่างยังเหมือนเดิม     เตี๋ยราม : กูว่ากูกลับก่อนดีกว่าว่ะ//เตี๋ยรามพูดขึ้น     ป๊า : เออๆขอบใจมากที่ไปรับลูกกู     เรา : ขอบคุณนะคะเตี๋ย//เตี๋ยรามเดินออกจากบ้านไป ป๊าพาเรามาชั้นบน มายังห้องนอนชองป๊าและม๊า ป๊าเปิดประตูเข้าไป วางบิวตี้ให้ยืนกับพื้น เราเดินตาทมเข้าไปในห้อง มองยังบนเตียงที่มีผู้หญิงร่างบางนอนหลับสนิทอยู่ ด้านข้างมีเครื่องช่วยหายใจสี่เหลี่ยมวางอยู่ใกล้ๆ เรารีบวิ่งเข้าไปซบกอดทันที เรา : ม๊าค่ะ สโนว์กลับมาแล้ว สโนว์มาหาม๊าแล้ว//เราพูดไปน้ำตาไหลไป   

editor-pick
Dreame - ขวัญใจบรรณาธิการ

bc

เมื่อฉันแอบรักซุปตาร์นายเอกซีรีส์วาย

read
13.0K
bc

เล่ห์รักนายหัว

read
6.2K
bc

สะใภ้ขัดดอก

read
37.8K
bc

Relazione เจ้าหัวใจสายใยรัก

read
3.8K
bc

สวาทรักใต้เพลิงแค้น

read
12.3K
bc

ลุ้นรักสลับใจ

read
1K
bc

หวงรักเมียเด็ก

read
1K

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

download_iosApp Store
google icon
Google Play
Facebook