“Bazı vedalar yoklukla değil, yutkunmakla başlar.” Ayza ve Sancar… Birbirlerine gençliğini adamış, söz yüzüğünü parmaklarına değil, kalplerine takmış iki çocuk. Mahalle onlara bakar, “bir ömür” derdi. Ama bir gün, öyle bir cümle kuruldu ki, her şey yerle bir oldu. Bir yanlış anlama, birkaç kırıcı söz, sonra sessizlik… Ve ardından asker yolu. Sancar, hiçbir açıklama yapmadan gitti. Ayza, cevapsız sorularla kaldı. Zaman, ikisine de inatla geçmedi. Ama hayat geçti. Ve bir söz töreni yaklaştı. Beş yıl sonra, bir babanın cenazesiyle döndü Sancar. Kırgın, değişmiş, suskun. Ayza ise beyaz bir elbise içinde, parmağında yeni bir yüzükle… Ama hâlâ Sancar’ın adını içinde taşıyarak. Ve hâlâ susarak. Şimdi aynı sokaklarda yeniden yürüyen iki eski nişanlı… Söylenmemiş cümleler, tutulmamış eller, çıkılmamış yolculuklar arasında sıkışıp kalmış bir aşk. Kimi sevdanın terhisi yoktur. O, sadece kalpte nöbet tutar.

Dünya’nın çöküşünden sonra geliştirilen gizli bir yapay toplum olan Terra, insanları yeniden “şekillendirme” projesidir. Bu sistemde geçmişler sıfırlanır, isimler değişir, duygular bastırılır. Ancak bazı bireylerde bu sıfırlama süreci tam olarak işe yaramaz. Elazar, Terra’da yaşayan yüzlerce bireyden biridir. Ama onun geçmişi, sistem tarafından tam olarak silinememiştir. Gerçek adı Elif Azra olan Elazar, zamanla kim olduğunu, neleri unuttuğunu ve neden izlenmeye başlandığını fark etmeye başlar. Hafızasının derinliklerinden gelen “Beni unuttun, Elif.” cümlesiyle başlayan yolculuğu, onu sistemin merkezine, kendi benliğine ve en çok da geçmişte kaybettiği birine—Demir’e—götürür.

İmkansızı sevmekse aşık olmak, yüreğin acıya mahkum olur. Aşık olmak acıysa eğer aşıklar hiçbir zaman kavuşamaz demektir.•"Duyun beni. Bokluğun içine battım. Deli gibi seviyorum deli gibi!" Diye haykırdı karşısındaki denize. Oturduğu sandalyeden kalkmadı ama boğazı yırtılırcasına bağırmaya devam etti çarşaf gibi denize."Geç kaldım olum! Yüreğimdeki taşları temizlerken onun yüreğine geç kaldım." Duraksadı bir süre. Kelimeleri dile getirmekte zorlandı. "O da bir daha bana şans vermedi." Sonlara doğru fısıldayarak konuştu Ali. Ne o kendindeydi, ne de aklı başında. Ali seviyordu deliler gibi hemde, fütursuzca. Ama o da biliyordu ki bu sevginin karşılığını, sevdiği kadını kendi elleriyle yok etmişti.

Tanıtım "Neden getirdin beni buraya?" Gitmek istedim. Arkamı dönüp ilerleyeceğim sırada eliyle bileğimi tuttu. "Yürü." Emir veren sesine rağmen o an bile dediğini yapabilirdim ama kendime engel olup yapmadım. Peşinden sürükledi beni. Elimle bileğimdeki elini itmek istedim ama başaramadım. Parmakları mengene gibi sarmıştı bileğimi. O kadar hızlı adımlar atıyorduki koşmak zorunda kalıyordum. Rüzgardan elbisemin etekleri savruluyor, diğer elimle eteğimi tutmak zorunda kalıyordum. Hızlıca avlunun merdivenlerini çıktı. "Biraz yavaş olur musun." Aldırmadı, daha da hızlı yürüdü. Avluya ulaştığımızda durdu. Aniden durması ile göğsüm sırtına çarptı. Nefes nefese kalmıştım. Savrulan saçlarımı düzelttim. Aşiret toplanmış bütün ağalar bize bakıyordu. Kolumu elinden kurtardım, omzu düşmüş hırkamı düzelttim. "Beni öldürmeleri için mi getirdin buraya?" Sanki etrafta hiçkimse yokmuş gibi sordum ona. Bana bakmadı. Cevapta vermedi. Ağaların içinden biri konuştu. "Ömer Ağa kızı getirmek ile en doğrusunu yaptın. Ölüm fermanı verilmiştir." Gözlerim anında konuşan adama döndü. Diğer ağalarda onaylar gibi başlarını salladılar. Ama o öyle bir şey yaptı ki, herkes şok oldu. "Zerde bundan böyle sözlümdür, Eroğlu aşiretinin gelin ağasıdır, ölüm fermanı düşmüştür." Ağzım açık ona baktım.