Ben Atalente ismimin anlamı vampirliğimin verdiği iç güdü nedeniyle 'Avcı kız' demekti. On dokuz yaşıma kadar bir insan olduğumu düşünerek fantastik yaratıklar ve doğaüstü, açıklanamayan olayları araştırmıştım. Annem, Melez kimliğimi öğrenmemem için her zaman beni engellemek isterdi. O zamanlar bu durumları algılayamamış olsam da bir gece ansızın kaçırılıp girdiğim başka âlemlerde ölmüş babamla tanıştığımda annemin korkusunun sebebini anlamıştım... * "Bırak beni! Yalvarırım bırak, ben... Sadece merak ediyordum, ben istemiyorum. Yalvarırım!" "Bana güvenmelisin, senin kendini keşfetmene izin vermelilerdi... Sana daimi hayatımda hizmet edeceğime dair söz veriyorum, karşı çıkma..." diyerek elini yüzüme yaklaştırdığında korkuyla gerilemiş, ayağım sert bir taşa çarparak vücudumun yeri boylamasına neden olmuştu. Güvenmek mi demişti? Güven... Beş harf, iki heceden oluşan bu kelimenin bana ve ona ne kadar uzak olduğunu biliyor muydu? Güven tanımı bir kişiye kuşkusuz bağlanmaktı, ona bağlanmamı mı istiyordu? Dolan gözlerime lanet ederek ona baktım.  Karşısındaki hırçın kızı cam mavisi göz bebeklerinin yaptığı yansımadan görebiliyordum. "Sana güvenmemi bekleme..." başımı iki yana salladığımda sertçe yutkunmuştum. Boğazım kurumaya başlamıştı. "Bir daha olmaz... Bana bir ne yaptığına bak, kendimi tanıyamıyorum. Gözlerimin rengi değişiyor!" bana doğru yaklaştığında başımı iki yana sallayarak avucumu ona uzatmış 'Dur!' demek istemiştim, o da bunu anlayarak durmuştu. "Sana hiçbir şey yapmadım, bu senin içinde yaşayan bir şey! Hiçbir şey bilmiyorsun ve bu beni deli ediyor! Yaşayacaklarını düşünmek beni delirtiyor! Adının anlamı bile avcı kızken sen masum olduğunu ve sadece bu insan bünyen ile mi var olduğunu düşünüyorsun?" yüzüme eğilerek gözlerinin değişimini korkuyla izlemiş, ardından derin bir nefes alarak tekrar maviliğine kavuşturmuştu. "Fazla zamanımız yok, o kolyeyi boynundan çekmemi istemiyorsan eğer bu olacakları kabul et ve kolyeni kendin çıkar." Ah, kolye... Beni koruyan annemin benim için yaptırdığı kolye... "Bunu kendi isteğinle yapmanı isterdim, benliğini kabul etmen ve gelecek şeyler için hazırlıklı olmanı... Belki de hiç bunları yaşamayarak ikizinde olduğu gibi doğuştan insan formunda kalmamanı dilerdim. Uyandığın zaman bir ikizinin olduğunu unutacaksın, insan haline elveda de ve yeni benliğini huzura kavuştur."

"Ölme ve öldür Anastasia, melezlerin yaşamaya devam etmesi için öldür."*"Bu yaptığımız çok yanlış." adamın sözlerinin üzerine kadının az önce hissettiği korkudan titreyen vücudu adamın cümlesi biter bitmez beline sarılan koluyla vücudu bu sefer heyecandan titremeye başlamıştı.Yanlıştı, bunun kendisi de farkındaydı ancak kalbine söz geçiremiyordu. Adamı gün içinde göremiyordu ve en azından akşamları birkaç saatliğine de olsa görmek istiyordu. "Henüz avlanmadım." kadın gülerek adamın gözlerinin için baktığında adam etrafına kısa bir bakış atmış ardından burnundan sertçe solumuştu."Ama avlanacaksın çünkü onları çok iyi eğittim."Anastasia dudaklarını aşağı doğru sarkıttığında kırılmış gibi omuzlarını düşürmüştü. "Ne yani beni öldürecek misin?" adam derin bir nefes aldığında fazla zamanlarının kalmadığının bilinciyle etrafı tekrar kolaçan etmiş ardından kadının kızıl gözlerinin içine bakarak konuşmaya başlamıştı."Ben bunun için doğdum."Anastasia avuçlarını adamın göğsüne yasladığında gerçekleri konuşmak istemediği için parmaklarının üzerinde yükselerek adamın şah damarının üzerini öpmüştü."Bende sizi öldürmek için buradayım ama sana dokunmuyorum." adamın damarlarındaki kanı dudaklarının altında hissetmişti."Bu dokunmayacağın anlamına gelmiyor, ileride seni öldüreceğimi biliyorsun.""Sana aşık olduğumu biliyorsun, senin kollarının arasındayken en azından bu gerçeği yüzüme vurma!" kadının alıngan sesine karşılık adam belindeki bir elini omuzlarına çıkararak ona sarılmış ve yüzünü kadının boynuna gömmüştü.Onu her ne kadar sevse de kendisi bir avcıydı ve Melez'i öldürmek için buradaydı."Bir gün... İkimizden biri ölecek sevgilim ve Anastasia ailemden tek birine zarar gelirse seni kendi ellerimle öldürmekten çekinmeyeceğim."*"Avcılar yok olmalı, avcılar öldürülmeli.""Onu öldürdün! Sevdiğin adamı kendi ellerinle öldürdün!"Anastasia titreyen ellerini kendine çektiğinde gözlerinden yaşlar süzülmeye başlamış sevdiği adamın cesedinin başına gitmek için adım attığında kolundan sertçe tutularak engellenmişti. "O seni bu yüzden sevmek istemedi! Seni bir gün severse kendini öldürmene izin vermekten korktu, avcılara ihanet etmekten korktu! Sen ona acımadın, sana git dediğinde dinlemedin! Sen onun sonu oldun!" Anastasia'yı öfkeyle ittiklerinde herkesin deli gibi korktuğu melez ağlamaktan başka hiçbir şey yapmamıştı."Lanetlen kadın! Bu kadar soylu bir ruhu öldürdüğün için ruh eşini canice öldürdüğün için lanetlen..." adamın irisleri saydamlaşmaya başladığında gümüş renkli saçları parlamaya başlamıştı. Adamın gümüş renkli dumanı Anastasia'yı çepeçevre sarmış kadın konuşamadan sevdiği adamın kanıyla başlayan ritüele karşı çıkamamıştı.Anastasia'nın parmak uçlarına sevdiği adamın kanı süzüldüğünde korkuyla çığlık atmış "Tüm zamanlarda doğacak olan melez..." Anastasia'nın saçları rüzgarda savrulmaya başlamış burnundan sızan dumanın sevdiği adamın kanının olduğunu fark etmesiyle nefessiz kalmıştı."Seni bulacak," adam kadının çenesini öfkeyle sıktığında yemin verir gibi konuşmuştu. "Sen onu delicesine severken sana kalbini hiçbir zaman açmayacak! Kalbini açtığı an öleceksin Melez, birbirinize kavuşmanız sizi kıyamete sürükleyecek!"*"İsmimin anlamı uyanış, intikam demek. Ben ölmüş tüm melezlerin gücünü taşıyorum, ben tüm melezlerden güçlüyüm ve sen sevgili avcım..."Boşta olan elimi çenesine yerleştirdiğimde siyah gözlerini bana bakmasını sağlamış ve gülümseyerek yanağına eğilmiş yumuşak bir öpücük bırakmıştım."Bizim yaratılış sebebimiz tüm bunları sonlandırmak, sen benim bir parçamsın ben de senin bir parçanım. Ya öleceğiz ya da her şeyi sonlandıracağız."

Unutulan...Hayatında ailesini sayılı gören, ailesine yük olduğunun bilincinde bir kadın...Hayatı tekrar altüst olacak olan bu kadını, gururu ayakta tutacak ardından bir kadının asıl gücünü insanların yüzüne çarpacaktı ancak ondan önce hayatın herkese gösterdiği o sert yüzüne bir kez daha şahit olmalıydı...Bu kadın: Afra Demir...Araf Tunç...Sadece adını duyduğunuzda içinize korku salınan, ona sesinizi yükseltmeyi bırakın dudağında beliren o küçük tebessümün şeytandan çalıntı olduğunu bildiğimiz adam. Tek bir zaafı var, sevdiği kadın. Düşündüğünüz gibi başta ona kötü davranmadı, ona bir kadın olduğu için saygı gösterdi. Sevdiği kadına sesini yükseltmemek için gerektiğinde bir yerleri yaktı ama saf zehri sevdiği kadını hiçbir zaman yakmadı. Egemen Soylu.İyi olduğunu düşündüğümüz ama öyle olmayan bir adam. Hayat gibi, diğer insanlar gibi... Beni rahat bıraktığında karşıma geçmişti. "Yalvar." yüzüne küçümseyen bir bakış attığımda "Bana 'Yalvar.' demem için yalvardığının farkında mısın? Gerçekten hala benim güçsüz olduğumu mu düşünüyorsun?Sen bir kadını bu kadar küçümseyerek yanılıyorsun."NOT: İlk birkaç bölüme bakarak asla karar vermeyin, gerekirse kitabın yayımlanmış son bölümüne bakın ancak ilk bölümler ile bir ön yargı içine girmeyin. Bu kitap kendisine kötü davranan bir adama aşık olan bir kadının hikayesi değil çünkü bu bir kadın olarak ona hakaret olur. Bu yaşadığı şeylerden sonra güçlenen ve baştan beri sert mizaca sahip olmasına rağmen üzerine titreyen bir adama kavuşmasının hikayesidir.