เพราะความไว้ใจในอดีตทำให้เขาต้องสูญสิ้นอิสรภาพ ถูกสังคมประนามตราหน้าว่าฆาตกร กลายเป็นคนคุกที่เย็นชา ไร้หัวใจ แต่แล้ว สาวน้อยหน้าใสแสนสวยที่ชะตากรรมผลักดันให้พลัดหลงเข้ามาในดงสีเทากลับสั่นคลอนกำแพงน้ำแข็งให้รอนร้าว เขาควรจะทำอย่างไรกับเธอดี กำจัดให้พ้นสายตา หรือกระชากเธอมาไว้อุ่นกาย * ** * ** * ** * ** * ** * ** * “ฉันต้องนอนกับคุณด้วยไหม” ความอัดอั้นตันใจทำให้เผลอพูดไปอย่างที่ใจคิด นั่นทำให้ตาคมดุตวัดมามอง “งั้นนอนด้วย” “คุณ!” “แต่ตอนนี้ไปเปิดน้ำ” คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย ขณะตาคมหรี่จ้องวงหน้าที่เริ่มแดง “หรือจะนอนด้วยกันตอนนี้เลย”

“ยังไม่ตอบพี่เลยนะ กลัวพี่ทำไม” “พี่ทรีไม่ถามตัวเองล่ะ ทำอะไรให้วาวต้องกลัว” เสียงหวานสะบัดน้อย ๆ ทรีคลี่ยิ้ม บีบก้นสวยเต็มกำมือ เธอสะดุ้งแต่ไม่ได้เลี่ยงหลบ ยืนสบตาเขาผ่านกระจกบานใหญ่ สายตาที่กำลังคาดคั้นและปรักปรำ “เรื่องที่วาวกลัว มันอาจไม่ได้เกิดครั้งแรกก็ได้นะ” “หมายความว่าไง” วาวใจเต้นระรัว สองมือกำแน่น ทรีขยับเข้าไปยืนซ้อนข้างหลัง เลื่อนสองมือมาลูบไล้เอวบางด้านหน้า โคนขาทั้งสองก่อนจะวกขึ้นมาข้างต้นขา บีบนวดบั้นเอว ไล่ขึ้นด้านมาที่หน้าท้องแบนเรียบเปลือย เธอสั่นเบา ๆ เขาก้มหน้าลงมาพูดใกล้ ๆ ใบหูเล็ก ตาก็มองหน้าเธอผ่านกระจก “คืนที่วาวเปิดไพ่แพ้ตลอด พี่ได้กอดวาวแล้ว ทั้งคืน...” “ไม่จริง...” “ไอ้หนุ่มเห็นดีเห็นงามด้วย” เพื่อนรักจัดแจงให้ทุกขั้นตอน “ไม่จริง...” ทรีมองหน้าเผือดสีแล้วใจไหว เขาหอมแก้มขาวหนัก ๆ โอบกอดเอวบางไว้ “ตั้งแต่นั้นมา พี่อยากกอดวาวจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว” “พี่ทรี...” ทว่า... เสียงที่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยก็ทำเอาการโรมรันหยุดชะงัก “แอบมาสนุกกันอยู่นี่เอง”

‘นาเนียร์’ หลานสาวหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าสัวใหญ่ คุณหนูผู้สูงส่งและสุดแสนร่ำรวยแต่เพื่อนในโรงเรียนไม่มีใครอยากคบหามาตั้งแต่เด็ก พวกเขาหาว่าเธอติดหยิ่ง ลูกคุณหนู เอาแต่ใจ พอโตขึ้นเธอก็ถูกตราหน้าว่าใฝ่ต่ำ คบกับพวกคนต่ำชั้น ร่าน แรง เหลวแหลก ‘กาย’ หนุ่มวิศวกรรมยานยนต์ปี 3 ผู้ชายเย็นชา พูดน้อย ไม่เคยสนใจสาวคนไหนกลับสะดุดใจ สาวสวยที่มีดีกรีความร้าย แรง ตาต่อตาฟันต่อฟัน แถมยังอ่อยเก่งและช่างยั่ว ซ้ำเธอยังประกาศโต้ง ๆ ว่า ‘ถ้าพี่ยอม...เป็นเด็กในฮาเร็มของเรา’ ‘หล่อแบบนี้แพงเท่าไหร่เราก็พร้อมจ่าย’ ** *** ** *** ** *** “ถ้าพี่ยอม...เป็นเด็กในฮาเร็มของเรา” ฉันยกแก้วเครื่องดื่มชูให้เขา “หล่อแบบนี้แพงเท่าไหร่เราก็พร้อมจ่าย” “เอาแต่ใจ” “ทำไงได้ล่ะ เรามีทุนให้เอาแต่ใจซะด้วยสิ” “สรุปเท่าไหร่ หนึ่งแสน” “...” “สองแสน” “...” “ห้าแสน” ฉันแหงนหน้าเอียงคอมองหน้าหล่อ ๆ ของคนที่ยังจ้องกันไม่วางตา ผ่านไปหลายนาทีเขาก็ยังไม่ตอบ ฉันจึงกระตุ้นไปอีกรอบ “หนึ่งล้าน” “เป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจจริงด้วย”

โคแก่ปากร้าย ปะทะ หญ้าอ่อนหัดอ่อย รักที่คิดว่าจะกร่อยจึงแซบสะเด็ดเผ็ดมันซาบซ่านสุดซึ้งทุกอณูทรวง ************ เด็กน้อยในอุปการะน่ารักน่าใคร่ขึ้นทุกวัน เธอยังแสดงออกว่าคิดเกินเลยกับเขา โรมรันไม่อยากขึ้นชื่อว่าเลี้ยงต้อย เป็นสมภารกินไก่วัด ก่อนตบะแตก จึงตัดใจส่งเธอออกไปอยู่ไกลตัว ************* ด้วยแอบปลื้ม แอบรักผู้มีอุปการะคุณอย่างเขา เธอถึงยอมเสนอตัวให้ หากเขากลับฉีกหน้า ซ้ำเสือกไสส่งเธอออกไปจากไร่ เธอตั้งใจไว้จะไม่กลับมาให้เขาเห็นหน้าอีกตลอดชีวิต ************** “พุดได้งานแล้วค่ะ ตั้งใจจะทำงานอยู่ที่นี่ พุดต้องขอกราบขอบพระคุณ” สาวน้อยกระพุ่มมือไหว้ “คุณเข้มมากนะคะที่เป็นธุระส่งเสียค่าใช้จ่ายให้พุดมาตั้งมากมาย” รู้หรอกว่า สาวน้อยตั้งใจไม่กลับ เขาถึงได้วิ่งหน้าตั้งมาถึงเมืองฟ้าอมรแห่งนี้ หลังจากสั่งให้วิชาลกลับไร่ได้ แต่การได้ยินเธอพูดจากปากมันกระตุ้นความหงุดหงิดสะกิดต่อมโมโหของโรมรันขึ้นมาทันที “รู้ว่าเสียเงินเสียทองไปไม่น้อยแล้วจะเนรคุณไม่กลับไร่ใช้ได้ที่ไหน งานที่ไร่เยอะแยะยังกับอะไร” พุดแก้วหน้าชา ฟังเสียงกรุ่นๆ เจืออารมณ์โมโหของเขาอย่างไม่เข้าใจ โรมรันโกรธอะไร ในเมื่ออยากให้เธอมาจากไร่เองแท้ๆ “คุณเข้มพูดแรงไปหรือเปล่าคะ พุดยังไม่ว่าจะเนรคุณเสียหน่อย” สาวน้อยเชิดหน้าโต้ตอบ “การที่เธอไม่กลับไปทำงานให้ฉันแบบนี้ ควรจะบัญญัติศัพท์ใหม่อะไรดีล่ะ ไหนลองบอกซิ ถ้าไม่ใช่คำว่าเนรคุณนั่น” “พุดว่าคุณเข้มกำลังพาลมากกว่านะคะ ถ้าโกรธอะไรมาจากไหนไว้ค่อยคุยกันวันหลังก็ได้ แต่พุดยืนยันค่ะ พุดจะทำงานที่นี่ ขอเวลาพุดเก็บเงินสักพักแล้วจะทยอยใช้คืนให้ ถ้าคุณเข้มไม่ว่า” “ว่าสิ ฉันต้องว่าอยู่แล้ว กี่ปีที่เธอจะใช้คืนฉันได้หมด มาอยู่ไกลแบบนี้ เผื่อวันดีคืนดีหนีหายเข้ากลีบเมฆ ฉันหาเธอไม่เจอทำไง” พุดแก้วชักโมโหบ้าง โรมรันจะเอาไงแน่ ก่อนหน้าทำเป็นไล่ให้มาเรียน มาอยู่ที่นี่ แล้วตอนนี้กลับตามมาต่อว่าอีก “พุดไม่เคยมีนิสัยแบบนั้น ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ คุณเข้มทำรายการมาเลย กี่บาทกี่สตางค์ ต่อให้ต้องใช้ทั้งชีวิต พุดก็จะหามาคืนให้ครบ” คนฟังขบกราม มองจ้องสาวน้อยที่ปีกกล้าขาแข็ง ร้องปาวๆ จะหาเงินมาคืน ต่อมความโกรธมันแทบระเบิด เส้นเลือดที่ขมับกระตุกตุ้บๆ ชายหนุ่มลุกยืนช้าๆ ยัดมือใส่กระเป๋ากางเกงยีน พยายามนับหนึ่งถึงร้อย...ถึงพัน เมื่อก่อนเขาเคยควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี ทำไมวันนี้จะมาหลุดฟอร์มเสียได้ ไม่มีทาง “อ้อ... เก่ง” กายแกร่งเคลื่อนช้า ขณะที่ตาคมมองรอบห้องไปเรื่อย ชักนึกสนุกขึ้นกับความดื้อรั้นของสาวน้อย “ยังไงก็จะใช้ทั้งชีวิต ก็ไปใช้ด้วยกันที่โน่นเลยซิ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาคอยจับตาดูกันให้วุ่นวาย” “ไม่ค่ะ คุณเข้มเคยอยากให้พุดมาอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอคะ พุดก็มาแล้วไง” *************** “ผัวทั้งคนนะแม่คู้ณ ช่วยให้ความสำคัญกันมั่ง” คนหน้าไม่อายโวยวายลั่นบ้าน ชนิดไม่คิดถึงหน้าสวยๆ แสนบอบบางของสาวน้อย ป่านนี้คนทั้งไร่คงได้ยินเสียงแหกปากของเขาหมดแล้ว พุดแก้วกัดปาก ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ตบมือข้างเดียวดังที่ไหน “รึเธอยึดสุภาษิตสมัยใหม่ มีเงินท่วมหัวไม่มีผัวยังได้ คิดงี้ใช่มั้ย เวลาเห็นผู้หญิงพวกนั้นมาเกาะแกะฉัน ถึงได้ไม่สนใจ” คนโวยวายพาลซ้ำ หน้าบูดหน้าบึ้ง ด้วยความฉุนเฉียว คิดดู อุตส่าห์จะทำให้หึง ให้หวง ให้ห่วง แบบผัวฉันใครอย่าแตะ แต่แม่เจ้าประคุณมองเฉย เดินหนี แถมยังสนับสนุนให้เขาไปกับคนอื่นอีก มันน่าโวยวายไหม “นี่ผัวนะ ผู้ชายคนเดียวที่เธอต้องสนใจ จับให้มั่นคั้นให้ตาย ไม่รู้รึไง” คราวนี้คนเก็บปากชักทนไม่ไหว ตาแก่ขี้โวยวาย สำคัญตัวเองมากไปแล้ว พุดแก้วตวัดสายตาที่เปลี่ยนจากความเจิดจ้า เป็นประกายพราวระยิบ ยิ้มขบขัน เสมือนหนึ่งฟัง เด็กขี้โวยวายเล่าเรื่องตลก “ผิดค่ะ ทุกวันนี้ใครเค้าจับผู้ชาย เค้าฮิตจับโปเกมอนกัน ตามโลกไม่ทันเหรอคะคุณเข้ม”

ในวันที่ครอบครัวกลายเป็นบุคคลล้มละลาย เพื่อนฝูงเมินหน้า คนรักปันใจให้หญิงอื่นซ้ำยังคิดจะทำเลวระยำกับเธอ ‘ศิร์กานต์’ ไขว่คว้าผู้ชายที่เข้ามาช่วยเหลือ เขาผู้เปรียบเสมือนขอนไม้กลางทะเลมรสุม โดยหารู้ไม่ว่าการเลือกครั้งนี้จะทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล กันต์กฤษ หนุ่มวิศวกรรมการบินปี 3 หล่อ รวย ทรงแบด ไม่เคยคบสาวเกินหนึ่งคืน หน้าตาสะสวย แววตาเด็ดเดี่ยวร้ายกาจของศิร์กานต์กลับทำให้เขาสนใจ ยื่นข้อเสนอให้เธอเป็นเด็กของเขา ทว่า กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย คนอย่างเขาสนใจเธอแล้ว มีหรือจะยอมปล่อยให้หลุดมือ เขานี่แหละจะสอนให้เธอรู้ว่า... เป็นเด็กดีหรือจะสู้เป็นเด็กพี่ โดยเฉพาะเป็นเด็กของ ‘พี่เกียร์’ ** *** ** *** ** *** “จะทำอะไร” คนสวยหน้าตื่น ผงะออกห่างจนตัวเธอเอนไปด้านหลัง ต้องใช้มือหนึ่งค้ำพื้นพรมสักหลาด อีกมือใช้ดันอกผมไว้ ผมมองแล้วแสยะยิ้ม ขำที่เธอคิดว่าจะหนีพ้นมือถ้าผมเอาจริง “ทำอะไรดีล่ะ...” ผมละคำพูดไว้เพื่อปั่นเธอ “...เรียกร้องรางวัลที่พี่ควรได้ดีไหม...” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปากแทบแตะปาก มองท่าทางระแวดระวังของเธอด้วยใจครื้นเครง “เท่าไหร่ ฉันจะจ่ายค่าที่นายช่วยเหลือ” “เผอิญเงินไม่เคยเป็นปัญหาของพี่ซะด้วยสิ” ผมยื่นนิ้วไปเกี่ยวปอยผมที่ระใบหน้าสวย คนสวยปัดมือผมออกอย่างมีอารมณ์ อารมณ์หงุดหงิดน่ะนะ แววตาที่จ้องสบมาวาววับเย่อหยิ่งถือดีชวนให้ผมอยาก...จับเธอกดตรงนี้ เดี๋ยวนี้เลย หน้าสวยมีคำถามแปะหรากลางหน้าว่า ‘ผมจะเอายังไง’ “เป็นเด็กพี่ไม่ดีตรงไหน” “ตรงที่ไม่ได้อยากเป็นไง ไม่อยากเป็นเด็กใครทั้งนั้น” “อ้อ อยากให้เอาฟรี” “ปากหมา” “ระวังหมาจะเลียปาก” ผมแกล้งหลุบตาลงมองจุดที่พูดถึง เลื่อนเลยลงไปยังทรวงอกที่เด่นดันเนื้อผ้า แล้ววกสายตากลับขึ้นมามองปากบางที่เม้มแน่น ตาคู่งามขุ่นขวาง จมูกเล็กเชิดบ่งบอกความดื้อรั้นและร้าย ผมแม่งโคตรชอบ ผู้หญิงร้าย ๆ ตรงหน้าตอนนี้มากเลย เธอทำให้ผมตื่นตัวแค่เพราะมองสีหน้าถือดีของเธอโดยไม่ต้องบิวต์อะไรมากมาย ผมก้มหน้าลงไปใกล้เธออีก กดดันให้ตัวเธอเอนถอยจนแผ่นหลังทาบลงบนพื้นพรมสักหลาดราคาแพง ก่อนเท้ามือทั้งสองกับพื้นพรม กักตัวเธอไว้ใต้อาณัติ มองสีหน้าร้อนรนของเธออย่างตื่นเร้าไปทั้งสรรพางค์กาย “หมาตัวนี้มันไม่เลียแค่ปากหรอกนะที่รัก มันจะเลียทั้งตัว” ** *** ** *** ** *** ** “จูบพี่สิที่รัก...” ผมเร่งเร้า ที่รักค่อย ๆ ยกมือขึ้นมากอดคอผมหลังจากที่ผมแอบเห็นเธอสูดหายใจลึกเหมือนเรียกขวัญกำลังใจ มันทำให้ผมยิ้มและอยากแกล้งเธอมากกว่าเดิม ดังนั้น พอหน้างามขยับเข้ามาใกล้ รั้งหน้าผมลงไปหา ห่างแค่ช่วงลมหายใจกั้น ปากนุ่มหวานจะประกบปากกัน ผมแตะนิ้วลงบนกลีบปากนุ่ม “ไม่ใช่ที่ปาก” ไม่ใช่ไม่อยากให้เธอจูบนะ “ที่นี่ต่างหาก” ผมทำให้เธอตาโตกว่าเดิมด้วยการจับมือเล็กแทรกเข้ามาวางบนเป้ากางเกง ที่รักหน้าแดงก่ำมากกว่าเดิม อึกอัก ตาคู่สวยวาบไหว “ไม่กล้าเหรอ” “ใครไม่กล้า”

“เด็กนิติไม่ใช่แค่ขี้เหล้านะ ยังขี้เอ-าอีกด้วย” ‘พัชราวลัย’ อกหักรักคุดจากแฟนหนุ่มที่คบกันมา 5 ปี เพื่อนจึงพาไปนัดบอดกับหนุ่มต่าง ม. ทำให้เธอได้เจอกับ ‘พีรวิชญ์’ หนุ่มหล่อ อัธยาศัยดี เฟรนด์ลี่ เขาทำให้เธอยิ้มได้และนับวันยิ่งทำให้หัวใจคันนุบนิบราวมีมดไต่

‘ผู้หญิงของเขา’ สิทธิ์ที่ไม่คิดหยิบยื่นให้ใคร ไม่ได้มีไว้แลกหรือแจกแถมฟรี ทว่าหญิงสาวชาวไทยนามว่า รติรส กลับดิ้นรนหนีและปฏิเสธการรับสิทธิ์นี้อย่างสิ้นเยื่อขาดใจ เธอหนีไปพร้อมขโมยหัวใจของเขาไปทั้งดวง... เดนิม อิสมาอิล แทบคลั่ง... ความรักกับผลประโยชน์ตีกันจนยุ่งเหยิง แต่เมื่อกายปรารถนา การลงทัณฑ์อันแสนหวามจึงเริ่มต้นขึ้น “คุณมันเลว” เธอเค้นเสียงว่า ตาวาววับด้วยความโกรธเกลียด ดิ้นรนหนีมือหยาบหนาข้างนั้นสุดฤทธิ์ แต่สองมือถูกจับ ร่างกายถูกทาบทับครึ่งๆ มันทำให้รติรสทำอย่างใจคิดไม่ได้ เรียวปากเข้มกดยิ้ม ชายหนุ่มหาได้เอะใจกับความเกรี้ยวกราดนั้นไม่ ในหัวของเขาตอนนี้รับรู้แต่ความหอมกรุ่นจากร่างนุ่มเนียน มารยาสาไถยต่างๆ เขาไม่สนใจ เดนิมจะคิดเห็นเป็นอะไรไปได้ นอกเสียจากว่าลุงและหลานคู่นี้เต็มใจเดินทางมากับเขาเพื่อเสนอ... และเขากำลังสนองความต้องการของพวกเธออยู่นี่ยังไง “ธุรกิจ... มีแต่คำว่าได้กับเสีย คำว่าเลวของเธอมันใช้ไม่ได้หรอกคนสวย”

เรือคาสิโนลำงามได้เข้ามาเปิดให้บริการยังประเทศไทยเป็นครั้งแรก เจ้าเของเรืออย่าง อัลแบร์โต วินเซนโซ อัจไบร์จาร์ ไม่เคยคิดเลยว่าจิ้งจอกร้ายอย่างเขาจะต้องมาตกบ่วงเสน่หาของสาวน้อยสาวไทยอย่างสิตาพร เพียงได้เห็นเธอครั้งแรก ชายหนุ่มก็ปรารถนาสิตาพรจนยากจะหักห้าม เธอมากับน้าสาวและน้าเขยผู้ติดการพนัน เมื่อน้าสาวของเธอติดหนี้เขาหลายล้าน ชายหนุ่มจึงยื่นข้อเสนอให้ยกสิตาพรให้เขาเพื่อแลกกับหนี้ในครั้งนี้ ในวันที่เรือจะออกจากประเทศไทย สิตาพรก็กลายเป็นสมบัติบรรณาการของเจ้าของเรือหนุ่ม “เคยดูสารคดีสัตว์โลกน่ารักไหมน้ำหวาน เนื้อที่เข้าปากเสือ อ้อยที่เข้าปากช้าง เธอคิดว่ามันจะยอมคายง่ายๆ ไหมแม่สาวเวอจิ้น” สิตาพรแก้มแดงแช้ด คำเรียกขานของเขาสร้างความร้อนผ่าวทั่วใบหน้า ตาคมดุเอาจริงทำให้สาวน้อยใจสั่นทั้งที่พยายามบอกตัวเองว่าห้ามกลัวเขา ห้ามทำให้เขารู้ว่าเธอหวาดหวั่นแค่ไหน “อย่ามาเรียกหนูแบบนี้นะ คนแก่โรคจิต ถามจริงเถอะโลกนี้ไม่มีใครเอาแล้วหรือไงถึงได้มาตามตอแยหนูแบบนี้” สาวน้อยแหวเข้าให้ คำพูดเธอเรียกรอยยิ้มขำจากปากเข้ม ยิ้มที่เกิดที่ปากและส่งไม่ถึงดวงตาคม

เมื่อรักเข้ามาเคาะประตูหัวใจหนุ่มหล่อเจ้าของสายการบินคนดังให้มันรุ่มร้อนจนทนไม่ไหว เขายอมจ่ายเงินก้อนใหญ่เพื่อให้ได้ตัวเธอมา สาวใสไร้เดียงสากลับหวาดผวาเมื่อเจอความต้องการแบบชายหญิงเข้า ชายหนุ่มจึงต้องหยุดตัวเองแล้วค่อยๆ เริ่มบทเรียนสอนรัก ที่ทั้งหวานและเร่าร้อนมากขึ้นตามลำดับ เธอกำลังจะตาย... ปัทมณฑ์บอกตัวเองในความพร่างพร่า ความรัญจวนที่เขามอบให้มันมากมายจนทรมานไปหมด เรือนกายสาวในวัยแรกสวยบิดเร้า บางครั้งดิ้นรน สองมือเรียวสอดแทรกเข้าไปในเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวแค่ครึ่งนิ้ว เผลอกอบกำดึงทึ้งไปก็หลายหนเพื่อระบายอารมณ์หวาม เธอทรมานเหมือนจะตาย แต่ถ้าเขาหยุดเธอคงเหมือนตายทั้งเป็น อารมณ์ลึกถูกปลุกขึ้นโดยชายหนุ่ม และมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะหยุดมันลงได้ “พี่ไรอัน...ลูกปัด...ทนไม่ไหว” “ต้องได้สิคนเก่ง...พี่บอกแล้ว ถึงเธอจะร้องลั่นจนบ้านแตกพี่ก็ไม่มีทางหยุดอีกต่อไป ปัทมณฑ์...” ไรอันตอบเสียงขาดห้วงไม่แพ้กัน และแทนการหยุดหรือผ่อนปรน มือหนากลับยิ่งเคล้าคลึงร่างบางหนักหน่วงมากขึ้น

“เสือบางตัวฝนเขี้ยวเล็บไว้ รอตะปบเหยื่อที่มันต้องการเท่านั้น” “เลิกเล่นตัว” ฮะ! “เล่นตัวมากๆ ขี้เกียจง้อว่ะ” “ใครใช้ให้ง้อ แล้วใช้คำผิดรึเปล่า ฉันไม่ได้งอน ไม่ได้เล่นตัว ฉันเกลียดนายต่างหาก” คำว่าเกลียดเริ่มไม่มีมนตร์ขลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ปากได้รูปถึงยิ้มอย่างนั้น “เล่นตัวมาก ไม่ง้อ จับทำเมียเลยนะ” “อะ...ไอ้บ้า” คนถูกขู่จะจับทำเมียหน้าตึง หน้าร้อน กระตุกมือออกแต่มือใหญ่ไม่ปล่อย แถมบีบแน่น โจไม่ยิ้ม ไม่มีแววตาขี้เล่น จ้องนิ่งมองตาตื่นๆ ออกแรงค่อยๆ ดึงมือที่ตนกุมให้ร่างบางโน้มมาหา เขาหงุดหงิด เพราะเผลอทีไรแม่ใบบอนมักจะมีพวกแมลงมาตอมอยู่เรื่อย เลยต้องตามเฝ้า ตามเย้าตามแกล้งอยู่แบบนี้ หน้าคมขรึมจัดแบบไม่ต้องเก๊ก เขาไม่ชอบเลยที่เธอเสน่ห์แรง “สามปีก่อนเธอว่าฉันร้าย แต่ฉันก็ปล่อย สามปีให้หลัง ความร้ายของฉันสั่งสมขึ้นเรื่อยๆ” หน้าคมโน้มเข้าไปใกล้หน้าใสที่แก้มเริ่มก่ำแดง เขามองอย่างพอใจ ส่งเสียงพร่าต่ำเอาจริงออกไปอีกประโยค “ร้ายมากพอ... ให้ฉันไม่ปล่อยเธอในวันนี้ ใบบัว...” กลีบปากนุ่มเปิดเผยอ ดวงตาเบิกกว้าง หน้าตื่นๆ แบบที่เขามองแล้วกระตุกหัวใจแกร่งกร้าว แม้จะแค่ไม่กี่วินาที ใบบัวก็แปรเปลี่ยนเป็นใบบอนที่ชอบทำให้เขาคันคะเยอตวัดตาค้อนแทบคว่ำ จิกตาใส่เขาราวตัวเองเป็นแม่ไก่ ปากน่าจูบนั้นก็หาเรื่องให้เธอ “ไอ้หมาโจ” โจยิ้มมุมปาก กระตุกมือด้วยแรงระดับหนึ่ง ร่างบางก็เอนข้ามโต๊ะอ่านหนังสือมาหา “ระวังคืนนี้ หมาจะเลียปาก” อากาศในห้องสมุดอบอ้าวกะทันหัน พวงแก้มสองข้างของใบบัวร้อนฉ่า แววตายิ้มราวกับเย้ยของคนตรงหน้าตวัดริ้วบนเนื้อใจอ่อน รู้ว่าเขาแกล้งยั่วหยอกแต่อดเต้นตามไม่ได้ ใจกระตุกอย่างน่าหงุดหงิด นี่ให้สถานะแค่คนเคยคบ แค่ดีด้วยนิดหน่อย แค่เผลอปล่อยให้กอดจูบไม่กี่ครั้ง ริจะมาเรียกร้องประกาศก้องสิทธิ์รึไง ความหงุดหงิดจากสภาวะอารมณ์ผันแปรกะทันหัน ทำให้มือบางฉวยประมวลอาญา ก่อนจะทันคิดหน้าคิดหลัง หนังสือเล่มหนากระทบศีรษะผู้ชายปากกล้าเข้าเต็มเปา “โอ๊ย!”

กติกาคือ กอดได้แต่ห้ามรัก เมื่อหัวใจถลำรัก เธอควรฉีกกติกานั้นหรือถอยห่างจากกันดี “มนเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นที่ต้องได้รับการบำบัด” “ยังไง” สายตาคมไหวเหมือนจะยิ้มได้ ทำมนสิชาหน้าร้อนผ่าว ทั้งที่นั่งอยู่ในห้องแอร์ กลับเหมือนมีเปลวแดดมาลูบแก้มให้ร้อนวูบวาบ สีหน้าและลักษณะการเอียงคอมองอย่างใคร่รู้ของหญิงสาวชวนให้หนุ่มทั้งแท่ง เลือดร้อนฉ่าใคร่ลงมือสาธิตการบำบัดเสียเดี๋ยวนี้ “อย่าทำหน้าแบบนั้น” “แบบไหน” เธอนิ่วหน้า งงจัดจริงๆ ไม่ใช่การเสแสร้งมารยา กฤษฎิ์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กวาดสายตายิ้มได้ ลูบไล้นวลแก้มละมุนที่เริ่มซับสีเรื่อ แล้ววกกลับมาสบตาคู่งาม “แบบที่กำลังมอง สนใจ ใคร่รู้ มันทำให้ผู้ชายเกิดอารมณ์ ไม่รู้หรือ” บ้าจริง! มนสิชาหน้าม้าน หลบตาวูบ เบี่ยงหน้าหนีจากใบหน้าคมเข้มอย่างรวดเร็ว ใจหวามไหว ทำลมหายใจติดขัด เสียงหัวเราะที่ดังจากลำคอหนาเบาๆ ยิ่งสร้างความอับอายแก่เธอ ตาคมหรี่หลุบทอดมองนวลแก้มปลั่ง เขารู้ว่าเธออายจริงๆ ไม่ใช่มารยาหญิงแบบผู้หญิงที่เคยเจอ แบบนี้แหละที่เขาสนใจ ขี้อายแต่อยากรู้ บางครั้งเข้าใจยากแต่...น่าเอาเป็นบ้า!

เขาหล่อเหลา เร่าร้อน และเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ เมื่อต้องการเขาต้องได้ ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เกี่ยงวิธีการ และคุณ! ไม่มีทางขัดขืน ไม่สามารถหลบเร้นจากความร้ายกาจน่าชังนั้นได้เสียด้วย “พี่เธอเสนอฉันเอง แต่คนที่ฉันอยากจูบคือเธอมากกว่า” รวดเร็วดังลมพัดเมื่อร่างสูงเคลื่อนไหวมาใกล้ ร่างบางระหงลอยหวือสู่อ้อมแขนที่รวบรัด เมขลาอุทานเบาๆ รีบผลักอก บ้าที่สุด! คิดไม่เข้าท่าแล้วยัยแก้ว “ปากว่าตาขยิบนะเธอน่ะ” เขาเย้ากลั้วหัวเราะ “บ้า ปล่อยฉัน นายจะทำตัวน่าเกลียดเกินไปแล้วนะ” “เธอต้องการฉัน” “ยังงั้นเหรอ...” ฟันแหลมคมของเธอก็งับหมับกับหูเขาเต็มๆ “โอ๊ะ!” กายแกร่งสะดุ้งโหยง เมขลาสอดมือรอบคอเขา โน้มแล้วสวนเข่ากระแทกกะตรงเป้าเหมาะเหม็ง “โอ๊ย!” ร่างสูงงองุ้มตัว กุมเป้ากอบประคองน้องชายที่ถูกประทุษร้ายอย่างไม่ปรานี เงยหน้ามองคนที่ดีดตัวหนีออกไปยืนทำหน้าสะใจด้วยประกายตาขุ่นจัด “เธอ!” “สมน้ำหน้า ไอ้บ้า ไอ้โรคจิตตัณหากลับ ฝันไปเถอะว่าจะได้เห็นขาอ่อนฉัน อย่ามายุ่งกับพี่สาวฉันอีก ไม่งั้นฉันเล่นงานนายหนักกว่านี้แน่”

ในสายตาของอิศรวัชร์ สาวสวยที่มีข่าวคาวและจอมยั่วในสายตาใครๆ อย่างโมรีกลับเป็นได้แค่ดอกไม้ประดับเตียง เขาไม่ปรารถนาจะยุ่งเกี่ยวกับเธอ หากคำสบประมาทนั้น ชักพาเธอให้เข้ามาใกล้ชิด ครั้นได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วย เขากลับยิ่งต้องการ ห่วงหวงและหึงเธอ คอยกันท่าไม่ให้ผู้ชายคนไหนใกล้ ถึงกับยื่นข้อเสนอให้เธอแต่งงานด้วยเพื่อรับผิดชอบ ทว่า โมรีกลับไม่สนใจใยดีเขาสักนิด “การแต่งงาน มันก็แค่การประกาศอย่างเป็นทางการว่าฉันมีผัวแล้ว” เสียงหวานหยัน ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้า น้ำเสียงบอกว่าไม่พิสมัยและไม่ได้เสียอกเสียใจอะไรกับสิ่งที่เสียไป “ไม่นึกว่าคุณเองก็พิสมัยสโลแกนสุดฮิตในยุคนี้ รักสนุกแต่ไม่ผูกพันว่างั้น” เขาเย้ย โมรีกัดริมฝีปากล่างแน่น ท่าทางภายนอกบอกว่าไม่แคร์ แต่ภายในกำลังเดือดปุดๆ เธอระงับตัวเองสุดๆ ไม่ให้กระโจนไปทำร้ายผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้า อิศรวัชร์ยิ้ม ตาคมฉายแสงแรงกล้าจับจ้องมองดวงหน้างดงามจับตา ผู้หญิงที่ใครๆ กระสันอยากจะพาขึ้นเตียง เธอสวย รวย มีชาติตระกูล เป็นที่นับหน้าถือตาในวงสังคม มีดีกรีมากพอจะเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายทั้งโลก และเธอเป็นแม่จอมยั่วอย่างเหลือร้ายทั้งที่ความจริงแล้ว... แสนจะไร้เดียงสา...

ความผิดที่เธอไม่ได้ก่อกลับต้องมาชดใช้ให้อสูรหนุ่มใจร้ายเช่นเขา ท่ามกลางความร้ายกาจบทรักอันเร่าร้อนที่เขามอบให้กลายเป็นกรงขังเหนี่ยวรั้งหัวใจเธอไว้กับเขาตลอดกาล “เธอคิดว่าความสาวของเธอมันมีค่ากับฉันงั้นเหรอปรางอินท์” ปรางอินท์ผงะห่างโดยอัตโนมัติ คำพูดเหยียดหยามและการดูแคลนในสายตาคมเหมือนกับมีดที่กรีดลึกลงในหัวใจจนย่อยยับ เหลือทิ้งไว้เพียงแผลที่กำลังอักเสบ “จะบอกอะไรให้เอาบุญนะคนสวย ฉันแทบไม่ได้รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ ทุกอย่างมันคือเกมและการแก้แค้นที่หอมหวานว่ามั้ย อย่างน้อยเธอมันก็ยังดีกว่าผู้หญิงขายบริการอยู่หน่อยๆ หึหึ แม่สาวเวอจิ้นเธอคิดว่าจะเอาสิ่งนี้มาทดแทนสิ่งที่พี่เธอทำกับชีวิตพี่ชายของฉันได้รึยังไง” ประโยคท้ายๆ เสียงของชายหนุ่มดังลั่นขึ้นจนกลายเป็นตะคอกเสียงก้องห้อง ตาคมลุกโรจน์ราวกับไฟ “คนสารเลว ไอ้คนชั่วช้าสามานย์” หญิงสาวตะโกนสวนกลับเช่นเดียวกัน เธอกำลังนึกเสียใจทำไมคนดีๆ อย่างภาคิไนยจะต้องมาเจ็บตัว น่าจะเป็นผู้ชายตรงหน้านี่ต่างหากที่น่าจะตายๆ ไปซะ ภาคินเลิกคิ้วสูง เรียวปากเข้มหยักยิ้ม ยิ้มที่คนมองถึงกับเสียงสันหลังวาบด้วยความกลัวจนเผลอถอยหลังออกห่างใบหน้าที่โน้มอยู่ห่างไม่ถึงหนึ่งศอก “อย่าปากเก่งให้มากนัก รู้มั้ยว่าฉันมีวิธีจัดการกับคนปากเก่งยังไงบ้าง รึว่าอยากจะลอง ปรางอินท์ฉันบอกให้ทำอะไรเธอก็ต้องทำ เพราะเธอคือเหยื่อที่ฉันตะครุบมาได้แทนพี่สาวของเธอ” “ไม่ ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้น คอยดูนะมีโอกาสเมื่อไหร่ฉันจะหนีไปจากที่นี่” “ฮ่าๆๆ เอาเลยคนสวย แต่ขอเตือนนิดนะ ที่นี่กว้างเป็นพันไร่ ถ้าคิดว่าจะพ้นสายตาคนงานของฉันไปได้ก็เอา แล้วหนุ่มๆ ที่นี่ล้วนแล้วแต่กลัดมันกันทั้งนั้น มันออกจะห่างไกลความเจริญไปสักหน่อยน่ะนะ นานๆ พวกมันจึงจะได้เข้าเมืองไปหาสาวๆ มากอดแก้หนาวระบายอารมณ์ดิบสักที อ้อ...ที่สำคัญ เมื่อไหร่ที่เธอก้าวพ้นไปจากที่นี่ วันนั้นพี่สาวของเธอจะต้องมาอยู่ที่นี่แทน ไปสิไปเล้ย”

“ถ้าเธอไม่เปลี่ยนใจ ฉันจะไม่เกรงใจนะ” กระป๋องเบียร์เย็นเฉียบแตะลงด้านข้างของแขนเรียวที่เจ้าตัวดันมือกับอกกว้าง ปราการเลื่อนมันเบาๆ ไปตามลำแขนเข้าหาตัวหญิงสาวท่ามกลางสายตาจับจ้องมองตาม เขาเห็นอาการขนลุก ตัวสั่น ตาเบิกกว้าง ขนอ่อนบนกายสาวลุกตั้งจนรูขุมขนดันตัวขึ้น ตุ่มความรู้สึกกระจายไปทั่วลำแขน เนินอก ลำคอ “กินเบียร์หน่อยไหม” สลิตาสั่นหน้า ผมหมาดน้ำสะบัดเบาๆ ขยับแขนหนีความเย็น ใจตุ้มต่อม ปราการยิ้ม กดมือที่รวบเอวบางดึงเข้าหาตัว ยกเบียร์จรดปากอิ่ม จ้องมองดวงหน้าสะอาดสะอ้านอย่างชอบใจ เวลาไม่แต่งหน้าเธอก็น่ามองไปอีกแบบ หญิงสาวสบตาคม เขาพยักหน้า เธอก็รู้ว่าปฏิเสธไม่ได้เลยยอมอ้าปากน้อยๆ กระป๋องโลหะเย็นๆ ก็ชิดกลีบปากทันที รสชาติขมเฝื่อนลิ้นไหลผ่านลำคออย่างยากเย็นเมื่ออีกฝ่ายแกล้งดันกระป๋องขึ้น น้ำสีอำพันบางส่วนไหลย้อยออกมาทางมุมปากอิ่ม ไหลลงมาตามลำคอ เนินอกและหายลับไปในผ้าขนหนู จู่ๆ เขาก็เทเบียร์ทั้งกระป๋องลงมาบนตัวเธอ ไล่ราดจากแก้ม ปลายคาง ลำคอ เนินอก ผ่านเต้าอวบตึง หน้าท้องถึงเนินนาง “เธอก็อยากใช่ไหมลิตา มีอารมณ์เหมือนฉันใช่หรือเปล่า” คำพูดพวกนี้ไม่ได้รุนแรงแต่น้อยนักจะมีในบทสนทนาปกติประจำวัน สลิตากลับรู้สึกว่าเสียงแหบพร่ามันเร้าอารมณ์ นิ้วที่ขีดเขี่ยเกสรตึงเต่ง สร้างความเสียวจนอยากกรีดร้องลั่น “อ้าขาสิ”

“พอแล้ว” “ทำไม” ตาคมเหลือบมองสบตา ก่อนเจ้าของดวงตาหวั่นๆ จะหลุบหลบสายตา นิวารินดึงขาออกห่างเขาช้าๆ แก้มเธอร้อน เลื่อนตัวออกห่างแบบพยายามไม่ให้เกิดเสียงเสียดสีระหว่างตัวเธอกับที่นอน คีต์กวีหลุบตามองเรียวขาขาว ยึดไว้ด้วยมือเดียว ก่อนตวัดตาขึ้นมองหน้าใส ตอนนี้แก้มขาวแดงก่ำ ตาที่มองสบมามีแววหวั่นไม่จางหาย เนื้อตัวบอบบางของเธอเล็กลีบด้วยการห่อตัวงอของเจ้าตัว ถ้าฝังตัวหายไปกับหัวเตียงได้ เธอคงทำไปแล้ว “จะดื้อทำไม” เสียงห้าวลดต่ำ แผ่ว... พร่า... ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด “อายเหรอ” “หยุดเถอะ เรา...” คนดื้อบอกแผ่วๆ สั่งตัวเองให้ใจเย็นแม้ว่าลมหายใจอุ่นอ้าวเป่ารดนวลแก้มรำไร “อายอะไร แค่นี้เอง” แค่นี้! นิวารินตวัดตาขึ้นมองหน้าคม อ้าปากน้อยๆ มือหนาบีบนวดไปตามเรียวขาเธอช้าๆ น้ำหนักพอดี ไม่แรง ไม่เบามากเกินไป “แค่นวดขาให้ อาการปวดเนื้อปวดตัวของผู้หญิงเวลาเป็นเมนส์เรื่องธรรมดาจะตาย” คนคิดว่าเรื่องธรรมดาก้มหน้าก้มตานวดมือต่อ... มันไม่ธรรมดาตรงที่มีคนนวดนี่แหละ นิวารินทำหน้าเหนื่อยใจ... เขาไม่รู้รึไงทำเธอใจสั่นจะแย่อยู่แล้ว!!

สกุณาแอบรักวินไธยซึ่งเป็นเพื่อนร่วมรุ่นมาตลอด แต่เขาไม่เคยมีท่าทีว่าชอบเธอมากไปกว่าเพื่อนคนหนึ่ง สิบปีต่อมา ทั้งสองกลับมาเจอกันอีกครั้ง เกิดความสัมพันธ์ลึกซึ้ง เธอรักเขาไม่เคยเปลี่ยน เขาล่ะรักเธอบ้างหรือไม่ “เธอจะบอกว่า แค่พาฉันไปส่งห้อง แล้วเกิดอยากทิ้งกางเกงในไว้ให้ดูต่างหน้าแค่นั้นงั้นเหรออาย”

ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เขาผลักใสเธอออกจากชีวิตอย่างร้ายกาจ ไม่ติดต่อ ไม่สนใจ ราวเธอไม่เคยมีตัวตน ปล่อยให้เธอเจ็บปวด อ้างว้างและแสนเดียวดาย กระทั่งวันนี้...วันที่ร่างกายและหัวใจเข้มแข็ง เขากลับเข้ามาเอ่ยอ้างว่า เธอคือ ‘สมบัติส่วนตัว’ ********* “คุณเคยรู้ตัวเองไหมคะว่าเป็นคนที่...เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ หน้าไม่อายที่สุดในโลก” คมคายเลิกคิ้วตาเปล่งประกายพลางอมยิ้มยั่วเย้า เธอมองค้อนแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น เขาจึงไล้ปลายจมูกบนแก้มนุ่มเล่น “อีกเรื่องที่เธอควรรู้” ฝ่ามือหนาเลื่อนลูบแผ่นท้องเรียบ...แผ่วเบา กายแกร่งขยับอีกครั้ง แผ่นหลังเล็กแนบแผงอกกว้าง มัลลิกากานต์หันกลับมามอง “ฉันเป็นคนหวงของมาก” “...” “ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกแบบนั้น” ปากได้รูปก็เคลื่อนเข้าประกบจูบปากอิ่ม บดเบียดละเลียดลิ้มความหวานหอมที่ใจโหยหิวไม่สร่าง

อยากได้เธอต้องแต่ง!! ซื้อผักยังต้องเลือก ซื้อผลไม้ยังต้องชิม แล้วนี่คือ...ภรรยา คนที่จะมาอยู่ด้วยทั้งชีวิต มันก็ต้องรู้! ต้องดู!! ต้องลอง!!! ให้ถูกใจจริงๆ ผู้ชายสักคนถึงจะยอมโดดลงห่วงวิวาห์ คนสวย... หยาดฟ้ามาดินขนาดไหน หุ่นสะเด็ดเอ็กซ์สะบึมปานใด เบนจามินเจอะเจอพบผ่านมาเยอะ เจนสนาม ชำนาญเวที ทว่า... พราวพิลาส ผู้หญิงสาว... สวย... และมีเสน่ห์ไม่น้อยไปกว่าผู้หญิงคนใดในโลกใบนี้ แต่ข้อแม้ที่เธอหยิบยื่นให้ มันขัดใจสุภาพบุรุษที่ไม่เคยต้องใช้กำลัง! บังคับ! ขัดขืนใจใครแบบเขาให้แทบกระอัก อยากจะได้อยากจะกินใจแทบขาด หว่านเพชรเม็ดเท่าไข่นกกระจอกเทศ สาวเจ้ากลับไม่ยอม ไม่สน ซ้ำเมินหน้าหนี งานนี้เห็นทีต้องละทิ้งทัศนคติความเป็นสุภาพบุรุษขว้างทิ้งกลางทะเลทรายให้เม็ดทรายกลบมันให้มิด หันมาคิดใหม่ทำใหม่ ‘ถ้าไม่ให้จะบังคับ ถ้าไม่รักจะจับปล้ำทำเมียเสียให้เข็ด’ ********** เขาว่า เริ่มต้นด้วยร้ายลงท้ายด้วยรัก สำหรับเธอ กลับเริ่มต้นด้วยกัดลงท้ายด้วยกอด แล้วเธอจะรอดน้ำมือพ่อหนุ่มแดนทรายไปได้สักกี่น้ำ พราวพิลาสคิดอย่างหนักใจ คนอะไร... ท่าทางการแสดงออกเป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้ว แต่เผลอทีไรเป็นได้คว้าตัวเธอเข้าไปไว้ในพันธนาการของเขาอยู่ร่ำไป แล้วข้อแม้ที่เธอตั้งไว้เพื่อบังคับตัวเองและตีกรอบหัวใจจะใช้ได้ผลกี่มากน้อยแค่ไหน ในเมื่อคนตั้งปณิธานพาลใจสั่นไปกับอ้อมแขนอุ่นทุกครั้ง คิดแล้ว...เหนื่อยหัวใจจริง งานนี้ถ้าไม่จบที่จากพราก ก็จบที่เตียงเห็นๆ แบบไม่ต้องคอนเฟิร์มหรือให้หมอฟันธง คิดแล้วเธอชักปลง...

เธอเป็นเพื่อนในวัยเด็กของเขา สนิทตัวติดกันเป็นเงา ทว่า...มีเหตุให้ต้องแยกกันไปสามปี ทำไมพอกลับมาเจอกันอีกที ความรู้สึกวูบ ๆ ไหว ๆ อาการไฟซ็อตเวลาสัมผัสกันนี่คืออะไร *** ** *** ** *** ** *** ** *** “ก็หุ่นดีแบบนี้ไง” “หุ่นดีแล้วทำไม” “หน้าตาก็ดี หุ่นก็ดี แถมยังรวยมากเกินไป ลูกชายเจ้าสัวหมื่นล้าน สาว ๆ ถึงกระโจนเข้าใส่เป็นว่าเล่น พลอยมาด่าเราด้วย” “ใครด่า” เขาพอรู้เรื่องมานิดหน่อยว่าเมื่อคืนแก้วตามีปัญหากับรูมเมดเลยขึ้นไปนอนห้องพัดกับไหม แต่อยากได้ยินคนตัวเล็กบอกมากกว่าฟังจากปากคนอื่น เจ้าตัวเม้มปาก สีหน้าขัดใจ ใช้อีกมือมาตีท้องของเขาแทน “พวกที่ชอบนายไง เพราะนายเลย ทำไมโตมาต้องหล่อ ต้องหุ่นดีขนาดนี้ด้วย” ซีอยากหัวเราะลั่นแต่เขาแค่หลุดยิ้ม จับอีกมือของเธอบิดไพล่ไปด้านหลังทั้งสองข้างแล้วจับไว้ด้วยมือข้างเดียว ทรุดกายเบียดลงข้าง ๆ “เป็นความผิดเราที่หน้าตาดี หุ่นดีงั้นเถอะ” “แหงล่ะ ถ้านายขี้เหร่ ใครจะมาด่าว่าเราคอยจับนาย คอยตามติดนายเหมือนเห็บเหมือนเหา ทำตัวเป็นหมาหวงก้าง” คนเมาเล่าระบายความอัดอั้นตันใจ ตาเยิ้มหวานขังคลอน้ำใส แม้เสียงจะยืดยานไปบ้าง ชายหนุ่มฟังรู้เรื่องทุกคำ เริ่มเห็นผลดีของการที่เพื่อนและรุ่นพี่ตั้งใจมอมเหล้าคนตัวนุ่ม ก้อนเนื้อใต้โพรงอกไหวกระเพื่อมไปด้วย “แล้วหวงไหม” ซีใช้นิ้วไล้เช็ดน้ำตาออกให้เบามือ “เธอหวงเราหรือเปล่าแก้ว” น้ำเสียงห้าวทุ้มนุ่มหูกระซิบถาม ขณะตาคมทอดจับวงหน้าจิ้มลิ้ม เธอเม้มปาก ดิ้นยุกยิก ดึงมือที่ถูกจับแต่ไม่หลุด “หวงสิ” “ทำไมต้องหวง” “นายเป็นเพื่อนเรา เราดูแลมาอย่างดีเลยนะ” ถึงตอนนี้ซีหลุดหัวเราะแผ่ว ตอนเด็ก แก้วตาทำตัวเป็นแม่นกแม่ไก่ไล่จิกทุกคนที่เข้ามาล้อเลียนรังแกเขา แต่พอโตขึ้นน่าจะเป็นเขาที่ดูแลเธอมากกว่า กลับถูกเคลมผลงานเอาดื้อ ๆ “แค่เพื่อนเองเหรอ”

“มาหาฉัน แล้วเธอจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ” หรืออีกนัย... คลานเข้าไปสยบแทบเท้าของเขา ยอมศิโรราบแด่มัจจุราชที่เงื้อง่าคมเคียวรอท่า... อย่างไร้เงื่อนไข “บางทีคุณก็มั่นใจอะไรผิดๆ นะคะ” คิ้วเข้มขมวด หากริมฝีปากได้รูปยังมีรอยยิ้มระบาย ส่งให้ใบหน้าคมนั้นดูหล่อเหลาและเป็นมิตรอย่างไม่ควรเป็น “ฉันมั่นใจในสิ่งที่ทำเสมอ แล้วมันก็ไม่พลาดด้วยสิ” “ไม่แน่หรอก คนเคยพลาด มีหรือจะไม่พลาด” “หมายความว่าไง” “ไม่รู้สิคะ” เพลงรัมภาใส่จริตเท่าที่อายุสามสิบแบบเธอรู้จักมา กรีดยิ้ม ปรายตา ทำท่าว่ามั่นใจสุดฤทธิ์ทั้งที่ใจอกตรมขมไหม้ “ถึงฉันจะเสนอ แต่พอถูกสนองไม่ถูกใจ ฉันก็มีสิทธิ์คิดใหม่ อย่ามั่นใจนักคุณหมอ... ทุกวันนี้คุณป๋าสายเปย์เยอะเสียด้วยสิ บางทีอาจจะมีสักคนที่ฉันพอใจยอมเป็นตุ๊กตาบนเตียงก็ได้” “จะบอกว่าเธอยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อทดสอบความร่านของตัวเองงั้นสิ” “จะเป็นไรไปล่ะ จะขายทั้งทีก็ต้องหาที่ถูกใจหน่อย เมื่อก่อนแบให้ฟรีๆ ก็เคยแล้วนี่ จริงไหมคะ”

อารมณ์ ความต้องการ มันเหมือนความมืดที่ซุกซ่อนอยู่ในจิตใจของคนเรา เหมือนเงา... ที่ตามติดเจ้าของ บางครั้งมองไม่เห็น แต่มันไม่เคยหาย ไม่เคยจากไปไหนไกล บางเรื่อง รู้ว่าผิด แต่ยังทำ เสพย์ติดมันเข้าแล้ว เลิกไม่ได้ อย่างเช่น วังวนตัณหา ห้วงราคะเร่าร้อนดังไฟ พร้อมแผดเผาผู้ที่หลงกระโจนเข้าไป ยากจะหาทางหลุดพ้น “อย่าทำตุ๊กตาแบบนี้นะนพ นพเป็นอะไร ตุ๊กตาเป็นแฟนเอกนะ” “ผมรู้” เสียงห้าวแตกพร่า เต็มไปด้วยอารมณ์ ปากร้อนผ่าวจูบไซ้ซอกคอ ไล้ลิ้นปาดไปทั่ว ขณะที่รัดตัวเธอไว้ไม่ปล่อย “รู้แล้วก็ปล่อย มันไม่ดี อย่าทำแบบนี้” “ผมอยากได้คุณ” เขาบอกไม่สะทกสะท้าน แม้เธอจะเป็นแฟนเพื่อนรักของเขา ตุ๊กตาใจสั่น อกผวา ทั้งโกรธและอับอาย หันขวับมา สบตาที่ปัดมามองหน้าเธอ ในความมืด เธอใจสั่นหมุนกลับไปพยายามจะดิ้นและเอื้อมมือไปเปิดไฟ

“เข้าใจความหมายของคำว่า ‘เกลียด’ ไหม" “...” “เกลียดของฉันคือ ขยะแขยง ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากข้องเกี่ยว ไม่อยากเฉียดใกล้ ไม่อยากหายใจในพื้นที่เดียวกัน” ตาคมเคร่งจับจ้องวงหน้าที่ค่อยๆ ซีดเผือดกระทั่งไร้สีเลือด หากผมก็หาได้รู้สึกเห็นใจแต่อย่างใดไม่ คำพูดเคร่งขรึมตอกย้ำให้คนตรงหน้าแทบล้มประดาตาย “ฉันเกลียดเธอ” ********************** “เพราะรัก...” ฉันมองออกไปยังทุ่งหญ้ากว้าง ไม่ได้จับจดสายตาตรงไหนเป็นพิเศษ “แค่เขาโกหกสักคำ ฉันก็พร้อมจะเชื่อหมดหัวใจ ขอแค่เขาอยู่ข้างๆ กอดจูบฉัน แกล้งทำว่ารักกันปานจะกลืน ฉันก็พร้อมยอมทุกอย่าง” “...” “ปิดหู ปิดตา หลอกตัวเองว่าเรารักกัน” “...” “ฉันโง่มากเลยใช่มั้ย...” ฉันหันมายิ้มให้เขา “วันนี้... ผู้หญิงโง่ๆ คนนั้นมันตายไปแล้วล่ะ” *********************** “ป้อนขนาดนี้ยังไม่อิ่มเหรอ” ถ้อยคำชวนคิดไปไกลทำเอาหน้าร้อนวาบ ยิ่งเห็นสายตาพราวขำราวกับเยาะนั่น ฉันก็ยิ่งกระดากและขุ่นเคือง แต่ฉันทั้งเหนื่อยทั้งหิวจนไม่แรงจะเอาคืนแล้ว “ตะกละจริง” ไพนต์หรือจะรู้สึกรู้สา หัวเราะเยาะเสียงดัง จับตัวฉันขึ้นนั่งแล้วช้อนอุ้ม ในท่าน่าหวาดเสียว รีบเกี่ยวขารัดเอวเขาไว้แน่น ฉันจิกหลังคอเขาเต็มแรง “ถ้ายังซ่าจะปล่อยลงพื้นนะ”