ผมเคยไล่เธอให้ออกไปให้พ้นจากชีวิต แต่ตอนนี้กลับเป็นผมเองที่อยากเข้าไปอยู่ในชีวิตเธอ "ให้อภัยพี่สักครั้งได้ไหมคนดี" แนะนำตัวละคร 1. น้ำค้าง ฐิดาพร เมธาอัครโยธิน (อายุ 23 ปี) ลูกสาวคนเล็กของ เรไร x แคน จากเรื่อง หลงเสียงเรไร อยู่ชนบทเป็นสาวไทบ้าน ทำกับข้าวทำขนมเก่ง อยู่กรุงเทพเป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่หน้ามหาลัย สวย เก่ง ยอมหักไม่ยอมงอ "ในเมื่อความรักที่มอบให้ไปไม่มีค่า ถ้าอย่างนั้นก็ขอคืนก็แล้วกัน" 2.ดิน ศุภนัฐท์ อิทรวงศา (อายุ 27 ปี) หลานชายคนเดียวของเจ้าคณะตำบล เป็นเพื่อนของพี่ชายนางเอก อาชีพ : เจ้าหน้าสาธารณะสุขประจำตำบลตำแหน่งชำนาญการพิเศษ(หมออนามัย) ถึงไม่รวยแต่คนที่อยู่ด้วยไม่ลำบากแน่นอน "พี่เป็นคนพูดตรงๆ ตรงกันข้ามกับหัวใจ" ไม่รัก = ... (จงเติมคำในช่องว่างให้ถูกต้อง)^^

18.18 น. สามแยกทางเข้าหมู่บ้านโพนเสือ “กรี้ด!!!” โครม!!! รถมอเตอร์ไซต์สีชมพูหวานที่ขับมาไม่เร็วมากแต่เสียหลักล้มลงกับถนนลาดยางด้วยความแรงเพียงเพราะมีหมาดำตัวหนึ่งวิ่งมาตัดหน้า ทำให้คนขับนั้นล้มกองอยู่กับรถร้องโอดโอย ความหนักของรถทำเธอไม่สามารถลุกได้เลยในทันที วาสนากูสิมีพอส่ำนี้บ้อ ซื้อเลยกะบ่ถืก ยังมารถล้มอีก โคตรแม่มันนิ!!! ตั้งหน้ายอมรับชะตากรรมนอนนิ่งให้รถทับอยู่แบบนั้นพลางมองท้องฟ้าหม่นที่เริ่มเปลี่ยนสีเมื่อพระอาทิตย์กำลังจะลาลับ “เป็นอะไรไหมครับ” ภาพที่ปรากฏคือชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง ผิวขาวใสสะอาดราวกับว่าอาบน้ำวันละสิบรอบเลยก็ว่าได้ กลิ่นน้ำหอมให้ความสดชื่นราวกับว่ากำลังเดินอยู่ในป่าของพฤกษานาพรรณ “บ่แม่นกูตายแล้วติคือเห็นเทวดา” เปลือกตาสีอ่อนกระพริบปริบๆและส่ายหน้าเป็นพัลวันเพื่อเรียกสติของตัวเอง กว่าจะรู้ตัวว่าไม่ได้ฝันหรือยังไม่ตายก็ตอนที่รถจักรยานยนต์ถูกยกออกจากตัว “ลุกไหวไหม” ไม่ถามเปล่าเขายังเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้นพร้อมกับพาเดินมานั่งที่ศาลารอรถริมทาง อาการตกอยู่ในภวังค์แบบนี้ไม่เคยเป็นมาก่อนแต่เมื่อจ้องหน้าของเขานานเข้าก็รู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก แต่ผิวขาวลูกคุณหนูแบบนี้ไม่น่าใช่คนบ้านนอกหรอก “จำเราไม่ได้?” เหมือนว่าเขาจะรู้ตัวถึงได้เอ่ยถามมาแบบนั้นแต่คำถามนั้นก็ชวนให้ฉันต้องทบทวนอีกครั้ง “ถามเหมือนเราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อน” “ฮึ! จำไม่ได้จริงๆสินะ”

“ไปไกลๆ เลย คนอย่างพี่มันก็ดีแต่คิดลามก ในหัวสมองวันๆ หนึ่งคงมีแต่เรื่องใต้สะดือ” “อ้ายบ่ทันได้คิดหยังเลย แค่ตั้งใจส่อยอีหล่าเก็บร้าน แต่อีหล่าเล่นมาเปิดนมให้อ้ายเบิ่งแบบนี้ อ้ายเป็นผู้ชายเห็นนมขาวๆ งามๆ ปานนี้มันกะแข็งตั้ว” (พี่ยังไม่ได้คิดอะไรเลยแค่ตั้งใจจะช่วยหนูเก็บร้านแต่หนูดันมาเปิดนมให้พี่ดูแบบนี้ พี่เป็นผู้ชายนะเห็นนมขาวๆ สวยๆ ขนาดนี้มันก็แข็งสิ) เขาสวนกลับมายาวเหยียด ยิ่งทำฉันหัวร้อนกับคำพูดเหล่านั้นอีกเป็นเท่าตัว “เห็นนมหมาสิบ่อยากสี้หมาพุ้นติ!” (เห็นนมหมาจะไม่อยากเอาหมาเลยหรือไง)

"ยามได๋สิเปิดใจให้อ้าย ยามได๋สิยอมให้อ้ายเป็นแฟน"(เมื่อไหร่จะเปิดใจให้พี่ เมื่อไหร่จะยอมรับพี่เป็นแฟน) ใบหน้าหล่อก้มถามชิดใบหูเสียงแผ่วเบา ลำพังแค่เขากอดเธออยู่แบบนี้หัวใจก็เต้นแรงจนหอบแล้ว สถานการณ์ตอนนี้มันอันตรายต่อหัวใจของอีเรเหลือเกิน เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าหล่อนั้นอยู่ห่างเพียงคืบเท่านั้น "สิมาอยากเป็นแฟนอิหยัง คนมักเพิ่นอ้อมบ้าน อย่าเอาเรไปไปเป็นแค่หมากตัวหนึ่ง พอได้สมใจแล้วกะสิ..."(ฟงแฟนอะไรกัน คนที่ชอบพี่เกลื่อนบ้านไปหมด อย่าคิดที่จะเอาเรไปเป็นหมากอีกตัวของพี่ พอได้สมใจแล้วก็จะ...) จุ๊บ!!!

โรงสีไฟเจ็กเลี้ยว(เฮียเลี้ยว) หลังจากที่ตรวจสภาพข้าวและชั่งน้ำหนักอะไรเสร็จสับ หน้าห้องรับเงินหนุ่มน้อยกำลังนั่งรอเรียกพร้อมกับมือถือขึ้นมาไถดูไปเรื่อยโดยไม่รู้เลยว่ามีอีกคนในห้องกำลังจ้องมองอยู่ ปากจิ้มลิ้มนั้นยิ้มกริ่มออกมาทั้งคิดเงินพลางนับเงินไป ก่อนจะเลื่อนกระจะเปิดออกและก้มมองเขาชัดๆผ่านช่องนั้น สายตาที่เขามองมามันทำให้รับรู้ได้ว่าเขาจำเธอได้ "มีแฟนหรือยัง" "ถามทำไม" "ชอบ อยากจีบ อยากได้" "ผมไม่ชอบผู้หญิง!!!" บักเขียบที่กำลังรับเงิน แต่กลับโดนเตาะโดยลูกสาวคนเดียวของเจ้าของโรงสี!!! ตอยเสร็จก็เดินกลับมาที่รถที่มีลุงจ็อตขับพร้อมกันไอ้กะทิที่นั่งคลุมหน้าใส่หมวกเหมือนผู้ชายอยู่ “เขาถามอะไร ลุงเห็นคุยกันอยู่นาน” “เปล่าลุง..ก็ถามไปเรื่อยแหละ ไร้สาระ” “แสดงว่าไม่ได้ถามเรื่องข้าว?” “หึ! เหมยใช่ปะ” ไอ้กะทิมันถามอย่างรู้ทัน เอาจริงๆผมก็ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะมานั่งจ่ายเงินหรอก คิดว่าคงจะทำตัวเป็นลูกคุณหนูกินหรูอยู่สบาย แต่ที่เห็นเมื่อครู่คือเธอใส่เสื้อยืดธรรมดา ใบหน้าไร้การแต่งแต้มอย่างที่คิด ผมยาวสีน้ำตาลหม่นนั้นก็มัดลวกๆพอไม่ให้เกะกะเท่านั้นเอง สภาพไม่เหมือนลูกสาวเจ้าของโรงสีเลยสักนิด “ใครเหมย?” “ลูกสาวเฮียเลี้ยวไงพ่อ ได้ยินข่าวมาว่าตามจีบบักเขียบของพ่ออยู่” “ก็ธรรมดาคนมันหล่อ” บักเขียบยักไหล่ลอยหน้าลอยตาน่าหมั่นไส้ “หึๆ!..อย่าไปหาเฮ็ดหยังลูกเขาก่อนวัยอันควรเด้อล่ะ” “โอ้ย! ลุงจ็อต ถ้าเขียบจะทำ ได้ตั้งหลายคนแล้วมั้ง” “อืม..ก็จริงของมันนะพ่อ ไม่เคยได้ยินเรื่องฉาวโฉ่ของมันเลยสักครั้ง” “เก็บซิงไว้ชิงโชคอะรู้จักหรือเปล่า” คำพูดไม่จริงจังออกมาจากปากหยักเหมือนจะดูภูมิใจนิดๆที่เพื่อนที่โตมาด้วยกันเข้าข้าง(เรื่องเดียว)

"หมีอยากให้พี่นายเป็นคนแรกของหมี ก่อนที่หมีจะไม่มีโอกาส" ฉันมันผู้หญิงหน้าด้านจะแต่งงานอยู่แล้วแท้ๆยังพลีกายให้ขายอื่น เพียงเพราะสนองความใคร่ของตนเอง หัวใจไร้ค่าเมื่อไม่สามารถเลือกสิ่งที่ต้องการได้ ครั้งล่าสุดที่มีความสุขในใจมากที่สุดก็คงจะเป็นตอนที่พบกับพี่นายครั้งแรก ฉันได้แต่เฝ้าแอบรักเขาอยู่ห่างๆ แค่นั้นก็สุขใจแล้ว แต่ความสุขของฉันกำลังจะหมดไปเมื่อ แม่บังเกิดเกล้าของฉันกำลังจะจับฉันแต่งงาน....

ชายหนุ่มผู้ไม่เคยเหลียวแลหญิงใดและไม่เคยคิดอยากจะมีแฟน เนื่องจากปมที่คนเป็นพ่อสร้างไว้ทำให้เขาปฏิญาณต่อตัวเองว่าชาตินี้จะไม่มีวันรักใครอีกนอกจากแม่ของเขา แต่เมื่อได้มาพบกับลูกสาวคนเดียวของกำนันเสกเจ้าของสวนยางมากกว่า 200 ไร่ในอำเภอที่เขาย้ายมารับตำแหน่งปลัดอำเภอ ความซุกซนของเธอเป็นกับดักทำให้เขาลืมสิ่งที่เคยตั้งมั่นไว้เสียสนิท " ป.ครับ เย็นนี้เชิญทานข้าวที่บ้านผมนะครับ มีเรื่องหาลือ " สายจากกำนันที่โทรเข้ามาเชิญชวนเขาในเวลาบ่ายโมง ภูผาจึงตอบรับไปอย่างไม่ได้คิดอะไร " จะไปไหนวะ ปกติไม่เห็นจะออกจากห้องทำงาน " เทวาเพื่อนสนิทหนึ่งในปลัดถามขึ้นขณะที่เขากำลังเตรียมตัวจะไปที่บ้านของกำนันเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลานัดแล้ว " ไปบ้านกำนันเสก " เทวามองหน้าเพื่อนสนิทอย่างนึกคิด ก่อนจะยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย " ไปด้วย " " มึงยิ้มแบบนี้ที่นั่นต้องมีอะไร " ภูผาพูดอย่างรู้ทัน " ถามแบบนี้แสดงว่ามึงยังไม่เคยเห็นลูกสาวกำนันละสิ " เทวาพูดกลับมา ภูผาที่ไม่ได้สนใจเรื่องผู้หญิงมาตั้งแต่แรกจึงไม่ได้ถามต่อ พร้อมทั้งเดินหันหลังออกไปเพื่อไปขึ้นรภของเขาที่จอดไว้ในโรงจอดรถและเทวาก็ไม่พลาดที่จะรีบวิ่งตามมาราวกับเด็กๆ " ไม่คิดจะสนใจจริงๆเหรอวะ " เทวาถามภูผาอีกครั้ง " ถ้ามึงยังพูดเรื่องนี้อีกไม่ต้องไปกับกูแล้วนะ " ภูผาพูดจริงจัง " ก็ได้ๆ " เทวาจำต้องหยุดพูดพร้อมยกมือสองข้างขึ้นอย่างยอมแพ้ " แต่สวยมากเลยนะเว้ย น่ารัก น่า... " " ไอ้เทวา" ภูผาเรียกชื่อเพื่อนอีกครั้งพร้อมมองด้วยสายตาเอาเรื่อง " เออๆ...กูแค่ล้อเล่น " " ต่อให้สวยแต่ไหนกูก็ไม่เอา ที่ผ่านมามึงยังพิสูจน์กูไม่พออีกหรือไงวะ " ภูผาร่ายยาวออกมา เพราะที่ผ่านมาเทวาที่พยายามหาสาวสวยมายั่วยวนเขาตั้งแต่สมัยมหาลัยก็ไม่มีใครทำให้ภูผาใจอ่อนได้เลยสักคน แม้กระทั่งแก้ผ้าต่อหน้าเขายังต้องหอบเสื้อผ้ากลับไปแบบอายๆ

เจ้านายที่ร้ายกาจชอบวางอำนาจกับผู้จัดการตัวจี๊ดที่ไม่ยอมให้มากดเธอได้ง่ายๆ " ทีข้างนอกละปากเก่งอยู่สองคนทำไมเงียบปานใบ้กินขนาดนี้ คุณกาย " " โถ่~~เมียจ๋า " " ใครเมียคุณ ได้กันครั้งเดียวฉันไม่นับว่าเป็นผัวหรอกนะ "

เพราะความหวังดีของหญิงสาวที่มีต่อเขาอย่างบริสุทธิ์ใจ ทำให้เธอชะล่าใจเข้ามาอยู่ใกล้เสือร้ายในคราบแมวน้อย และเพียงแค่ครั้งแรกที่ได้กินดอกไม้สีขาว เสือร้ายก็กลายเป็นแมวไปตลอดกาล~~ " พี่รามิล นี่มะลิเอง ใจเย็นๆ "

หัวใจที่โดนเหยีบบย่ำจนแตกสลายทำให้ชายหนุ่มผู้อบอุ่นกลับกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ไร้ความปราณี กวินเด็กหนุ่มวันรุ่นที่ทุ่มเทในความรักให้หญิงสาวผู้เป็นรักแรกอย่างสุดหัวใจแต่เธอกลับเหยียบย่ำดูแคลนความรักที่เขามอบให้ ความเจ็บปวดที่แสนสาหัสในคร้งนั้นนำพาให้เด็กหนุ่มผู้ใส่ซื่ออ่อนโยน มองโลกในแง่ดีกลับกลายเป็นเสือที่ดุร้ายในตอนนี้ หัวใจที่ไร้ความรักนานวันเข้าเกิดเป็นความเย็นชาไม่แยแสต่อหญิงใด มีเพียง"เธอ" เกวลินสาวน้อยผู้สดใสที่กล้าเข้าใกล้เสือร้ายอย่างเขาจากเสือร้ายกลายเป็นเสือโหย

โลมาหญิงสาวจอมซน แก่นซ่า ลูกสาวคนเดียวของพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ผลไม้ส่งออกชื่อดังของเมืองหนึ่งทางภาคเหนือ กับเพนกวิ้นเด็กหนุ่มหน้าใสที่ไม่ซ์่อจากบ้านเด็กกำพร้าที่พ่อเลี้ยงรับมาดูแลตั้งแต่เยาวัยจนเหมือนลกชายอีกคน เขาเฝ้าดูแลโลมาซึ่งเปรียบเสมือนน้องสาวของเขามาตั้งแต่เด็กจนนานวันในใจเขามันกลับเกิดความรู้สึกบางอย่างที่มากกว่าพี่ชาย เขาต้องเก็บซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นไว้ภายในจนมันอึดอัดใจขึ้นทุกวัน รอวันที่มันจะระเบิดออกมา

ธาราเด็กหนุ่มมัธยมในวัยย่างสู่วัยรุ่น ใบหน้าหล่อเหลากรอบหน้าคมชัดจมูกโด่งรับกับดวงตาสัดส่วนกำยำจากการเล่นกีฬาเป็นประจำทำให้เขาเป็นที่หมายปองของสาวในโรงเรียน ทว่าหัวใจหนึ่งเดียวของเขานั้นกลับเหลือพื้นที่ว่างไว้สำหรับเธอคนเดียวเท่านั้น "สายน้ำ" สาวสวยรุ่นพี่ ทางบ้านของทั้งสองสนิทกันทำให้ในบางครั้งที่พ่อแม่ของธาราเดินทางไปดูธุรกิจที่ต่างจังหวัดหรือต่างประเทศสายน้ำจึงมักแวะเวียนมาดูแลธาราอยู่เสมอ " พี่สายน้ำ อยู่เป็นเพื่อนหน่อยได้ไหมเหมือนจะไม่สบาย " ธาราเอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงบ้านหลังใหญ่ของเขาทว่าพ่อกับแม่ไม่ค่อยอยู่ ให้เขาอยู่กับแม่บ้านและคนขับรถเท่านั้น สายน้ำใช้มืออังที่หน้าผากอย่างที่เคยทำก่อนจะพบว่าตัวรุมรุมจริงๆ มือเล็กกดโทรศัพท์ยุกยิกก่อนจะคุยกับปลายสาย " แม่คะวันนี้น้ำกลับค่ำนิดนึงนะคะ " " อยู่บ้านธาราค่ะ เหมือนน้องจะไม่ค่อยสบาย " เธอบอกออกไปเขาไม่ได้ยินว่าปลายสายพูดอะไรกลับมา " ค่ะแม่ " สายน้ำกดวางสายก่อนมองหน้าธาราและพยักหน้าให้เข้าบ้าน เด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มกว้างก่อนจะเดินหันเข้าบ้านไปและขึ้นไปบนห้องนอน โดยมีสายน้ำเดินตามเข้าไปติดๆ " อยากกินอะไร " สายน้ำเมื่อวางกระเป๋าสะพายลงที่โต้ะวางของแล้วจึงเอ่ยถามขึ้นเพราะหลังจากช่วงบ่ายมานี้เธอยังไม่เห็นธารากินอะไรเลย " อยากกินต้มจืดหมูสับฝีมือพี่ " ธาราเอ่ยพร้อมทำเสียงอ้อนจนสายน้ำเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง " งั้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วลงตามพี่ไปกินข้างล่าง จะไปทำรอ " สายน้ำเอ่ยก่อนจะเดินหันหลังตรงไปที่ประตู " รับทราบครับผม " ธาราเอ่ยเสียงดังจนสายน้ำอดที่จะยิ้มให้เขาไม่ได้ " น่ารักชะมัดไอ้เด็กนี่มันทำให้แกใจสั่นขนาดนี้เลยหรอวะสายน้ำ " สายน้ำที่เดินลงบันไดมาบ่นอุบอิบกับตัวเอง " ป้านวลสวัสดีค่ะ " เมื่อเดินเข้ามาในครัวก็พบกันแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านสายน้ำจึงเอ่ยทักทายอย่างเคยเพราะสายน้ำมาที่นี่อยู่บ่อยๆ " อ้าวคุณสายน้ำ ทานอะไรมารึยังคะ " ป้านวลยิ้มตอบทักทายอย่างเป็นมิตร " ธาราเหมือนจะไม่สบายค่ะอ้อนอยากกินต้มจืดหมูสับ มีของครบมั้ยคะ " สายน้ำเอ่ยบอกหญิงสูงวันพร้อมเดินเข้าครัวไปหา " ครบค่ะ ป้าพึ่งไปตลาดมาเมื่อเย็น เดี๋ยวป้าเตรียมให้นะคะ " พูดจบป้านวลก็เดินไปที่ตู้เย็นขนาดใหญ่ " ป้านวลเดี๋ยวน้ำทำเองคาะ ป้านวลไปพักเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะ " สายน้ำที่รู้สึกเกรงใจเป็นทุนเดิมจึงเอ่ยออกมาจากใจ " เอาอย่างั้นหรอคะ " สายน้ำพยักหน้างึกก่อนที่ป้านวลจะเดินออกไปทางหลังบ้านเพื่อพักผ่อนเพราะเวลาก็เกือบจะดึกแล้ว สายน้ำใช้เวลาทำไม่นานอาหารก็พร้อมขึ้นโต้ะ ธาราที่ใช้ชุดนอนเสื้อยืดสีขางกับกางเกงวอมสีน้ำเงินเดินเช็ดผมลงมากับผ้าขนหนูผืนเล็ก " หอมจังเลยยยย " เสียงเอ่ยลอบมาแต่ไกล " เสร็จแล้วมากินได้เลย " สายน้ำยกจานข้าวออกมาสองจานวางไว้ที่โต๊ะพร้อมกับหมูทอด ต้มจืดหมูสับ และผักลวกของโปรดเธอ ซู้ดดดดด " หืมมมมม อร่อยยยยย " ธาราเอ่ยเสียงยาวด้วยน้ำเสียงหวาน จนสายน้ำยิ้มร่ากับคำชม " อร่อยก็กินเยอะๆจะได้กินยา " เด็กหนุ่มกินอาหารที่เธอทำ ตักเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ สายน้ำที่เห็นคนกินกินอร่อยขนาดนี้เธอคนทำก็ยิ้มมีความสุขไม่น้อย " อ่ะนี่ กินแล้วขึ้นไปนอน พี่จะกลับ " หลังจากเก็บจานไปล้างเรียบร้อยสายน้ำจึงไปหยิบยาแก้ไข้มาให้พร้อมกับน้ำ1แก้ว ยื่นให้ธารา " งื้ออออ อยู่ก่อนเผื่อไข้ขึ้นดึกๆทำไง " ธาราที่จับยามาไว้ในมือส่งเสียงงอแงใส่สายน้ำอีกครั้ง " ก็ได้ๆ กินยาก่อน " สายน้ำที่ทนกับลูกอ้อนไม่ไหวจนต้องยอมทำตาม " ขอยืมเสื้อหน่อยอยากอาบน้ำ " เมื่อขึ้นมาที่ห้องของธาราที่เปิดแอร์ไว้เย็นฉ่ำ เขากลับกระโดดขึ้นนอนบนเตียงที่มีผ้าห่มสีน้ำเงินปูอยู่ " อยู่ในตู้อ่าครับ พี่สายน้ำเลือกเลย " ธาราเอ่ยเสียงงัวเงีย กอดหมอนข้างแน่น วายน้ำจึงถือวิสาสะหยิบผ้าขนหนูในตู้ออกมากับเสื้อยืดสีน้ำเงินของเขาเดินเข้าไปอาบน้ำ เมื่อออกมาก็พบว่าคนบนเตียงหลับไปแล้วจนมีเสียงกรนนิดๆ มือเล็กอัวที่หน้าผากที่ร้อนจี๋จนเธอต้องหาผ้าขนหนุผืนเล็กชุบน้ำเช็ดตัวเพื่อลดไข้และวางไว้ที่หน้าผาก คนที่ไข้หนักตอนนี้ไม่รู้สึกตัวลป่อยให้เธอจับพลิกไปมาราวกับตุ้กตา " อื้อออออ หนาววววว " เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นจนสายน้ำที่นอนอยู่โซฟารุ้สึกตัวก่อนจะลุกเปิดไฟไปดู " ธารา ธารา " สายน้ำเอ่ยเรียกพร้อมกับมือแตะที่แขนแผ่วเบา " หนาววววว " ธาราคว้ามือเล็กมากอดแนบอกสักพักก่อนที่สายน้ำจึงหารีโมทเพื่อลดความเย็นของเครื่องปรับอากาศ " กินยาก่อน " สายน้ำที่ดูเวลาครบ6ชั่วโมงแล้วไข้ยังไม่ลดจึงเอายากับน้ำอุ่นมาให้พร้อมกับประคองธาราให้ลุกขึ้นมากินยา

ความรักที่มีต่อหญิงสาวมันเพิ่มมากขึ้นจนยากที่จะเก็บไว้ แต่เมื่อตั้งใจสารถาพออกไปกลับโดนปฏิเสธกลับมา เดย์ ชายหนุ่มที่เฝ้ารัก ผิงผิง หญิงสาวรุ่นน้องมาหลายปีทว่าเธอกลับเลือกที่จะปฏิเสธความรักที่เขามีต่อเธอ แต่เขายังเฝ้ารอเธอมาตลอดและทำทุกอย่างให้ด้วยหัวใจ เพียงแค่หวังสักวันว่าเธอจะหันกลับมาหาเขาและเปิดให้เขาเข้าไปอยู่ในชีวิตของเธอบ้าง " พี่จะอยู่ข้างผิงแบบนี้ไปจนกว่าผิงผิงจะรักพี่ "

ส้มส้มเด็กสาวจากต่างจังหวัดเข้าเรียนที่มหาลัยในเมืองใหญ่ก่อนพบเข้ากับชายหนุ่มปริศนาที่ทางเข้าหอพัก และนั่นคือจุดเริ่มต้นให้เขาหาางเข้าใกล้เธอเรื่องราวน่ารักของหนุ่มสาวจะสดชื่นหัวใจแค่ไหนกันนะ " ตรงนี้เพื่อนหนูนั่งค่ะ " ส้มส้มสะกิดที่แขนเบาๆเอ่ยบอกอย่างเกรงใจ ทว่าไร้เสียงตอบรับจากคนด้านข้าง " ขอโทษนะคะ ตรงนี้มีคนนั่งแล้วค่ะ " เธอจึงขยับพูดใกล้ที่ข้างหูเขาอีกครั้งเพราะเสียงที่ดังเธอคิดว่าเขาคงไม่ได้ยิน " เจ้าของกลับมาเดี๋ยวลุกให้ของีบหน่อย ข้างหลังคนเต้นเยอะฉันนอนไม่ได้มันเบียด " เมื่อได้ยินเสียงเขาสาวน้อยต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อจับต้นชนปลายแล้ว " ใช่แน่ๆ " เธอพรึมพรำกับตัวเองเบาๆและคิดทบทวนว่าคนที่เธอเดินชนที่ทางขึ้นหอ และพี่เฟิร์สหนุ่มฮอตของคณะแพทย์ คือคนเดียวกันแน่ๆและเธอฟันธง ยังไงซิกเซ้นท์เธอก็แม่นมากกว่าอะไรทั้งหมด คิดแบบนั้นคนตัวเล็กก็ได้แต่หน้าแดง แถมเมื่อกี้ที่ขยับพูดกับเขาใกล้ๆกลิ่นตัวเขามันยิ่งหอมจนอยากสูดดมนานๆ แต่จะว่าไปมาตรงนี้ก็นอนไม่ได้เหมือนกันนะ เมื่อคิดแล้วก็งงๆแต่ก็ดีนะ ได้นั่งใกล้กระทบไหล่ขนาดนี้ ส้มส้มชอบบบบบพอคิดแล้วก็คิกคักอยู่ในใจ จนอยู่ไม่นิ่งตัวยุกยิกไปชนไหล่คนด้านข้างสองสามครั้ง " เป็นอะไร " เสียงทุ้มๆถามขึ้นพรางมองหน้าหวาน "คะ อะเอ่ออออ " คนถูกถามถึงกับเลิ่กลั่กเธอนึกว่าเขาหลับไปแล้วซะอีก อีกอย่างเสียงเพลงดังขนาดนี้เขาได้ยินหรอ ฉันก็ว่าไม่ได้ออกเสียงนิ " ฉันเห็นเธอ นั่งอมยิ้มคิกคักๆอยู่คนเดียว " คนตรงหน้าจ้องถามอย่างเอาคำตอบใบหน้านิ่งเรียบแต่สายตาที่ส่งมาคมกริบเป็นสายตาที่พลังทำลายล้างสูงมากนะ คนถูกจ้องต้องกัดปากล่างอย่าประหม่า " อะ เอ่ออ ดูซีรีย์ค่ะ " สาวน้อยพูดพรางยกมือถือให้ดูที่หน้าจอเปิดซีรีย์ทิ้งไว้พอดี จากนั้นเขาก็ใส่หมวกแกปสีดำกลับเข้าไปและกดปิดใบหน้าเอาไว้ แขนแกร่งกอดอกและหลับไป ส้มส้มที่รีบตั้งสติก็ปิดโทรศัพท์และมองนอกหน้าต่างตลอดทาง เพราะนานๆจะได้เห็นบรรยากาศต้นไม่ริมทางเยอะขนาดนี้ ฟึบบบบบ อ้ะ " ตัวหนักชะมัด " สาวน้อยบ่นงุบงิบเมื่อคนตัวสูงด้านข้างดันสัปงกหัวลงมาที่ไหล่เล็กของเธอ โดยที่เธอพยายามปลุกเขาหลายครั้งแต่ไร้การตอบรับ เธอจึงได้แต่พยายามนั่งนิ่งๆ ยิ่งเข้าใกล้กลิ่นหอมจากคนร่างสูงยิ่งชัดเจน " หอมจัง " ส้มส้มเบาได้เบาลูกเอ้ย มีแอบเอียงคอไปสูดดมพี่เขาอีก กลิ่นแชมพูสูตรผู้ชายให้ความหอมสดชื่น แตะเข้าที่จมูก ฮ้าาาาาา ส้มส้มแอบยิ้มกับตัวเองและหันออกนอกหน้าต่างเหมือนเดิม อาการคนคลั่งรักอะเนาะ (คลั่งรักฝ่ายเดียวที่ไหนอิพี่ก็ร้ายใช่ย่อย เห็นน้องไม่ตอบโต้ละได้ใจ)

ในเมืองใหญ่ผู้คนพลุกพล่านค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวง ชายหนุ่มผิวขาวใบหน้าคมคายฉายแววลึกลับเข้าใจยากนั่งนิ่งที่โซฟาหรูในร้านไนท์คลับแห่งหนึ่งนัยย์ตาดำสนิทสาดแววไปยังเรือนร่างเล็กที่เดินเสริฟเครื่องดื่มตามโต๊ะของลูกค้าด้วยแววตาที่เหนื่อยล้าถึงแม้ใบหน้าสวยหวานของเธอจะถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางก็ไม่สามารถปกปิดแววตานั้นได้ ท่ามกลางนักท่องราตรีที่เบียดเสียด สะโพกกลมกลึงภายใต้กางเกงสีดำสั้นเข้ารูปสับไปมาตามแรงเดินเรียกสายตาจากเสือร้ายรอบตัวได้เป็นอย่างดี น้ำสีอำพันในแก้วใสถูกยกเทเข้าปากในรวดเดียวก่อนที่ร่างสูงกำยำจะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วหายไปในความมืด เฟฟิน สาวน้อยอายุ 21 ปี กำลังศึกษาอยู่มอดังแห่งหนึ่งที่บ้านเธอเคยร่ำรวยแต่เพราะพ่อของเธอติดเหล้า พนันทำให้ที่บ้านธุรกิจล้มละลายและคนเป็นแม่เลือกที่จะหนีไปแต่งงานใหม่และทิ้งให้เธออาศัยอยู่กับพ่อเพียงลำพัง สาวน้อยต้องทำงานพิเศษส่งตัวเองเรียนและงานที่รายได้ดีพอที่จะเลี้ยงชีพเธอได้ก็คงหนีไม่พ้นงานกลางคืน และคืนนี้เป็นอีกคืนที่เธอต้องโดนไอพวกบ้ามกามทั้งหลายจับก้นงอนและลวนลามทางสายตา " ไปต่อกับพี่มั้ย จ่ายหนักไม่อั้น " ชายวัยกลางคนที่ตบก้นเธอพูดขึ้นอย่างหมิ่นศักดิ์ศรี " ขอบคุณมากนะคะที่สนใจสาวประเภทสองแบบหนู " ด้วยเสียงที่แหบห้าวทำให้คนพวกนั้นเชื่อสนิทใจ มันสะบัดมือออกจากแขนจนเธอเซถลา ร่างบางล้มตัวนอนในเวลาเกือบตี 2 เพราะกว่าจะเก็บของเลิกงานเดินทางกลับมายังคอนโดระดับกลางๆที่เธอเช่าไว้ก็ใช้เวลาพอสมควร " กรี๊ดดดดดด " สาวน้อยกรีดร้องเสียงดังเมื่อเธอสะลึมสะลือตื่นมาและพบเข้ากับเงาดำใหญ่ของอะไรบางอย่างผ่านประตูกระจกริมระเบียงห้องของเธอไปด้วยความเร็ว และคืนนั้นทั้งคืนทำให้เธอไม่กล้าหลับตานอนอีกเลย ไฟในห้องถูกเปิดจนสว่าง เธอเปิดเพลงเสียงดังกลบความกลัว " อีฟิน ทำไมสภาพเหมือนศพเลยวะ " แก้วใสสาวแซ่บเพื่อนสนิทดีกรีดาวมหาลัยเอ่ยขึ้นเมื่อเจอหน้า " กูนอนไม่ได้ ฮือ คืนนี้กูขอไปนอนกับมึงนะแก้วใส " ร่างเล็กนั่งลงข้างๆก่อนจะกอดเพื่อนไว้ " เล่ามาเกิดอะไร " แก้วใสถาม เฟฟินเล่าสิ่งที่เจอมาก่อนที่แก้วใสจะมองอย่างไม่เชื่อ " มึงได้กินเหล้าไหมฟิน " " ไม่เลยสักนิด กูคิดไว้แล้วไม่มีใครเชื่อกูหรอก อีกหน่อยคงมองว่ากูเป็นคนบ้า " หญิงสาวพูดออกมาอย่างหาความไม่ได้ แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงกำยำในชุดสูทสีดำเดินผ่านไป ใบหน้าได้รูปกรอบหน้าชัดจมูกโด่งเป็นสันราวกับเทือกเขา แค่เห็นผ่านๆก็เรียกความสนใจจากคนที่พบเห็นได้เป็นอย่างดี " อีฟิน มองขนาดนั้นเดินตามไปเลยมั้ย " แก้วใสเพื่อนสาวพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อน " แปปเดี๋ยวกูมา " เสียงแหบพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้น " หยุด!!! มึงนั่งเลย " แก้วใสทำเสียงดุ เฟฟินนั่งลงพร้อมทำหน้าเสียดาย " เขาเป็นใครวะ " เฟฟินหันมาถามแก้วใส " อาจารย์เดวิน สอนอยู่คณะนิติศาสตร์ "

รักครั้งเก่าที่เขาทำลายกลับมีเธอเข้ามาซ๋อมแซม น้ำแข็งที่เกาะกินหัวใจมานานหลายปีถูกกระเทาะและแผดเผาจนมันละลายหายสิ้นกลับมามีชีวิตชีวาและรู็จักคำว่า "หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง" ซู่~~~~~ซ่า~~~~~ เสียงคลื่นกระทบหาดมาเป็นระยะ ปริญที่ไม่ทันระวังเดินไปตามหาดจนมีคลื่นลูกใหญ่สาดมากระทบจนขากางเกงเปียก " อยากเล่นน้ำหรรอคะ " เสียงหวานถามปนขำมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มสลัดขากางเกงเล็กน้อยก่อนจะพับมันขึ้นจนถึงหัวเขาพลางนึกหมั่นเขี้ยวหญิงสาวที่เดินตามหลังเขามายิ้มๆ หมับ!!! " จะจะ ทำอะไรคะ " เมื่อชายหนุ่มจับแขนเล็กไว้หญิงสาวก็คิดทันทีว่าไม่ใช่เรื่องดี ตู้มมมม!!! เสีน้ำกระเด็นเมื่อชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นก่อนจะโยนลงน้ำไป พีพีลุกขึ้นจากน้ำตัวเปียกปอนพร้อมกับไอค่อกแค่ก " คุณทำบ้าอะไรเนี่ย " พีพีแหวใส่เสียงดังพลางลบหน้าลูบตา คนตัวสูงยืนมองเธอนิ่งไร้คำตอบ " ได้ฉันถือว่าคุณเริ่มก่อนนะ " ว่าจบพีพีก็จัดการวิดน้ำใส่คนตัวโตหลายครั้ง " นี่หยุดนะ " เขายกมือขึ้นมากันพลางถอยหลังแต่พีพีก็ไม่ลดความพยายมดึงแขนเขาลงมาใกล้และใช้มือสาดน้ำใส่จนเขาเปียกชุมไปหมด สองมือเล็กยกขึ้นทำท่ายอมเมื่อถูกสายตาคมจ้องมองอย่างไม่ชอบใจ ก่อนที่เธอจะโดนลากลงไปน้ำลึกกว่าเดิม " พีว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ " หญิงสาวพยายามบอกเขาทว่าคนตัวโตก็ยังไม่หยุดเดินจนน้ำลึกถึงช่วงอก หมับ!!! พีพีตัดสินใจหันหน้าเข้ากอดกับร่างสูงไว้อย่างกลัวๆเพราะน้ำมันลึกมากขึ้นก่อนจะเอ่ยพูด " พีกลัว " ทำให้เขาหยุดนิ่งกับการกระทำทันทีและปล่อยจากแขนนั้นมาประคองที่เอวไว้แทนจนเหมือนเขาสองคนกำลังกอกันในน้ำ และเหมือนเสียงน้ำแข็งในใจดังแรงขึ้นจากการเคลื่อนตัว จนทำให้ก้อนเลือดที่อยู่ด้านในเริ่มเต้นเป็นจังหวะอีกครั้ง " ระหว่างน้ำกับฉันเธอกลัวอะไร " เขาถามชิดใบหู พีพีกดใบหน้าลงกับไหล่เหมือนจะร้องไห้ " กลัวน้ำค่ะ " คำตอบที่ได้ยินทำเขาหัวเราะเบาๆในลำคอ รอยยิ้มเล็กๆปรากฎที่มุมปากเป็ฯจังหวะเดียวกับที่พีพีโยกหน้าออกมามองนี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นรอยยิ้มเขา " ต่อไปยิ้มบ่อยๆได้ไหมคะ " เสียงหวานเอ่ยถามก่อนที่รอยยิ้งเล็กๆนั้นจะหายไป ทว่าเขากลับพาเธอเดินกลับขึ้นฝั่งก่อนจะปล่อยร่างเล็กลง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโรงแรมทิ้งให้คนตัวเล็กมองตามแผ่นหลังอย่างไม่เข้าใจ " เธอต้องการอะไร " คนตัวโตที่นั่งอยู่โซฟาถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง " ไม่ได้ต้องการอะไรค่ะ " พีพีพูดตอบอย่างใสซื่อ " รู้ไหมว่าทำแบบนี้กับผู้ชายมันอันตราย " หญิงสาวมองใบหน้าหล่ออย่างไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ยถาม " พีทำอะไร " เมื่อไม่เห็นเขาตอบเธอจึงหยับผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป " อุ้ย!! " คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่ออกมาจากห้องน้ำก็พบอีกคนยื่นพิงผนังอยู่ " ฉันให้เธอตอบอีกครั้ง ระหว่างน้ำกับฉันเธอกลัวอะไร " เขาถามเสียงนิ่งพานให้ความรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ พีพีอึกอักยากที่จะตอบ ถ้าตอนนั้นกลัวน้ำ แต่ตอนนี้เริ่มกลัวเขาแทนแล้ว เมื่อมองสบตากับเขาหัวใจดวงน้อยมันก็เต้นตึกตักรุนแรงเพราะใบหน้าของเขาห่างกับเธอเพียงหนึ่งฝ่ามือเท่านั้น แต่เธอก็ยังยืนยันคำตอบเดิม " กลัวน้ำค่ะ " เธอตอบออกไปเสียงเบา ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูพาดอยู่ด้านหลังมาปิดไหล่ขาวเนียนไว้ก่อนจะดึงเข้าตัวเหมือนเขากำลังกอดเธอไว้ด้วยผ้าขนหนู พร้อมกับทาบปากหยักลงกับริมฝีปากชมพูระเรื่อเบาๆ ใบหน้าหวานตาโตอย่างตกใจก่อนจะรู้ตัวเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอนแล้ว ร่างบางเดินอย่างกับคนวิญญาณหลุดจากร่างล้มตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่ จิตใจล่องลอยหลุดออกจากอกเมื่อคิดถึงสัมผัสนุ่มเมื่อครู่