Mardin’in Kızıl topraklarında, töreye kurban edilen hayatlar.. Yıllarca süren kan davası. FIRAT KOZDAĞLI İhanetin acısıyla yüreği sevdaya mühürlü, Mardin’in namı değer zalim ağası; “Sana gelinlik, bana kefen olan, o beyazın içinde seni gördüğüm gün öldüm.” Mevâ FERXAN Çocuğu ile sığınabileceği bir parça toprağın bile çok görüldüğü Mardin’in namı değer Dul gelini; “Yüreğin kadar soğuk o toprağın üzerinde, seni beklerken öldüm.” Açığa çıkan sırlar, geçmişe ışık tutabilecek mi? Işık tutulan geçmiş, yaraları sarmaya yetebilecek mi?

Beni bir kadının katili bildiler. Konuşmadım. Ne inkâr ettim, ne doğruladım. O suskunluk boynuma vurulan bir düğümdü. Kimi nefretle baktı, kimi korkuyla. Ama en çok o.. Gözlerinde adını bilmediğim ama yüreğimin tanıdığı bir şey taşıyan o kadın. Ben korumaya değil, unutturmaya geldi sandım. Oysa bilmedi; bende korumak, gölge olmaktı. Bilmedi; ben korudukça yandım. Hale.. Kelimeleriyle her gün kalbimi paramparça eden kadın.Bilmeden, içimi delik deşik eden bakışlarıyla, sevmeyi bilmeden en çok yakan. Onu ilk gördüğümde içinde bir kıvılcım vardı.Zamanla büyüdü. Yangın oldu. Ve ben, yangınına düştüm, söylemeden. Çünkü bazı sevdalar dilde değil, yürekte gizlenir. Benimkisi susarak sevmekti..Onu korudukça, kendime küsmekti. Bir ismi anmadım bu hikâyede. Ama o suskunlukta koca bir mezar saklıydı. Şimâl.. Adı herkesin dilinde yas, bense onu içime gömdüm.Çünkü bazı ölümler sadece toprağa değil, insana gömülür. Ben, o mezarın üstüne her gün bir kelime koydum.Ve susarak yaşadım. Sustuğum her şey bıçak gibi geri döndü.Beni sustuklarım öldürmedi.Ama her sustuğum kelime, beni biraz daha yalnız bıraktı.Herkes benden kaçtı.Bense kendime dönmeye mecburdum.Çünkü bazen insan, kendine en büyük cehennem olur. Ben Agir’im. Adım gibi ateş, elim gibi kor. Kimine göre bir katil, Kendime göre bir cehennem. Bu, bir aşk hikâyesi değil. Bu, susanların, susturulanların, unutturulmaya çalışılanların hikâyesi. Yasın sesi, sevdanın bedeli var bu satırlarda. Adını anmadığım bir geçmiş,Göz göze gelmeye cesaret edilemeyen bir gerçek. Ve hesabı kapanmamış bir ölüm var. Bu toprakta susturulan her çığlığın hesabı var. Ve ben,Her hesabı tek tek soracağım. Toprakla sustuğum günler bitti.Şimdi her adımım bir bedel,Her nefesim bir hesap.Kim ne ettiyse, Bu toprak onu unutmaz. Ben hiç unutmam..

Devrim Alaz kollarında can veren sevdiği kadından sonra gözünü de gönlünü de sevdaya kapatmıştı. Kendini mesleğine adamış, yaşadığı acı kayıpla özellikle doğu bölgesine tayinini istemişti. Seneler geçse de, onun kalbinde ki yasak kalkmamış. Gönlüne sevda namına bir kırıntı düşmemişti. Taki göreve giderken, dağda keçilerini otlatan ay yüzlü, zeytin gözlü kızı görene kadar. Kızı Uzaktan , bir süre izledikten sonra görevine dönmüştü. Ertesi gün hatta bir hafta boyunca her gün aynı yere o kızı görmek için gitse de bir daha izine rastlamamıştı. Böylelikle kalbine dokunan son sevda kırıntısına da yok olup gitmişti.Berivan Ilgaz.. Annesi onu doğururken ölmüş, kadersizliği doğduğu gün yazılmıştı alnına. Yıllarca babası ve abisinin hor görmesiyle, aşağılamalarıyla geçmişti çocukluğu. En büyük hayali ise doktor olmaktı. Kadın doğum doktoru olup, annesi gibi, başka kadınlar doğumlarında ölmesin, başka çocuklar onun gibi annesizliği tatmasın diye çabalamaktı amacı. Ama babası, kız kısmı okur mu diyip, liseyi bile köyün imamının zoruyla okutmuştu. Tüm hayatını çalan baba dediği adamın son hamlesiyle de artık dünya başına yıkılmıştı zavallı kızın. İki dönüm arazi karşılığında kızını köyün ağası, Botan Erxânî’ye satmıştı.Botan ağa 30 yaşında, evli üç kız babasıydı. Merhametsiz, zalim ketum adamın , karısına erkek doğurmadı diye ettiği eziyetler tüm köyün dilindeyken, Berivan için bu adama gelin olmak ölümle eş değerdi.Tüm hayatını mesleğine adamış, belindeki silahı sevda diye kucaklamış gözüde gönlü de sevdaya yasaklı; Devrim Alaz Kılıç ile Daha on sekizinde babasının iki dönüm arazi için sattığı, kadersizliği doğduğu gün boynuna işlenmiş güzeller güzeli; Berivan Ilgaz’ın masalı..

“Bir tim, bir yürek, yasak bir savaş…!”Hakkâri’nin sert dağlarında, adaletin sesi olmaya ant içmiş yedi asker… Ve onları bir araya getiren kadın komutan: Astsubay Mercan Karalı.Disipliniyle çelik gibi, kararlarıyla kural gibi.Sevdiğini gömmüş, geçmişini yakmış, gözünü karartmış bir kadın…Onların adı Arkasızlar. Çünkü arkalarında ne aile kaldı, ne de dönüp bakacak bir geçmiş.Yalnızlıkla, yeminle ve kanla kurulmuş bir tim.Ama düşman bu kez sınırın ötesinde değil.Orhan Demirhan — bir aşiret ağası. Kaçakçılığın ve ölümün gölgesinde hüküm süren, Mercan’a yıllardır saplantılı bir adam.Ve Mercan, onu bitirmek için kendi bedenini yem olarak ortaya sürmekten çekinmeyecek kadar gözü kara.Ancak hesaba katmadığı tek şey olur: Aşk.Sızmak için adım attığı konağın içinden, kalbine doğru açılan bir kapı bulur: Orhan’ın kardeşi, Dr. Asrın Demirhan.Ve şimdi Mercan, iki düşman ateşi arasında kalır.Biri gözünü kırpmadan öldüreceği adam,diğeri… gözlerini kapadığında bile silip atamayacağı..Bir tim, bir savaş ve bir kadının iki yürek arasında verdiği sessiz çığlık…Görev mi?Yoksa gönül mü?“Kalbe komut geçmez,” deseler de, bazen komutan bile itaat etmeyi öğrenir…

Nereye gittiğini bilmeden yürüyordu genç kız neresiydi burası nasıl gelmişti buraya bilmeden.. durdu öylece baktı ayaklarının altındaki Kızıl şehre masallar ülkesi miydi burası daha önce görmediği bir yer bir atmosfer büyülenmiş gibi baktı öylece kapattı gözlerini -MÂLA TE EVDERE sesiyle irkildi genç kız nerden gelmişti bu ses ne demişti hangi dildi bu..

İki sevdalı gönül, Biri Karadeniz kadar hırçın.. Diğeri Fırat gibi gür, acımasız.. İki farklı hayat, iki farklı coğrafya.. Birisi Ayder’in yaylaları gibi yemyeşil, Diğeri Mezopotamya toprakları kadar kurak. . Tek ortak noktası öfkeleri olan iki deli gönül. . Biri Rize’nin Çimen gözlü kızı Didê Kalender.. Diğeri Mardin’in Ateş ağası Adâr Kanlıca…