ทะลุมิติทั้งที นอกจากจะมีสามีเป็นตัวร้ายที่ไม่มีใครอยากแต่งงานด้วยเพราะความขี้โรคเขา ทั้งยังทำงานในสวนในไร่ไม่ได้สักอย่าง นอกจากเลี้ยงลูกเก่งอย่างเดียว งานนี้หลี่มู่หลานจะโชคดีหรือว่าโชคร้ายกัน

ถานลี่หลินถูกเทพแป้นพิมพ์ลงโทษในขณะที่เธอกำลังทำตัวเป็นเกรียนคีย์บอร์ดวิจารณ์นิยายเรื่องจอมบงการอย่างเมามัน สิ่งที่ได้รับคือการเข้ามาเป็นหนึ่งในตัวละครที่อาจตุยเย่ได้ตลอดเวลา โดยมีพี่ใหญ่นอกไส้ของเธอให้การปกป้อง คอยกีดกันทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้น้องสาวบุญธรรมคนนี้ต้องถึงที่ตาย ครั้งแรกที่ได้เจอกัน ถานลี่หลินในวัยปักปิ่นเกือบตุยเย่เพราะความหิวตาย ครั้งต่อมาเกือบตกน้ำเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเอง ครั้งที่สามเกือบตกหลุมล่าสัตว์ที่ตัวเองเป็นคนขุดเอาไว้ ยังมีครั้งต่อไปและครั้งต่อไปเรื่อยมาจนกระทั่งถานลี่หลินอายุได้สิบหกปี "ระวังหน่อยน้องสาว คนผู้นั้นที่เจ้ากำลังหว่านแหมาเป็นสามีเขาชอบทรมานสตรีอุ่นเตียงเป็นประจำ พี่คิดว่าเจ้าเลือกคนใหม่ดีกว่าหรือถ้าให้ดีเจ้ารอไปอีกสามปีก็แล้วกัน" "พี่ใหญ่เจ้าคะเวลานี้ข้าอายุสิบหกปีแล้ว หากให้ข้ารออีกสามปีข้าคงต้องกลายเป็นสาวเทื้อให้พี่ใหญ่เลี้ยงดูแน่นอน" "ข้าเลี้ยงดูเจ้าได้และเจ้าก็จะไม่เป็นสาวเทื้อคาเรือนเช่นกัน" "พี่ก็พูดได้เพราะพี่กำลังเตรียมแต่งภรรยา เมื่อมีภรรยาให้รักใคร่พี่ใหญ่จะมาสนใจข้าได้อย่างไร" "ข้าไม่คิดแต่งภรรยาในตอนนี้ ข้ายังต้องเตรียมตัวสอบขุนนางและหาเงินเข้าบ้านมาปรนเปรอเจ้า อย่างน้อย ๆ ก็ต้องรอไปอีกสามปีข้าถึงค่อยคิดเรื่องนี้อีกครั้ง เจ้าไม่ต้องกังวลไป" "พี่ใหญ่โกหก พี่ชอบแม่นางว่านเหลียนซ่งถึงเพียงนั้น ทำทุกอย่างเพื่อนางมาโดยตลอด ท้ายที่สุดพี่ใหญ่ก็ต้องแต่งนางเข้าบ้านอยู่ดี ข้ากล้าพนันเลยว่าไม่เกินสองปีหลังจากนี้ ดังนั้นอาศัยช่วงเวลาก่อนที่พี่ใหญ่จะแต่งนางเข้ามา หว่านแหหาสามีให้ข้าสักคนก็แล้วกัน" ถานลี่หลินจำได้ว่าถานเหวินฟงคือพระรองของนิยายเรื่องจอมบงการที่ในตอนท้ายได้ลงเอยกับว่านเหลียนซ่งเพื่อนสนิทของนางเอก แล้วคอยเป็นมือเป็นเท้าให้กับพระเอกต่อไป ถานเหวินฟงยกยิ้มมุมปากนัยน์ตาเปล่งประกายวับวาวราวกับดวงดาวในยามค่ำคืนแล้วแผ่กลิ่นอายของหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ออกมา ใครอยากจะหว่านแหหาน้องเขยเข้าบ้าน เขานี่แหละจะตัดแหทิ้งเอง "หากน้องสาวไม่แต่งสามีข้าไม่แต่งภรรยา น้องสาวคิดว่าอย่างไร"

ตัวประกอบคนหนึ่งจะตายได้กี่ครั้งกัน ข้าตายแล้วตายอีกมาสามครั้ง ครั้งนี้ให้มาตายตามเดิม เช่นนั้นก็ให้ข้ารีบตาย ๆ ไป หงเม่ยเอ๋อร์เป็นตัวประกอบที่ออกมาแค่เพียงตอนเดียวเพื่อเสริมให้นางเอกและนางร้ายมีบทเด่นขึ้นมา ชะตาชีวิตของนางถูกลิขิตเอาไว้ด้วยนักเขียนแล้วว่า เทศกาลลอยโคมในปีนี้เวลายาม...นางจะต้องถูกนางร้ายผลักตกน้ำตาย นางไม่โทษนักเขียนที่กำหนดโชคชะตาให้ตัวเองเป็นตัวประกอบคั่นเวลา เพราะหากไม่ตายอีกไม่นานบทก็ของนางก็คงจืดจางและถูกเตะโด่งออกจากเรื่องไป ตายไปเสียก็ดี เผื่อว่าชาติหน้าจะได้เกิดใหม่เป็นตัวละครที่มีบทเด่นขึ้นมาบ้าง ไม่ต้องถึงขั้นเป็นนางเอกหรือนางร้ายก็ได้ ขอเป็นนางรองที่มีพระรองเป็นของตัวเองก็ดี ในนิยายเกือบทุกเรื่องคู่รองก็เด่นไม่แพ้คู่เอกเหมือนกัน อย่างน้อยคู่รองก็ไม่ต้องแย่งชิงบุรุษกับสตรีอื่นให้วุ่นวาย โดยเฉพาะนางเอกสตรีที่มีเทพทรูอย่างนักเขียนให้ท้ายด้วยแล้ว ใครจะสามารถคว้าตัวพระเอกไปได้นอกจากตัวนางเอง ดังนั้นข้าจึงไม่เรียกร้องความยุติธรรม ข้าเป็นแค่เพียงหมากเล็ก ๆ ตัวหนึ่งที่ถูกนักเขียนจัดวางเอาไว้แล้วอย่างตั้งใจ ความตายสำหรับข้าแล้วก็คือการจากไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยการบรรยายของนักเขียนแค่เพียงครึ่งหน้าเท่านั้น ดังนั้นตัวประกอบคั่นเวลาอย่างข้าเมื่อได้ย้อนอดีตกลับมา สิ่งแรกที่ข้าอยากทำก็คือการตายอีกครั้งนั่นเอง

ฮวาเมิ่งฉางเป็นแม่นางน้อยน่ารักที่แก่แดดแก่ลมมากกว่าเด็ก ๆ ในวัยเดียวกัน นางมีท่านอาบุญธรรมอยู่หนึ่งคน ท่านอาที่สตรีน้อยใหญ่รวมไปถึงแม่หม้ายหย่าร้างและผัวตายล้วนหมายปอง ฮวาเมิ่งฉางจะยอมให้ท่านอาบุญธรรมของนางต้องตกเป็นของสตรีเหล่านั้นได้อย่างไร  เทศกาลลอยโคม ฮวาสงฮ่าว : ฉางเอ๋อร์ นั่นเจ้ากำลังทำสิ่งใด ฮวาเมิ่งฉาง : ทำให้ท่านอาอ้วนจนคุณหนูหยางเลิกคลั่งไคล้ท่านเจ้าค่ะ ฮวาสงฮ่าว : ... เอาล่ะ เขาเริ่มรู้ชะตากรรมตัวเอง สามวันต่อมา ฮวาสงฮ่าว : ฉางเอ๋อร์ คุณหนูหยางนางหมั้นหมายไปแล้ว นั่นเจ้ากำลังจะทำสิ่งใดอีกเล่า ฮวาเมิ่งฉาง : ทำให้ท่านอาอ้วนเป็นหมูเจ้าค่ะ ยังมีกวนฮูหยิน พี่เสี่ยวชิง แม่นางฟ่านเหมยที่คลั่งไคล้ท่าน ฮวาสงฮ่าว : ... เอาล่ะ ประเดี๋ยวคนพวกนั้นเขาจะจัดการเอง ฮวาเทียนจง : มู่เอ๋อร์ เจ้าว่าบุตรีของเราทำเกินไปหรือไม่ กู้หว่านมู่ : ไม่เลยเจ้าค่ะ สมัยที่ข้าอายุเท่านาง ข้าทำกับสตรีที่หมายปองท่านมากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ ฮวาเทียนจง : ... เอาล่ะ เขารู้แล้วว่าบุตรีของเขาย่อมเหมือนมารดา

ว่ากันว่าท่านอ๋องหนิงไห่มีรูปร่างสูงโปร่ง กล้ามเป็นมัดๆ หน้าท้องเป็นลอน ท่อนขาแกร่งเรียวยาว อาวุธประจำกายไม่ว่าใครได้เห็นก็ต้องกลืนน้ำลายแม้แต่ผู้ชายด้วยกัน หล่อดุ(น)ดันและขยันแทงเช่นนี้จะปล่อยไปได้ไง

จู่ๆ ก็ได้มาเป็นนางรองตัวร้ายในนิยายของตัวเอง นี่เรียกว่ากรรมสนองทันตา แต่อย่าคิดนะว่าลู่ถิงคนใหม่จะยอมมีจุดจบเหมือนในนิยาย ง้อบุตรชายฝาแฝดไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ง้อสามีผู้มีความลับมากมายมันช่างยากเย็น

สตรีทุกคนที่ถูกหักหลังและถูกฆ่าตาย เมื่อกลับชาติมาเกิดใหม่ ทุกคนล้วนมีบุรุษคู่ใจที่ทั้งเก่งกาจและหล่อเหลายกเว้นข้า...เหตุไฉนบุรุษที่ข้าได้มาจึงเป็นแค่เพียงโครงกระดูกร่างหนึ่งได้เล่า

ในยุคที่กำลังพัฒนาและมีการผ่อนปรน ธุรกิจบางอย่างย่อมต้องมีมาเฟียให้การคุ้มครอง กวนหว่าหวาในฐานะคู่หมั้นของอู๋เทียนสงจึงถูกลอบสังหาร ก่อนที่จะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งกลายเป็นคนใหม่ที่ต่างจากเดิม

ชาติก่อนเป็นถึงชายาอ๋อง แต่กลับถูกทอดทิ้งเพราะสามีหลงรักฮองเฮาแม้ไม่ได้ครองใจ ชาตินี้เมื่อได้หวนคืนอีกครา ท่านอ๋องกับฝ่าบาทแย่งสตรีคนเดียวกันก็ทำไปเถิด ข้าขอแต่งสามีว่าง่ายสักคนก็พอ ตลอดมาชายาเอกเช่นข้าล้วนทำเพื่อเขามากมาย ยอมเป็นสตรีที่ร้ายกาจและขี้หึงในสายตาทุกคน ยอมทุ่มแรงกายแรงใจดูแลจวนที่วุ่นวายให้เขา ทั้งที่ท่านอ๋องไม่เคยสนใจเพราะมัวแต่ถวายรักต่อฮองเฮาผู้เก่งกาจไม่แพ้บุรุษคนนั้น ฮองเฮาเคยช่วยท่านอ๋องถอนพิษในวัดร้างเช่นนั้นหรือ หรือเป็นเพราะว่าฮองเฮารับกระบี่แทนท่านหนึ่งแผล ท่านจึงได้ปักใจต่อนางนัก แม้ไม่ได้นางมาครอบครองก็ตาม ชาติก่อนกู้เฟยหย่ายอมจำนนต่อความรักที่โง่งม สุดท้ายก็ต้องจากไปอย่างโดดเดี่ยวเพราะความตรอมใจ ชาตินี้เมื่อได้หวนคืนอีกครา นางไม่ได้ปรารถนาตำแหน่งชายาอ๋องและความรักจากเฝิ่นหลิงหยุน (เสวี่ยอ๋อง) อีกแล้ว เขาจะคลั่งรักใครก็คลั่งรักไป กู้เฟยหย่าคนนี้ขอแต่งสามีดี ๆ สักคนเข้าจวนให้ได้ก็พอ ……………………… "ข้าไม่ได้ต้องการสามีที่เก่งกาจหรือมีอำนาจ เพราะสามีเช่นนั้นไม่มีทางหยุดที่สตรีเดียว เป็นสิ่งที่ข้าไม่อาจยอมรับได้" ผ่านชาติก่อนมาอย่างชอกช้ำ แม้ชาติก่อนเสวี่ยอ๋องจะรักฮองเฮามาก แต่เขาก็มีอนุจำนวนหนึ่งเช่นกัน แม้ไม่ได้มากมายหากเทียบกับเชื้อพระองค์คนอื่นก็ตาม "เจ้าปรารถนามีหนึ่งสามีหนึ่งภรรยา เจ้าอย่าบอกนะว่านี่คือเหตุผลที่เจ้าจะแต่งสามีเข้าจวน" เสวี่ยอ๋องยิ่งคิดก็ยิ่งไม่พอใจ ชาติก่อนเขาก้าวพลาดไปแล้ว ชาตินี้จะยอมสูญเสียนางอีกครั้งได้อย่างไรกัน

ชาติก่อนเพราะความโง่เขลาจึงต้องสูญเสียเขาไป ชาตินี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเกาะติดเขา ไม่ยอมให้เขาต้องไปจากนาง ในอดีตนางเคยผิดพลาดเพราะความโง่เขลาของตัวเอง ทำให้ต้องสูญเสียบุรุษที่ดีพร้อมและยอมทำทุกอย่างเพื่อนาง ครานี้เมื่อมีโอกาสได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง หานเข่อซินย่อมไม่อาจสูญเสียเขาไป แม้หนทางข้างหน้าจะมีอุปสรรคเข้ามาขัดขวางมากเพียงใดก็ตาม ชาติก่อนนางแต่งผิดคน ได้แต่เยาะเย้ยความโง่เขลาของตัวเองจนหมดลมหายใจ ชาติก่อนนางทำให้บุรุษที่แสนดีต้องผิดหวังในตัวนาง หานเข่อซินเฝ้าโทษตัวเองอยู่ทุกวัน ชาตินี้นางกลับมาทวงของที่เคยเป็นของนางกลับคืน ไม่กลายเป็นคนโง่เขลาให้คนอื่นนินทาลับหลังอีกต่อไป และชาตินี้นางจำเป็นที่จะต้องขอโทษทุกคน... ขอโทษที่ชาตินี้บุรุษแสนดีคนนั้นเขาเป็นของนาง ไม่ใช่ของพวกท่านหรือบุรุษที่นั่งอยู่บนบัลลังก์