''Merih! Yapma, yapma indir şu silahı, bunu yapma!'' Aslan gözyaşlarının arasından tüm sesiyle bağırıyordu, beni vazgeçirmeye çalışıyordu. Onun çaresizliğini en iyi ben bilirdim. İliklerine kadar çaresizlikle doluydu karşımdaki adam ve ben bunu hak ettiğini düşünüyordum. Bu silahı ateşlemekte kararlıydım, kalbimden vurmaya kararlıydım, gözlerimi kapadım. ''İşte bu kadar kolay ölmek...'' Sesim fısıltıdan ibaretti, tetiği tüm gücümle çektim. Kulağıma ilişen kurşun sesi sağır edecek bir şiddetteydi. Beklediğim ölüm ikinci kez bulmamıştı beni, bedenime isabet etmemişti kurşun, Gözlerimi açtığımda Aslan karşımdaydı, kurşun kalbime değil de havaya karışmıştı. Aslan silahı son anda çekmişti elimden. Silahı alıp içindeki mermileri boşalttı ve kanara attı. ''Neden izin vermedin?'' dedim soğukkanlı bir şekilde. Aslan benim aksime çok kötü görünüyordu. Çok bitmiş, çok acı çekiyordu... Elime silah almamış bir insanım oysa, çıkan sesten ve bu olaydan deli gibi korkmam lazım, ama korkmuyorum, tam tersi gerçekten ölmek istemiştim... Aslan sıkıca sarıldı bana, hiç olmadığı kadar sıkı sarıldı. Elleri ezberindeymiş gibi saçlarımı okşamaya başladı. Hapsetmişti beni kendine. Benim ellerim iki yanımda duruyordu, onun bana sarılmadığı günkü gibi, ben artık hissizleşmiştim, ona sarılmaya bile gücüm yoktu, ben artık güçsüzleşmiştim. Aslan ellerini yüzüme koydu, akışına içimin gittiği gözyaşlarını silmedim bu kez...

Karanlığın gölgesi olmaz. Ben karanlıkla gölgesini arayan bir kız değildim, mükemmel bir hayatı olan ve beyaz atlı prensinin ona gelmesini bekleyen prenseslerden hiç değildim. Prenses olamayacak kadar çirkin, masallarda yaşayamayacak kadar da kötüydüm. Kötülük yapan insanlar masum olabilir miydi? Yaptığım tüm kötülükler bir amaç içinse eğer, masum sayılır mıydım? Koca bir bilinmezlikti bu sorular benim için. Bir cevap versem kendimi avutmuş olurdum, masumsun sen dedi iç sesim, bilemezdin diye ekledi hemen yüreğimin derinlerinden işittiğim bir söz. O söze asla kulak asmamalıydım. İnanırsam başaramazdım, başarısızlık şimdi benim için çok uzak bir yerdeydi. Ben uzaklarda yakınsız kalan birisiydim. Yakınlar bana hep uzakken elimi uzatsam da değemeyeceğim o mutluluğa uzandım, ayaklarım kayıp yere düştüğümde kanlar içinde kalan bedenimden de belliydi o mutluluğa asla ama asla ulaşamayacağım.

Eğitim verecek kişinin o olmasına hiç şaşırmamıştım. Karşısına gelenleri iyi darbelerle yere serdiğinde kendine güvenen bir adamın ağırlığıyla sordu. ''Var mı karşıma gelen?'' Usul bir nefes alıp yanına adımladım, ''Ben varım.'' Bana baktığında alayla sırıttı önce, ''Ciddi bir rakip arıyorum.'' diye konuştu kalabalığa dönerek. ''Bir kadına yenilmekten koktun mu?'' Tekrar bana döndüğünde onu gaza getirdiğimi anlamıştım. Yanıma yaklaşıp kulağıma fısıldadı. ''Zaten sana yenilmedim mi sanıyorsun?'' Geriye çekilerek benimle mücadele etmek istemediğini açıkça belli ederken, ben pes etmeden ilk hamlemi yaptım. Dizine sert bir tekme atıp dizlerinin üzerine düşmesini sağladım. Kolumu boynuna doladığımda yüzüne doğru eğildim. ''Ben yenildim sana.'' diye fısıldadım kulağına. Aniden bana döndüğünde yüzü yüzüme değmişti. Sersemliğimden faydalanıp boynunda duran elimi çekip beni yere savurdu. Atik bir şekilde ayağa kalktı. Onu takip edip ayaklandım. Bunlar ona sökmemişti usta bir şekilde geri savurdu beni. ''Savaşmadan yenildin, gitme deseydin.'' dedim sitemle. ''Gitme desem... Kalır mıydın?'' Yanlarımda duran kollarına dirseğimi geçirip onu yanına düşürdüm. Aynı onun gibi üzerine çıktım. Sorusuna cevap verecekken göğsümden çıkan ona ait künye aramıza sarkıyordu. ''Kalmazdım.'' Üzerinden kalkacakken elini uzatıp boynumdaki künyeyi çekerek aldı ve beni atik bir hareketle yere savurdu. Kendisi yanıma diz çökerek fısıldadı. ''Hataydı.'' dedi künyesini kavrayarak, ''Sana vermem de, seni sevmem de hataydı.'' Cesaretli bir polis ve yiğit bir askerin silahların gölgesindeki, siyah aşkı...

Ben Gülfem... Hatalarla dolu bir hayatımın değişen her gününe yeni bir hata ekleyen kadın. Gencecik bir kadın olsam da içimin çürüdüğünü hissediyorum. Çocukluğumdan beri çürümeye başlayan bedenimin tek şifası aşık olduğum adamdı. Yani o adam olur sanmıştım. Şimdi onun da katkılarıyla daha da çürüyordum günden güne. Hayaller hiçbir zaman kurulduğu günkü gibi kalmıyormuş. Oysa onu ilk gördüğümde, koyu mavi gözleri gözlerime ilk hapsolduğunda onunla kurduğum hayaller çok güzeldi. Ben o zamanlar heyecanla kurduğum hayallerin şimdiki hâline dönüşmesini hiç istemezdim.

Nihan, giz demekmiş. Annem koymuş adımı. Onun için hep gizli saklı mı olmalıymışım? Çocukken ismimin anlamını öğrendiğimde sormuştum anneme. Neden Nihan benim adım anne? Neden giz anlamına geliyorum?