“ผมไม่หย่า! ต่อให้คุณจะเกลียดผมไปจนวันตายยังไงผมก็ไม่หย่า” “ทำไมล่ะคะ คุณจะเก็บฉันเอาไว้ทำไมในเมื่อคุณไม่สามารถทำให้ฉันมีความสุขได้เลยสักวันเดียว! เป็นฉันเองที่ต้องทนอยู่กับคนใจร้ายที่ไม่เคยมีฉันอยู่ในสายตา ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาคุณรู้บ้างไหมคะวาฉันต้องเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหนที่ต้องฝืนทนอยู่กับคนไม่มีหัวใจอย่างคุณ อ๊ะ!!” คำต่อว่าที่รุนแรงทำให้ตรีภพเป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหวอีกต่อไป มือทั้งสองกระชากใบหน้าหวานเข้ามาใกล้ก่อนจะกระแทกริมฝีปากเข้าหาอย่างรุนแรงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ทำเช่นนั้นได้ไม่นานเท่าไหร่ สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเขาอยู่ดี รสสัมผัสที่รุนแรงหยาบกระด้างค่อยๆ แผ่วเบาลงตามลำดับแต่พอได้เห็นหยดน้ำตาใสที่ไหลรินออกมาจากแก้มเนียนทุกๆ สิ่งถึงได้หยุดลงพร้อมๆ กับใบหน้าคมคายที่ผละตัวออกห่าง... “ผมขอโทษ ขอโทษที่ใจร้ายกับคุณมาตลอด แต่ขอโอกาสให้ผมอีกสักครั้งได้ไหม ผมจะไม่มีวันทำให้คุณต้องเสียใจอีก” “คุณได้มันไปแล้วจำไม่ได้หรือคะ! และคุณก็ผิดสัญญา คุณบอกว่าจะไม่ปล่อยให้ฉันต้องรออีก แต่คุณก็ทำไม่ได้! เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ทนอีกต่อไป เซ็นใบหย่าให้ฉัน แล้วฉันจะยกโทษให้คุณสำหรับทุกๆ เรื่องที่คุณเคยทำกับฉัน อย่าให้ฉันต้องเกลียดคุณไปมากกว่านี้อีกเลยนะคะ ฉันทนอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ” ทุกๆ คำที่เธอเอยออกมานั้นเต็มไปด้วยความหนักแน่นเสียจนคนได้ฟังใจเสีย ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้เห็นท่าทีที่มั่นใจในทุกคำจากรินลดาแบบวันนี้ เธอคงจะถึงขีดสุดแล้วจริงๆ คงไม่มีอะไรที่เขาจะสามารถรั้งเธอให้อยู่กับความเจ็บปวดที่มันได้กลายเป็นแผลเป็นขนาดใหญ่ ทุกๆ สิ่งมันก็เพราะเขาที่เป็นต้นเหตุ

“แกต้องแต่งงานกับหนูปิ่นให้เร็วที่สุดตาภัทร ไม่อย่างนั้นไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีก!” นั่นคือคำขาดของคุณพิมพ์พาที่ทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่ท่านจะลากเอา ‘เมีย’ หมาดๆ ของลูกชายออกไปจากห้องนอนเมื่อพูดจบ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเสียจนดนัยภัทรตั้งตัวไม่ทัน เขาจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงได้ตื่นขึ้นมาสภาพเปลือยเปล่าทั้งตัว แถมยังมีร่างบอบบางที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกันนอนเคียงคู่อยู่บนเตียง และทุกอย่างมันคงไม่ทำให้เขารู้สึกหนักใจ หากผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขารักและอยากใช้ชีวิตด้วย… ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขามองเธอเป็นแค่น้องสาวตลอดมาอย่างบัวบูชา

รักข้างเดียวของเธอ คงไม่มีวันสมหวัง พี่ปราบไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับพลอยนะคะ!” “ถ้าพี่ไม่มีสิทธิ์มีแล้วใครหน้าไหนจะมี! ในเมื่อพลอยเป็นเมียพี่ แล้วพี่ก็เป็นผัวคนแรกของพลอยจำไม่ได้รึไง!” สิ้นคำใบหน้าคมคายก็สะบัดไปตามแรงตบแทบจะทันที พลอยขวัญได้แต่จ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าเขาจะใจร้ายดูถูกเธอได้ถึงเพียงนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลย “พี่ปราบดูถูกพลอยจบรึยังคะ ถ้าจบแล้วก็ปล่อยพลอยไปสักที! ถึงพลอยจะง่ายกับพี่ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าพลอยจะต้องไปง่ายกับคนอื่น อีกอย่าง…นอนด้วยกันแค่ครั้งเดียวคงเรียกว่าผัวเมียไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเท่าที่พลอยเคยเห็น พี่ปราบเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยนอนกับคนอื่น!” หญิงสาวตวาดสู้กลับไปพร้อมพยายามเดินหนีคนปากร้าย แต่เพียงเริ่มก้าวไม่กี่ก้าวเขาก็ตามมาประชิดตัวก่อนจะกระชากเธอเข้าหาตัวอย่างแรงไม่สนเลยว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหนกับการกระทำที่แสนป่าเถื่อนของตัวเอง สิ่งเดียวที่เขาสนคือทำยังไงก็ได้ ให้เขาได้พลอยขวัญคนเดิมที่เคยเชื่อฟังคำสั่งทุกอย่างกลับมา!

ชีวิตเธอเปลี่ยนไปทันทีที่ได้เจอกับเขา

คนมาทีหลัง ก็ต้องเจ็บเรื่อยไป

ไม่รักเขาไม่ว่า แต่ใยต้องตีตัวหนีห่าง

“ดึกมากแล้ว คุณทัชน่าจะเข้านอนได้แล้วนะคะ” น้ำเสียงที่เหมือนจะแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยกันของหล่อนนั้นมันช่างน่ารำคาญหูสิ้นดี ในความคิดของอินทัชที่กำลังนั่งคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว “ไม่ต้องมายุ่ง! ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน เธออย่าคิดนะว่าการที่ฉันยอมแต่งงานด้วย แล้วเธอจะมีสิทธิ์มาวุ่นวายชีวิตของฉันได้!” นั่นคือสิ่งที่เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เกิดขึ้น สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือลูก! ส่วนผู้หญิงคนนี้…เธอจะเป็นได้มากสุดแค่แม่ของลูกเขาเท่านั้น “เทียนไม่หวังสูงขนาดนั้นหรอกค่ะ ที่พูดเพราะเป็นห่วงเท่านั้น” พลอยบุหลันตอบเสียงแผ่วก่อนจะพาตัวเองเดินหนีกลับมาที่ห้อง เพราะไม่อยากอยู่ให้เกะกะสายตา หรือสร้างความรำคาญให้กับเขาอีก หญิงสาวนั่งลงบนเตียงก่อนจะเริ่มต้นสวดมนต์เหมือนทุกคืน ไม่นานก็ทิ้งตัวลงนอน และไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ “ฝันดีนะคะตัวเล็กของแม่…”

“แกคิดจะบอกเรื่องลูกกับฉันวันรับปริญญาลูกรึไง!” เอื้องทรายรู้และเตรียมใจมาบ้างกับพายุโกรธจากพ่อของลูก แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะโกรธกันได้ถึงขนาดนี้ ไม่รู้ด้วยว่าเธอควรจะเริ่มต้นอธิบายเรื่องไหนกับเขาก่อนดี “วิน แกฟังฉันก่อนนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจปิดบังแก แต่ที่ต้องทำก็พะ...” “นั่นลูกฉัน! แกทำแบบนี้กับฉะ…” “ฉันตั้งใจจะบอกเรื่องลูกในวันที่แกวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกฉันว่าคุณป่านตอบตกลงจะแต่งงานกับแก!” ความจริงที่ได้รู้กลับกลายเป็นธเนศเสียเองที่พูดอะไรไม่ออก เขายังจำภาพของเอื้องทรายที่กอดเขาร้องไห้ปานจะขาดใจในวันนั้นที่ว่าได้ดี แต่เพราะมัวหลงดีใจมากไปเลยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเธอไม่ได้ร้องไห้เพราะดีใจที่เขาสมหวังกับอดีตคนรัก แต่มันคือความเสียใจ...ความเสียใจที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยจนกระทั่งวันนี้ที่ต้องมารับฟังมันจากปากของเธอเอง ความโกรธก่อนหน้าค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นความเสียใจในที่สุด “ทราย…” “เพราะฉันทำลายความสุขของแกไม่ลง! ฉันเลยตัดสินใจพาลูกไปจากที่นี่เพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเราทุกคน ใช่ หนูดีเป็นลูกแก ฉันไม่คิดที่จะปิดบังแกในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้อยากเรียกร้องให้แกมารับผิดชอบเราสองคนแม่ลูก ฉันกับลูกอยู่กันได้ แกอย่าห่วงไปเลยวิน คนที่แกต้องห่วงคือคุณป่านไม่ใช่พวกฉัน” เอื้องทรายพูดรัวเร็ว ไม่อยากทำให้เขาหรือใครเข้าใจผิด ว่าการที่เธอหอบลูกกลับมาที่นี่เพื่อเรียกร้องอะไร เธอไม่ต้องการอะไรจากเขาหรือใครทั้งนั้น เหตุผลเดียวที่พาลูกกลับมาก็เพราะที่นี่คือบ้านของเธอ เธอมีสิทธิ์ที่จะพาลูกกลับมาอยู่ในที่ที่เป็นความทรงจำล้ำค่าของเธอ

เพราะถูกคนรักหักหลังแล้วหนีไป วาคิมจึงปิดตายหัวใจไม่ยอมรับใครเข้ามาในชีวิตอีกเลยด้วยเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นคือเขากำลังรอการกลับมาของเธอ... ผู้หญิงใจร้ายที่ทำให้โลกทั้งใบของเขาเปลี่ยนไป! “เธอคงคิดใช่ไหมว่าที่ฉันยังไม่ทิ้งมันไปเพราะยังรักเธออยู่…” ทว่าเสียงที่ดังขึ้นจากหน้าประตูห้องน้ำทำให้หญิงสาวต้องรีบหันไปมองก่อนจะพบว่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเขา เจ้าของนอนห้องที่เธอกำลังนอนอยู่ เมื่อเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไม่พูดอะไรวาคิมจึงเอ่ยต่อ... ”เปล่าเลยดวงตะวัน! ที่ฉันยังเก็บรูปนี้ไว้ แถมยังวางมันเอาไว้ข้างเตียงเหมือนเดิมก็เพราะว่ามันจะได้เตือนใจฉันทุกวินาทีแรกที่ฉันลืมตาตื่นขึ้น! เตือนให้ฉันได้รู้…ว่ารักแท้มันไม่เคยมีอยู่จริง! โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรักที่มาจากผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอ!!” มันเจ็บปวดเหลือเกินที่ได้เห็นความบอบช้ำในดวงตาเขา ทุกอย่างมันย้ำเตือนให้เธอรู้ว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมาเขาต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดจากการถูกเธอหักหลัง แต่สิ่งที่เขาไม่เคยรู้เลยก็คือเธอเองก็เจ็บปวด เจ็บมากกว่าเขาด้วยซ้ำ! “ดวง…ขอโทษ”

“ไม่! เล็กไม่ทำ คุณปัญญ์ปล่อยเล็กนะคะคนบ้า คนลามก” “ลามกที่ไหนกัน นี่มันเรื่องธรรมชาติ อีกอย่างเธอมาที่นี่เพื่อทำเรื่องลามกกับฉันอยู่แล้วไม่ใช่รึไง เอาหน่อยน่า! แค่ลูบๆ ชักขึ้นชักลงแค่นี้เอง ไม่ยากหรอกเดี๋ยวฉันสอนให้” คนอะไรปากมอม นี่เขากล้าพูดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ออกมาทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มได้ยังไงกัน หญิงสาวคิดภายในใจก่อนจะเริ่มต้นส่งเสียงร้องโวยวายไม่ยอมทำอะไรไปทั้งนั้น อย่างน้อยๆ มันก็ต้องไม่ใช่วันนี้! “ปล่อยเล็กเดี๋ยวนี้นะคะคุณปัญญ์ ไม่อย่างนั้นเล็กจะฟ้องคุณแม่!” คำขู่นั้นไม่เพียงแต่ทำให้อีกคนรำคาญเขายังหัวเราะเยาะกันเสียงใส ราวกับคำพูดเมื่อสักครู่ของเธอเป็นแค่เรื่องตลกก็ไม่ผิด “เอาสิ! ฟ้องเลย แม่ฉันคงดีใจจนเนื้อเต้นถ้ารู้ว่าฉันเต็มใจจะยัดเหยียดความเป็นผัวให้ลูกสาวสุดที่รักของท่านถึงขนาดนี้ อย่าลืมสิว่าท่านอยากให้เราสองคนร่วมหอลงโลงกันแค่ไหน เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอีกแล้วพิมพ์พิมล ช่วยฉันเดี๋ยวนี้!!” ครั้งนี้รังสิมันต์ไม่ได้พูดเปล่าให้เสียเวลาอีก เขาอาศัยจังหวะที่หญิงสาวเผลออุ้มเธอขึ้นก่อนจะเดินไปยังเตียงนอนกว้างพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะของผู้ชนะ

เธอจะทำเช่นไรในเมื่อทั้งใจมีแต่เขา ขณะที่เขามีใครอีกคน... “พี่ภูมิบังคับพรีมไม่ได้! นี่มันชีวิตของพรีม ตัวของพรีมใจก็ของพรีมพี่ภูมิไม่มีสิทธิ์!” เพราะอารมณ์ที่กำลังลอยเด่นเหนือทุกสิ่งทำให้ราชาวดีไม่คิดที่จะระงับความโกรธของตัวเองเหมือนกัน เธอพูดไปตามที่คิดก่อนจะก้าวถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาหากันด้วยท่าทีคุกคาม สายตาของเขาที่มองกันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อไม่ผิด “ไม่ใช่อีกแล้วราชาวดี ทั้งตัวแล้วก็ใจเธอมันเป็นของพี่!” ภูมินทร์ประกาศิตก้อง ก่อนกระชากร่างบางอย่างหาตัวอย่างรุนแรง “กรี๊ดด พี่ภูมิจะทำบ้าอะ…อื้อ!!” น้ำเมาที่ดื่มราวกับอาบทำให้ภูมินทร์ละทิ้งทุกๆ สิ่งไว้ที่ปลายเท้า เขากระแทกริมฝีปากครอบงำเรียวปากสวยอย่างรุนแรง ไม่สนท่าทีดิ้นรนขัดขืนของคนใต้ร่างอีกต่อไป ราชาวดีได้ปลุกความโกรธกริ้วทั้งหมดในตัวของเขาออกมา และคืนนี้เขาจะตอบแทนเธออย่างสาสมที่สุด เท่าที่จะสามารถทำได้ “พรีมไม่มีสิทธิ์ไปรักใครนอกจากพี่” เสียงเข้มกำชับสั่งก่อนจะจ้องมองคนในอ้อมแขนที่จ้องมองกันด้วยความเกลียดชังจับหัวใจ “อย่าทำ…อื้อ” คำห้ามของเธอไม่เป็นผลอีกครั้งเมื่อคนโตกระแทกริมฝีปากเข้าหากันอีกรอบใหญ่ หากแต่ครั้งนี้มันไม่รุนแรงเหมือนครั้งแรก มันนุ่มนวลชวนฝันจนผู้ถูกกระทำหูอื้อตาลายไปหมด ราชาวดีกลัวจับใจ กลัวทั้งเขาและกลัวใจตัวเองกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เธอจิกปลายเล็บลงบนท่อนแขนของภูมินทร์ด้วยแรงทั้งหมดที่มีเพื่อหวังว่าความเจ็บนี้มันจะสามารถเรียกสติของเขาให้กลับคืนมาได้บ้างแต่ก็ไร้ผล เพราะยิ่งเธอทำร้ายเขามากเท่าไหร่ จูบที่เคยอ่อนโยน ก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งเปลี่ยนเป็นรุนแรงหนักมากขึ้นไปเท่านั้น “พี่ภูมิอย่า…” เสียงหวานร้องห้ามเมื่อถูกอุ้มจนตัวลอย ภูมินทร์ไม่ใส่ใจสิ่งอื่นใดนอกจากความต้องการของตัวเอง เขาค่อยๆ วางราชาวดีลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนทำให้หญิงสาวอาศัยจังหวะนี้ผลักเขาออกห่างพร้อมกระโดดขึ้นจากเตียงจุดหมายคือประตูห้อง…

“ฮึก! คุณปราณอย่าทำตา…ตาไม่ได้ทำ…ฮือ…” วาสิตาร้องไห้ไปพร้อมพยายามสะบัดหน้าหนีจูบของคนที่กำลังหน้ามืดเพราความโกรธ แต่เสียงร้องของเธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลยยามที่เขาเอื้อมมือมาบีบแก้มกันพร้อมกับสอดปลายลิ้นเข้าหาอย่างหื่นกระหาย มือหนาค่อยๆ กระชากเสื้อผ้าออกไปจากร่างกายของเธออย่างรุนแรง แม้ว่าเธอจะพยายามร้องขอความเมตตาจากเขาเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่เขาจะมอบให้กันในตอนนี้เวลานี้นั้นจะมีแค่ความเกลียดชังที่ไม่มีวันสิ้นสุดไปได้เท่านั้น “หยุดร้องเสียที!! ต่อให้ร้องจนขาดใจตายก็อย่าหวังว่าจะรอด! เพราะว่าฉันจะไม่มีวันหยุด!” คนใจร้ายตะโกนใส่หน้ากันพร้อมกับเอื้อมมือไปปลดตระขอชั้นในลูกไม้ ไม่นานอกคู่สวยก็ปรากฏเด่นอยู่ในสายตา แม้ว่ารูปร่างของเธอจะชวนหลงใหลสักแค่ไหนก็ตามแต่อธิปในตอนนี้กลับมีเพียงแค่ความแค้นที่ต้องชำระเท่านั้น เขากดร่างแม่ตัวดีที่บัดนี้ได้แต่ดิ้นน้อยๆ เอาไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนที่อีกข้างจะเอื้อมมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง “ฮึก! คุณปราณอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ …อย่าทำตาเลย…” วาสิตาร้องไห้จนตัวโยนเมื่อรู้ดีกว่าอธิปกำลังจะทำอะไรต่อไป แต่ยิ่งเธอร้องขอความเมตตาจากเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะลงทัณณ์กันมากขึ้นเท่านั้น ไม่นานร่างกำยำก็เปลือยเปล่าเสมอภาคกัน

“คุณคิดจะบอกเรื่องนี้กับผมเมื่อไหร่!” เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ที่พิชญะรู้สึกโกรธใครสักคนได้มากมายขนาดนี้แต่กลับทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลยเพราะเธอกำลังท้อง และดูเหมือนจะท้องลูกของเขาด้วย “ไม่คิดจะบอกสินะครับ!” ชายหนุ่มตอบแทนเพราะอีกฝ่ายเอานิ่งแต่เงียบ เขาเชื่อในสิ่งที่เห็น พิณรัมภาไม่คิดที่จะบอกเรื่องนี้กับเขาจริงๆ “ท่านประธานคะ…คือว่าฉัน…” “กรุณาเรียกผมว่าหมอก! เพราะผมไม่ได้เป็นท่านประธานของคุณอีกแล้วครับคุณเดือน!” เขาไม่ชอบที่เธอแสดงท่าทีห่างเหินใส่ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงก็เห็นๆ กันอยู่ตรงหน้าว่าเธอกับเขาเป็นมากกว่านั้นหลายเท่า และยิ่งไม่ชอบใจไปกันใหญ่เมื่อเธอเลือกที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว “จะอะไรก็ช่างเถอะค่ะ คุณไม่จำเป็นต้องมาใส่ใจกับเรื่องนี้สักนิด เด็กคนนี้เป็นลูกฉัน ฉันจะดูแลเอง” หากเธอต้องการความรับผิดชอบจากเขา ก็คงติดต่อกลับไปตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าตัวเองกำลังตั้งท้องนั่นแล้ว แต่เพราะเธอไม่ต้องการอะไรจากเขาทั้งนั้น สำนึกได้เองว่าที่ทุกอย่างมันต้องกลายมาเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอทำตัวเองทั้งนั้น แล้วจะให้เธอมีหน้าไปเรียกร้องเอาอะไรจากเขาได้ ต่อให้จะทำได้เธอก็ไม่เคยคิดที่จะทำมัน “ลูกคุณคนเดียวเหรอครับคุณเดือน!” พิชญะตวาดลั่นอย่างเหลืออดไม่ชอบใจคำพูดของอีกคนเลยสักนิด ลูกของเธอคนเดียวที่ไหน “นี่คุณ!” “หรือคุณลืมไปแล้วครับว่าเราสองคนทำยังไงเขาถึงได้เกิดมา” คำพูดนั้นทำพิณรัมภาหมดสิ้นความอดทน เชิดหน้าขึ้นก่อนตอบกลับไป “แล้วคุณจะเอายังไงเล่า!”

“พี่ลม!” ยังไม่ทันจะได้คำตอบ แรงรัดจากด้านหลังก็ทำให้ทุกอย่างกระจัดกระจายออกไปจากหัวจนหมดทำให้เผลอหลุดปากเรียกเขาเหมือนที่เคยเรียกตามความเคยชิน แน่นอนมันทำให้เขาโกรธ “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาเรียกฉันว่าพี่!” เขาไม่ใช่พี่ลมคนเดิมของเธออีกแล้ว ไอ้ผู้ชายหน้าโง่คนนั้น มันตายไปตั้งแต่วันที่ได้รู้ความจริงนั่นแล้ว ไม่ว่าจะที่นี่ หรือที่ไหนในโลกจะไม่มี ‘พี่ลม’ ของเธออีก! “นิดขอ...” “หยุดพูดคำว่าขอโทษนั่นด้วย! คิดว่าคำพูดโง่ๆ แค่นั้นมันจะทำให้ฉันลืมเรื่องระยำที่เธอกับครอบครัวเคยทำไว้รึไง!” เธอไม่เคยคิดว่าแค่คำขอโทษมันจะชดใช้ความรู้สึกที่เสียไปของเขาได้ ไม่เคยมีความคิดนั้นอยู่ในหัวของเธอเลย เพราะเธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนรักแรงเกลียดแรงแค่ไหน “นิดไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ นิดรู้ค่ะว่าตอนนี้คุณลมคงเกลียดนิดไปแล้ว...” ไม่มีพี่ลมของเธออีกแล้ว จะมีก็แต่คุณลม คนใจร้าย คนที่เกลียดชังเธอจับใจ คนที่เฝ้ารอเวลาให้ครบหนึ่งปีไวๆ เพื่อที่เขาจะได้เป็นอิสระ จากผู้หญิงสารเลวจอมหลอกลวงอย่างเธอ “รู้ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องย้ำให้ฟังบ่อยๆ มาทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว! วันนี้พ่อเธอไถเงินฉันไปสองแสน คงรู้ใช่ไหมว่าต้องบริการฉันยังไงให้คุ้มกับจำนวนเงินที่ฉันทำทานให้พ่อเธอไป!” ความจริงที่เพิ่งได้รู้ทำให้เข้าใจหลายๆ อย่างชัดเจนขึ้น ที่แท้เรื่องมันก็เป็นแบบนี้เอง “นิดมีค่าแค่นี้เองสินะคะ...” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงแผ่ว เหมือนกับจะพูดกับตัวเองเสียมากกกว่า เพราะนอกจากเรื่องเงินกับเรื่องบนเตียงแล้ว ก็เหมือนเธอจะไม่มีค่าอะไรกับใครเลย ไม่ว่ากับเขา หรือแม้แต่พ่อแท้ๆ “ทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่ายคะนึงนิจ!” และนี่คือสิ่งที่เธอต้องทำใจยอมรับ เพราะเขาเองก็ไม่ใช่นักบุญที่จะให้อะไรใคร โดยไม่หวังผล โดยเฉพาะคนครอบครัวนี้ ยิ่งต้องทวงคืนให้หนัก

“ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่คุณย่าของฉันส่งมาทนอยู่ที่นี่ได้นานเกินหนึ่งเดือน!”เสียงเข้มดังตวาดขึ้นเมื่อได้รับรู้ความจริงว่าหญิงสาวตรงหน้าคือคนที่คุณย่าของเขานั้นส่งมาเปลี่ยนใจเขาให้ยอมกลับบ้านหลังจากที่ไม่ยอมกลับไปเป็นเวลานานนับหลายๆ ปี ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ใครไม่เจอกับตัวเอง คงไม่มีวันที่จะมาเข้าใจได้“แล้วถ้าฉันทนอยู่ได้นานกว่านั้นล่ะคะคุณจะยอมกลับไปหาคุณย่าของคุณพร้อมกันกับฉันรึเปล่า” พิชญายังคงไม่ยอมแพ้สิ้นคำถามร่างเล็กที่ถูกห่อเอาไว้ด้วยผ้าขนหนูสีขาวกลับลุกขึ้นประจันหน้าชายหนุ่มอีกครั้งอย่างไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกต่อไป“เธอรู้ตัวรึเปล่า ว่าสิ่งที่เธอกำลังท้าทายฉันอยู่มันมีโอกาสเกิดขึ้นน้อยมากสักแค่ไหน” ชรัสย้อนถามอย่างหงุดหงิดสายตาไล่มองร่างเล็กตรงหน้าขึ้นลงอย่างดูถูกดูแคลน หล่อนชื่อพิชญา หรือแพรไหม ประวัติสั้นๆ ที่เขารู้มาจากศรเพ็ญแม่บ้านประจำเกาะ นอกจากนี้เขากลับไม่รู้และไม่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับหล่อนอีกเพราะคิดว่าหลงเองก็คงจะไม่ได้แตกต่างอะไรกับคนก่อนๆ ที่เดี๋ยวทนรับต่อความลำบากไม่ไหวก็ยอมตัดใจหนีจากไปเองหล่อนมันก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงหิวเงินที่ทำได้ทุกอย่างไม่เว้นแม้กระทั่งยอมเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลถึงเกาะแก้วตาแห่งนี้เพื่อยั่วให้เขาหลงรักและยอมกลับไปกับหล่อน มีหรือที่ชรัสจะรู้เท่าไม่ถึงการความคิดของผู้เป็นย่าที่เพียรพยายามส่งหญิงสาวมาให้ เพื่อหวังจะเปลี่ยนใจที่แข็งกร้าวให้ยอมอ่อนเอนตามยิ่งเมื่อได้รู้ถึงเหตุผลของเรื่องทั้งหมดเข้าความเกลียดชังก็ยิ่มสุมเข้าที่กลางใจชายหนุ่มไม่คิดที่จะชายตาหรือแม้แต่สัมผัสหญิงสาวพวกนั้นของเลยจวบจนถึงวันนี้หญิงสาวตรงหน้านี้กลับมีบางสิ่งที่แตกต่างไปจากคนก่อนๆ เป็นอย่างมาก หล่อนปากกล้าและดื้อรั้นไม่ฟังคำสั่ง นั่นยิ่งจะทำให้เขาอยากที่จะสั่งสอนและไล่ไปให้พ้นๆ หน้าโดยเร็วที่สุดเท่าไหร่ได้ก็ยิ่งดี“ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้นก็ไม่มีอะไรที่ต้องกลัวไม่ใช่หรือคะ”หญิงสาวย้อนถามราวกับจงใจยั่วยวนอีกฝ่ายให้หลงกลตอบรับคำท้าทายนั่นยิ่งเข้าทางเมื่อเธอพบว่าชรัสนั้นเริ่มมีทีท่าไม่สบอารมณ์อย่างหนักให้ได้เห็นบ้างแล้ว นั่นเท่ากับว่าหญิงสาวเดาทางถูกว่าคนใจร้ายตรงหน้าคงจะเป็นพวกไม่ชอบถูกท้าทายเอาได้ง่ายๆ เป็นแน่ และคำตอบของเขาในเวลาต่อมานั่นเองที่ทำให้หญิงสาวได้รู้ว่าตนเองนั้นคิดถูก!“ตกลง! ถ้าเธอทนอยู่ที่นี่นานเกินหนึ่งเดือน ฉันจะยอมกลับไปหาคุณย่ากับเธอ แต่ถ้าเธอทำไม่สำเร็จ…เตรียมตัวเป็นเมียคนทั้งเกาะนี้ได้เลย!”“นี่คุณ! มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ”“ก็เธอมั่นใจว่าจะทำสำเร็จไม่ใช่รึไง มั่นใจเสียขนาดนั้นก็คงไม่มีอะไรที่ต้องหวาดหวั่นหรอกจริงไหม” คำตอบที่ดังกลับไม่ต่างอะไรจากคำย้อนที่ทิ่มแทงหัวใจดวงน้อยให้สั่นครอนตามไปเลยสักนิด แต่เมื่อเดินหน้ามาสุดกำลังแล้วก็ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องถอยหลังกลับไปอีก“ตกลงค่ะ ฉันจะทำและทำให้ได้!”

“จะไปไหนมาไหนทำไมถึงไม่โทรมาบอกก่อน แล้วนี่มันกี่ทุ่มเข้าไปแล้ว! รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน!” เขาเกือบๆ จะแจ้งความอยู่แล้ว กลัวจนแทบบ้าว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเหมือนครั้งนั้น แต่คนดื้อเงียบกลับไปนอนเล่นอย่างสบายใจอยู่ห้องเพื่อน ทิ้งให้เขาต้องวิ่งวุ่นตามหาเหมือนคนโง่คนหนึ่ง “….” “เงียบทำไมนิ่ม มีอะไรก็พูดสิ ไม่พอใจอะไรตรงไหนก็บอก...” “นิ่มจะกลับบ้านสวนค่ะ!” ในเมื่ออยากให้บอก เธอก็จะบอก! และเมื่อบอกไปแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องกลัวเขาอีกต่อไป! “ว่าอะไรนะ... ฉันถาม! ว่าเมื่อกี้เธอพูดเรื่องบ้าอะไร!” “นิ่มบอกว่านิ่มจะกลับบ้านสวนค่ะ จะกลับไปหาคุณท่าน จะไม่อยู่กับคุณพิชญ์อีกแล้ว! ชัดพอไหมคะ!” เออชัด! แต่ใครบอกว่าเขาจะยอมให้ไป! เมียทั้งคน แม้จะเป็นเมียที่ไม่ได้อยากได้ แต่ในเมื่อเป็นแล้ว ก็ต้องเป็นไปจนวันตาย!

“คุณกำลังจะบอกผมว่าถึงคุณจะต่ำเตี้ยเรี่ยดินแค่ไหนแต่ก็มีความเป็นคนมากกว่าผมอย่างนั้นใช่ไหมเพียงตะวัน” “คุณเองก็ไม่ได้โง่ไปเสียทีเดียวนี่คะ!” หญิงสาวเหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนจะถลึงตามองคนตรงหน้าเมื่อเขาออกแรงบีบเค้นที่ข้อมือของเธอสุดแรงจนเจ็บช้ำระบมไปหมด “แต่ผมว่าคุณนั่นแหละที่โง่...โง่ที่จะท้าทายของอย่างแมทธิวคนนี้ แล้วไหนมาดูกันสิว่าไอ้ความสูงส่งเลอค่าที่คุณว่ามันจะทำให้ผมสะใจได้มากสักแค่ไหนกันเชียว” แมทธิวทิ้งทวนเอาไว้ก่อนจะฝังใบหน้าเข้าหาซอกคอขาวหอมกรุ่นอย่างรุนแรงจนหญิงสาวหวีดร้องออกมาเสียงหลงไม่คิดว่าเขาจะป่าเถื่อนและกล้าทำอะไรแบบนี้กับเธอ “ปล่อยฉันนะคุณแมทธิว! คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉัน ปล่อยสิ!” เสียงร้องห้ามของเธอหรือจะทำให้เขายอมหยุด กลับกันยิ่งเธอห้ามเขาก็ยิ่งอยากจะเดินหน้าต่อไป การทำให้เธอได้เจ็บปวดนั่นคือสิ่งที่ใจคิด แต่การกระทำกลับเป็นไปตามแรงอารมณ์ที่พุ่งทะยานขึ้นราวกับจะไม่มีใครหรือสิ่งไหนมาหยุดมันได้อีกต่อไป “ทำไมไม่มี! ผมเนี่ยแหละที่มีสิทธิ์ในตัวคุณมากกว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น แล้วมันก็ถึงเวลาแล้วที่ผมจะทวงสิทธิ์ที่ว่านั้นกลับคืนมา!” “คนเลว ฉันเกลียดคนแบบคุณที่สุด อื้อ!” คำเกลียดที่ไม่อยากฟังถูกปิดลงด้วยริมฝีปากหนาที่กระแทกเข้าหาอย่างแรงก่อนจะดันร่างของคนตัวเล็กกว่าให้แนบชิดกำแพงเพื่อไม่ให้เธอมีโอกาสดิ้นหนี สองมือน้อยๆ ที่ระดุมทุบก็ถูกรวบตรึงเอาไว้แน่นเหนือหัว “อื้อ!” เพียงตะวันพยายามอย่างหนักที่จะเบือนหน้าหนีรสสัมผัสที่หยาบคายของชายหนุ่มแต่ถึงยังไงก็ไม่อาจต้านทานเรี่ยวแรงที่เยอะกว่าของเขาได้เลยอีกทั้งข้อมือทั้งสองยังถูกตรึงเอาไว้แน่นเป็นเหตุให้ทางหนีนั้นถูกปิดตายลงทันทีพร้อมลิ้นร้อนๆ ที่ชอนไชไปทั่วโพรงปากเก็บเกี่ยวเอาความหอมหวานไปด้วยวิธีสกปรก “ไง! จูบกับพี่ผัวตัวเองมันก็ไม่เลวเสมอไปหรอกใช่ไหม” แมทธิวยิ้มเยาะอย่างมีชัยก่อนจะเผลอลืมตัวปล่อยแขนของหญิงสาวให้เป็นอิสระนั้นเลยทำให้เพียงตะวันมีโอกาสที่จะผลักอกคนเลวตรงหน้าให้ถอยห่างพร้อมทั้งตวัดวาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าหล่อคมคายเข้าเต็มแรง

“แค่อ้อนกับพี่ทัดคบกันก็จบปัญหาใช่ไหมคะ!” ดูเหมือนไม่ว่ายังไงเขาก็อยากให้เธอยอมรับเรื่องนี้ให้ได้ทั้งๆ ที่แม้แต่จะคิดเธอยังไม่เคย จะเป็นไรเล่า...ถ้าทำให้ความคิดนี้ของเขาเป็นจริงขึ้นมา! “อย่ายั่วโมโหฉันแก้วเจ้าจอม!” “อ้อนไม่ได้ยั่วค่ะ แต่ถ้ามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น อ้อนจะไปขอคบพี่ทัด เรื่องบ้าๆ พวกนี้มันจะได้จบ...อ๊ะ! คุณรามจะทำ...อื้อ!” มันเป็นคำถามที่ไม่ได้คำตอบด้วยคำพูด หากแต่ได้กลับมาเป็นการถูกบังคับ ‘จูบ’ แทน จูบแรกที่ถูกช่วงชิงไปอย่างอุกอาจกลางหลังม้าทำเอาแก้วเจ้าจอมตกใจจนหัวหมุน ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นคือวาบหวาม ก่อนจะตามมาด้วยความอับอายอย่างถึงที่สุดเมื่อสำนึกได้ว่าตอนนี้เธอกับเขาอยู่ที่ไหน และไม่ว่าเธอจะพยายามดิ้นรนขัดขืนสักแค่ไหนก็ไม่เกิดผล คนใจร้ายยังตักตวงเอาความหอมหวานจากเธออย่างอุกอาจ ด้วยการกระทำที่สุดแทนจะใจร้ายอย่างถึงที่สุด... ความหอมหวานที่ได้รับทำเอาคเชนทร์แทบจะลืมไปแล้วว่าเขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้กับใครที่ไหนมาก่อนแก้วเจ้าจอมคือคนแรก ยิ่งได้รู้ว่าหล่อนไม่ประสาเขายิ่งภูมิใจกับสิ่งที่ได้รับ แม้จะได้มันมาด้วยการกระทำที่ไม่สมเป็นสุภาพบุรุษ แต่ลึกๆ ก็ยังดีใจอยู่ดี จูบแรกของเธอ...

“ถ้าจะกลับเอาป่านนี้ ทำไมไม่นอนค้างกับมันซะเลยล่ะ!” คำถากถางนั้นได้ผลเมื่อร่างบอบบางชะงักก่อนจะหันกลับมาให้คำตอบ “ข้าวกับบีมเราเป็นเพื่อนกัน และการที่ข้าวจะแวะไปหาเพื่อนบ้าง ข้าวก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน!” เธอแก้ต่างให้กับตัวเองก่อนจะเดินเลยผ่านหน้าเขาไปราวกับไม่อยากจะเสวนาด้วย นั่นยิ่งสร้างความโกรธแก่อีกคนเป็นอย่างมาก “หายออกจากบ้านไปเป็นวันแล้วกลับมาในสภาพแบบนี้จะให้พี่คิดยังไง!” แล้วเขาเล่า หายออกไปจากบ้านไปแบบนั้นกลางดึกเคยคิดบ้างไหมว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรคำถามนี้ควรเป็นเธอที่ต้องถาม! “ก็แล้วแต่พี่พีจะคิดเลยค่ะ ข้าวคงไปห้ามความคิดของใครไม่ได้ ข้าวง่วง ขอตัวก่อนนะคะ” เพราะหลายวันที่ผ่านมานี้เธอได้แต่นอนร้องไห้เฝ้ารอสามีที่ไม่กลับมานอนบ้าน ไม่แปลกที่เธอจะรู้สึกอ่อนเพลีย หากแต่อีกฝ่ายกลับเข้าใจผิดไปกันใหญ่ เพียงเพราะแค่ได้เห็นท่าทีอ่อนแรงของเธอเข้า... “ไปทำอะไรมาล่ะ! ถึงได้อ่อนเพลียเหมือนคนไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงแบบนี้!” คำถามที่ดังขึ้นพร้อมแรงฉุดทำให้เธอโกรธที่ถูกกล่าวหา แต่จะให้อธิบายเธอก็คงไม่ทำเพราะมันเปล่าประโยชน์ เหนื่อยเปล่า!

“คุณคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมถ้าผมจะให้ลิลินเขานอนค้างที่นี่คืนนี้” กวินภพเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาและคู่ขาเดินตามหลังมัทนาออกมาจากเรือนใหญ่หลังจากการรับประทานอาหารเย็นสิ้นสุดลง ซึ่งคำถามนั้นทำเอาคนที่ตั้งใจจะเดินหนีภาพบาดตาไปให้ไกลจำต้องหยุดชะงักก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำถามอีกครั้งอย่างคนไม่มีทางเลือก “มัทจะไปว่าอะไรคุณได้ล่ะคะ คุณวินอยากทำอะไรก็ตามสบายได้เลยค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วมัทขอตัวก่อนนะคะ” เธอว่ากลับไปเสียงแข็งก่อนจะหมุนตัวทำท่าจะเดินถอยห่างออกมา แต่เสียงใส ๆ ของนางแบบสาวกลับดังตามมาด้วย “เมียของวินนี่ใจกว้างจังเลยนะคะ” “อย่าถึงกับใช้คำว่าเมียเลยครับ ควรเรียกว่ากาฝากของชีวิตผมจะดีกว่า” ถ้อยคำเรียบง่ายเพียงไม่กี่คำแต่ทว่ากลับกัดกร่อนใจคนได้ฟังจนแทบจะทนฟังต่อไปไม่ไหวจึงต้องรีบพาตัวเองเดินหนีจากมาเงียบ ๆ แทนที่จะอยู่รอฟังคำพูดร้าย ๆ จากทั้งสองคนนั้นต่อไป

“พะ…พูดบ้าอะไรของนาย นี่ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆ ด้วย” เกิดกลายเป็นเสียงหัวเราะเยาะเบาๆ ที่ดังขึ้น เมื่อสิ้นคำขู่ที่ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดของเธอ และนอกจากเขาจะไม่กลัวกันแล้วนั้น ยังเสริมความน่ากลัวให้กันด้วยคำพูดหลังจากนั้นอีกด้วย… “ต่อให้คุณร้องจนคอแตก คิดเหรอว่าจะมีใครมาช่วย บ้านพักคนงานที่ใกล้ที่สุดห่างจากที่นี่เกือบหกกิโล ถ้ามีใครสักคนคิดไม่ดี อย่างน้อยที่สุด…คุณอาจแค่โดนข่มขืน!” แค่นึกภาพตามในสิ่งที่เขาพูด ขนกายก็ลุกชันขึ้น ยอมรับก็ได้ว่าบางทีเธอก็คิดน้อยไปหน่อย “กะ…ก็ได้ ฉันยอมกลับก็ได้ พอใจนายรึยัง!” “ไม่พอ!” ทั้งหมดนี้เขาก็เพียงแต่ต้องการจะสั่งสอนให้คนตรงหน้าได้รู้สำนึก เธอจะต้องได้รับบทเรียนจากเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย ต่อไปจะได้ใช้สมองก่อนที่จะคิดทำอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้อีก! “ไอ้กล้าตะวัน! ฉันบอกให้นายถอยออก…ว้าย!” นอกจากจะไม่ยอมถอยตามคำสั่งแล้วนั้น กล้าตะวันยังทำในสิ่งที่ทำให้อีกคนต้องกรีดร้องขึ้นเสียงหลงด้วยการรั้งต้นแขนเรียวเข้าหาอย่างแรง “แล้วถ้าผมไม่ถอยล่ะ คุณจะ..” ไม่ต้องให้เขาได้กวนประสาทกันอีกรอบ ฝ่ามือน้อยๆ ก็ฟาดลงบนใบหน้าคมเข้มอย่างเต็มแรงก่อนที่ริมฝีปากหนาจะทาบทับลงมาบดขยี้เรียวปากของเธออย่างแรงเพื่อเอาคืนที่เธอกล้าตบหน้าเขา “อื้อ! ยะ…อย่า!” หญิงสาวพยายามขัดขืนเต็มกำลัง หากแต่เรี่ยวแรงของเธอนั้น มันกลับเทียบไม่ได้เลยสักนิดกับคนตรงหน้าที่มีมากกว่า “ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้ว ว่าบทสรุปของคนที่กล้าลองดีกับผมจะต้องเจอกับอะไร!” คนใจร้ายถอนริมฝีปากออกเพื่อพ่นประโยคนี้ใส่หน้ากัน ก่อนที่เขาจะล็อกใบหน้าของเธอเอาไว้ด้วยสองมือ เพื่อบังคับให้มันแหงนรับจูบหนักๆ ของเขาอีกครั้ง และอีกครั้ง เนิ่นนานจนแข้งขาของเธออ่อนแรง แต่กระนั้นคนบ้าอำนาจก็ไม่คิดที่จะหยุด คราแรกเขาต้องการเพียงแค่จะสั่งสอน แต่หลังจากนั้นความหอมหวานที่ได้รับ ก็ทำลายทุกความตั้งใจที่เคยมีไปจนหมด “ยังจะอวดเก่งกับผมอยู่อีกไหม!”

“พี่รู้สึกดีที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ในทุกๆ วัน แต่ว่ามัน…” เป็นอีกครั้งที่ความรู้สึกข้างในใจทำเขาชะงัก อาจเพราะอดีตที่เคยถูกหักหลังมาก่อน มันเลยทำให้เขากลัว กลัวที่ต้องเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน “แค่บอกว่ารักหรือไม่รักก็พอค่ะ นอกเหนือจากนั้นพีชไม่อยากฟัง!” เธออยากได้ยินแค่คำนี้จากปากของเขาเท่านั้น ต่อให้คำตอบที่ว่านั้นมันจะทำให้ใจต้องเจ็บ เธอก็พร้อมเคารพการตัดสินใจของเขาแต่โดยดี จะไม่ดื้อดึงอีกเลย หากคำตอบของเขาคือ ‘ไม่รัก!’ “พีช…” “พูดมาสิคะ! พี่ชินรักพีชบ้างไหม รักบ้างรึเปล่า!” “พี่ขอโทษ…” เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาเลือกที่จะเอ่ยคำขอโทษ เพราะคิดเอาเองว่ามันน่าจะทำให้เธอเจ็บน้อยที่สุด แต่สิ่งที่เขาอาจจะยังไม่รู้เลยก็คือ ไม่ว่าคำตอบของเขามันจะออกมาในรูปแบบไหนนั้น มันก็ทำให้เธอเจ็บปวดเจียนตายทุกครั้งที่ได้ยินอยู่ดี มันไม่ใช่แค่เขาทำให้รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนโง่งม ที่เอาแต่วิ่งไล่ตามความรักข้างเดียวจากเขา แต่ยังตอกย้ำให้เธอรู้ถึงความจริงที่พยายามวิ่งหนีมาโดยตลอด…ว่าสุดท้าย ไม่ว่าเธอจะพยายามสักแค่ไหน เป็นคนน่ารักแสนดียังไง เธอก็ยังเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการเลยสักคนอยู่ดี นั่นต่างหากคือสิ่งที่มันทำให้เจ็บปวดเจียนตายที่สุด!

“มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องเลือกคุณ!” หากจำไม่ผิด เด็กคนนี้ไม่ได้มีเชื้อสายเจ้า หล่อนเป็นเพียงหลานสาวของนายปราบลูกหนี้ของเขาเท่านั้น ซึ่งถ้าเทียบกับสิตาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่เขาอยากจะได้ไปเป็นแม่ของลูก อย่างน้อยๆ จะได้ไม่อายใครเวลาพาไปแนะนำให้ได้รู้จัก ต่างจากคนตรงหน้า ที่หน้าตาก็ดูงั้นๆ ไม่ได้สวยบาดจิตบาดใจเท่าไหร่ในความรู้สึก หากเอาไปเทียบกับผู้หญิงที่เขาเคยคบหาแล้วนั้น ยังถือว่าไม่ผ่านเกณ์ความชอบของเขาเสียด้วยซ้ำ สิ่งที่อยากรู้ตอนนี้เวลานี้! คือหล่อนคิดว่าตัวเองมีอะไรดีนักหนา ถึงได้กล้าเอาเรื่องนี้มาต่อรองกับคนอย่างเขา! “ฉันอาจไม่ใช่คนที่ดีพร้อม หน้าตาก็งั้นๆ ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยสักอย่าง ถ้าเทียบกับคนที่เกิดมาดีพร้อมอย่างคุณ แต่ถ้าเพียงคุณให้โอกาสสักครั้ง ฉัน สะ...สัญญาค่ะ ว่ามันจะคุ้มค่าอย่างแน่นอน” อย่างน้อยความสาวของเธอ ก็อาจจะพอต่อรองกับเขาได้บ้าง ถึงจะไม่รู้ว่าเขาจะเห็นค่าของมันรึเปล่า แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไร ปล่อยให้บ้านของลุงกับป้าถูกยึดไปโดยคนที่ไม่รู้คุณค่าของมัน ซึ่งทางนั้นต่างหากที่เธอจะไม่มีวันเลือกเดินหรือปล่อยให้มันเกิดขึ้น ไม่มีวัน! “หรือว่าคุณกลัวคะ! กลัวว่าจะเผลอตกหลุมรักคนธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลยอย่างฉัน!” คำพูดนั้นไม่ได้ทำให้เขาโกรธเสียทีเดียว แต่ก็ถือว่ายั่วขึ้นอยู่พอสมควร! เพราะไม่บ่อยนักที่จะมีใครสักคนกล้าทำ ซ้ำคนที่กล้า ยังเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น! “แก้ผ้าสิ!” และในเมื่อหล่อนอวดดีนัก เขาก็จะให้หล่อน ‘อวด’ จนพอใจ! เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านอกจากปากที่ว่าดีแล้ว นั้น คนตรงหน้าจะยังมีอย่างอื่นที่ ‘ดีพอ’ มากกว่าปากอีกหรือไม่! “คะ!” “ผมไม่ชอบพูดอะไรที่มันซ้ำซาก ในเมื่อคุณอยากเสนอ ผมก็ยินดีที่จะเสียเวลาสนองให้ แต่ก่อนอื่น...ผมคงต้องขอตรวจสอบสินค้าดูก่อน ไม่อย่างนั้นคงให้คำตอบไม่ได้...” ในเมื่อหล่อนกล้าที่จะอวดดี เขาก็จะทำให้หล่อนได้รู้ซึ้ง ถึงโทษของคนที่คิดอาจจะมีเรื่องกับคนอย่างเขา ที่ไม่ว่าจะด้วยทางไหน มันก็ทำให้รู้สึกไม่สบอารมณ์ทั้งนั้น! ยิ่งหล่อนทำเหมือนพี่สาวตัวเองมีค่าดั่งทองมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากทำให้รู้สำนึกว่าสำหรับเขาแล้ว ต่อให้สืบเชื้อเจ้ามาจากไหน นั่นหาใช่สิ่งสำคัญที่เขาจำเป็นต้องลดตัวไปลงยุ่งเกี่ยวด้วย ลองถ้าย่าของเขาไม่เสนอเรื่องบ้าๆ แบบนั้นขึ้นมา ก็อย่าหวังเลยว่าคนพวกนี้จะได้รับความสนใจจากเขา โดยเฉพาะคนตรงหน้านี้แล้ว ยิ่งไม่มีวัน!

“คุณคงจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อเดินเล่นหรือพลัดหลงทางหรอกใช่ไหม หรือว่าคุณ…” “ถูกต้องแล้วค่ะมิสเตอร์ ตามที่คุณคิด ฉันเป็นเด็กของเจ๊หยกที่คุณว่าจ้างให้ขึ้นมาบนเรือลำนี้เป็นเวลาสามวัน ดิฉันชื่อชญาวีร์ หรือเรียกสั้น ๆ ว่าน้ำหวานก็ได้ค่ะ” แม้ภายในใจจะอับอายจนคิดอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แต่ด้วยภาระหน้าที่ของตนเองที่รับเงินล่วงหน้ามาจนหมดแล้ว ชญาวีร์จึงได้แต่ทำใจและหวังว่าเขาจะไม่ดูถูกดูแคลนเธอมากไปกว่านี้ “ถ้าจำไม่ผิดคุณเคยลั่นวาจาบอกว่าจะไม่มีวันขายให้ผม” “ถ้ารู้ล่วงหน้าเพียงซักนาทีเดียวว่าคนที่ฉันขายเป็นคุณ ดิฉันก็จะยังคงยืนยันเช่นเดิมค่ะ” เพราะคิดผิดมหันต์ว่าคนตรงหน้าคงจะมีความเป็นสุภาพบุรุษบ้าง ชญาวีร์จึงหมดความอดทนเผลอสวนกลับไปด้วยประโยคที่ทำให้คาร์ลต้องส่งเสียงหัวเราะลั่น “คุณยังปากเก่งไม่เปลี่ยนจริง ๆ แม่หัวขโมยสาว” “ฉันขอยืนยันอีกครั้งว่าไม่เคยแม้แต่จะคิดขโมยของใคร ถึงฉันจะจนแต่ความเป็นคนของฉันก็มีพอๆกับคุณ กรุณาอย่าปรักปรำฉันค่ะหากคุณไม่มีหลักฐานเพียงพอ” หญิงสาวเชิดหน้าตอบอย่างไม่เกรงกลัวอีกฝ่าย “ตกลง ถ้าอย่างนั้นเราอย่ามัวมายืนทะเลาะกันให้เสียเวลาเลยดีกว่า เริ่มงานของคุณเลยสิ คุณมาที่นี่เพื่อทำให้ผมมีความสุขนี่ เพราะฉะนั้นถอดเสื้อผ้าออกซะ” ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ริมฝีปากหนาก็เปิดออกพร้อมกับคำสั่งที่มาพร้อมรอยยิ้มของผู้ชนะ

“ฉันมีเรื่องที่ต้องตกลงกับเธอก่อนแต่งงาน” คนที่เป็นฝ่ายเปิดฉากพูดก่อนนั้นคือวิศรุตที่จ้องมองใบหน้าที่ซีดไปถนัดตาตั้งแต่ที่เจอเขากับแม่ที่หน้าประตูบ้านนั่นแล้วไปพลางๆ “ว่ามาได้เลยค่ะ” อันธิกาตอบเหมือนคนไร้ซึ่งทางให้ได้เลือก “ถึงเราจะแต่งงานกัน แต่เธอจะไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉัน! เราสองคนจะย้ายไปอยู่ที่คอนโดฉันทันทีที่งานแต่งจบลง ฉันจะบอกคุณแม่ว่าที่นั่นมันสะดวกเวลาไปทำงาน เธอเองก็ควรจะบอกแบบนั้นเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าท่านหรือใครถาม!” หญิงสาวรับฟังแต่โดยดีก่อนจะพยักหน้ารับไม่กล้าแม้แต่จะแสดงความเห็นเพราะรู้แก่ใจดี ว่าเสียงของเธอมันแทบไม่เคยมีความหมายอะไรสำหรับเขา “อีกอย่าง…ระหว่างฉันกับลินหรือแม้แต่ผู้หญิงคนอื่นๆ ของฉันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เธอไม่มีสิทธิ์มาตีกรอบหรือแสดงอำนาจอะไรในชีวิตของฉันทั้งนั้น หน้าที่เธอต้องทำคือเป็นนางบำเรอบนเตียงให้ฉันแก้ขัดเวลาที่ผู้หญิงของฉันเขาไม่ว่าง! ซึ่งฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบมัน” คนฟังได้แต่ยืนนิ่ง ทั้งๆ ที่หัวใจแสนปวดร้าวเหลือเกิน “แล้วอันละคะ…” “เธอทำไม!” วิศรุตย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ “อันมีสิทธิ์ทำอย่างที่รุจทำด้วยรึเปล่า” อันธิการู้ตัวเองดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังที่เอ่ยถามประโยคนี้จบลง ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่คิดเมื่อต้นแขนของเธอ ถูกคนใจร้ายกระชากเข้าหาตัวเขาอย่างรุนแรง “อยากตายก็ลองดู! จำใส่หัวเอาไว้นะอันธิกาว่าเธอไม่มีสิทธิ์ไปมั่วกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้นตราบใดที่ยังนอนกอดทะเบียนสมรสของฉันอยู่! เพราะฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร!” แล้วเธอเล่า เขาเคยคิดจะถามเธอบ้างไหมว่าอยากจะใช้ผู้ชายร่วมกันกับผู้หญิงของเขารึเปล่า อันธิกาได้แต่ร้องถามคำถามนี้แต่ภายในใจ

“เธอกล้าดียังไงไปเหยียบเรือนหอของฉันกับอร!!” ชายหนุ่มร้องถามก่อนจะหงุดหงิดเมื่ออีกคนยังคงวางตัวทำเป็นผู้ร้ายปากแข็ง “พะ…พี่เหนือพูดอะไรกันคะ แก้วไม่รู้เรื่อง” “อย่าให้ฉันต้องทวนความจำกับเธอบนรถแก้วกานดา! บอกมาว่าเธอต้องการอะไรจากฉันอีก หรืออยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่น!” “แก้วไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นนะคะ แล้วที่แก้วต้องถือวิสาสะไปเหยียบเรือนหอของพี่เหนือก็เพราะแก้วอยากให้เหนือไปหาอร ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นแก้วไม่คิดจะเรียกร้องอะไรจากพี่เหนือทั้งนั้น!” เมื่อถูกอีกคนตวาดใส่หน้าไม่หยุดหย่อนแก้วกานดาจึงตอบโต้กลับออกไปบ้าง เธอจ้องมองเหนือตะวันทั้งน้ำตานองหน้า รู้สึกเกลียดรอยยิ้มของเขาที่เผยให้เห็น เหมือนคำตอบเมื่อสักครู่ทำให้เขาพอใจ “ก็ดี! เพราะถึงเธอจะเรียกร้องอะไรจากฉันฉันก็ไม่มีอะไรจะให้เธอเหมือนกัน แล้วก็อย่าคิดเอาเรื่องที่เกิดขึ้นมาแบล็คเมล์ฉันเป็นอันขาด เพราะว่าผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักคืออรดีไม่ใช่เธอ!” หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ ถึงเขาไม่พูดเธอก็รู้ว่าคนที่เขารักคืออรเท่านั้น

“มานี่!” เขาปล่อยทิ้งความเงียบอยู่ครู่ถึงได้เอ่ยเรียกขึ้น ซึ่งเมื่ออีกคนก้าวตรงเข้ามาใกล้จึงอาศัยจังหวะที่เธอเผลอกระชากต้นแขนกลมกลึงเข้าหาตัวอย่างแรง จนร่างแน่งน้อยล้มลงมานั่งบนตัก “คะ…คุณรามจะทำอะไรคะ” มัสยาร้องถามเสียงสั่น สองมือน้อยๆ ที่พยายามผลักอกเขาให้ถอยห่างถูกมือของเขากระชากออกไปราวกับอัศวินไม่ต้องการให้มีอะไรมาขวางกลั้นความใกล้นี้ก็ไม่ปาน เขาจ้องมองดวงตาคู่สวยอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่จะเฉลยให้ได้รู้ “อย่ามาทำใสซื่อไปหน่อยเลยน่ามัสยา! ฉันก็แค่จะทดลองสินค้า ว่ามันจะคุ้มค่ากับเศษเงินที่ฉันต้องเสียไปรึเปล่ามันก็เท่านั้น!” จบสิ้นคำตอบริมฝีปากหยักหนาก็ครอบงำเข้าหาเรียวปากสวยอย่างรุนแรง ไร้ซึ่งความอ่อนโยนที่ควรต้องมีในจูบแรกที่เกิดขึ้นระหว่างกันจนอีกคนเผลอออกแรงดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิตขึ้นมาด้วยไม่คุ้นชินกับมัน “อยู่เฉยๆ ถ้าขืนเธอดิ้นอีกแค่ครั้งเดียวฉันจะถือว่าเธอทำผิดข้อตกลง! แล้วคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าถ้าฉันเกิดโมโหขึ้นมาเมื่อไหร่ผลร้ายจากการกระทำอันงี่เง่าของการกระทำของเธอในตอนนี้มันจะไปตกลงอยู่ที่ใคร!” มัสยากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝืองให้กับคำขู่ที่น่ากลัวของคนตรงหน้า เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวหนียามเมื่อมือของเขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองจนมันอ้ากว้างออก เผยให้ได้เห็นทรวงอกขนาดใหญ่สองเต้าที่ชูชันท้าทายสายตา “ใหญ่ใช่เล่น! มิน่าล่ะคนของฉันมันถึงได้ชอบเธอนัก!!” อัศวินตวาดลั่นอย่างเดือดดาล นึกหงุดหงิดใจไม่น้อยที่ลูกน้องมาอ้อนวอนขอร้องให้เขาอย่าทำร้ายหล่อนทั้งๆ ที่พวกมันต่างก็รู้แก่ใจกันดีว่าหล่อนต่างหากที่ทำร้ายเขา ทำลายทุกสิ่งที่เขารักหวงแหนไป

“ผมจะได้อะไรถ้าเลือกคุณ แทนที่จะเป็นสาวๆ ที่มากประสบการณ์ข้างนอกพวกนั้น…” คนตรงหน้ายังคงไม่หมดสิ้นคำถาม และคำถามนี้ของเขาทำให้เธอแน่นิ่งไปนาน เพราะนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเธอจะเอาอะไรไปสู้ผู้หญิงข้างนอกพวกนั้น คนที่ทั้งสวยกว่า ดูเอาใจเก่งกว่าไม่ว่าจะมองด้านไหน ความจริง… เธอแพ้ตั้งแต่ก้าวเข้ามาสมัครแล้ว “ฉะ…ฉันจะทำทุกอย่างค่ะ ทุกอย่างที่คุณต้องการ”

“ภัคพูดว่าอะไรนะ” น่านฟ้าถามย้ำเหมือนอยากจะให้โอกาสอีกคนได้คิดทบทวนก่อนที่จะตอบคำถามของเขาใหม่ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะไม่ว่ายังไงคนดื้อเงียบก็ยังเป็นคนดื้อเงียบวันยังค่ำ “ภัคบอกว่าไม่ค่ะ” “ภัคอาจจะลืมไปว่าตอนนี้พี่อยู่ในสถานะเจ้านายของภัค และพี่ขอให้สิทธิ์ในความเป็นเจ้านายสั่งให้ภัคย้ายไปทำแผนกบัญชี คำสั่งนี้มีผลนับตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไป!” คนบ้าอำนาจ เขาไม่มีสิทธิ์มาเอาแต่ใจกับเธอแบบนี้ คนเพียงคนเดียวที่ออกคำสั่งเธอได้คือแม่ของเขา “งั้นภัคขอลาออกค่ะ ขอให้มีผลตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปเหมือนกัน!” คิดเช่นนั้นภัคจิราจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงโกรธจัด ในเมื่อเขาไม่มีเหตุผลกับเธอก่อนคงไม่มีความจำเป็นอะไรที่เธอจะต้องทนอยู่ที่นี่อีก “ภัคจิรา!” “เลิกยุ่งกับภัคสักที พี่น่านยังต้องการอะไรจากภัคอีกคะ ไม่ต้องสงสารเห็นใจ! ไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งเป็นห่วงเป็นใยกัน เพราะความห่วงใยจอมปลอมของพี่ภัคไม่ต้องการ!” ไม่ว่าจะความสงสาร เห็นใจ หรือความรู้สึกแบบไหนถ้ามันมาจากเขาเธอไม่ต้องการ ทางที่ดีเขาควรอยู่ให้ห่างจากเธอ เจอหน้าก็ไม่ต้องมาทัก ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันเลยยิ่งดี เพราะเธอก็คิดและจะทำกับเขาแบบนั้นเหมือนกัน! “เสแสร้งเหรอภัค อะไรทำให้ภัคคิดว่าทั้งหมดที่พี่ทำมันคือการเสแสร้ง!” ต้นแขนบอบบางถูกกระชากอย่างแรงจนร่างบอบช้ำปลิวเข้ามาอยู่ในวงแขนแกร่ง แต่กระนั้นภัคจิราก็ไม่คิดดิ้นรนต่อสู้ให้ตัวเองต้องเหนื่อยเปล่า เพราะเธอรู้ว่าตัวเองสู้เขาไม่ได้ไม่ว่าจะด้วยกำลังหรือสมอง เธอเลือกที่จะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนใจร้ายทั้งน้ำตานองหน้า ในเมื่อเขาอยากจะรู้นักว่าทำไม ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปิดบัง! “ใบหย่านั่นยังไงล่ะคะคือสิ่งที่ชัดเจนที่สุด!”

“ทำไมผมต้องปล่อยด้วย ในเมื่อคุณเป็นคนเลือกทางนี้เอง ก็ต้องสานต่อให้มันจบ หรือถ้าคิดจะเปลี่ยนใจตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าไม่ทัน!” สิ้นเสียงริมฝีปากหวานก็ถูกบดขยี้อีกครั้งอย่างรุนแรงราวกับเจ้าของจูบกำลังจะสั่งสอนให้เธอได้รู้สำนึกบ้างว่าเขาคือคนที่มีสิทธิ์ทุกอย่างบนร่างกายนี้ เขาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ในร่างกายนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน! “ครั้งนี้ถ้าขืนเป็นลมไปอีกผมจะเอาคุณมันทั้งๆ ที่ไม่ได้สตินั่นแหละ! และอาจจะเรียกคนของผมมาร่วมสนุกด้วย!” เขาขู่ไปพร้อมๆ กับทึ่งเอาชุดเดรสสีหวานออกจากร่างกายที่กำลังนอนสั่นหงกอยู่ใต้ร่างอย่างรุนแรง ความเจ็บของเธอมันไม่มีผลอะไรกับเขาทั้งนั้นในตอนนี้หากเทียบกับความเสียหายที่พี่ชายของเธอทิ้งเอาไว้ และเธอคือคนที่จะต้องชดใช้! “คนเลว! ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอใครที่เลวเท่าคุณมาก่อนเลยจริงๆ” จันทริกาตวาดใส่หน้าคนใจร้ายทั้งน้ำตา เขาทำเหมือนเธอไม่ใช่คนทั้งที่ความจริงแล้วเธอก็มีชีวิต มีความรู้สึกไม่ต่างอะไรจากเขาเลย “ถ้าคนอย่างผมเรียกว่าเลว แล้วคนอย่างพี่ชายคุณล่ะควรเรียกว่าอะไร!” อนาคินย้อนถามกลับเสียงแข็ง ไม่มีแม้แต่เสี้ยววินาทีที่มันจะทำให้เขารู้สึกสงสารน้องสาวของคนทรยศตรงหน้า ความรู้สึกเดียวที่มีต่อเธอตอนนี้คือความชิงชังและความอยากจะเอาชนะอย่างถึงที่สุดเท่านั้นที่มันกำลังแผ่ซ่านอยู่ในทุกๆ ผิวกาย

“พ่อของข้าวโพดเป็นใคร!” คำถามที่ดังขึ้นทำพุดกรองตัวสั่นหน้าเสีย เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าจู่ๆเขาจะถามคำถามนี้ขึ้นมาอีก “ฉันถามว่าพ่อเด็กนี่เป็นใครพุดกรอง!” ยิ่งอีกคนแน่นิ่งชาญยิ่งต้องค้นหาคำตอบให้กับตัวเองโดยเร็วที่สุด ยังไงวันนี้เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าใคร! ใครกันแน่ที่เป็นพ่อของเด็กคนนี้! “ตาชาญแกใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม มีอะไรทำไมไม่ค่อยๆ พูดกัน” คุณพิศเพลาเอ่ยขัดขึ้นมาบ้าง รู้ดีว่าอย่างไรเสียวันนี้ก็ต้องมาถึง ความลับไม่มีในโลก แต่ถึงอย่างไรก็ยังอยากให้คนทั้งคู่คุยกันด้วยเหตุผล “ใจเย็นเหรอครับคุณย่า! คุณย่าจะให้ผมใจเย็นได้ยังไงในเมื่อผู้หญิงคนนี้ปิดบังเรื่องลูกกับผม!!” ชาญตวาดตอบผู้เป็นย่าก่อนจะหันกลับมาจ้องมองแม่ตัวดีอย่างเอาเรื่อง เธอกล้าดียังไงถึงทำกับเขาแบบนี้

“ไปอ้อนอะไรพ่อฉันมาอีก!” เสียงตวาดที่ดังขึ้นทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านทำให้คณานางค์สะดุ้งอย่างตกใจ ไม่นานก็ปรับท่าทีเป็นปกติ “นางเปล่านะคะ” “ผู้หญิงอย่างเธอมันหน้าซื่อใจสกปรก หรือกำลังคิดว่าถ้าพลาดจากฉันไปแล้วจะหันไปซบอกคนแก่ราวพ่อ” คำสบประหม่านั้นรุนแรงจนอีกคนเริ่มทนไม่ไหว เขาจะดูถูกเธออย่างไรเธอไม่ว่า แต่เขาไม่ควรดูถูกพ่อของตัวเองแบบนั้นไม่ควรคิดหรือพูดไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังท่าน! “เงียบทำไม หรือกำลังคิดหาข้อแก้ตัว ไม่จำเป็นเพราะต่อให้เธอจะหาคำพูดที่สวยหรูสักแค่ไหนมาพูด ฉันก็ไม่มีวันเชื่อผู้หญิงอย่างเธอ!” “คุณจิณ!” “ทำไม! พูดความจริงแค่นี้ทำเป็นกระแดะรับไม่ได้! อย่าฝันไปเลย อย่างมากพ่อฉันก็แค่เอาเล่นๆ ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอใครที่ไหนจะอยากได้ไปทำเมีย!” สิ้นคำใบหน้าคมคายก็สะบัดไปตามแรงตบในทันที “จะดูถูกนางยังไงนางไม่ว่า แต่คุณไม่ควรดูถูกพ่อของตัวเองแบบนี้! ตายไปจะตกนรก!” เธอว่าพร้อมมองคนปากไม่ดีอย่างโกรธจัด เขาจะด่าจะว่าเธอยังไงก็ได้ แต่เขาไม่ควรดูถูกพ่อของตัวเองแบบนั้น ไม่ควร! คนอะไรในหัวมีแต่ความคิดสกปรก!

“ที่ฉันยอมแต่งงานกับเธอก็เพราะถูกแม่บังคับ หลังจากเธอเรียนจบ เราสองคนจะเข้าไปหาท่านพร้อมกัน และเธอจะต้องเป็นคนไปบอกท่านด้วยตัวเองว่าเราสองคนไปกันไม่รอด! ถ้าเธอเอ่ยปากด้วยตัวเอง ยังไงท่านก็ต้องยอมให้เราหย่ากัน” นี่นับเป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าที่ ‘เขา’ เคยพูดกับเธอ มันคงดีกว่านี้หากประโยคที่แสนยาวนี้ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้ได้รู้สึก แต่จะไปโทษเขาก็คงไม่ได้ คนไม่รัก จะมาบังคับให้รักได้อย่างไร เพราะรู้ซึ้งถึงความชัดเจนนี้ดี เธอจึงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้ เขาว่ามาแบบไหน ก็คงต้องสุดแล้วแต่ใจเขาต้องการ ก็เท่านั้น “เธอต้องหย่าให้ฉันทันทีที่เรียนจบ และอย่าได้พยายามยื้อเวลาเด็ดขาดเมื่อเวลานั้นมาถึง เพราะฉันมีคนที่ฉันรักและอยากแต่งงานอยู่แล้ว! ซึ่งคนๆ นั้นไม่ใช่กาฝากอย่างเธอ!” มุกดาจำต้องตอบรับคำสั่งนั้นเบาๆ เพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้เขาไปมากกว่านี้

“อิ๋ว…ทำเพื่อทุกคนค่ะ ไม่ได้คิดอะไรอย่างที่พี่เกื้อกำลังเข้าใจผิด” คำตอบที่ได้กลับมาทำให้ชายหนุ่มได้สติ ก่อนจะแสยะยิ้มเพราะไม่เชื่อว่านั่นมันจะเป็นความจริง อันที่จริงเขาเองก็มีส่วนผิดที่ไม่เสนอทางเลือกอื่นเพราะอยากจะเอาคืนรสิกาที่มองไม่นานก็รู้ว่าไม่ค่อยจะชอบน้องสาวต่างมารดาเท่าไหร่ มันคงสนุกพิลึกถ้าเธอกลับมาแล้วพบว่าทุกสิ่งที่ควรจะเป็นของเธอตอนนี้ถูกเปลี่ยนมือมาเป็นของริ้วแพรไปแล้ว สิ่งที่คงได้เห็นน่าจะหนีไม่พ้นฉากตบตีกันเองของสองพี่น้องแน่ “งั้นคืนนี้ถ้าฉันจะเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นผัว…เธอก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหม” คำถามนั้นทำให้คนหน้าแดงหน้าแดงหนักมากกว่าเก่า ริ้วแพรยอมรับว่ากลัวเกื้อคุณในตอนนี้มากกว่าตอนเขาทำหน้าดุใส่กันเสียอีก “พะ…พี่เกื้อ…”

เธอ…คือจำเลยที่เขาพิพากษาว่าผิด โทษทัณณ์เดียวที่คนผิดจะต้องรับไปคือการทรมานที่ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น เมฆาเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าหญิงสาวที่เขาเมินเฉยมาตลอดหลายปีตรงหน้าคนนี้น่ากิน! เผลอๆ อาจจะน่ากินกว่าอินทิราพี่ของเธอด้วยซ้ำไป เขาเองก็เพิ่งจะรู้ตอนที่ได้เห็นร่างกายขาวผ่องของเธอด้วยสองตาตัวเอง มิน่าเล่าคนงานในไร่ถึงได้พากันขยันแจกขนมจีบเธอนัก ที่แท้เธอก็มีดีซ่อนอยู่ในเสื้อผ้าเก่าๆ ที่ชอบใส่อยู่มากนี่เอง น่าเสียดายจริงๆ ที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย

“ปล่อยรินค่ะคุณราช” หญิงสาวร้องขึ้นเมื่อได้เห็นใบหน้าของคนที่กระชากเธอเอาไว้ได้อย่างชัดเจนซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนเลย นอกเสียจากว่าที่สามีอย่างเหมราชที่ประกาศก้องตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้าว่าไม่ต้องการให้เธอนั้นเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของเขา

“ฟ้ามีแค่คุณใหญ่คนเดียวจริงๆ นะคะ เชื่อฟ้าเถอะนะคะ ให้ฟ้าได้อธิบายบ้าง!” “เชื่อได้เหรอ! คุณเห็นผมโง่นักรึไงฟ้าลดา แค่ที่เห็นมาทั้งหมดวันนี้มันก็ทำให้หมดความเชื่อมั่นใจตัวคุณไปหมดแล้ว คุณก็เหมือนกับผู้หญิงอื่นที่ทั้งร่าน ไม่รู้จักพอ ผมคงทำให้คุณไม่ถึงใจสินะใช่ไหมถึงได้นัดไอ้พี่ชายนอกคอกนั่นมารับกันถึงที่!!”

“นี่ใจคอคุณจะไม่ยิ้มให้ผมสักครั้งเลยเหรอครับโรส” คำถามที่ได้ยินทำให้ขวัญชีวาต้องเบือนสายตามาจ้องมองคู่สนทนาอย่างจนใจ เธอนับถือความกล้าและความหน้าทนของเขาเสียเหลือเกินในเวลานี้คนอะไรไร้จิตใต้สำนึกอย่างถึงที่สุด ทั้ง ๆ ที่ทำอะไรกับเธอเอาไว้ตั้งมากมายแต่กลับมาเรียกร้องซึ่งเขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ

“เธอกับนายชัยไปถึงไหนกันแล้วล่ะ!!” เสียงที่ดังไล่ตามหลังทำให้คนที่ทำท่าจะเดินตามลูกสาวไปที่แปลงดอกไม้หลังบ้านชะงักค้างไปครู่ก่อนจะทำทีเดินต่อไปอีกครั้ง แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ต้นแขนกลับถูกกระชากจากด้านหลังจนตัวลอยไปปะทะอกแกร่งเข้าอย่างแรงจนสัมได้ถึงกลิ่นอายชาวไร่จากแผงอกเข้าอย่างจัง “คุณวี!”