‘เพียงเพราะรักที่ฝังใจ ฝังลึกจนเกินไป จึงไม่รู้ตัว...’ ... เขา บุรุษผู้หนึ่งซึ่งอยู่อย่างมั่นคงกับการเกลียดชังอย่างลืมไม่ลง ส่วนเขามาพร้อมกับรักที่ฝังตรึงในใจและความรู้สึกผิดสำนึกเสียใจ ต้องการแก้ไขใหม่เพื่อนาง มิให้ตนเองเผลอไผลจนพลาดพลั้งทำสตรีอันเป็นที่รักต้องช้ำใจอีก แล้วนางจะเลือกใคร!

แม้แก้แค้นสิบปีไม่สาย ทว่านางไม่อาจรอได้นานขนาดนั้น ผู้ต้องสงสัยเป็นถึงรัชทายาทแล้วอย่างไร นางหาได้กลัวไม่ ท้ายที่สุด นางกลับเสียท่าให้ศัตรู แต่โชคดีที่คนผู้หนึ่งช่วยไว้ได้ทัน ทว่าเขาผู้นั้นกลับเป็นถึงท่านอ๋อง เป็นน้องชายของรัชทายาทชั่ว และที่เลวร้ายที่สุด คือเขาพาตัวนางมากักขังในอ้อมแขน ใช้วิธีทรมานอันแสนสุขสมทุกค่ำคืน...

นางตรึงใจรักเพียงบุรุษผู้เดียวอย่างมิอาจแลเหลียวผู้ใด เพราะใจที่ยึดมั่นเพียงเขาตั้งแต่แรกเห็นจึงปรับเปลี่ยนตัวเองครั้งใหญ่เพื่อเขา ทำทุกทางหมายเคียงคู่ วางกระบี่ถือพู่กันวาดคิ้ว กลายเป็นกุลสตรีดีงาม เรียบร้อยอ่อนหวาน มารยาทนุ่มนวลสูงส่งดุจธาราสวรรค์ นางลงทุนลงแรงทำทุกทางจนได้หมั้นหมายสมใจ ทว่าทั้งหมดกลับสูญเปล่า เมื่อเขาบอกกล่าวมาประโยคเดียวว่า ‘สตรีจืดชืดชวนหน่ายเช่นเจ้า ไม่คู่ควรกับข้า...’ แต่ไฉนอดีตคู่หมั้นผู้นี้กลับตามติดนางไม่ห่าง ทั้งใช้สารพัดเล่ห์กลให้นางดูแลอย่างไม่หวงแหนร่างกายเช่นนี้เล่า

วันนั้นอ่อนโยนแต่ไม่อบอุ่น วันนี้อบอุ่นแต่ไม่อ่อนโยน เขาเป็นบุรุษที่อ่อนโยนแต่กลับปล่อยให้นางหนาวเหน็บไปทั้งใจ กระทั่งนางตัดสินใจจากไป เขากลับตามตื้อเพื่อยื้อนางไว้ด้วยความอบอุ่นแต่ไม่อ่อนโยน

พลังแห่งรักนั้น จะส่งผลให้หยั่งลึกไปถึงจิตวิญญาณ ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่ เขาในภพชาตินี้ก็ยังไม่ลืมความผูกพัน ยังคงรักมั่นมิแปรผัน พานพบมิใช่แค่วาสนา แต่เป็นสัญญาว่าจะตามหาให้เจอ มีเพียงนางที่เขาพร่ำเพ้อ หวังเคียงข้างตลอดไป

“ข้าเลือกจากมาอย่างเด็ดเดี่ยวตัดเยื่อขาดใยถึงเพียงนั้น อาจมองเหมือนเห็นแก่ตัว ทว่าข้าหวังเพียงอดีตสามีกับสตรีของเขาได้อยู่ด้วยกันอย่างผาสุก มีครอบครัวที่ปกติและอบอุ่น พวกเขาย่อมมีความสุขเมื่อไม่มีข้า ผู้หญิงเรา หากอดทนจนหมดใจ ต่อให้ต้องโดดเดี่ยวไม่มีใครก็ไม่มีวันกลับไปหาคนผู้เดิม” ชายหนุ่มจับมือนุ่มมากอบกุม “ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสข้าได้รักเจ้าเต็มหัวใจ ข้าจะไม่มีวันปล่อยมือเจ้าไปให้ชายอื่นเหยียบย่ำอีก” หญิงสาวกระชับมืออุ่นของชายหนุ่ม ส่งยิ้มหวานล้ำ สื่อนัยชัดเจนว่านางไม่มีทางปล่อยมือไปจากเขาเช่นกัน ก่อนเบนสายตาเหลือบมองอดีตสามีในชาติที่แล้ว

จะเป็นอย่างไรเมื่อทายาทสาวน้อยจ้าวยุทธ์ ต้องมาอยู่ในคราบสาวใช้ของนายสาวผู้อ่อนแอ... "คุณหนูท่านรักบุรุษผู้นั้น" "ข้ากับเขาคบหากันมาได้ระยะหนึ่ง จนกระทั่งเขาได้เจอกับน้องสาวของข้า เขาจึงเปลี่ยนไป ไม่มีเวลาให้ข้าเหมือนเดิม แต่กลับมีเวลาให้น้องสาวข้า พวกเขามักจะนัดพบเจอกันลับหลังข้า ข้าเสียใจมาก" "เฮ่อ! คุณหนู หากท่านจะรักใคร ท่านควรรักตนเองก่อน และหากข้าเป็นท่าน ข้าจะตัดเอ็นบุรุษผู้นั้นให้พิการ ตัดลิ้นสตรีนางนั้นมิให้เอ่ยวาจา ให้พวกมันได้อยู่แบบมิสู้ตาย ให้มันรักกันทั้งอย่างนั้น ช่างน่าชมยิ่ง" จบคำซูเจินก็ยกยิ้มเย็นเยียบดวงตาเหี้ยมเกรียม และอีกคราที่หนิงเหมยได้แต่ถอนหายใจ ข้าจะไม่เล่าอันใดให้เจ้าฟังอีก อาเจิน...

ขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสข้าได้รักเจ้าในอีกครา ขอบคุณฟ้าที่เมตตาต่อเราสอง นับจากนี้ขอเพียงเจ้าให้ตัวข้าได้ประคอง ข้ารับรองจักครองรักเพียงเจ้าแต่ผู้เดียว… *** ครั้งหนึ่งเขาตามืดบอด จึงไม่เห็นนางที่รักเขาอยู่ในสายตา แต่เมื่อวันนี้เขารักนางแล้วจนหมดใจ ใครหน้าไหน เขาก็ไม่สนใจทั้งสิ้น!

กำยานสูตรพิเศษนี้...นางตั้งใจเอาให้สหายของนาง...แล้วไยกลับกลายเป็นนางกับองค์รัชทายาทผู้นี้กันเล่า!!! ฮึ!เจ้าได้ตัวข้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบ! จะหนีไปไหน!? แม้ว่าจุดเริ่มต้นคือความผิดพลาด...แต่ต่อไปนี้ต่างหากคือของจริง! เฉินเจียวเหมย ดอกกุหลาบแห่งความอ่อนหวาน บนความสวยงามอ่อนหวานนางมีหนามแหลมคมที่ซ่อนอยู่ จ้าวจิ่นหลง มังกรผู้หนักแน่น สำหรับเขาแล้วมีเพียงนางเท่านั้นที่เขาไม่อาจปล่อยไป

ครั้งที่แต่งงานกัน ท่านก็ไม่ยอมร่วมหอ ยั่วยวนเท่าใด ก็ไม่เคยได้ผล เผยโฉมต่อหน้า ท่านก็ไม่เคยยล ข้าอดทนเนิ่นนาน ให้ท่านเหลียวแล แล้วเหตุใดจู่ๆ ท่านจึงกลายเป็นปีศาจราคะ จับข้ากดไม่ยอมปล่อยเล่า!

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ คนหล่อสะดุดตาทั้งยังโดดเด่นขนาดนี้ จะมายุ่งกับคนมีคู่หมั้นทำไม” วิณณ์ยังคงตีเนียน “พี่ชอบน้องนะครับ ชอบมากด้วย” “ไม่มีทาง อย่ามาหว่านล้อมหลอกฟันซะให้ยาก” “หลอกฟัน?” แววตาคมเข้มฉายแววขบขัน “พี่หลอกฟันเธอตอนไหนไม่ทราบครับ เห็นชัดๆ ว่าพี่ถูกเธอลากมาฟันฉับๆ ถึงในห้องของเธอเองเนี่ย” คนถูกตราหน้าว่าลากผู้ชายโคตรหล่อมาฟันในห้องฉับๆ ใบหน้าแดงเถือก เถียงไม่ออกสักคำ สุดท้ายฟ้าพราวก็ไม่ได้อะไรจากการเจรจาหมายยุติความสัมพันธ์ขั้นเด็ดขาด เพราะคนหน้าหนาประกาศกร้าวอย่างท้าทายฟ้าดินว่าจะตามจีบเธอต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ ต่อให้มีคู่หมั้นอยู่แล้วเขาก็ไม่สน คนจะเอาใครจะทำไม?

เมื่อนางตามล่า...แต่เขาตามรัก นางตามล่าเพื่อความแค้นของนางได้รับการสะสาง เขาตามรักเพื่อความแค้นของนางได้รับการขัดขวาง หากนางไม่ยินยอม เขาจะจับนางปล้ำจับกดติดเตียง หากจะมีบุรุษสักคนหนึ่งที่จะรักปักใจกับใครได้มากมายและยาวนานก็คงต้องยกให้เขาคนนี้ นางเป็นสตรีที่เขารักปักใจมาเนิ่นนาน ความปรารถนาในตัวนางย่อมมีมาแต่ไหนแต่ไร หากแต่เขาก็พยายามข่มกลั้นเก็บกดมันเอาไว้ จนกระทั่งเมื่อเขาได้มีโอกาสใกล้ชิดกับนาง ได้พบเจอกันจนกระทั่งได้พูดคุย ถึงแม้ว่าจะมิได้พูดคุยกันดีๆ แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามใจของตนมิให้ก้มหน้าลงกดจูบนาง หอมแก้มนาง

“ไม่สำคัญว่าเจ้าเป็นใคร แต่สำคัญที่เจ้าคือคนเดียวในใจข้าและข้าต้องได้ครอบครองเจ้าตลอดกาล” เจ้าดวงดาวที่พลัดมาคล้ายความฝัน โคจรร้อยรอบพันหมื่นครั้ง ดั่งสวรรค์สรรสร้างแลเป็นใจ แม้นชีวิตมิอาจยึดติดวาจาใด ไฉนต้องใคร่ครวญ แค่ยอมเจ้าอยู่ในใจ เมื่อมีรัก ข้าพร้อมภักดิ์ยากปล่อยวาง *** เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหลือกาลเวลายังมีเจ้า… ใครจะคาดคิดว่าจอมทัพหนุ่มผู้เหี้ยมโหดกำลังสู้ศึกกลางสมรภูมิรบอย่างดุเดือดเลือดพล่าน จักบังเอิญปลดปล่อยเหรินเซียนตนหนึ่งออกมาจากกำไลหยกลายคราม นางผู้มีเชื้อสายความร้ายกาจฝังลึกแต่จำต้องเก็บกดเอาไว้ด้วยคัมภีร์คุณธรรมกับคำสอนทั้งอาราม จนบรรลุขั้นเซียน *** พบกับเรื่องราวความรักขององค์ชายนักรบผู้เย็นชากับเซียนน้อยไร้เดียงสาผู้นำพาความน่ารักสดใสมาย้อมหัวใจพยัคฆ์ร้ายอย่าง ‘อ๋องทมิฬ’ ให้กลายเป็นสีสันอันอ่อนหวาน หลอมละลายทั้งสองเข้าด้วยกัน *** เพราะความผูกพันก่อเกิดจากโชคชะตา วาสนาจึงเชื่อมต่อตลอดกาล..

เขาคือบุรุษรูปงามที่แสนเย็นชา นางคือสตรีใจกล้านิสัยไม่ดี เจินเจิน หญิงสาวจากฝ่ายอิทธิพลมืด(หรือพรรคมาร) นางซึ่งเป็นสตรีแปลกประหลาดแบบคนละขั้วกับสตรีของเมืองหลวงทุกประการ นางซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารัก แบบไม่มีปกปิดอาการใดๆ นางคือผู้ที่เกิดตกหลุมรักเข้าอย่างจังกับหนุ่มเมืองหลวงที่เป็นถึงองค์ชาย นามว่า หลี่เซียวเหยา องค์ชายหลี่เซียวเหยา ชายหนุ่มผู้เย็นชา บุรุษผู้ซึ่งรังเกียจอิสตรี โดยเฉพาะสตรีที่มีนามว่า เจินเจิน “ท่านคงโดดเดี่ยวและเหน็บหนาวมาเนิ่นนาน ท่านควรปล่อยวางอดีตที่ขมขื่นและมาเริ่มต้นใหม่อย่างเข้มข้นกับข้าเสีย”

กาลก่อน เขามักจะได้ลิ้มลองหญิงงามจนอิ่มหนำทุกค่ำคืน แต่ยามนี้เขามิใคร่อยากจะทำเช่นนั้น แค่คิดว่ายามร่วมรักกับสตรีอื่นแล้วมีใบหน้าของนางมารตนหนึ่งลอยมา ตามด้วยกรงเล็บเข้าจิกหน้าเขา แหวกอกเขา จังหวะที่กำลังเสพสมก็พลันหยุดลงจนอารมณ์หดหาย มิใช่ว่ากลัวตาย แต่ไม่รู้ว่าทำไม นางมารตนนั้นช่างน่ากลัวนัก! หากนางโกรธเขาขึ้นมาจริงๆ เขาต้องบ้าตายเป็นแน่!

นางไม่ยินยอมให้ตนเองถูกจับหมั้นหมายและแต่งงานกับบุรุษที่เป็นถึงองค์ชายสูงศักดิ์ นางไม่อยากเข้าไปอยู่ในวัง ไม่อยากถูกขังในกรง จึงหนีออกมาเป็นบ่าวชายรับใช้ให้นายน้อยลึกลับผู้หนึ่ง เขาผู้นี้เป็นบุรุษบริสุทธิ์งดงามดุจบุปผา ผู้ซึ่งคล้ายกับนักบวชที่สละแล้วซึ่งกิเลส เขาไม่ยินยอมให้ตนเองถูกจับหมั้นหมายและแต่งงานกับสตรีแปลกหน้า แต่ไฉนคู่หมั้นผู้นี้กลับปลอมตัวมาเป็นบ่าวชายของเขา

นางผู้ปักใจรักเพียงเขา ทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เขา แม้ว่าตนเองจะกลายเป็นคนโง่งม เขาผู้ที่มิได้สนใจใคร่ดีสตรีนางใด แต่กับนาง ไม่รู้ทำไม...ชอบรบกวนหัวใจให้ได้คิดฟุ้งซ่านอยู่ตลอดเวลา หลิวหลี หญิงสาวผู้มีใจรักมั่นกับจูหยวนจาง นางรักเขา ในที่สุด นางก็ได้แต่งงานกับเขา ได้เป็นภรรยาของเขา จูหยวนจาง ชายหนุ่มผู้เย็นชา ไร้ใจ เห็นความรักเป็นเรื่องโง่งม ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับเขาเช่นนั้นหรือ อยากเป็นภรรยาของเขานักใช่หรือไม่ ได้เลย!

หนึ่งบุรุษทั้งเหี้ยมโหดแลเย็นชาไร้ปรานี หนึ่งสตรีแม้ไร้ค่าแต่ทว่าน่าปกป้อง ท่ามกลางการลืมเลือนตัวตนของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่กับองค์หญิงผู้งดงามอ่อนหวานผู้ลี้ภัย สตรีที่มีเพียงรอยยิ้มหวานล้ำและหยดน้ำตาพร่างพราว...

จะเป็นอย่างไร เมื่อบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า ต้องมาเจอกับสตรีตัวเล็กๆ ที่คิดว่าตนเอง ยิ่งใหญ่กว่า “จะทำอะไรน่ะ” หลินหลินถามเสียงเบาเมื่อคนตรงหน้าโน้มริมฝีปากเข้ามาหา “เจ้ารู้อยู่แล้ว” หลี่หงจินหยางตอบเสียงพร่าเมื่อถูกนิ้วเรียวๆของใครบางคนกดปิดริมฝีปากของเขา “หยุดเลย” หลินหลินปรามอย่างดุดันเบาหวิว “เมื่อคืนยังบอกว่า อย่าหยุด” หลี่หงจินหยางปรามอย่างดุดันยิ่งกว่า “อะไร เมื่อคืนข้าบอกว่า อย่านะ หยุดนะ ต่างหากเล่า” หลินหลินเริ่มเถียงอย่างอับอาย “เจ้าบอกว่า อย่านะ อย่าหยุด” หลี่หงจินหยางเถียงอย่างนึกขัน “หื้อ!” หลินหลินอุทานในลำคอ “หึหึ!” หลี่หงจินหยางหัวเราะในลำคอก่อนจะจับเอานิ้วของใครบางคนออกจากริมฝีปากแล้วโน้มใบหน้าของตนเข้าหาใบหน้าได้รูปงดงามอย่างถือวิสาสะ หลินหลินถึงกับตาโตทำตัวไม่ถูกเมื่อรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าช่างร้ายกาจเหลือเกิน ร้ายกาจมาก... มากเกินไปแล้ว...

นางเป็นสตรีร้ายกาจ หน้าตาดุดัน นิสัยไม่เหมือนใคร ส่วนเขาเป็นถึงโอรสแห่งมังกร ทั้งสูงส่งงามสง่า เป็นที่หมายปองของเหล่าสตรี “ข้าเคยบอกแก่ท่านแล้ว ว่าข้ามิใช่สตรีใจดี และความอดทนของข้าย่อมมีจำกัด” ชายหนุ่มก้มหน้าตรงซอกคอของหญิงสาวในอ้อมกอดจากทางด้านหลัง เขาพยายามเอ่ยแม้เสียงจะแหบเบา “ข้ารู้ ข้าขอโทษ” นางถามเสียงเบา อยากให้แน่ใจ “ท่านยังเหมือนเดิม ใช่หรือไม่...” “แน่นอน ข้ายังเหมือนเดิมมิแปรผัน” ชายหนุ่มกระซิบพร้อมกระชับร่างบางไม่ยอมปล่อย “ข้าขอโทษ” “ข้าน่ะ...ข้าจะไม่ทนอีกต่อไป ข้าจะไม่ทนกับอะไรอีกแล้ว ข้าไม่สนใจระบบเมืองหลวง ระบบขั้วอำนาจอะไรทั้งนั้น ท่านเป็นของข้าคนเดียว ท่านเข้าใจหรือไม่” “อืม” เขาตอบเสียงแผ่ว “ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” “ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู “ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ” “อืม...” “ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น” “ข้ารู้” หญิงสาวยังคงบ่นอุบอิบอย่างขัดเคืองพลางก้มหน้าซุกซบอยู่กับแผงอกอบอุ่นของเขา ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มประคองกอดนางพลางนึกขอบคุณสวรรค์ เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา ขอบคุณที่ทำให้เขาได้พบเจอกับนาง ได้รักนาง... นางเป็นหนึ่งเดียวในดวงใจของเขา เป็นสตรีนางเดียวที่เขาจะรักตลอดไป...

ความรักเหนือกาลเวลาแม้แต่ชาติภพภูมิก็ไม่อาจขวางกั้น ด้ายแดงที่ไม่อาจสะบั้นด้วยเงื่อนไขของสองดวงใจที่ยังคงผูกพันเหนือลิขิตแห่งโชคชะตา โปรดอย่าถามว่าพวกเขารักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะคำตอบที่ได้ยินอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ เพราะว่าพวกเขานั้นรักกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว... “ด้วยเกียรติของชาตินักรบ คนเดียวที่ฉันจะไม่ทิ้งไปก็คือคุณ” อิงอิงทำท่าทางขึงขังเข้มข้นทั้งยังพูดจาฉะฉานตามคำสัตย์ที่มีมาตั้งแต่ชาตินู้น อานนท์ได้ฟังประโยคโบราณอย่างนั้น น้ำเสียงอย่างนั้น และท่าทางขึงขังอย่างนั้น เขาถึงกับใจกระตุกอุ่นวาบขึ้นมา มารยาของคนตรงหน้าเขาในเวลานี้นั้น เขากำลังยอมรับว่า ช่างร้ายกาจ! พบกับท่านรองประธานสุดหล่อหุ่นสุดแซ่บมาดสุดเนี๊ยบดุดันเย็นชาอย่าบอกใคร “คืนนี้เรามาต่อกัน” เขาเอ่ยคำนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยสายตามองอยู่ที่เอกสารในมือ เธอถึงกับกะพริบตาปริบๆ ก่อนตอบออกไป “ไม่เอา ยังเจ็บอยู่เลย” “เจ็บแค่ครั้งแรก...” เขาพูดต่อด้วยท่าทางสุขุมนุ่มลึกสวนทางกับประโยคสนทนา เธอถึงกับเงียบไป มันใช่เรื่องที่จะต้องมาคุยกันในห้องทำงานไหม!?

เพราะความผิดพลาดในคืนหนึ่ง คนสองคนจึงเกิดความสัมพันธ์ที่ยากจะเปิดเผย จำต้องมีอะไรเกินเลยแค่ในที่ลับเท่านั้น #นิยายโรมานซ์ #รักหวานแหวว แนวฟิน เน้นฟิลกู๊ด #อ่านสบาย เนื้อหาไม่ได้เข้มข้น ไม่มีดราม่าหนักหน่วงปวดใจแต่อย่างใด #นางเอกแอบแซ่บ #พระเอกแอบชอบ #เล่มเดียวจบ

เขาคือรัชทายาทหนุ่มผู้ลี้ภัยส่วนนางคือหญิงสาวผู้ชั่วร้ายกลับใจ การแต่งงานเกิดขึ้นที่ริมธาร ความเร่าร้อนในค่ำคืนหนึ่งคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง เรือนไผ่ริมธารอันเร่าร้อน สู่วังหลวงอันหนาวเย็น อบอวลอุ่นไอรักที่ซ่อนเร้น นางผู้ปรากฏกายให้เห็น พร้อมบุตรสาวของเขา

เมื่อหญิงเดียวในดวงใจไม่เห็นค่า ขยี้ความรู้สึกของเขาอย่างมิให้ราคา สะบั้นรักไม่ไยดี รักแท้จึงเปลี่ยนเป็นชิงชัง แล้วนางก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมความทรงจำที่เลือนหาย เขาควรขยี้นางให้แหลกคามือหรือประคองไว้ในอุ้งมือดีเล่า?

ชายหญิงแต่งงานมิอาจเลือกคู่ครองตามแต่ใจ คู่ชีวิตศีลเสมอกัน บัณฑิตคู่กับบัณฑิต คุณชายสูงศักดิ์ย่อมคู่กับคุณหนูในห้องหับแสนเรียบร้อย ทว่าแม่ทัพผู้สูงส่งเกรียงไกรทั้งเคร่งครัดศีลธรรมจรรยากลับได้ภรรยาเป็นสตรีจอมมารยาเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวทั้งกลิ้งกลอกไม่ต่างจากจิ้งจอกสาว การเป็นสตรีผู้เพียบพร้อมงดงามมีคุณธรรมสูงส่งช่างยากเย็นแสนเข็น การประคองชีวิตคู่ที่ดำขาวผิดแผกเยี่ยงนี้จะเป็นสุขตลอดรอดฝั่งได้หรือไม่ ปัญหาหลังเรือนคงมิใช่บานปลาย จนต้องตามแก้ไขทุกวันกระมัง

เขาเป็นถึงแม่ทัพผู้เกรียงไกร แต่กลับถูกวางยาปลุกกำหนัดได้เสียกับสตรีนางหนึ่งจนต้องแต่งงานกันด้วยแผนการอันแยบยลของนาง แต่เหตุไฉนไยนางถึงไม่ยินดี บัดซบ! ***คำเตือน*** นิยายเรื่องนี้ไม่มีเทพไม่มีเซียน ไม่หนักไม่ดราม่าเนื้อหาไม่ได้เข้มข้นนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นแนว รักโรแมนติกคอมมิดี้ มีเลิฟซีนค่ะ

หากใครชมชอบเรื่องราวความรักที่อึนมึนดิบเถื่อนของพี่ชายใหญ่แห่งบ้านฟงกันมาแล้ว (ฟงชินหยาง&หลิงเวย) ครานี้ลองมาติดตามเรื่องราวความรักของสองพี่น้องบ้านฟงกันบ้าง เรื่องนี้ในภาคพิเศษนั้นเป็นเรื่องของสองพี่น้องบ้านฟง คือฟงจินหมิงและฟงลี่หลิน ซึ่งแยกเล่มออกมาแต่คอนเซปยังคงเดิมคือ ร้ายพ่ายกลายรัก นั่นเองค่ะ โดยจะมีภาคพิเศษตอนต้น(เรื่องของฟงลี่หลิน)และภาคพิเศษตอนปลาย(เรื่องของฟงจินหมิง) เป็นสองเรื่องสองคู่รักในเล่มเดียว จัดหนักจัดให้คุ้มสุดๆ กันไปเลยค่ะ