'ไป๋เสี่ยหรัน' บุตรสาวสกุลไป๋...ไม่ได้ถูกมองด้วยความรักแต่เพราะความจำเป็นทางผลประโยชน์ เมื่อถึงเวลานางถูกใช้เป็นหมากตัวหนึ่งในการต่อรองค่าสินสอดกับตระกูลที่ร่ำรวยเท่านั้นขอเพียงได้เงินมา นายท่านไป๋ย่อมไม่สนว่านางจะมีสภาพหลังจากนี้เป็นอย่างไรถึงจะอยู่ในจวนหลังใหญ่ ได้สวมใส่อาภรณ์ราคาแพงแต่กลับไม่มีสิ่งใดเป็นของนางเองเลย...แม้แต่หัวใจของสามีนางไม่ได้ถูกแต่งเข้ามาเพราะความรัก…แต่เพราะถูกขายต่างหาก'ข้า…ข้าเจ็บจังเลย ไม่ไหวแล้ว''เซี่ยเว่ยหลง' เป็นเพราะคำสั่งเสียสุดท้ายของมารดา...เขาจึงแต่งสตรีผู้หนึ่งมาเป็นภรรยาหาได้รู้สึกรักใคร่ลึกซึ้งใดๆ สตรีผู้นั้นเปรียบเสมือนดอกไม้...ต่อให้เขาจะจับใส่ในแจกันใบใดก็ต้องอยู่ให้ไดไม่มีสิทธิ์เรียกร้องและไม่มีสิทธิ์ร้องขอใดๆ'หย่างั้นหรือ…'สตรีผู้นั้นกล้าดีอย่างไรกัน!'เช่นนั้นแล้วข้าจะรั้งนางเอาไว้…ต่อให้ตายลงหลุมถูกฝังกลบดินกลายเป็นวิญญาณ ข้าก็จะตามนางกลับมาไม่มีทางปล่อยไปแน่'อาหยวนหรือเซี่ยเจิ้นหยวน บุตรชายที่ถูกเลี้ยงดูอุ้มชูจากมารดาแต่เพียงผู้เดียวแต่ทว่าในใจลึกๆ ของเขากลับโหยหาและปรารถอยากให้บิดาสนใจบ้าง

'เซินลี่ฮวา'นางเป็นเพียงภรรยาที่เขาไม่ต้องการและเหลียวแล สามีเย็นชาไร้หัวและไร้ความเอ็นดูจากแม่สามีราวกับว่าขีวิตประสบเคราะห์...วันหนึ่งสามีกลับพาสตรีเข้ามาเหยียบย้ำและไม่เห็นหัวนางพร้อมกลั่นแกล้งและผลักไสนางออกไปอย่างไร้เยื่อใยตำแหน่งเดิม ศักดิ์ศรีเดิมผู้ใดเคยย่ำยี ต้องชดใช้ผู้ใดเคยทอดทิ้ง ต้องลิ้มรสความสูญเสียสามีที่ดี...คือสามีใหม่!'โม่เหยียนซวี่'แม่ทัพกล้าผู้เก่งกาจของเมืองหลวงยามนั้น...ข้าเคยให้นางแล้วแต่สตรีผู้นั้นกลับดื้อดึง เลือกที่จะไม่ไปยามนี้ นางกลับมาพร้อมเอ่ยปากขอ “หนังสือหย่า”ต่อให้ตายกลายเป็นวิญญาณ เขาก็ไม่มีวันปล่อยนางไปเด็ดขาดเป็นภรรยาของข้าแล้ว...ย่อมต้องเป็นภรรยาตลอดไปแม้ต้องตาย ก็ต้องตายเคียงกันแม้ต้องฝัง...ก็ต้องฝังในโลงเดียวกัน

ในวันที่คำพูดของนางเป็นเพียงลมปาก ถูกเขาเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด่าทอสารพัด หยามน้ำใจ และไม่ให้เกียรติ กล่าวหาว่านางเป็นสตรีร่าน ต่ำทรามกล้าสวมหมวกเขียวให้สามีอย่างไร้ยางอายทั้งที่นางรักเขา...รักมากจนยอมยกทุกสิ่ง ยอมให้สตรีอื่นก้าวเข้ามาในเรือน นางยอมทุกอย่างเพียงเพื่อให้เขามีความสุข แม้ต้องแบ่งบุรุษที่เป็นสามีให้สตรีอื่น แต่สุดท้ายสิ่งตอบแทนที่ได้กลับเป็นความตายอย่างน่าสมเพชพอมาถึงวันนี้ เขากลับเชื่อคำพูดของสตรีผู้นั้นมากกว่านางที่อยู่เคียงข้างเขาครึ่งชีวิต...ถ้อยคำพูดที่นางเอ่ยออกไป ถูกเขาเหยียบย่ำอย่างไร้ค่า แม้ครึ่งคำก็ไม่คิดจะฟังไป๋ซูหนิงถูกบุรุษผู้นั้นสั่งลงโทษโดยไม่เคยถามไถ่ความจริง มิหนำซ้ำยังทำราวกับว่านางก่อความผิดใหญ่หลวง ทั้งที่นางบริสุทธิ์ใจต่อเขาถึงเพียงนี้ทว่าเซี่ยจวิ่นอี้กลับมอบผ้าขาวและยาพิษให้นางเลือก...เสแสร้งทำราวกับเป็นผู้มีเมตตาเสมือนเป็นบุญคุณก้อนสุดท้ายทั้งที่สิ่งที่เขามอบให้นั้นคือความตาย!ในคืนฟ้าฝนโหมกระหน่ำ นางสิ้นใจอย่างอนาถ พร้อมกับบุตรในครรภ์ที่ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้ทว่า…ฟ้ากลับให้โอกาสนางได้ย้อนคืนมา ก่อนวันตายเพียงเสี้ยวลมหายใจเมื่อลืมขึ้นอีกครั้ง...นางหวนคืนกลับนี้ ชาตินี้ ภพนี้ ต่อให้ต้องดิ้นรนเลือดตากระเด็น นางจะไม่ข้องแวะกับบุรุษผู้นั้นอีก!ไป๋ซูหนิงสาบาน นางจะพาบุตรในท้องหนีไปให้ไกล...ไกลจนบุรุษผู้นั้นไม่อาจเอื้อมมือคว้านางได้อีกแน่!

ในวันที่จวนสกุลไป๋ต้องรักษาหน้าเอาไว้ไป๋ซูเหยาถูกบีบบังคับให้สวมใส่อาภรณ์มงคลสีแดง สวมผ้าคลุมหน้า...และขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทนผู้เป็นพี่สาวต่างมารดาที่หายตัวไปหากไม่แต่งเข้าจวนหลี่อ๋องก็ต้องกลายเป็นอนุภรรยาลำดับที่สิบห้าของเศษรฐ๊เฒ่าอ้วนลงพุงแทนไป๋ซูเหยาต้องแต่งงานกับบุรุษที่เย็นชาอย่าง...หลี่เจิ้งเฉินอย่างไร้หนทางขัดขืนและทั้งที่เขารู้ว่า...นางหาใช่สตรีในดวงใจทว่ากลับรับเอาไว้จวนหลี่อ๋องใหญ่โตโอ่อ่า ทว่ากลับคับแคบเหลือเกิน นางไม่มีแม้แต่พื้นที่จะได้หายใจ ต้องอยู่ภายในเงาของไป๋เหยียนหลันไม่สามารถเอ่ยปากบอกกลับผู้ใดได้มิหนำซ้ำ อารมณ์ของบุรุษผู้นี้ก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายนางถูกตราหน้าว่าแย่งชิงวาสนาของผู้อื่นทั้งที่ถูกบังคับอย่างไร้หนทางให้เลือกนางถูกกักขังให้อยู่เรือนหลังจวนถูกเขามองด้วยสายตาเหยียดหยาม ดูแคลนถูกเขาสาดคำพูดหยามเกียรติ ใส่อย่างไร้ศักดิ์ศรี...ราวกับว่านี่เป็นความผิดของนาง

จู่ๆ จื่อหนิงก็ตายและทุลุติมาเข้ามาในตอนจบของนิยาย...แล้วอย่างไรกัน เรื่องดำเนินมาถึงตอนจบแล้วนางไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขอะไรได้ นอกจากขอเพียงได้ด้วยชีวิตพ่อตัวร้ายที่น่าสงสารผู้นี้เอาไว้ก่อนเถอะ!

'ฮั่วซูเม่ย' คุณหนูใหญ่สกุลฮั่ว วันดีขึ้นคืนดีนางกลับตั้งครรภ์ท้องใหญ่โตโดยไม่ทันได้ออกเรือน นับว่าเป็นเรื่องน่าขายหน้าทำให้สกุลฮั่วอับอายขายหน้าไม่น้อย ทำนางท้องแล้วไม่คิดจะรับผิดชอบ มิหนำซ้ำบุรุษผู้นั้นยังคิดตบแต่งสตรีอื่นมาเป็นภรรยางั้นหรือ? 'เซียนหยางชินอ๋อง' ในวันที่เขายกสินสอดมาสู่ขอสตรีผู้หนึ่ง แต่จู่ ๆ กลับมีสตรีอีกผู้หนึ่งอุ้มท้องใหญ่โตร้องประกาศกล่าวอ้างว่าเขาคือบิดาของบุตรในท้องนาง เขาจึงได้กลายเป็นบิดาของผู้อื่นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

หลีหนิงหนิงจากบรรณาธิการหนอนหนังสือชีวิตกลับพลิกผันในชั่วพริบตา เมื่อพบว่าเธอทะลุมิติเข้ามาในนิยายจีนโบราณที่ตัวเองกำลังแปลอยู่ ที่พระรองร้ายกาจเช่นนี้ก็เป็นเพราะเป็นนางเอกดอกบัวขาวผู้นั้น หลีหนิงหนิงที่เป็นตัวประกอบจู่ๆ กำลังโผล่มาเข้าได้แต่งงานกับตัวร้าย เมื่อเป็นเช่นนั้นนางจึงจำเป็นต้องช่วยเหลือพระรองร้ายกาจให้หลุดพ้นจากความแค้น แต่จะทำอย่างไรเล่า... ในเมื่อนางกับตายก่อนที่จะได้แปลจบ. หลีหนิงหนิงจำเป็นต้องหารอดและใช้ชีวิตอยู่ในท่ามกลางความโหดร้ายของพระรองให้ได้

ธุรกิจที่เปิดสนองความต้องการของตนเองในเมื่อผู้ชายที่จริงใจมันหายากนักก็มีผู้ชายในสต๊อกเป็นของตัวเองไปเลยซิค่ะ

'คืนนั้นเราก็ต่างสนุกด้วยกันเผื่อเธอลืม'

ทุกคนล้วนรู้ดี ฮูหยินของท่านนางจากไปนานแล้ว ....ส่วนสตรีนางนั้นก็แค่ภาพลวงตาที่ท่านสร้างขึ้น*****ข้าไม่อาจอยู่เคียงข้างท่านคอยดูแลท่านได้อีกแล้วได้โปรดให้ท่านดูแลตนเองให้ดีขอให้ชั่วชีวิตนี้ได้อยู่กับคนที่ท่านต้องการครองคู่กันดั่งนกยวนยาง'ชีวิตนี้ ชาตินี้ ข้าไม่อยากพบหน้าท่านตลอดกาล'เรื่องราวของหญิงสาวที่ตายอย่างไม่ยุติธรรมสวรรค์จึงให้โอกาสอีกครั้งกลับมาอีกครั้งในร่างของสตรีที่ตั้งครรภ์บุตรของตัวร้ายนี่นับว่ายุติธรรมแล้วรึ!เรื่องนี้พระเอกของเราโบ้แน่นอนค่า ปากบอกไม่รักไม่สนไม่ใส่ใจแต่การกระทำอิพี่มันสวนทาง! หากใครชอบนิยายแน้วพระเอกโบ้เชิญทางนี้ฝากกดหัวใจ❤️กดติดตามด้วยนะคะ🙏

บุตรสาวอนุสู่ฮูหยินเอกท่านราชครูโดย วอนจูโปรย....ข้ามีชีวิตอยู่เพียงเพราะจำต้องมีชีวิตตามคำขอมารดาใช้ชีวิตระมัดระวังทุกอย่างก้าวที่เดินแต่เหตุใดกลับมีสมรสพระราชมาถึงข้าให้เป็นถึงฮูหยินเอกของจวนท่านราชครูในราชสำนักบุตรีอนุภรรยาไม่เป็นที่รักใคร่ของบิดา ชีวิตมืดมนอับหนทาออกนอกจวนนับครั้งได้ไม่โด่งเด่นในหมู่บุตรีทั้งหลายกลับสมควรได้รับสมรสประราชทานหรอกหรือส่วนอีกคนจำใจต้องรับนางแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินเอกตามสมรสพระราชทานมิอาจฝ่าฝืน.."เมื่อข้าปรารถนาได้หมดทุกอย่างเหตุใดมีเพียงนางที่ข้าไม่สามารถครอบครองได้"."แท้จริงแล้วท่านเคยรักข้าหรือไหมเจียงอวี่หยาง"."ยามนี้ข้าเป็นสามีผู้อื่นครั้งแรกใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นเป็นครั้งแรกโปรดฮูหยินคอยชี้แนะด้วย"  วอลจูพระเอกเรายังคงฝังใจกับรักเก่าถามว่าถึงขั้นดราม่าร้องไห้สามวันสามคืนไหมก็คงไม่ขนาดนั้นพอหอมปากหอมคอ ชอบวางตัวเป็นสายเก็กสายขรึมแรกเริ่มมีเมียเป็นตัวเป็นตนครั้งแรกไม่รู้จะทำตัวยังไงได้แต่เก็กขรึมไม่นานก็ตามติดก้นเขาต้อย ๆ เป็นหมามีปลอกคอมาหลัง ๆ คลั่งรักชนิดที่ว่าชีวิตคนอื่นจะเป็นจะตายยังไงไม่สนใจแต่ชีวิตของเมียรักแม้แต่ยมฑูตจะเอาไปยังไม่กล้าฝากกดเข้าชั้น กดหัวใจ กดติดตามด้วยนะคะ🫶

ถ้าได้เป็นตัวร้ายผู้ร่ำรวยมีเงินทองมากมายเธอจะไม่โต้แย้งแต่นี่ฉันทะลุมิมามีสามีเป็นยาจก --- เมื่อพนักงานสาวยุคปัจจุบันอย่างเธอต้องทะลุมิติเข้าไปในอดีต มันก็ดีถ้าได้ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายผู้แสนร่ำรวย แต่นี่! ฉันทะลุมิติมามีสามีเป็นยาจก ให้ตายเถอะสวรรค์!!! กลั่นแกล้งกันเกินไปแล้ว เพราะความบังเอิญที่ปรากฎตัวต่อหน้าบุรุษผู้นนั้น เพราะเขาพบเห็นนางเป็นคนแรก เป็นเหตุให้คนตั้งคู่ต่อร่วมผูกผมเคียงคู่กันในกระท่อมทรุดโทรมท้ายหมู่บ้าน สามียาจกผู้แสนเกียจคร้านกับภรรยาสาวยุคปัจจุบันที่ต้องหาเงินเลี้ยงชีพ ทว่านับวันไปแล้วสามียาจกผู้เกียจคร้านของนางยิ่งทำตัวคล้ายมีความลับที่ปิดซ่อนไว้ไม่อาจบอกให้นางได้รับรู้ ยิ่งนางพยายามหาคำรอบ เขาก็ยิ่งเหยียบมันไว้ใต้ดิน อาซานแท้จริงท่านมีภรรยาแล้วใช่หรือไม่!!?