เพราะวันนั้นเขาถูกเธอทิ้งไปอย่างไร้เหตุผล ในวันนี้ก็ถึงเวลาที่เขาจะได้เอาคืนเสียบ้าง ณัฐกมลทิ้งเขาไปเพื่อแต่งงานกับชายแก่คราวพ่อ ในวันที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง คราวนี้จะไม่ใช่เขาที่ต้องเป็นฝ่ายเสียใจอีกแล้ว

กว่าสี่ปีที่ 'ดวงตะวัน' ต้องใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำทั้งที่เป็นผู้บริสุทธิ์ และแม้วันหนึ่งที่เธอได้ออกมาใช้ชีวิตอิสระอีกครั้ง 'ธีทัต' ก็ยังคงตามจองล้างจองผลาญอย่างไม่ยอมเลิกรา นิยายรักดราม่า นางเอกน่างสงสาร

เธอเป็นเพียงผู้หญิงขายตัว ที่พลาดพลั้งตั้งท้องลูกของเขา คนตัวสูงยืนนิ่งเพื่อรอฟังสิ่งที่หญิงสาวต้องการจะบอก ธาริการวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา “คุณพีคะ หม่อน...ท้อง” น้ำเสียงสั่นเครือบอกออกไป น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามเมื่อได้พูดบอกเขาไปแล้ว สิ้นประโยคบอกเล่าที่แผ่วเบา มีเพียงความเงียบรายล้อมห้องสี่เหลี่ยมที่มีแสงสว่างเพียงน้อยนิด จนผ่านไปชั่วอึดใจ มุมปากหยักยกยิ้มอย่างเหยียดหยัน

เธอหลงคิดว่ารักนั้นคือ 'รักแท้' จากใจเขา แต่แท้จริงแล้ว...เธอได้มาแค่เพียง 'เศษละอองรัก' ละอองดาวรักอัศวาไปทั้งหัวใจ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลยสักนิด เขาก็ทำทุกอย่างเพียงแค่ความสนุกสนาน หาได้มีความจริงแท้จากหัวใจ

ในขณะที่เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเธอ แต่ 'ดอกหญ้า' ก็เป็นเพียงแค่ดอกไม้ที่ไร้ค่าสำหรับธีรกานต์เท่านั้นเอง

ครอบครัวของเขาคือผู้มีพระคุณต่อเด็กกำพร้าเช่นเธอ เขายัดเยียดความผิดที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ กล่าวหาว่าเธอคือคนทรยศหักหลัง เธอจำต้องชดใช้ให้เขา...จนชีวิตไม่เหลือชิ้นดี นิยายรักดราม่า พระเอกใจร้าย นางเอกน่าสงสาร

“คุณพ่อ คุณพ่อขา น้องอิงค์มาหาคุณพ่อแล้วค่ะ” ความไร้เดียงสาพาให้ยายหนูน้อยร้องเรียกพ่อของเขาโดยไม่ได้รู้สึกผิดปกติแต่อย่างใด แดนไทยหันมาตามเสียงเล็ก ๆ ที่ร้องเรียกหา พร้อม ๆ กับเจนจิราที่หันมาแล้วได้มองสบตากับหญิงสาวที่ยืนจับจูงมือเล็ก ๆ ของลูกน้อย “เอิร์น” แดนไทยเอ่ยชื่อของภรรยาอยู่ในลำคอ ในจังหวะที่คนทั้งสามกำลังอยู่ในอาการที่กลืนไม่เข้าและคายไม่ออก ยายหนูน้อยศิราณีค่อย ๆ วิ่งเข้าไปหาพ่อของเขา “คุณพ่อ น้องอิงค์คิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ” แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างตึงเครียด แต่แดนไทยก็ยังพอตั้งสติที่จะโอบอุ้มลูกสาวของเขาเข้ามาในอ้อมกอด วงแขนเล็กทั้งสองข้างโอบรอบลำคอของคนเป็นพ่อไว้แน่น ใบหน้าเล็กซุกซบไปที่ซอกคอของพ่อที่รักจนสุดหัวใจ “คิดถึงคุณพ่อที่สุดเลย” เสียงเล็ก ๆ ที่เอ่ยบอก อ้อมกอดที่กระชับแน่นของลูกน้อยทำให้แดนไทยรู้สึกตัวได้ในตอนนั้น นี่เขาละเลยลูกสาวที่เป็นดั่งดวงใจไปเนิ่นนานเท่าไร แดนไทยกอดลูกสาวเอาไว้อย่างนั้น ดวงตาที่ฉายแววของความหวาดหวั่นจ้องมองไปที่ภรรยาสาว ศิรามนยืนนิ่งงัน มองสามีของตัวเองที่ยืนเคียงคู่กับหญิงอื่นด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดร้าว เขาไม่กลับไปหาเธอและลูกที่บ้าน นั่นก็เพราะเขากำลังมีความสุขอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ ความสับสนตีวนอยู่ในความรู้สึก เธอควรจะต้องทำอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้

เพราะเวทิตคือโลกทั้งใบของเธอ และด้วยนิสัยเจ้าชู้ของเขาเอวารินจึงปล่อยตัวเองให้ท้องเพื่อพันธนาการเขาไว้ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน กระทั่งในวันที่เอวารินบอกกับเขาว่ากำลังจะมีลูกด้วยกัน ทุกอย่างกลับต้องพังลงไม่เป็นท่า เมื่อเขาเลือกให้เธอยุติการตั้งครรภ์

ใบหน้าหวานแย้มยิ้มอย่างละมุนละไมเมื่อได้พิศมองรูปอัลตราซาวด์ที่อยู่ในมือ จันทร์วาดลูบไล้แผ่นท้องของตัวเองเบา ๆ ด้วยความผูกพันที่มีมากขึ้นทุกวัน ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะค่อย ๆ เจือจางหายไปเมื่อนึกถึงภาพบาดตาบาดใจในวันนี้ บานประตูห้องถูกเปิดเข้ามา พาให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ต้องหันไปมอง การันต์ส่งยิ้มให้กับคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับกระดาษใบเล็กในมือของจันทร์วาด “นั่งดูอะไรอยู่น่ะจันทร์” จันทร์วาดก้มมองสิ่งที่อยู่ในมือของตัวเอง ก่อนจะหันไปบอกกับเขา “นั่งมองลูกอยู่ค่ะ วันนี้จันทร์ได้รู้เพศของลูกแล้วนะคะ” การันต์นิ่งเงียบไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างไรชอบกล เขามัวยุ่งอยู่กับงานจนลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ไปเสียสนิท และจนถึงป่านนี้เขาก็ยังไม่เคยได้ไปโรงพยาบาลกับจันทร์วาดแม้แต่ครั้งเดียว “จันทร์ คือพี่...” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กั้ง จันทร์ดูแลตัวเองได้ค่ะ จันทร์ไม่ได้ลำบากอะไรเลย” คนที่ยืนรู้สึกผิดกลืนน้ำเหนียว ๆ ลงคอ เมื่อรู้สึกว่าเขาละเลยจันทร์วาดไปมาก และแม้เจ้าตัวจะบอกว่า ‘ไม่เป็นไร’ แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความเฉยชาที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาในหัวใจของเธอ

ลักษิกาจัดวางอาหารบนโต๊ะทานข้าวทั้งน้ำตาที่กำลังรินไหลไม่หยุดหย่อน นี่คงจะเป็นมื้อเย็นมื้อสุดท้ายที่เธอและเขาจะได้นั่งทานร่วมกัน พอจัดจานอาหารจนเรียบร้อยได้เพียงไม่นาน ก็ได้ยินเสียงรถที่คุ้นเคยดังอยู่ที่หน้าบ้าน เขากลับมาแล้ว ถึงเวลาที่จะได้บอกเรื่องสำคัญกับเขาเสียที คนในความคิดเดินเข้ามาในตัวบ้าน อนาภัทรนั่งลงยังที่ประจำของตัวเอง ทั้งสองคนนั่งทานอาหารกันด้วยความเงียบอย่างเคย จวบจนที่ชายหนุ่มยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม...ซึ่งเป็นการบ่งบอกว่าเขาอิ่มแล้ว “คุณภัทรคะ” เธอเรียกเขาทั้งที่ตัวเองยังนั่งก้มหน้า “หอม...จะหย่าค่ะ” อนาภัทรนิ่งงันไปเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว จนเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง “ทุกอย่างสำเร็จแล้วเหรอ” น้ำเสียงเรียบนิ่งถามกลับไป เขาคงหมายถึงเรื่องของลลิลและอนาวินทร์ จวบจนในวินาทีสุดท้าย...เขาก็ยังคงคิดว่าเธออยู่กับเขาเพราะแค่แผนการ “สำหรับหอม หอมไม่เคยมีแผนการอะไรทั้งนั้นค่ะ ในวันนั้นหอมก็เป็นแค่เครื่องมือของใครคนหนึ่ง หอมไม่เคยสมรู้ร่วมคิดกับใคร คุณภัทรจะไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรค่ะ แล้ววันไหนที่คุณภัทรว่าง...บอกหอมได้เลยนะคะ เราจะได้ไปอำเภอด้วยกัน” ป่วยการที่จะอธิบายต่อไป “อืม” เขาทำเพียงส่งเสียงอืออยู่ในลำคอ ก่อนลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ “ตั้งแต่พรุ่งนี้ หอมจะย้ายไปอยู่กับพ่อนะคะ คงไม่ได้เตรียมอาหารให้คุณภัทรอีกแล้ว” อนาภัทรเดินจากไปหลังจากที่เธอพูดจบ คนที่กลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นเอาไว้จึงปล่อยความอัดอั้นออกมา แม้เริ่มแรกความสัมพันธ์ของเธอและเขาจะเกิดจากความจำยอม แต่เวลาเนิ่นนานผ่านไป...ก็เป็นเธอที่รักเขาไปทั้งหัวใจ...

เพียงพิณนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงนอนที่คุ้นเคย แรงสั่นจากมือถือเครื่องหรูของบูรพาสั่นครืดติดต่อกันอยู่หลายครั้งโดยที่เจ้าของเครื่องทำธุระอยู่ในห้องน้ำ คนที่เกือบจะเข้าสู่ห้วงนิทราต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มือบางคว้าเอาโทรศัพท์ของเขาขึ้นดูเพราะคิดว่าอาจมีใครโทร.หาแฟนหนุ่มของตัวเอง สายที่โทร.เข้ามาถูกตัดไปแล้ว แต่กลับมีข้อความจากแอปพลิเคชั่นไลน์แจ้งเตือนเข้ามาที่หน้าจอ “กลับห้องหรือยังคะปั้น” “วันนี้ทำข้อสอบได้หรือเปล่า” “คิดถึงจังเลยค่ะ โทร.กลับหากวางด้วยนะ” เพียงพิณหัวใจเต้นรัวเมื่อได้อ่านข้อความที่โชว์อยู่บนหน้าจอ จังหวะนั้นบูรพาเปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดี ภาพที่หญิงสาวกำลังถือโทรศัพท์ของเขาทำเอาความหงุดหงิดเกิดขึ้นในความรู้สึก ร่างสูงเดินตรงมาแล้วคว้าเอามือถือเครื่องนั้นมาถือไว้เสียเอง “ทำอะไร มายุ่งกับโทรศัพท์พี่ทำไม” บูรพาคงลืมไปว่า หากตัวเองไม่ได้มีความลับอะไรก็ไม่จำเป็นต้องแสดงท่าทีโมโหเช่นนี้ “พี่ปั้น” ดวงตาคู่โศกมีน้ำคลอขัง น้ำเสียงสั่นเครือเรียกขานชื่อของเขา “พี่มีคนอื่นเหรอคะ” บูรพาก้มมองที่หน้าจอ เพียงพิณคงเห็นข้อความที่ลลิษาส่งมาให้เขาแล้ว สายตาคมจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร “พักหลัง ๆ ที่พี่ปั้นไม่ค่อยมีเวลาให้พิณ พี่ปั้นไปหาคนอื่นใช่ไหมคะ” “พิณ” เขาพรูลมหายใจออกมาอย่างตัดสินใจ “ใช่ พี่มีคนอื่น” เพียงพิณกลืนก้อนเหนียว ๆ ลงคออย่างทำอะไรไม่ถูก เธอทำผิดอะไรหรือ เขาถึงได้ทำร้ายหัวใจกันแบบนี้ ฝ่ามือบางทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาของเธอพรั่งพรูออกมาดั้งสายฝนที่โหมกระหน่ำ “นานหรือยังคะ” ผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่หญิงสาวจะหาเสียงตัวเองจนเจอ “ก็...สักพักแล้ว พี่ขอโทษ” น้ำเสียงเรียบนิ่งบอกออกไป