Bu 22 yıllık ömrümde ilk defa gerçek anlamda abimle göz göze gelişimdi. Yutkunmadan edemedim... Sanki bir şey arıyor gibiydi yüzümde. Tekrar yutkundum ve tekrar. Gözlerimin dolmasına engel olamadım. Abi senin de mi gizli bir sevdan vardı? Sen sessiz sedasızca yas mı tutuyorsun, ondan mı bu enkazın? Abim elini çenesinden indirdi ve masanın üzerinde yumruk şeklinde koydu. Yanımda dikilen Dilan'ın elini tuttum birden. Dilan bana doğru eğildi anlamayarak. "Git abime de! Evin istemiyor de,"dedim bir solukta. Bunca yıl abilik yapmamış birinden şuan abilik dileniyordum çünkü istemiyorum desem çekip çıkaracak gibiydi beni bu karanlıktan. Dilan'ın dudakları şaşkınlıkla aralanırken hızlıca kendini toparladı ve hızlı adımlarla abime doğru ilerledi. Dilan'ın kendisine doğru geldiğini gören abim yerinde dikleşti. Anlamıştı benim haber gönderdiğimi. Dilan çok abime yaklaşmadan durdu önünde laf söz olmasın diye. Abim arkası dönük Dilan'dan çıkan kelimeler ile hızlı yerinden kalkmasıyla bana doğru ilerledi. Ben nefesimi tutmuş olacakları beklerken konağın tahta kapısı aldığı darbe ile geri savruldu. Ben korkuyla irkilirken kapıda abim gibi yıkık bir enkaz gördüm. Berzan Beritan... Konağın tahta kapısını tekme ile savurmuş belinde ki silahı çıkarmıştı. Abim de belinde ki silaha davranırken Berzan Beritan'ın boriton sesi yankılandı. "Devran Ezman, gel dedin geldim. Ya öleceksin, ya öldüreceksin!"

Elfida (Can Yarası Serisi 3) devam kitabı... Ada şahit olmaması gereken bir cinayete şahit olması ile kendini birden zoraki bir evliliğin içerisinde bulur. Ada bir esaretin içerisinde kurtulmak için debelenirken yıllarca karşılıksız bir aşk beslediği Ali Esat ile daha da imkansız olmuş ve hayat onlara henüz son oyununu oynamamıştı bile. İki sevdalının uzaktan uzağa dokunmadan, sadece hissederek sevmelerinin baş örneğiydi Aliş ve Ada kızın aşkı. Birbirlerinin gözlerine her baktıkları anda cehennemin ortasında cenneti yaşamakmış aşk denilen bu yara onlar için.

(Kır Papatyası devam kitabı) Bir madalyonun iki yüzü, Cemre ve Masal. Gece ve Gündüz misali birbirlerine bağlanan iki kadının birbirlerinin tanımadan nasıl bir olduklarının hikayesi. Cemre ve Poyraz... Masal ve Uluhan... Her şey onlar için henüz yeni başlıyordu ve hiç biri en dibi görene kadar bunun farkına varmayacaktı. Cemre ve Poyraz\'ın düğününde çıkan silahlı çatışmanın ardından hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktır. Hikayenin kilit kızı Masal\'ın Poyraz\'ın karşısına çıktığında ikisi bir mahşer yerinden çıkıp Levent\'in esareti altına girmişlerdir. Onlar birlik olup oradan kurtulmaya çalışırken bir başka yerde Uluhan öldü sandığı Masal\'ın yaşadığından habersiz kızı Aysima\'yı bulma derdine düşmüştür. Cemre sevdiği herkesi kaybetmenin acısı ile baş etmeye çalışırken düşman olarak bildiği Uluhan sadece yanında olur ve ona destek olur. Cemre hayattan kopmuş nefes almaya bile gücü yok iken Uluhan ile Ülkelerini kurtarmak için zorlu bir göreve atılırlar.

~ "Ona aşık olduğumu anladığım zaman çok ağladım. Öyle ağladım ki utandım kendimden. Yaşım kaçtı ve o kimdi? Sonra alışmaya başladı kalbim o yabancı hisse. Kendimden utandığım için utandım bu seferde. Ona aşık olduktan sonra bulmuştum asıl beni çünkü. Sanki aşık olmak için doğmuş gibiydim. 14 yaşında aşık olmuş bir kız, bu üç yılda onu unutamadıysa ve her gece onu düşlediyse, her kahkahasını onun için attıysa, her gözyaşını onun için döktüyse ve her nefes alış verişinde onun için alıp verdiyse, başka ne için gelmiş olabilir ki bu dünyaya."

Ali Esat'ın gözleri gezindi yüzümde. İfadelerimi tartıyor gibiydi. "Sana kardeşimsin felsefesi yapmayacağım. Gayette iyi biliyoruz kardeşim demekle kardeş olunmadığını," Diyen Ali Esat kelimelerini iyi seçiyordu. Beni kırmamak için uğraş veriyordu ama kalp bu, sevdiğinin sevmediğini duyunca kırılıyordu işte. "Sana unut beni gibisinden salakça bir şeyde demeyeceğim. Unut demekle unutulmuyor bu sevda denilen illet." Elim ayağım buz kesmiş titrememi engelleyemiyordum. Sanki kalbimin ortasında bir hançer ve Ali Esat'ın her kelimesi kalbimde ki hançeri döndüre döndüre sokuyordu en derinlerime. "Senin acı çekmeni de istemiyorum, ben zaten herkes yerine yeterince acı çekiyorum." Dedi Ali Esat. Güçlü dur Ada! Güçlü dur! Yerimden kalktım ve ellerimi masaya koydum cesurca. Yutkundum ve gülümsedim. "O zaman herkes kendi acısını kendi çeksin. Kimse kimsenin omzuna acısını yüklemesin Aliş. Herkesin acısı kendine."

"Sen yürü tutacağım ben seni." "Düşersem tutamazsın. Benimle birlikte düşersin." Gözlerimi yerden kaldırıp Aras'ın uyumsuz gözlerine baktım. "Birlikte düşersek düşüşünü yumuşatırım canın acımaz, yaraların kanamaz." Ne Aras ne de ben gözlerimizi birbirimizden çekiyorduk. "Benim canım acımaz." "Niye ruhun yok mu senin?" Hâlâ ellerim vücudun iki yanında dururken birbirimize iki adımlık mesafe vardı aramızda. "Kalbin yok mu diyemiyorsun değil mi? Aklına Umut geliyor."

Mahallenin ortasında adımlarımı durdurduğumda etrafta göz gezdirdim. Her yer aynıydı. Her yer Cemre kokuyordu... Gözlerim tam karşıda ki pastaneyi buldu. Cemre pastanesi... Önce anne kokusu geldi burnuma, sonra kendisi çıktı unlu elleriyle. Gözlerimden birer Cemre düştü yere... Göz göze geldik bir kaç saniye takılı kaldı gözleri gözlerime. Tanıdı mı beni? İmkanı yok Masal kendine gel. Sonra İlk aşkım, babamın sesi duyuldu... "Yasemin kekler pişti." "Geldim geldim." Annem çekti gözlerini benden ve gitti ardına bakmadan. Ah annem geldim, geldim ama senin kızın olarak sana gelmedim. Bu mahalleyi yakıp yıkacak bir hırsla geldim.