หลังจากที่เพื่อนนำเซ็กส์ทอยส์มาฝากเอาไว้ ชีวิตของหนุ่มหล่อเช่น ชุน ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

"ละ...แล้ว...ลินต้องทำยังไงคะ" เขามองคนที่ยืนเกร็ง เสียงสั่น ไม่ประสีประสา แววตาที่ทำให้คนถูกมองตื่นเต้นจนหัวใจจะวายอยู่แล้ว "ขึ้นเป็นไหม" "คะ?" "ขึ้นให้ฉันหน่อยสิ"

"มองพี่แบบนี้อยากตายรึไง" "เอาสิคะ ลงมือเลย ฆ่าลูกปลาให้ตายไปเลย" "ปากดีแบบนี้ พี่จะยกซดให้ดิ้น" เขาเข่นเสียงขู่ฆ่า สองแขนยกขึ้นถอดเสื้อยืดเนื้อนุ่มออกจากร่างแล้วโยนมันไปอย่างไร้ทิศทาง ++++++ 'เวรกรรมอะไรของมึงวะไอ้แสน จะครางกันอีกนานมั้ยเนี่ย...' ในห้องที่อยู่ติดกัน พัทธดนย์นอนพลิกกายไปมาอย่างกระสับกระส่าย เขายกหมอนมาปิดหูเมื่อเสียงครางกระเส่าดังเล็ดลอดมาถึงห้องของตน พยายามจะไม่สนใจฟังหากแต่คนในห้องข้าง ๆ กลับยิ่งเร่งเสียงหนักขึ้น ทั้งกระชากผ้าห่มคลุมโปง หากแต่ก็ไม่ได้ช่วยกลบเสียงกระเส่าราวคนเคี้ยวพริกแสนเผ็ดร้อนได้เลย "ตาย ตาย มึงตายแน่ไอ้แสน" ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ ผงกหัวขึ้นมองหลาน ๆ ที่นอนคั่นตรงกลางระหว่างเขากับเปมนีย์ เด็ก ๆ หลับกันไปหมดแล้ว เขามองเลยไปยังคุณอาของหลานที่นอนตะแคงหันหน้าไปอีกมุม หล่อนนอนนิ่งคล้ายกำลังหลับสนิทเช่นเดียวกัน คงจะมีแต่เขาที่นอนงุ่นง่านฟุ้งซ่านจากเสียงรบกวนของน้องเขยและน้องสาว คิดคาดโทษไปถึงคนสองคนในห้องนั้น ช่างไม่เห็นใจเขาบ้างเลย "พิมพ์จ๋า...แรงอีก...ซี๊ดดดด...อา" "รำคาญชิบหาย...ไอ้ติณห์...มรึง..." คนฟุ้งซ่านเข่นเสียงรอดไรฟันอย่างหงุดหงิด เขาพลิกซ้ายพลิกขวาเพราะอารมณ์งุ่นง่าน โดยไม่รู้เลยว่าเปมนีย์นั้นหาได้นอนหลับอย่างที่เขาเข้าใจ หล่อนเองก็ได้ยินทุกอย่างเต็มสองหู ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้างห้องเขาทำอะไรกัน หล่อนนอนเกร็งกลั้นหายใจไม่กล้าขยับกายเพราะอายพัทธดนย์ สองมือนุ่มกำผ้าห่มจนชื้นเหงื่อ จะเปลี่ยนท่าพลิกนอนหงายก็ไม่กล้า ได้แต่นอนนิ่งทนฟังเขาพรอดรักกันในคืนฝนพรำ "เมียจ๋าอย่าหยุด...ผัวจะเสร็จแล้ว...โอ้วววว" "ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!" พัทธดนย์กัดฟันกรอดเข่นเสียงเบา ๆ มือใหญ่กระชากผ้าห่มออกจากร่างแล้วลุกพรวดขึ้นนั่งเมื่อเสียงครางนั้นแทบทะลุฝาผนังมากระแทกหู ขณะที่เปมนีย์นอนเอามืออุดหู สัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนรุ่มของตัวเอง พวงแก้มสาวแดงซ่านเมื่อคิดไปว่าพัทธดนย์เองก็คงได้ยินเหมือนกับที่ตนได้ยิน ชายหนุ่มคลานอย่างเงียบเชียบผ่านไปทางปลายเท้าของหลานทั้งสามที่หลับสนิท จนมาหยุดอยู่ตรงปลายเท้าเปมนีย์ ค่อย ๆ แทรกตัวไปตรงช่องว่างของระหว่างหล่อนกับหลาน การที่มีอะไรมายุกยิก ๆ อยู่ตรงด้านหลังทำให้เปมนีย์เอี้ยวหน้ามอง...เมื่อเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ หล่อนทำท่าจะส่งเสียง "ชู่วววว" มือใหญ่ยื่นไปปิดปากหล่อนเอาไว้ พร้อมกับใช้แขนล็อกร่างนุ่มไม่ให้ดิ้น ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบชิดใบหูคนในวงแขน "อย่าเสียงดัง เดี๋ยวหลานตื่น" เปมนีย์รั้งมือแกร่งออกจากปากเพื่อจะพูด พร้อมกับที่เขาเอาขาขึ้นมาก่ายหล่อนเอาไว้ "ทำบ้าอะไรของพี่น่ะ อย่ารุ่มร่ามจะได้มั้ยคะ" หล่อนกระซิบกระซาบ ใจคิดไม่ดีแล้ว เมื่อรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แข็ง ๆ ดันอยู่ตรงบั้นท้าย ซ้ำยังส่ายไปมาแล้วออกแรงกดจนมันจะมุดหายเข้าไปในเนื้อนุ่มอยู่แล้ว "พี่แสน! เอาไอ้นั่นออกไปเดี๋ยวนี้" "พี่อยาก นอนไม่หลับ อยากปล่อยน้ำ" "อยากก็ไปเอาออกในห้องน้ำไป เห็นมั้ยหลานนอนกันเป็นแพ" "ไม่เอา มันไม่มันส์" "แล้วเมื่อก่อนพี่ใช้ชีวิตอยู่มายังไง" "พี่ก็จินตนาการถึงเธอไปด้วย ชักไปด้วย แล้วตอนนี้ก็ได้เธอมาเป็นเมียแล้ว จะทำเองให้เมื่อยมือทำไม" เสียงกระซิบกระซาบโต้กันไปมา หล่อนถลึงตามองท่ามกลางความมืด เหนื่อยใจกับความหน้าด้านของเขา พูดมาแต่ละคำไม่มีอาย ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งได้รู้ว่าเขาหน้ามึนตัวพ่อ มึนยังไงให้ได้เมีย เขาน่าจะไปเขียนหนังสือขายท่าจะขายดี

“ผมไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะยอมรับข้อเสนอของผม” น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ข้างใบหู ราวจงใจให้ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดจุดอ่อนไหวของเธอ “ข้อเสนออะไร” “ผมอยากเดทกับคุณ” “หือ…เดทกับฉัน” “ใช่ คุณต้องรับผิดชอบ ที่ทำให้ผมคลั่งไคล้ ฉะนั้นต้องไถ่โทษโดยการไปเดทกับผม” “โน…ดิ อิมพอสซิเบิล” “ถ้าอย่างนั้นก็อยู่อย่างนี้แหละ” พูดพร้อมอ้อมกอดที่กระชับจนแน่นมากยิ่งขึ้น จมูกคมสันเริ่มย้ายที่มาคลอเคลียอยู่บริเวณพวงแก้มสาว ทำท่าคล้ายกำลังจะสูดดมความหอมสดชื่นของกลิ่นกายสาวเข้าปอด จนอีกฝ่ายต้องเอี้ยวหน้าหนีเป็นพัลวัล “เอาหน้าของคุณออกไปไกล ๆ เลยนะ” “หากปฏิเสธออกมาอีกครั้ง ผมจะจูบคุณตรงนี้จริงๆ” “ไม่” “วัน…” “ไม่” “ทู…” “บอกว่าไม่” “ทะ…” “กะ ก็ได้ ฉันตกลง” หญิงสาวละล่ำละลัก เมื่อรู้ว่าคำพูดนั้นไม่ได้เป็นแค่คำขู่ ดูท่าเขาจะเอาจริง และจูบจริงไม่ใช้มุมกล้องด้วย “ก็แค่นั้น ไม่เห็นคุณลงไปชักดิ้นชักงอตายเสียหน่อย” ชายหนุ่มยอมคลายอ้อมกอดออก ไอรดารีบหมุนกายมาประจันหน้ากันทันที “ฉันสัญญา หลังออกเดทแล้วเราจะไม่มีวันได้เจอกันอีก” “แน่ใจเหรอครับ?” นรบดีเลิกคิ้วขึ้น หล่อนไม่อยากเจอ แต่เขาจะทำให้เจอ ใครจะห้ามคนอย่างเขาได้บ้าง “แน่” “ไม่อยากรักษาที่ดินผืนนี้ไว้แล้วใช่ไหม” “มันก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องออกเดทนี่คะ” “ถ้าผมพอจะรู้จักแหล่งเงินกู้ที่สามารถปล่อยได้โดยไม่ต้องใช้หลักทรัพย์ค้ำประกันล่ะ” ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างคนเป็นต่อ เนื่องจากเขายังมีวิธีหาเรื่องใกล้ชิดหล่อนได้อีกมากนัก คำบอกเล่าของเขา ทำให้หญิงสาวเกิดความสนใจขึ้นมาทันที โดยไม่อาจรู้ได้ว่าเขาโกหกหรือพูดเรื่องจริง “คุณพอจะรู้เหรอคะ” “แต่ผมจะบอกรายละเอียดคุณในวันนัด หากคุณไม่เบี้ยวการไปออกเดทกับผม”

เขามีฝีปากและเสน่ห์ร้ายเหลือเป็นอาวุธ ส่วนเธอพกความอึ๋มมาเต็มพิกัด เขาหวังจัดการคนที่ริจะมาเป็นแม่เลี้ยงด้วยเสน่ห์ล้นเหลือ สั่งสอนให้เธอได้จดจำ แล้วใคร....จะหยุดความร้ายกาจของเขาได้ล่ะ!!!

เขา...เกลียดผู้หญิงทั้งโลก แต่มีเธอเป็นดั่งดวงชีวา ส่วนเธอเหมือนลูกนกหลงรัง ที่ถูกกักขังไว้ในกรงทอง ********************** "รู้สึกดี...ขึ้นมั้ย" หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่ปรือตามองก่อนจะค่อยๆ ยันกายลุกนั่งสบตากับคนตรงหน้า แววตายาวรีที่จับจ้องกลับมาทำให้ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบคล้ายกำลังหยุดคิดเพื่อทบทวนหัวใจ ความใกล้ชิดท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดและแสงสลัวจากไฟดาวน์ไลท์ พาให้ใจสองดวงปั่นป่วนและสั่นไหวจนเกินต้านทาน สายตาสองคู่ที่สบประสานสื่อความหมายแทนคำพูดได้อย่างชัดเจน \'ให้ตายสิปรายฟ้า...เธอช่าง....\' อารชวินใจกระเจิดกระเจิงเมื่อหญิงสาวตรงหน้ากำลังจะทำให้เขาตบะแตก พลางคิดว่าคงไม่มีใครแปลกประหลาดเท่าเขาแน่นอน ที่พยายามข่มความปรารถนาไม่ให้ปะทุขึ้นมาแม้จะมีเนื้อหวานๆ มารออยู่ตรงหน้า พยายามท่องในใจว่าเธอกำลังเมา เขาไม่อยากฉวยโอกาสกับคนเมาเลยสักนิด แต่แววตาที่คล้ายยอมจำนนของเธอนั้น คือเชื้อเพลิงอย่างดีที่จุดให้ไฟปรารถนาโหมกระพือขึ้นมา ชายหญิงเมื่อได้ใกล้ชิดกันในบรรยากาศเป็นใจ ประกอบกับความรู้สึกซ่อนเร้นที่เป็นแรงกระตุ้นจนยากที่จะหักห้าม แล้วมันจะไปเหลืออะไรถ้าต่างฝ่ายต่างต้องการในกันและกัน "ต้องการ...ใช่มั้ยคะ" คนฟังตบะแตกขึ้นมาจริงๆ มาถามกันแบบนี้หากเขาไม่จับกดลงกับเตียง คงจะเสียเชิงชายชาติอาชาไนยแน่นอน แววตาคมกริบทอประกายวาววับพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าในมือที่ถูกโยนจนไปกองแหมะที่ข้างเตียงอย่างไม่ใยดี "หรือเธอไม่ต้องการ ปฏิเสธออกมาสิปรายฟ้า"

“เกลียดใช่มั้ย เกลียดผัวตัวเองขนาดนั้นเลยใช่มั้ย ฮึ!” “ปล่อยสิ ฉันเจ็บนะ!” หญิงสาวพยายามแกะมือแข็งแรงราวคีมเหล็กออกไปจากไหล่ของตน แต่ไม่เป็นผลเมื่อเขาเพิ่มแรงบีบมากขึ้นกว่าเดิมตามอารมณ์ที่สูงขึ้นเรื่อยๆ “เธออยากไปนอนกับมันมากใช่ไหม จึงหาเรื่องกันแบบนี้” “ผู้พัน! ลึกลงไปในหัวใจคุณก็คิดว่าฉันใจง่ายใช่มั้ย” คำพูดของเขาเหมือนมีดกรีดลงกลางใจซ้ำลงไปบนบาดแผลเดิม ให้ลึกมากยิ่งขึ้นไปอีก บาดแผลคราวนี้ท่าจะหายยากเสียแล้ว “ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ ถ้าเด็กในท้องเป็นอะไรไปได้เห็นดีกันแน่ เธอจะต้องทนอุ้มท้องสายเลือดปราบดาไพศาลไปจนครบกำหนดคลอด ถ้าไม่เลี้ยงฉันจะเอาลูกไปเลี้ยงเอง แล้วแม่อย่างเธออยากจะไปร่านกับใครที่ไหนก็ไป ไปให้ไกลแล้วอย่ามาให้เห็นหน้า!”

เดิมทีเขาแค่จะร่วมมือกับเธอ เพื่อทำลายแผนการของคุณแม่จอมซ่าส์และว่าที่แม่ยายจอมแสบ ที่หวังจะเกี่ยวดองกันเพราะความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนอันยาวนาน แต่ทำไปทำมา เขากลับกลายมาเป็นผู้ก่อการรักเองเสียนี่ +++++ เมื่อ ร้อยตำรวจตรีภัทรพล ตชด.หนุ่มไฟแรงสูง ผู้ยึดถืออุดมการณ์ไว้เหนือสิ่งอื่นใด ต้องมาร่วมมือกับหญิงสาวอารมณ์ติสท์ ผู้มีโลกส่วนตัวสูง จนถึงขั้นสูงมากที่สุด เพื่อทำลายแผนการของว่าที่แม่สามีสุดซ่า และแม่ยายสุดแสบ ที่รวมหัวกันทั้งจัดฉาก สร้างเรื่อง เพื่อจับเขาและเธอให้อยู่หมัด เรื่องราววุ่นๆ ป่วนหัวใจจึงเกิดขึ้น สนามรบที่ร้อนระอุ หรือจะสู้ไฟรักที่แสนร้อนแรงของเขาและเธอได้

ภาคต่อของ "พยัคฆ์ร้าย...พ่ายรัก" ค่ะ สายสัมพันธ์รักที่ก่อเกิด เชื่อมหัวใจรักมั่น รักชั่วนิจนิรันดร์ แม้ในความฝันก็มิคลายรักเธอ +++++ เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้ว ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นลงบันไดที่ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ส่งผลให้นาวีลืมตาตื่นพลางลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มนั่งตั้งแล้วสติแล้วสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงอยู่ชั่วครู่ ก่อนลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องเพื่อมองหาเจ้าของเสียงทันที "ยะ...อย่าบอกนะ!" เพียงชะโงกหน้าลงไปเห็นร่างกลมป้อมยืนกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงมุมรับแขกด้านล่าง ชายหนุ่มรีบพาร่างผลุบเข้าไปยืนแอบอยู่ตรงมุมบันไดบ้านอย่างรวดเร็ว นาวียกมือขึ้นเสยผมพลางถอนหายใจออกมาเล็กน้อย "ต้องเลี้ยงลูกลิงอีกแล้วหรือนี่เรา"

ศึกรบที่ว่าแย่ ยังแพ้ศึกรักที่เขาต้องเผชิญ สถานการณ์อันร้อนระอุของชายแดนใต้ ยังน้อยกว่าไฟรักที่แผดเผาใจ ++++ ร้อยเอกทัตเทพ เทพประสิทธิ์กุล นายทหารหนุ่มอนาคตไกล ซึ่งเคยปฏิญาณตนเอาไว้ว่า ชาตินี้จะไม่ยอมมอบหัวใจให้กับสตรีคนไหน ทั้งชีวิตเขาขออุทิศให้ผืนแผ่นดินที่เหยียบย่ำอยู่ ชายหนุ่มถึงกับเดิมพันกับเพื่อนรักเอาไว้ว่า ถ้าเขายอมมอบหัวใจให้สตรีคนไหน เมื่อนั้นเขาจะยอมกราบเท้าเพื่อน!!! ครูรัญชน์ ดำรงกิจพิทักษ์ ครูสาวผู้ยึดถืออุดมการณ์ เธอลงทุนหนีการแต่งงานกับผู้กองหนุ่มรูปหล่อ ไปสอนหนังสืออยู่ชายแดนใต้ แต่โชคชะตากลับเล่นตลก เมื่อผู้กองที่เธอพยายามวิ่งหนี กลับขอย้ายตัวเองเพื่อหนีการแต่งงานไปที่นั่นเช่นกัน ความสัมพันธ์ของเขาและเธอ กลายเป็นชนวนเหตุของการแก้แค้น ผู้กองทัตเทพ ตกเป็นเป้าหมายของบุคคลในที่มืด รัญชน์ ตกเป็นเครื่องมือของการเอาคืน ระหว่างทางที่ก้าวเดินไป ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ รัญชน์จะทำเช่นไร เมื่อตำแหน่งว่าที่ภรรยาหลวงอย่างเธอ จู่ๆ ก็มีคนทำทุกอย่างเพื่อที่จะแย่งชิงไป "ถ้าคุณต้องการอย่างนั้น ผมก็จะให้ แต่คุณจะได้แค่ "ตัว" ของผมเท่านั้น เพราะหัวใจของผม ได้มอบให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปจนหมดสิ้นแล้ว และชาตินี้ ผมจะไม่มีวันหยุดรักเธอ จำเอาไว้นะ "ปารียา!!!"

ในวันที่รักเขาไปแล้วทั้งใจและเขาเองก็ทำท่ามีใจให้...แม่ของลูกก็เดินย้อนกลับมา และเธอคนนั้นยังเป็นคนที่เขารักไม่เคยลืม ถ่านไฟเก่าที่ยังร้อน ทำท่าจะคุกรุ่นขึ้นอีกครั้ง เธอ...ผู้ซึ่งมาทีหลัง จะทำเช่นไร ++++++ หมอปราญช์ อัครหิรัญ คุณหมออายุรกรรมวัยสามสิบเศษ ชีวิตของชายหนุ่มมองดูเหมือนเพอร์เฟคไปเสียทุกเรื่อง แต่เขากลับประสบกับความล้มเหลวในชีวิตคู่ โดยภรรยาทิ้งลูกน้อยสองคนไว้ให้เลี้ยงดู... ชีวิตที่กำลังซวนเซนั้นต้องการใครสักคนมาช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้กับเด็กๆ เพราะเขาไม่อาจรับมือไหวด้วยใจกำลังช้ำหนัก มารดาจึงส่ง ดากานดา น้องสาวนอกไส้ที่คุณน้าของเขารับเลี้ยงดู ในสายตาของเขา เด็กจบใหม่อย่างหล่อนนั้นไม่เหมาะเอาเสียเลย ชายหนุ่มจึงตั้งท่าต่อต้านตั้งแต่วันแรกที่เจ้าหล่อนเหยียบย่าง... หากแต่ว่าความใกล้ชิดทำให้ใจเขาเริ่มยอมรับ ชายหญิงใกล้กันไม่ต่างน้ำมันใกล้ไฟ ท่ามกลางไฟรักที่โหมกระพือ อดีตภรรยาของเขาก็เดินย้อนกลับมา และหล่อน...คือแม่ของลูก คือคนที่เขารักไม่เคยลืม

หวังว่าคุณคงจะไม่เผลอใจรักผมนะพรีม...จำเอาไว้ กฏของเราคือห้ามรักผม ห้ามผูกพัน ห้ามหึงหวง ห้ามก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ผมอยากได้แค่ลูกแต่ไม่อยากได้เมีย เมื่อจบงานก็แยกย้าย...เมียรับจ้าง +++++ เมื่อเขาอยากมีลูกแต่ไม่อยากได้เมีย เขาจึงสรรหาแม่พันธุ์ที่คิดว่าดีที่สุดมาอุ้มบุญให้ และพริมาคือตัวเลือก​ หล่อนสอบผ่านเงื่อนไขของเขา การแต่งงานของอคิราห์และพริมาเกิดขึ้นเพื่อตบตาผู้ใหญ่​ อคิราห์ทำไปเพราะหวังช่วงชิงทรัพย์สมบัติจากน้องชายต่างมารดา​ ส่วนพริมาทำลงไปเพราะร้อนเงิน การแต่งงานที่เกิดขึ้นโดยมีสัญญาหนึ่งฉบับผูกมัด... สัญญาที่ไม่มีใครล่วงรู้นอกจากอคิราห์และพริมาเท่านั้น​ โดยหล่อนต้องเป็นเมียหลอก​ ๆ​ ของเขา​ โดยไม่มีเรื่องเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้อง​ และหล่อนจะต้องมีลูกให้เขาด้วยวิธีทางการแพทย์​ โดยห้ามแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป​โดยเด็ดขาด สุดท้ายแล้ว​ สิ่งที่พริมาเลือกเป็นเหมือนบ่วงรัดคอตัวเอง​ หล่อนจะทำใจได้หรือไม่ เมื่อตามสัญญาคือหย่าขาดจากกันหลังมีทายาทให้เขาสำเร็จ​ หล่อนจะต้องเดินออกไปจากชีวิตของเขาและลูก​ ด้วยเหตุผลที่ทุกคนจะรับรู้แค่ว่ามันคือปัญหาส่วนตัวที่ทำให้ต้องลงเอยด้วยการหย่า หล่อนจะทำอย่างไรเมื่อใจนั้นผูกพันกับลูก​และเขาซึ่งเป็นเหมือนพ่อของลูกไปเสียแล้ว

เพราะไม่อยากเสียเขาไป หล่อนมีเวลาอีกไม่นาน...อีกไม่นานเพื่อจะมีเซ็กส์กับเขา และจะต้องทำให้ยอมมีเซ็กส์ด้วยให้ได้ ก่อนที่เขาจะแต่งงาน +++++ เมื่อวันหนึ่ง หล่อนแอบเห็นเขาเล่นเซ็กส์ กับหญิงอื่นแบบถึงพริกถึงขิง รัก...จึงต้องทำทุกอย่าง เพื่อครอบครอง ต้องทำยังไงก็ได้ เพื่อให้เขายอมมียอมเซ็กส์กับเธอ เซ็กส์จะช่วยรั้งเขาไว้กับเธอตลอดไป หล่อนหึงหวง ไม่อยากให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนไหน ทำทุกอย่างเพื่อมัดใจคุณอา

One Night Stand ที่ดึงเขาเข้าสู่ชีวิตของเธอ มาลาริน หญิงสาวผู้ช้ำรักจากการถูกคนรักนอกใจและทิ้งเธอไป ในวันที่ใจกำลังเผลอไผลให้กับผู้ชายคนใหม่...ทว่า...เขาคนนั้นกลับเดินย้อนมา +++++ จะมีสักกี่คนที่ทำใจยอมรับได้ เมื่อวันหนึ่งคนที่กำลังจะเดินจูงมือกันเข้าสู่ประตูวิวาห์ เข้ามาสารภาพว่าได้มีใครอีกคนอยู่ในหัวใจ...และ... เธอคนนั้นยอมรับได้ที่จะใช้ชีวิตแบบสามคนผัวเมีย... ยัดเยียดตำแหน่งเมียหลวงที่เธอไม่ต้องการ... วิวาห์ล่มเพราะคนรักปันใจ บาร์โฮสคือที่พึ่งทางใจของคนหัวใจสลาย One Night Stand... เซ็กส์แสนร้อนแรงในคืนช้ำรัก ผู้ชายขายน้ำ...คือนิยามที่เธอใช้กับเขา แต่ผู้ชายในบาร์สวมหน้ากากนักรบ SEAL กลับทำให้ใจที่เข็ดขยาดกับความรักต้องหวั่นไหว และในวันที่รักคนใหม่ไปแล้วครึ่งใจ... ทำไม...ทำไมเขาคนนั้นถึงกลับมา...

เพราะรักเธอจึงยอมทน เพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งหัวใจที่เขาเก็บใครอีกคนเอาไว้อยู่เต็มหัวใจ +++++ “แล้วเมื่อไหร่…เมื่อไหร่ถึงจะยอม…เป็นของพี่” “เอ่อ…” หญิงสาวหลุบตาหนี เมื่อเขามองด้วยแววตาจริงจัง และยังจู่โจมกันชนิด ไม่ทันได้คิดถ้อยคำบ่ายเบี่ยง ส่วนเขาเงียบนิ่งฟังว่าคนหวงตัวจะอ้างอะไรออกมาอีก เมื่อจะให้บอกรักเขาก็ทำไปแล้ว เผยใจออกมาก็ทำแล้ว แต่เธอก็ยังจะต่อต้านอยู่ร่ำไป “ถ้าทุกวันนี้ไม่เรียกว่ารัก แล้วจะเรียกว่าอะไร ในเมื่อรักกันแล้ว น้องเพื่อนจะหวงไว้ให้ใคร” “……....” “หรือจะเก็บไว้ให้ตำรวจแถวๆ นี้” “มะ ไม่ใช่นะคะ เพื่อนไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริงๆ” หญิงสาวรีบร้องบอก เพียงแค่กลัวเขาจะเข้าใจผิดไป ด้านเขานั้นรุกหนัก ยิ่งยามร่างในอ้อมกอดสั่นราวลูกนก เขายิ่งชอบใจที่จะต้อนให้จนมุม “แล้วบอกพี่มาสิ ว่าจะเก็บไว้ให้ใคร” “ก็…เก็บ…เก็บไว้ให้พี่ปราบต์ แต่วันนี้…เพื่อน…ยังไม่พร้อม…” “ไม่พร้อม แล้วเมื่อไหร่ถึงจะพร้อมเสียที จะให้พี่รอไปถึงไหน คนรอใจจะขาดอยู่แล้ว” “ไม่…ไม่รู้ค่ะ” พิมพ์ณาราใจเต้นแรงเมื่อเขาออกแรงกอดรัดมากขึ้น มันแนบชิดเสียจนใบหน้าเธอแนบอยู่กับอกแกร่ง สัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อที่เต้นเร่าอยู่ข้างใน มันเต้นแรงไม่ต่างไปจากเธอ ความรู้สึกยามนี้เหมือนตัวลีบลงไปเรื่อยๆ อยากที่จะหายตัวไปจากตรงนี้ยิ่งนัก “พี่คงรอต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าขืนรอต่อไปคงถูกมือดีมาช่วงชิงไปก่อนแน่นอน” เขาหมายถึงสารวัตรแทนไท ไม่มีผู้ชายคนไหนเดินเข้าหาผู้หญิงโดยไม่หวังผล ความหวงแหนทำให้ชายหนุ่มบอกตัวเองว่า ยังไงเสียคืนนี้เขาต้องได้เธอ “พี่ปราบต์ ยะ…อย่าทำให้เพื่อนกลัว”

มือบางกำผ้าห่มเอาไว้จนแน่น เมื่อสัมผัสได้ถึงเตียงนอนที่ไหวยวบลงไปเหมือนเขาขึ้นมานั่งอยู่ด้านหลัง คล้ายจะได้ยินเสียงลมหายใจดังแผ่วเบาอยู่ข้างใบหู ความร้อนรุ่มที่ผ่อนออกมาจากปลายจมูกคมสันเป่ารดลงบนพวงแก้ม แม้ภายในห้องจะเย็นฉ่ำแต่กลับพ่ายแพ้ให้กับไอความร้อนที่มาจากร่างกายกำยำนั่น เขาทำให้เธอต้องนอนเกร็งอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น ไม่กล้าที่จะขยับกายให้รู้ว่าเธอตื่นนานแล้ว หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อฝ่ามือเย็นเฉียบล้วงเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนหนา แล้วลูบไล้ไปตามเอวคอด จากนั้นจึงไล่ขึ้นไปหยุดนิ่งยังหัวไหล่นวลเนียน ก่อนที่เขาจะฝากรักด้วยริมฝีปากรุ่มร้อน คลอเคลียกับความนุ่มละมุนราวกับหลงใหลไม่อยากจากไป วินาทีที่จุมพิตร้อนกดลงหนัก ๆ บนผิวแก้มสาว ทำให้พิมพ์มาดาแทบอยากลุกพรวดขึ้นอย่างหมดความอดทน แล้วตะโกนใส่หน้าหล่อๆ ว่าเธอไม่ใช่อีตัวที่เขาซื้อมา ไม่ได้เต็มใจมาขึ้นเตียงกับเขาแม้จะแสดงออกมาอย่างสมจริงก็ตาม และเขาก็เข้าใจผิดไปแล้วเต็มประตูเมื่อคืนนี้

มารู้ใจตัวเองเมื่อสายไป เขาจึงยอมทำลายกำแพงที่ขวางกั้น พยายามทำทุกอย่างเพื่อผูกมัดเธอเอาไว้ เพียงแค่คำรักของคนหลอกลวงจะรั้งใจเธอไว้ได้เชียวหรือ เมื่อเขาทำร้ายหัวใจกันไว้จนบอบช้ำและแตกร้าวจนยากที่จะประสานขึ้นมาใหม่ให้ดีดังดิม

การก้าวเข้ามาในบ้านพาณิชกุลย์​ เขาเข้าใจว่าหล่อนคือ​ ​"แม่เลี้ยงคนใหม่"หล่อนซึ่งเป็นดั่งเงา​ของน้องสาว หากแต่เขาเข้าใจผิด​ คิดว่าหล่อนคือคนรักที่ทิ้งกันไป...ทั้งรักทั้งแค้นสุมใจรอวันเอาคืน +++++ เมื่อบิดาหย่าขาดจากมารดามานานหลายปี หากแต่วันหนึ่ง​ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งก้าวเข้ามาในบ้าน เขาคิดไปว่าหล่อนคือ​ แม่เลี้ยง​ คนใหม่ที่บิดาพาเข้าบ้าน เขาจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของบิดา​ หากผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่​ ปานตะวัน คนที่หักอกเขาและทิ้งกันไปทั้งที่เขาเลี้ยงต้อยหล่อนมานานหลายปี แต่...มีความลับที่เขาไม่รู้​ ผู้หญิงที่รักไม่เคยลืมนั้นมีฝาแฝดที่เป็นดังเงา จันทร์เจ้าเอย​ คือแฝดคนพี่ที่ทำให้เขาเข้าใจผิดคิดว่าหล่อนคือคนรักเก่า สิ่งที่หล่อนพยายามบอกเขากลับมองว่านั่นคือมารยา​เพื่อเอาตัวรอด เมื่อทั้งรักทั้งแค้นสุมอยู่ในอก​ เขาจึงทำทุกอย่างเพื่อให้หล่อนเจ็บ คนที่เขาคิดว่าคือปานตะวัน​ ผู้หญิงที่เขารักไม่เคยลืม

'ถ้าพ่อเขาเลือกแล้ว..เราก็จะสู้และเดินไปด้วยกันนะ..' คิดด้วยใจที่ร้าวรวด​ หยาดน้ำตารินไหลไม่อาจฝืน..ในวันวิวาห์ของเขากับคนที่เป็นดังเงาของเธอ​ รอยรักที่เขาฝากไว้​ ได้ก่อเกิดโซ่สวาทคล้องใจให้ผูกติด​ +++++ รักที่เคยหวานชื่นพลันขื่นขม​ เมื่อจู่​ ๆ​ ก็เกิดเหตุพลิกผัน บุษบากรต้องกลายเป็นฝ่ายถูกทิ้งเพียงเพราะความเข้าใจผิด จอมทัพ...เขาลงทัณฑ์เธอด้วยการเลือกแต่งงานกับคคนางค์ พิษรักบาดหัวใจจนขาดวิ่น...เพราะเธอคนนั้นคือพี่สาวฝาแฝดที่เติบโตมาด้วยกัน เขาไม่รู้เลยว่า...ในวันวิวาห์​แสนชื่นมื่น​ หล่อนเองก็เพิ่งได้รู้ รอยรักที่เขาฝากเอาไว้ในกาย​ กำลังถือกำเนิดก่อเกิดเป็นชีวิตน้อย​ ๆ​ ขึ้นมา คือสายใยพันผูก...ของขวัญล้ำค่า...ที่ทำให้ใจยังคงผูกติด​ ไม่อาจลืมคนใจร้ายได้ลง

"ลงมือสิปลายฝน ฆ่าฉัน เอาสิ เอาเลย.." เร่งเร้าเสียงกระเส่า แววตากรุ่นกระแสปรารถนามองสองมือที่กำลังปลดตะขอกางเกงด้วยลีลายั่วเย้า หล่อนทำให้เลือดในกายเขาพุ่งพล่าน เลือดร้อนวิ่งไปกระจุกรวมกันที่กลางกาย +++++ เปรี้ยง!  ซ่า.....           เสียงกึกก้องดังมาจากฟากฟ้าดำทะมึน​  สายฝนโหมกระหน่ำลงมาอย่างหนักราวโกรธขึ้งคนใต้ผืนฟ้า​ เม็ดหนักหน่วงสาดซัดลงบนร่างของคนที่กำลังวิ่งฝ่าสายฝนตามท้ายรถที่แล่นไกลห่างออกไปเรื่อย​ ๆ​           รถคันนั้นใช้ความเร็วไม่มากนัก​ หากแต่หล่อนกลับไม่มีทางไล่ทัน​ ทั้งสายฝนก็ทิ่มแทงลงบนผิวเนื้อจนเจ็บแสบไปหมด​ ราวถูกเข็มนับร้อยจากเบื้องบนพุ่งใส่อย่างบ้าคลั่ง           "อย่า...อย่าไป...ฮือ​ ๆ"           หล่อนวิ่งตามจนเหนื่อยล้า​ เข่าอ่อนจนต้องทรุดลงนั่งคุกเข่ากับพื้น​อย่างคนพ่ายแพ้ ชุดนอนสีขาวเปียกชุ่มจนแนบลู่ไปกับผิวเนื้อนุ่ม...ท่ามกลางม่านฝนจนภาพตรงหน้าพร่าเลือน​ แววตาฉ่ำน้ำพยายามเพ่งมองไฟท้ายรถที่ดูเหมือนแสงจะริบหรี่ลงไปเรื่อย​ ๆ           เขาไปแล้ว...ไปจริง​ ๆ​ และจะไม่มีวันหวนกลับมาแน่​ หล่อนใจหาย​ มันหวิวโหวงจนต้องยกมือขึ้นทาบอก​ สัมผัสได้ถึงบริเวณนั้นที่สั่นสะท้านจากการสะอื้นจนตัวโยน...เสียงสะอื้นที่มาจากอารมณ์โหยไห้อาลัยอาวรณ์           "กลับมา...กลับมาได้ไหม...ได้โปรด...ฮือ​ ๆ"           มันคือความรักใช่ไหม​ ในที่สุดหล่อนก็รักผู้ชายใจดำที่ทิ้งกันไปได้ลง...หญิงสาวพยายามถามหัวใจที่กำลังปวดแปลบ​ ความเสียใจทำให้ลืมไปว่า​ ตัวเองกำลังนั่งปล่อยโฮอย่างบ้าคลั่งกลางสายฝนพรำ           เหมือนกำลังจะตาย​  บอกตัวเองเช่นนั้น​  สัมผัสได้ว่าใจกำลังเต้นเร็วจนผิดปกติ​ เหมือนร้อนรุ่มในอกทั้งที่ภาย นอกแสนหนาวเหน็บ​ และในจังหวะที่รู้สึกคับแน่นกลางทรวงอกจนอึดอัด​ แสงไฟก็สาดส่องมาที่ร่างของเธอ           "เธออยู่ตรงนั้น!"           น้ำเสียงที่เปล่งค่อนข้างดังนั้นคุ้นหูเหลือเกิน​ พร้อมเสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อย​ ๆ​  ท่ามกลางความพร่าเลือน​และหยาดน้ำตา เห็นเขาปราดเข้ามาหาร่างเปียกปอนของหล่อน​ และก่อนสติจะดับวูบไปนั้น​ หล่อนรับรู้ได้ว่าอ้อมแขนแกร่งได้รองรับร่างของตนเอาไว้​ มาพร้อมเสียงสบถ           "เด็กโง่!​ ทำอะไรหัดคิดถึงคนอื่นบ้าง!"           เสียงนั้นคุ้นเคย หล่อนปล่อยใจดำดิ่งสู่ความมืดมิด​ ไม่สนใจสิ่งต่าง​ ๆ​ รอบกายอีกต่อไป

ในวันที่สามีสารภาพว่ามีใครอีกคนซ่อนเอาไว้​ หล่อนควรทำเช่นไร​ ก้มหน้ากอดทะเบียนสมรสเอาไว้​ หรือเดินจากไปพร้อมสายเลือดของคนใจร้าย +++++ "กล้า ๆ หน่อยสิปุ้ย ถ้าหากคิดจะเดินเส้นทางสายนี้ เธออยากขายตัวแลกเงินนักไม่ใช่เหรอ ฉันก็ช่วยซื้อบริการเธอแล้วไง เธอจะปฏิเสธลูกค้าที่จ่ายเงินซื้อเธอยังงั้นเหรอ!" หล่อนยืนตัวสั่นงกรอบขอบตาร้อนผ่าว​ คิดว่ามันไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญ "คุณรู้ได้ยังไงคะว่าปุ้ยมาทำงานแบบนี้" ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เขาไม่อยากบอกว่าในวงการนี้มันแคบมากกว่าที่หล่อนคิด ใครที่ก้าวเข้ามาแล้วล้วนมีประวัติติดตัวกันทุกคน ยิ่งหน้าใหม่ ๆ เอเย่นต์ก็จะเสนอขายพวกหล่อนมาในสังคมของคนเงินหนาพร้อมเปย์ ให้คนเหล่านั้นได้เลือกซื้อบริการตามแต่จะต้องตาต้องใจใคร

ชายหนุ่มนอนเกร็งสองมือแอบกำลงบนที่นอนนุ่มๆ เมื่อคนดื้อดึงมุดกายลงใต้ผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างกำยำเอาไว้..."เค้ก...จะ...ทำ..อะไร" ถามเสียงสั่นและเบาหวิวจนเกือบขาดหาย ++++++ ภาคต่อ ทรามสวาทและยอดสวาทค่ะ เรื่องสุดท้ายของชุด เรื่องราวของอาตุลย์กับสองสาวฝาแฝด โคแก่กินหญ้าอ่อน เมื่อเขาได้เมียในวัย 42 หลานสาวฝาแฝดนอกไส้ที่ทำให้ใจสั่นสะเทือน มุกตาภา (ครีม) & มทนาลัย (เค้ก) ใคร ที่จะเป็นสุดสวาทในใจคุณอา

"ฉันจะทำให้เธอได้รู้รสชาติของการเป็นเมียน้อย..เหมือนกับที่...แม่ของเธอเคยเป็น!" เสียงปิดประตูใส่หน้าดังปัง..เขาไปแล้ว แก้วกัลยามองร่องรอยแห่งรักบนผืนผ้าขาวสะอาดพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลริน...ภาคต่อทรามสวาท +++++ ยอดสวาทมีได้เพียงคนเดียว ใครคือที่สุดในใจ แก้วกัลยา ลูกติดเมียใหม่บิดาวัยสิบแปด หรือ มาลีรินทร์ สาวนักศึกษาปีสองขี้อ้อน คนที่นคินทร์ส่งเสียเลี้ยงดูกันมานาน เตรียมเลือกข้าง กันไว้ได้เลย ในวันที่สูญเสียคนที่รักมากที่สุดไป.. พร้อมกับความลับถูกเปิดเผย บ้านที่เคยสงบสุขร้อนเป็นไฟ เมื่อบิดาพาเมียใหม่พร้อมลูกของผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้าน เมียน้อย...คนที่บิดาแอบส่งเสียเลี้ยงดูโดยที่นคินทร์ไม่เคยรู้ ความแค้น ความเกลียดชังสุมอยู่ในหัวใจร้อนรุ่ม แก้วกัลยา...ลูกสาวผู้หญิงแพศยา คนที่เขาจะใช้เป็นเครื่องมือเอาคืนมารดาของเธอ

"ไปด้วยกันกับแม่นะ..ในเมื่อ..พ่อเขากำลังจะมีน้องใหม่อีกคน..หนูก็คงจะหมดความหมายเพราะเขาเห่อลูกใหม่ เราจะไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน...สามคน..." อ้อมแขนอบอุ่นโอบกอดร่างนุ่มจนแนบแน่นสร้างกระแสสัมพันธ์ซึมลึก.. +++++ เมื่อเตชินทร์ และ มุกประดับ แต่งงานกันมาหลายปี ทว่า...โซ่ทองคล้องใจที่ทั้งสองเฝ้ารอคอยกลับไร้ซึ่งวี่แวว และ...ข่าวร้ายที่ทำให้เตชินทร์ต้องเสียใจที่สุด เมื่อทุกประดับต้องตัดมดลูกและรังไข่ทิ้งจากภาวะเลือดออกผิดปกติ นั่นหมายความว่า... หล่อนจะไม่สามารถมีลูกกับเขาได้อีกต่อไป แต่...ความหวังยังคงไม่สูญสลายไปเสียทีเดียว เมื่อ...ม่านไหม หลานสาวที่มุกประดับรักและเอ็นดู ถูกดึงเข้ามาเกี่ยวในเกมนี้ มุกประดับขอร้องให้ม่านไหมช่วยอุ้มบุญให้ ความสงสารและเห็นใจคุณอา ม่านไหมจึงรับอุ้มบุญโดยใช้สัญญาใจ และความไว้วางใจในความสนิทสนม ทางออกดูเหมือนจะคลี่คลายไปในทางที่ดี... ทว่า...กาลเวลาผ่านไปพร้อมๆ กับ สายเลือดในกายที่เริ่มถือกำเนิดชีวิต มุกประดับจึงได้รู้ว่า...สามีตนกำลังเปลี่ยนไป... รัก...ที่เขาเคยมีให้จนล้นใจ วันนี้รักนั้นกำลังถูกแบ่งไปให้ใครอีกคน...

"คิดจะรักพี่ก็ต้องมาสายเซ็กซี่" เขาหัวเราะใส่จนหล่อนไม่แน่ใจว่าเอ็นดูหรือขบขัน...หากจะเอาชนะใจผู้ชายแสนหลงตัวเอง จะต้องใช้มารยาอีกสักแค่ไหนถึงจะซื้อหัวใจเขาได้ แท้จริงมันคือบางอย่างที่มองข้ามไป +++++ ภัทรนนท์ (พี่ภาม) เลิศอมรกุล ใจยังคงมีรอยแผลจากรักที่รู้ตัวก็เมื่อช้าไป เขาแค่ต้องการใครสักคนเพื่อเยียวยารักษาให้ทุเลา พร้อมๆ กับการเข้ามาของเธอ... หญิงสาวผู้มีเป้าหมายสูงสุดคือความสุขสบายในชีวิต เขาหล่อและรวยซ้ำยังโสด เซ็กส์แอพรีลเต็มพิกัด ทัศนคติ หน้าที่การงาน ฐานะทางสังคม ไฟแรงเวอร์หื่นเบอร์แรง ทำให้เขาคือหนึ่งในตัวเลือกที่หล่อนจะจับมาทำพ่อของลูก แม้จะต้องทำร้ายคนที่อยู่ข้างหลังก็ตาม สุดที่รัก (ปลากริม) พิกานนท์ การแอบรักข้างเดียวคือความสุขเล็กๆ ของคนที่ไม่มีอะไรสู้ผู้หญิงของเขาได้เลย หล่อนคือเลขาสายตรงที่ภัทรนนท์เรียกมาทำงานหลังเรียนจบ เหตุเพราะน้องสาวของเขาร้องขอ แต่...เขาไม่ชอบสาวแว่นลุคป้าที่ควงแล้วไม่เร้าใจ หล่อนจึงถูกจับแปลงโฉมใหม่จนสวยเอ็กซ์เซ็กซี่ขยี้หัวใจ แล้วระหว่างลุคใหม่กับตัวตนแท้จริงที่ซ่่อนอยู่ข้างใน สิ่งไหนกันแน่ที่เขย่าหัวใจของผู้ชายแสนตัวเองให้หลงรักเธอ

มินตราต้องมาอยู่ภายใต้การปกครองของพี่ชายฝาแฝดที่นิสัยต่างกันจนสุดขั้ว ลึกๆ ภายในนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ในความสัมพันธ์แสนซับซ้อน เรื่องความรักที่ชุลมุนวุ่นวาย หากแต่ว่าสายตาของคนนอกหล่อนช่างน่าอิจฉาชะมัดที่มีพี่ชายคอยตามคุม

เมื่อหัวใจเขามีได้แค่เพียงหนึ่ง หล่อนจึงเป็นได้แค่เมียที่ไร้ตัวตน....หลบซ่อนอยู่ในซอกหลืบแม้เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน สู้เพื่อชีวิตน้อยๆ ที่เป็นของขวัญล้ำค่าเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้ใจยังผูกติดอยู่กับเขา ++++++ ตะวันวาด (พี่แทน) เพราะธุรกิจสะดุดหยุดชะงักจนซวนเซ เขาต้องประคับประคองไม่ให้ล้มเพื่่อครอบครัวที่กำลังเริ่มต้น ทว่า...แม่ของลูกกลับปันใจให้ชายคนใหม่ ในวันที่เขาล้มเธอช่วยกระทืบซ้ำ ทำร้ายใจกันด้วยการทิ้งลูกน้อยฝาแฝดเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดูเพียงลำพัง ++++++ วาดจันทร์ (ใบตอง) พิมพ์ประภัทร การได้แอบรักคือความสุขเล็กๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งไม่อาจเอื้อมถึงเขาคนนั้น แม้รักเขามากเพียงใดแต่ก็ไม่เคยคิดจะไปแทรกกลางความรักของใคร เพราะถูกหักหลังจากพี่สาวตัวเองเมื่อในอดีต หล่อนจึงกลายมาเป็นได้แค่น้องเมียทนมองเขาทั้งสองกำลังสร้างครอบครัวไปด้วยกัน +++++ ปานจันทร์ (ใบบัว) พิมพ์ประภัทร เพราะทนอยู่ในสภาพที่เปลี่ยนไปไม่ไหว ปานจันทร์หญิงสาวผู้รักความสุขสบายจึงเลือกทางเดินใหม่ที่คิดว่าดีกว่า เธอทิ้งผู้ชายที่เคยสัญญาว่าจะสร้างครอบครัวเล็กๆ ด้วยกัน ทิ้งความฝันให้เขาต้องจมอยู่กับความเจ็บปวดจนแทบเดินต่อไปไม่ไหว แต่...ในวันที่หัวใจเขากำลังเปิดรับใครบางคน เธอกลับเดินย้อนมาขอความเห็นใจให้เขาเห็นแก่รักที่ร่วมสร้างกันขึ้นมา ++++++ เอมมาลี (ย่าหยา), เอมมาลิน (ยาหยี) วัชรนุกูล ลูกสาวฝาแผดตัวน้อย เป็นยาใจชั้นดีที่ทำให้ตะวันวาดลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง ชายหนุ่มสัญญากับตัวเองว่าจะเลี้ยงดูหนูน้อยให้ดีที่สุด แม้จะไม่มีแม่เหมือนเด็กคนอื่นแต่เขาจะทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่เอง