"Arkadaşını sikip, seni sikmedim diye mi bu öfken Mercan? Gel sana da istediğini vereyim!" Sevdiğim adamın bana bunu söylemesini nasıl kaldırabilirdim ki? Çıplak şekilde ofisin koltuğunda duran en yakın arkadaşıma loş ışığın altında baktım. Bunca zaman yanında huzur bulduğum adam ise çırılçıplak, kalkmış erkekliği ve pis gülümsemesi ile bana doğru geliyordu…

"Bu kadının defterinde neden benim resmim var?" diye sorguladı çatık kaşlarıyla Yüzbaşı Alparslan Dinç. Yüzbaşı Alparslan Dinç, ayağını frene aniden basarak durdurdu arabayı. Acı frene eklenen çarpma sesi yere serilen kadına aitti. Arabadan inen Yüzbaşı, kadının kısa gri saçlarını gördü. Yanına gidip ambulansı arayan adamı dinlerken kadının kafasını yerden kaldırarak avuç içine aldı. Gözleri, yere serilen çizim defterine ve oradan da renkli kalemlere kaydı.Yüzbaşı görmeyi ummadığı bir şey gördü eskiz defterinde, kendisinin karakalem çizimini… İnsanlar bakmıyorken, çizimin sayfasını koparttı ve cebine attı. O andan itibaren, aklına bile gelmeyecek bir planın içine düşmüşlerdi. İkisi birlikte…

"Sadece benim için dans edeceksin... Sadece benim için titreyeceksin."İstanbul'un en karanlık ve en lüks yalısında, vücudunun her hareketiyle yasak bir arzunun sınırlarında gezinen bir balerin... Ve onu izleyen, tek bir bakışıyla onu çıplak bırakan, acımasız bir mafya babası."Her adımında biraz daha yaklaş bana. Korkma... İstemekten korkma."Bir gün borç için dans ederken ertesi gün kendi arzusu için kıvranan bir kadın.Bir gün kontrol için izleyen ertesi gün tutkusuyla yanan bir adam.Bedenler konuşacak, nefesler kesilecek ve kuralları yazanlar bile tutkularına yenik düşecek.Çünkü bu sadece bir dans değil...Bu bir hesaplaşma.Bir borç.Bir teklif.Her Perşembe gecesi, sadece onun için dans etmesi karşılığında babasının hayatı bağışlanacak.Ama her dokunuş, her bakış, her hareket…İki dünyayı birbirine yaklaştırırken, aralarında tehlikeli bir çekim doğar.Zarafet ile şiddetin, masumiyet ile günahın, irade ile tutkunun arasında gidip gelen bir resital başlar.Onun için mi dans ediyor… yoksa ona rağmen mi?Kontrol kimde:Adımları mı yoksa kalbi mi belirleyecek son perdeyi?Çünkü bazen en ölümcül tutkular, en karanlık yerlerde filizlenir.

Bana dans etmeyi öğretmek için belime elini doladığında, kimsenin duymaması için iyice yaklaştı: “Seni asla kabul etmeyeceğim Doğa…Asla bir Hancı olamayacaksın!” Birkaç adımlık hamleyle müziğe ve ona ayak uydurdum ama sanki ayaklarıma cam kırıkları batıyordu. Bana acımadı ve konuşmaya devam etti: “Bu pahalı kıyafetler, bu ev… Ucuzluğunu gizler mi sanıyorsun? Seni bizden biri yapar mı sanıyorsun?”

Karadeniz kurgusu. Düşman aileler, eski sırlar, bunlardan habersizce memleketine ailesiyle dönen bir mafyanın kızı hikayenin ana hattını oluşturuyor. Altunlular ve Kavazcılar arasında süre gelen düşmanlığı daha da körükleyen şey yasak ve herkesten gizli bir aşk olacak.

“Onun ilk karısı benim! Miran’ın üzerimde gördüğünde beni daha çok arzuladığı gecelikleri katlayacaksın... Sen kendini onun karısı olarak görebiliyor musun ki? Ama ben öyleyim! Kim kendi kızlığını, tanımadığı bir adama çocuk verebilmek için iki parça yiyeceği ekmek için satar ki? Sen busun... Daha fazlası değil!” Beyaz gelinliğim ile yatağın üzerinde oturmuş az sonra gerdek için gelecek olan ve zaten bir karısı olan kocam Miran’ı bekliyordum. Kapının açılma sesi nefesimi kesti. Ondan yayılan yoğun alkol kokusunu almamak neredeyse imkansızdı. “Hazır mısın? Birazdan bana çocuk verebilmen için senin ilk geceni senden alacağım!” Sesinde hem öfke hem de alaycılık vardı. “Çok uzatmazsan ve nazlanmazsan bunun kısa sürmesini sağlarım ama tam tersini yaparsan canını çok yakarım haberin olsun!” Tehditleriyle birlikte odanın içinde yürüdü ve tam önümde durdu. Önce ceketini çıkarttı sonra da gömleğini. Sıra kemerine geldiğinde bir elini çeneme koydu ve başımı kaldırıp ona bakmamı sağladı. “Cehennemine hoş geldin! Benim körpe, ikinci karım!”

Dndmmdmdmdmdödld

“Mardin’in adı çıkmış kızını bana gelin diye mi alacaksınız? Liva Rosa’nın kim olduğu dillere destan! Bana layık gördüğün gelin bu mudur dede!” “Sen benim sözümün üzerine söz mü söylersin Şerzat! Haddini bilesin!” Babama döndü ve daha yüksek bir sesle hem babama, hem de anneme bağırmaya başladı: “Ne kızınıza sahip çıkarsınız ne de oğlunuza terbiye verirsiniz! Ben böyle mi öğrettim size? Hele sen Yusuf, hele de sen! Ben seni böyle mi büyüttüm bre vefasız!” Annem ve babam boyunlarını önlerine eğerlerden kardeşim Levent’in birden tekerlekli sandalyesinde bağırarak ağlamaya başladığını fark ettim. Onun yanına gidip sakinleşmesi için elimden geleni yapmaya çalıştım. “Eğer ki kan davasına düşersek, ilk biz öldürürüz ancak bunun sonu gelmez ve ilk bizden alacakları kişi Levent olur! O yerini hududunu bilmez kızınız Dilşad hem aşirete hem de namusumuza leke sürdü! Bu olay kimseye duyurulmadan çözülecek. Kız verdiler, kız almadılar dedirtmem! O düğün olacak!” Dedemin son sözü ile berdel netleşmişti. Liva Rosa artık müstakbel karımdı…

"İç çamaşırlarını da çıkar." Sosyal medyanın korkulu rüyası olan Zero isimli hacker, şimdi bana kafayı takmıştı.***"Kırmızı tanganı giymeye ne dersin? Bence güzel seçim." Yüzündeki maskeyle ve robotik sesiyle oldukça ürkütücüydü. Ellerimi vücuduma doladım, bir hacker tarafından resmen şantaja maruz kalıyordum. Hem öfkeden deliriyor, hem de onun ilgisini nasıl çektiğimi kara kara düşünüyordum.Sosyal medyanın korkulu rüyası olan Zero isimli hacker, şimdi de oyuncak olarak beni seçmişti.Elinde bana karşı kullanabileceği öyle büyük bir sır vardı ki, karşı koymak mümkün değildi.Ne yapacaktım? Benimle oynadığı küçük oyunda ona ayak mı uyduracaktım?Yoksa küçük bir oyun da ben mi oynayacaktım?

“Mahmut Ağa, anlaşma anlaşmadır. Eğer ki büyük kızın Efser’i bulup gelin diye konağıma getirmezsen bilirsin küçük kızın Gülendam’ı gelin diye alacağımı.” **** Banyoya girerken hava hala biraz aydınlıktı, ışıkları açmadığım için evin içerisini net olarak göremiyordum.“Çok uzun süre kalmışım sanırım” diyerek kendi kendime mırıldandım. Şarja taktığım telefonumu almak için odanın ışığını açmamla çığlık atmam bir olmuş bir yandan da bornozuma sarılmıştım. Koltukta takım elbisesiyle oturan kalıplı bir adam vardı. Siyah saçları ve kirli sakalı yüzünü örterken mavi gözleri çatık kaşlarının altından bana bakıyordu. “İnsan kocasını görünce çığlık atar mı hiç?” Yüzüne korku dolu ama bir o kadar da boş gözlerle baktım. Telefonuma ulaşıp polisi aramam gerekiyordu.“Bornozuna o kadar sıkı sarılmana gerek yok. Neden utanıyorsun ki? Bugün seni takip ettim, dışarıda da çok farklı giyinmiyorsun.”Yüzüne baktıkça tanıdık gelmeye başlayan bir çehreye dönüştü. Dudaklarımdan ismi döküldü:“A-Afran…”“Evet, Afran. Kan davası bitsin diye evlenmen gereken, doğduğun an gelini olduğun Afran Azizan…”

Zamanın sonsuz karmaşasında, kelimelere âşık iki ruhun birbirine rastlamasını ve sonsuzluğa gidişini anlatan bir hikâye. Üniversite okumak için gittiği şehirde hayatının aşkı ile tanışan Alin, ölümün onları ayırma korkusu ile yüzleşmek zorunda kalır. Rap müzik ile uğraşan Göktuğ, enkazların altında kalan hislerini ise her şeyden habersiz Alin ile sarmaktadır. Biri şarkıları ile insanlara haykırır iken bir diğeri yazdıkları ile insanlara dokunmanın hayalini kuruyordu. Birbirlerini gördüklerinde artık her şeyin olması gerektiği gibi olacağından, buna zamanın dahi engel olamayacağından ikisi de emindi. Zaman ile savaşmadılar, onu sevdiler. Böylece zaman onları sonsuzluğun evrenine hapsederek, aşkla ödüllendirdi.